Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 111 - Bab 120

“ฝีมือการใช้มีดของน้องหญิงสุดยอดยิ่งนัก ไม่แปลกที่ฝ่าบาททรงโปรด”ภายในห้องเครื่อง เจียกุ้ยเฟยยืนอยู่ข้างเจียงหวน กลิ่นเครื่องหอมจากตัวนางฉุนจนเจียงหวนเวียนหัวมีดทำครัวในมือเจียงหวนหยุดชะงัก เกือบบาดนิ้วตัวเองนางสูดหายใจเข้าลึก ๆ หั่นหัวไชเท้าเป็นเส้นต่อในใจด่าบรรพบุรุษของเจียกุ้ยเฟยไปสิบแปดชั่วโคตรพระสนมกุ้ยเฟยผู้นี้เกิดปีจอหนังทากาวหรืออย่างไร?จะยืนใกล้อะไรขนาดนั้น ศีรษะแทบจะมุดลงไปในเขียงอยู่แล้วไหน ๆ ก็หน้าหนาขนาดนั้น ลองเฉือนดูสักหน่อยดีหรือไม่ความคิดนี้เพิ่งจะผุดขึ้นมา เจียงหวนก็ต้องตกใจกับตัวเองนางกลายเป็นคนใจคอคับแคบแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?“สีหน้าของน้องหญิงไม่ค่อยสู้ดีเลย?” เจียกุ้ยเฟยแสร้งทำเป็นห่วงใย “หรือว่าจะเหนื่อย?”“ขอบพระทัยพระสนมที่ทรงเป็นห่วง หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ”แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่การเคลื่อนไหวของมือกลับเร็วขึ้นอย่างบ้าคลั่ง อยากรีบจบความทรมานนี้โดยเร็วเจียกุ้ยเฟยไม่ได้อยู่ว่างเช่นกัน สั่งให้พ่อครัวหลวงทำสำรับเพิ่มอีกสองสามอย่างเวลาค่อย ๆ ล่วงเลยไป ไม่ทันรู้ตัวก็เป็นเวลาเที่ยงวันในที่สุด สำรับทั้งหมดก็เป็นอันจัดเตรียมเสร็จสิ้นในตอนที่ก

“หม่อมฉันไม่ได้โกรธจริง ๆ เพคะ”มุมปากของเจียงหวนยกโค้งเป็นรอยยิ้มงดงาม แต่มองอย่างไรก็รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ฝืนแทนที่จะบอกว่าเป็นนางสนม มิสู้บอกว่าเป็นเพียงแม่ครัวของฮ่องเต้ยังจะถูกต้องกว่ายิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่โบราณมา ฮ่องเต้ก็มีสามวังหกตำหนัก ฮั่วหลินจะรักจะโปรดปรานผู้ใด ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนางฮั่วหลินเคาะนิ้วมือเรียวยาวลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา จังหวะไม่เร็วไม่ช้า“เช่นนั้นเหตุใดวันนี้ไม่คีบสำรับให้เรา?”“ก็มีเจียกุ้ยเฟยคอยปรนนิบัติอยู่แล้วมิใช่หรือเพคะ”เจียงหวนกะพริบตาพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงใจ “หม่อมฉันจะกล้าแย่งความสนใจได้อย่างไร”ในคำพูดนี้มีความหึงหวงที่แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่ทันรู้ตัว[ปากแข็ง][ตาแดงขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่โกรธอีก][เราเข้าใจแล้ว สรุปคือ เจียกุ้ยเฟยกับไทเฮาร่วมมือกันรังแกนาง][ดี หากเป็นเรื่องอื่นคงไม่เป็นไร เราแบกรับเองคนเดียว แต่หากรังแกนาง เราจะไม่ยอมเด็ดขาด][มิหนำซ้ำยังกล้าล้ำเส้นขนาดนี้? หากไม่สั่งสอนสักหน่อยคงไม่รู้สำนึก!]เมื่อคิดดังนี้ สีหน้าของฮั่วหลินพลันเย็นยะเยียบ หว่างคิ้วปกคลุมด้วยความเย็นชา“วันนี้เจียกุ้ยเฟยมาพร้อมกันกับเจ้าได้อย่างไร น

หลังจากที่เจียงหวนกลับไป ภายในห้องทรงพระอักษรก็กลับคืนสู่ความเงียบฮั่วหลินมองสำรับหน้าตาประณีตบนโต๊ะ หว่างคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเขาจำลำดับการจัดวางสำรับเมื่อครู่ของเจียกุ้ยเฟยได้อย่างชัดเจนเริ่มจากผัก ตามด้วยเนื้อ จากนั้นเป็นน้ำแกง แม้แต่ตำแหน่งที่วางก็ยังเหมือนกับของเจียงหวนแบบไม่ผิดเพี้ยนนางไม่มีทางรู้รายละเอียดเหล่านี้ได้เอง เว้นเสียแต่ว่า…นางส่งคนมาสอดแนมอยู่รอบตัวเขาดวงตาฮั่วหลินฉายประกายเย็นยะเยียบ ส่งเสียงเรียกต่ำทุ้ม “หวังเต๋อกุ้ย”ขันทีเฒ่าโค้งตัวเดินเข้ามาทันที “ฝ่าบาท”“ตรวจสอบ”เสียงของฮั่วหลินราบเรียบ กระนั้นกลับเจือไว้ซึ้งความน่าเกรงขามที่ไม่อาจโต้แย้ง“ผู้ใดในห้องทรงพระอักษรไปมาหาสู่กับตำหนักฉางเล่อบ่อย สืบมาให้ชัดแล้วกำจัดให้หมด”หวังเต๋อกุ้ยสั่นกลัว เข้าใจความหมายของฮ่องเต้พอดีฝ่าบาทไม่มีทางพูดเรื่องนี้โดยไร้สาเหตุ ต้องเพราะรอบกายมีสายตาที่ไม่ควรมีอย่างแน่นอนเขาบกพร่องต่อหน้าที่เอง ปล่อยให้ผู้อื่นแฝงตัวเข้ามาโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวได้เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าขันทีผู้ยิ้มแย้มอยู่เสมอ เผยสีหน้าเย็นชาออกมา“กระหม่อมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้” หวังเต๋อกุ้ยรับ

ภายในตำหนักเว่ยยาง เจียงหวนเพิ่งจัดจานให้กุ้งมรกตเสร็จ เนื้อกุ้งขาวใส คลุกน้ำสีมรกตน่ากิน“พระสนม ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเพคะ” เสี่ยวเจาบอกเสียงเบา “พวกเราไปเข้าเฝ้าฝ่าบาทได้แล้ว”เจียงหวนกำลังจะตอบ แต่แล้วนางกำนัลคนหนึ่งกลับวิ่งลนลานเข้ามา ลืมแม้แต่จะทำความเคารพ“พระสนม…ฉางกุ้ยเหรินไปที่ตำหนักเฉียนชิง บอกว่า ได้รับคำสั่งจากไทเฮาให้ไปถวายงานเพคะ”ถ้อยคำนี้ทิ่มเข้ากลางใจเจียงหวนเหมือนเข็มนางพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ปิดกล่องสำรับในมือช้า ๆยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห!“เช่นนั้นก็ดี ข้าจะได้ไม่ต้องไป”ว่าจบก็นำอาหารแต่ละจานออกมาวางเต็มโต๊ะเสี่ยวเจางงงัน “แต่ฝ่าบาทบอกให้ท่าน…”“ฝ่าบาททรงยุ่งอยู่”เจียงหวนยกยิ้มแห้ง ๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลง“พวกเรากินกันเองเถอะ”เหอะ บุรุษก็เป็นเช่นนี้มีแต่คนหลายใจที่ต่อหน้าอย่างหนึ่ง ลับหลังอย่างหนึ่งนางจะเป็นเครื่องทำอาหารไร้หัวใจ ฟู่ นางไม่โกรธเจียงหวนหีบกุ้งเข้าปาก แต่กลับไม่รับรู้ถึงรสชาติใด ๆ ตอนกลางวันก็บอกว่าชอบขนมฝีมือนางที่สุด แต่เพียงครู่เดียวก็หันไปกิน ‘ขนม’ ฝีมือคนอื่นนางกินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เสมือนจะกลืนความน้อยอกน้อยใจทั้งหมดลงไปกุ้งผัด

หลังจากที่ฮั่วหลินกลับไปไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม ตำหนักฉือหนิงก็เรียกตัวหมอหลวงเป็นการเร่งด่วนเจียงหวนกำลังทำโจ๊กเมล็ดบัวอยู่ในห้องครัว ไอน้ำร้อนระอุทำให้แก้มนางเป็นสีชมพู“พระสนม!” เสี่ยวเจาวิ่งเข้ามา “มีข่าวจากตำหนักฉือหนิง ไทเฮาทรงหมดสติอย่างฉับพลัน หมอหลวงตรวจแล้วบอกว่าเป็นเพราะโทสะโจมตีพระทัย พระสนมจากทุกตำหนักต่างไปถวายการดูแลเพคะ”ช้อนหยกในมือเจียงหวนกระทบกับขอบหน้า ฮั่วหลินเพิ่งจะไปเข้าไป ไทเฮาก็ประชวรทันที ช่างบังเอิญยิ่งนักนางพลันนึกถึงคำพูดของฮั่วหลินเมื่อวานที่ว่า “จะไม่ให้ไทเฮาสมปรารถนา” หัวในราวกับถูกขนนกปัดผ่านเบา ๆหรือว่าฮ่องเต้จะทรงใช้อำนาจเบ็ดเสร็จจริง ๆ?เสี่ยวเจาเห็นเจียงหวนไม่ยี่หระก็อดถามไม่ได้ว่า “พระสนมจะไม่ไปดูหน่อยหรือเพคะ?”เจียงหวนค่อย ๆ คนโจ๊ก “จะรีบร้อนทำอันใด ใช่ว่าไทเฮาจะไม่มีคนปรนนิบัติสักหน่อย”อีกอย่าง ผู้ที่ไทเฮาไม่ทรงปลื้มที่สุดก็คือนางหากไปถึงแล้วไทเฮากริ้วจนกระอักโลหิตขึ้นมา นางก็เตรียมตัวนอนในโลงศพได้แล้วเรื่องน่าอึดอัดแบบนี้ นางย่อมไม่เอามาใส่ตัวเองแต่เสี่ยวเจายังคงยืนอยู่ที่เดิม มิหนำซ้ำยังลดเสียงลง“ยังมีเรื่องประหลาดอีกเรื่องด้วยเ