All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 131 - Chapter 140

เสียงในหัวของฮั่วหลินเงียบไปทันที ก้มมองเจียงหวนในอ้อมอกอย่างสงสัยเขาไม่ได้พูดอะไรนี่นาเจียงหวนคล้ายสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันตราย แม้ยามหลับฝันก็ยังขดตัวโดยสัญชาตญาณ นางมุดเข้าไปในอ้อมกอดของเขาลึกขึ้น เงียบสงบดั่งตุ๊กตากระเบื้องที่ว่านอนสอนง่ายความคิดของฮั่วหลินถูดขัดจังหวะ เขามองคนในอ้อมแขน จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆเขาวางเจียงหวนให้นอนราบลงไปอย่างระมัดระวัง พร้อมกับจัดมุมผ้าห่มให้นางอย่างใส่ใจเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น องค์หญิงอายีน่าบรรจงแต่งองค์ทรงโฉมอย่างประณีต ก่อนจะก้าวเท้าออกจากประตูตำหนักนางตั้งใจแต่งกายด้วยอาภรณ์ที่ดูหรูหราที่สุดของโม่เป่ย บนชุดกระโปรงผ้าโปร่งสีแดงเพลิงถูกปักประดับไว้ด้วยไข่มุกมากมาย กระดิ่งเงินที่เอวส่งเสียงแหลมใสตามก้าวย่างของนาง“องค์หญิง บ่าวสืบข่าวมาแล้วเพคะ” หญิงรับใช้กระซิบเสียงเบา “ยามเช้าตรู่ของทุกวันฝ่าบาทจะฝึกซ้อมกระบี่อยู่ที่อุทยานหลวงเพคะ”อายีน่าพยักหัวอย่างพึงพอใจ “ไป เราไปอุทยานหลวงกัน”หมอกน้ำค้างในอุทยานหลวงยังมิจางไป อายีน่าเพิ่งเดินมาถึงพุ่มดอกไม้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าระลอกหนึ่งนางดีใจ นึกว่าเป็นฮั่วหลิน แต่กลับเห็นหลิวกุ้ยเหรินพานางกำนัล

อายีน่ายืนนิ่งอยู่กับที่อย่างตกตะลึง กระพริบตาหลายครั้งอย่างไม่อยากเชื่อแม้นางรู้ว่าเจียงหวนอาศัยฝีมือในการทำอาหารเอาชนะพระทัยฝ่าบาท แต่นางเพียงนึกว่าเจียงหวนมีแม่ครัวฝีมือดีอยู่ภายใต้อานัตินึกไม่ถึงว่านางจะลงมือทำด้วยตนเอง!เจียงหวนเองก็นึกไม่ถึงว่าองค์หญิงจะมา เวลานี้นางกำลังก้มหน้าก้มตาทำอาหารเช้านี้นางตื่นมาฝ่าบาทก็ไม่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่ากลับไปเมื่อใดเมื่อคืนนางดื่มจนเมา ความทรงจำค่อนข้างเลือนราง หวังว่าคงไม่ได้ทำเรื่องน่าอับอายอันใดหรอกนะขณะกำลังคิดเช่นนั้น เจียงหวนรู้สึกว่ามีคนกำลังเข้าใกล้ เมื่อเงยหน้ากลับพบว่าเป็นอายีน่า“องค์หญิงเสด็จมาได้อย่างไร”ใบหน้าของเจียงหวนเปื้อนแป้งหมี่ เส้นผมถูกรวบและมัดเป็นหางม้าอย่างง่ายๆ ปอยผมหลุดสยายอยู่ด้านหน้า ออกจะดูกระเซอะกระเซิงอยู่บ้างอาภรณ์บนตัวนางนั้นเป็นแบบเรียบง่าย แขนเสื้อถูกม้วนขึ้นสูง เผยให้เห็นแขนที่เนียนขาวสภาพเช่นนี้กลับไม่เหมือนนางสนมที่อยู่ในวัง“ท่าน…”อายีน่าก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว ผ้าเช็ดหน้าในแขนเสื้อถูกดึงออกมามุมหนึ่งแล้ว ทว่ากลับหยุดชะงักไปทั้งอย่างนั้น“เป็นถึงนางสนม เหตุใดจึงประพฤติตนไม่เหมาะสมเช่นน

แสงสายัณห์เริ่มลาลับขอบฟ้าเจียงหวนได้จดตำรับอาหารโม่เป่ยทั้งหมดที่ได้ฟังจากอายีน่ามาวันนี้ ขณะกำลังจัดเรียบเรียงอยู่ เสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยระลอกหนึ่งก็ดังมาจากนอกประตูตำหนัก“ฝ่าบาทเสด็จ!”เจียงหวนกำลังจะลุกขึ้นถวายบังคม ก็ถูกมือแกร่งคู่หนึ่งกดไหล่ของนางไว้ก่อนไม่รู้ว่าฮั่วหลินมายืนอยู่ด้านหลังนางตั้งแต่เมื่อใด กลิ่นหอมอำพันทะเลแผ่ปกคลุมรอบตัวนางในพริบตา“ได้ยินว่าวันนี้องค์หญิงโม่เป่ยมาหาเจ้า”เจียงหวนแหงนหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาลึกล้ำของฮั่วหลินน้ำเสียงนี้ เหตุใดฟังดูเหมือนมีกลิ่นสาบน้ำส้มอยู่เล็กน้อย“ใช่แล้วเพคะ” นางยิ้มจนดวงตาโค้ง “องค์หญิงให้กระดิ่งเงินที่สวยมากกับข้าอันหนึ่งด้วยนะเพคะ”เจียงหวนเอ่ยพร้อมกับเขย่ากระดิ่งเงินห้อยหินโมราแดงที่เอว เสียงแหลมใสดังขึ้นท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี ฟังดูไพเราะเป็นพิเศษสายตาของฮั่วหลินจับจ้องไปที่กระดิ่งเงินอันประณีตนั่น คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็น[องค์หญิงใจดีเช่นนี้เชียวหรือ คงมิใช่กับดักกระมัง][คนโม่เป่ยมอบกระดิ่งให้มีความหมายว่าอันใดกันนะ][ดูเหมือนจะเป็นการมอบของขวัญแทนใจ!?]เจียงหวนอยากถามหวังเต๋อกุ้ยนัก ว

เจียงหวนเพิ่งพูดจบ เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังมาจากนอกตำหนัก“ฝ่าบาท!” หวังเต๋อกุ้ยกระวีกระวาดวิ่งเข้ามา “รายงานการทหารด่วนแปดร้อยลี้[1]จากทางตะวันตกเฉียงเหนือพะย่ะค่ะ!”ฮั่วหลินหน้าเปลี่ยนสีไปทันที สีหน้าผ่อนคลายเมื่อครู่หายไปในพริบตาเขาหันไปมองเจียงหวนโดยไม่รู้ตัว ประกายอาวรณ์พาดผ่านดวงตา[บัดซบ เหตุใดต้องเป็นเวลานี้ด้วยนะ][ข้ายังอยากชิมชานมใส่เครื่องเทศพิเศษที่นางพูดถึงนั่นอยู่เลย][เผ่าหมานทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือจะอยู่อย่างสงบสักวันไม่ได้เลยหรืออย่างไร]เจียงหวนได้ยินน้ำเสียงที่บ่นราวกับเด็กไม่ได้ดั่งใจในประโยคสุดท้ายของเขาอย่างชัดเจน ลึกๆ ข้างในเหมือนถูกขนนกแหย่บังเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ตีแผ่ออกไปราวกับระลอกคลื่นนางดันฮั่วหลินเบาๆ “ฝ่าบาทรีบเสด็จเถอะเพคะ เรื่องการทหารสำคัญกว่า”ฮั่วหลินเม้มปาก สายตาจับจ้องไปที่ดวงหน้าของนางอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ละออกไปเขาหันกายสาวเท้ายาวๆ เดินออกไป เสื้อคลุมสีดำสะบัดพลิ้วท่ามกลางสายลม พริบตาเดียวก็หายลับออกไปนอกประตูตำหนักเจียงหวนหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องครัวเล็ก นางนวดก้อนแป้งต่อ ในใจกลับนึกถึงเสียงในหัวของฮั่วหลินก่อนออกไป“รู้สึก

เจียงหวนถูกเสียงนกร้องเล็กแหลมระลอกหนึ่งปลุกให้ตื่น นางลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาคือม่านเตียงสีม่วงอ่อนที่นี่คือตำหนักเว่ยยางหรือเจียงหวนลุกขึ้นนั่ง นางจำได้ว่านางรอฮั่วหลินตรวจฎีกาอยู่ที่ห้องทรงพระอักษรนี่นา…“นายหญิงน้อยตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”เสี่ยวเจายกอ่างทองแดงเข้ามา เมื่อเห็นท่าทางสับสนมึนงงของเจียงหวนก็อดเม้มปากแอบยิ้มไม่ได้“เมื่อคืนนายหญิงน้อยหลับสบายมาก ฝ่าบาทอุ้มท่านกลับมาท่านก็ยังไม่ตื่นเลยนะเจ้าคะ”“อุ้ม อุ้มกลับมา?” เจียงหวนกำผ้าห่มไหมแน่นอย่างไม่รู้ตัว“ก็ใช่น่ะสิเจ้าคะ คนในวังต่างก็ตะลึงตาค้างกันหมด”เสี่ยวเจาวางอ่างทองแดงลง นางกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “หวังกงกงอยากจะเข้ามาช่วย กลับถูกฝ่าบาทถลึงพระเนตรใส่จนต้องถอยหลัง ครั้นมาถึงตำหนักบรรทม ฝ่าบาทยังทรงห่มผ้าให้ท่านด้วยตนเองอีก แล้วยังยืนข้างเตียงอยู่นานสองนานกว่าจะเสด็จกลับ”ตอนนี้เจียงหวนตัวน้อยที่อยู่ข้างในตัวนางปิดหน้าและกลิ้งตัวไปมาตั้งนานแล้วภาพจินตนาการนี้มันออกจะ ออกจะน่าอายเกินไปแล้วกระมัง!เป็นถึงฮ่องเต้ของแคว้นหนึ่ง กลับอุ้มนางสนมที่หลับเหมือนหมูเดินฝ่าสายตาคนในวังกว่าครึ่งพระราชวั