Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 101 - Bab 110

เพียงพริบตาเดียวก็ผ่านไปสองวัน ขบวนเสด็จจากราชนิเวศน์ก็ออกเดินทางอีกครั้งเจียงหวนยืนอยู่ข้างรถม้า ปลายเท้าเขี่ยก้อนหินเล็ก ๆ บนพื้นอย่างไม่รู้ตัว สายตาทอดมองเงาของทิวเขาที่เรียงรายสลับซับซ้อนเป็นชั้น ๆ ซึ่งอยู่ไกลออกไป ในใจราวกับมีหินก้อนใหญ่ที่ยกไม่ออกทับอยู่นี่ต้องกลับแล้วหรือ?กฎระเบียบในวังนั้นมีมากมายยิ่งกว่าชั้นของซึ้งนึ่งในห้องเครื่องเสียอีก แค่คิดก็ปวดหัวแล้วช่วงเวลาที่ราชนิเวศน์แห่งนี้ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับเคราะห์ร้ายที่ไม่ได้คาดคิดมามากมาย แต่ก็ทำให้นางได้สัมผัสกับความผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนไม่มีกฎเกณฑ์วังหลวงอันซับซ้อนมาผูกมัด แม้กระทั่งฮั่วหลินก็ยังดูไม่เหมือนฮ่องเต้ผู้สูงส่งเหนือผู้อื่นเช่นเคย“นายหญิงน้อย ได้เวลาขึ้นรถม้าแล้วเพคะ” เสี่ยวเจาเอ่ยเตือนเสียงเบาเจียงหวนเบ้ปาก ก้าวเท้าไปยังรถม้าอย่างไม่เต็มใจนักทันทีที่นางนั่งลงในรถม้า ก็ได้ยินเสียงกีบม้าที่เร่งรีบดังใกล้เข้ามาจากไกล ๆ “รายงาน!”องครักษ์นายหนึ่งควบม้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพลิกตัวลงจากหลังม้าที่เบื้องหน้ารถม้าของฮั่วหลิน“ทูลฝ่าบาท ท่านแม่ทัพน้อยหลินนำองครักษ์ข้างกายมาขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

ขบวนเสด็จจากราชนิเวศน์เดินทางรอนแรมอยู่หลายวัน ในที่สุดก็มาถึงวังหลวงประตูวังสีแดงชาดค่อย ๆ เปิดออก เจียงหวนมองผ่านม่านโปร่งของรถม้าไปยังกำแพงวังที่คุ้นเคย ในใจรู้สึกขมขื่นราวกับกลืนแมลงวันเข้าไปเฮ้อ กลุ้มใจจริงเหล่าพระสนมพวกนั้นชอบทำเรื่องต่อหน้าอย่างลับหลังอย่างอยู่เรื่อย นางยังต้องเสียเวลาไปรับมืออีกถึงแม้ว่า “ธนูลับ” ที่ราชนิเวศน์ ก็เกือบจะทำให้นางพรุนไปทั้งตัวแล้วก็เถอะแต่ระหว่างการเป็นตะแกรงที่ยังมีอิสระ กับการเป็นกบที่ถูกต้มทรมานในน้ำร้อน นางยังคงแยกแยะออก“พระสนม ถึงแล้วเพคะ” เสี่ยวเจาเอ่ยเตือนเสียงเบาเจียงหวนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทันทีที่ก้าวลงจากรถม้า ก็ต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็นตรงหน้าเหล่าพระสนมที่ถูกทิ้งไว้ในวังหลวงออกมายืนกันพร้อมหน้า ทุกคนแต่งกายอย่างหรูหราอลังการ ยืนเข้าแถวรอรับเสด็จอยู่ที่หน้าประตูวัง“หม่อมฉันขอต้อนรับฝ่าบาทเสด็จกลับวังเพคะ!” เสียงเจื้อยแจ้วราวกับนกน้อยดังขึ้นระงมช่างงดงามสะพรั่งยิ่งกว่าดอกไม้ในอุทยานหลวงเสียอีกแต่ในสายตาของเจียงหวน นี่คือกลุ่มก้อนแห่งความเจ้าเล่ห์ที่เดินได้ชัด ๆ เป็นประเภทที่หากไม่ระวังแม้เพียงนิดเดียว ก็จะกลายเป็นเ

“ถ่อมตัว ถ่อมตัวไว้”การได้เลื่อนตำแหน่งปรับเงินเดือนเป็นเรื่องดีก็จริง แต่ระดับความอันตรายก็พุ่งสูงขึ้นเป็นทวีคูณเช่นกันตอนนี้นางเข้าใจแล้วว่า ไม่อาจได้สิ่งที่ดีทั้งสองอย่างพร้อมกันจริง ๆ เจียงหวนเก็บราชโองการไว้อย่างดี ก่อนจะกลับเข้าไปวุ่นวายกับการจัดของในตำหนักเว่ยยางอีกครั้งไม่คิดแล้วดีกว่า ใช้ชีวิตผ่านไปวัน ๆ ก็แล้วกัน!“กระดิ่งลมแขวนไว้ตรงนี้กำลังดีเลย”เจียงหวนเขย่งปลายเท้า พยายามจะแขวนกระดิ่งลมไว้ใต้ชายคา แต่ก็เอื้อมไม่ถึงเสียที[คนตัวเตี้ยน่ะ แขวนไม่ถึงหรอก]ว่าใครเป็นคนตัวเตี้ยกัน!?เจียงหวนหันขวับกลับไป ก็เห็นฮ่องเต้ในชุดคลุมมังกรสีดำสนิทยืนอยู่ด้านหลังนางตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบ ลวดลายมังกรที่ปักด้วยดิ้นทองส่องประกายระยิบระยับอยู่ใต้แสงแดด ขับเน้นให้พระพักตร์ของพระองค์งดงามหล่อเหลาดุจหยกชั้นเลิศ หล่อเหลาจนไม่เหมือนคนบนโลกมนุษย์“ฝะ ฝ่าบาท?!” นางเสียหลักจนเกือบจะหงายหลังล้มลงไปฮั่วหลินตาไวมือไว ประคองเอวของนางไว้ได้ทันท่วงที ส่วนมืออีกข้างก็รับกระดิ่งลมมาอย่างง่ายดาย เพียงแค่ยืดแขนยาวออกไป ก็สามารถแขวนมันในตำแหน่งที่นางเอื้อมไม่ถึงได้สำเร็จ[เอวบางเหลือเกิน...

ภายในห้องทรงพระอักษร ฮั่วหลินจ้องมองฎีกาบนโต๊ะ พระขนงขมวดมุ่น“ฝนไม่ตกมาสามเดือน แผ่นดินแห้งแล้งเป็นพันลี้” เขาพึมพำเนื้อหาในฎีกาออกมาเบา ๆ ปลายนิ้วเคาะลงบนโต๊ะมังกรอย่างไม่รู้ตัว “หากเป็นเช่นนี้ต่อไป...”“ฝ่าบาท หนานจวิ้นอ๋องขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” หวังเต๋อกุ้ยเดินเข้ามารายงานเสียงเบาปลายนิ้วของฮั่วหลินที่กำลังเคาะโต๊ะพลันหยุดชะงัก สายพระเนตรดำดิ่งลึกลง“ให้เข้ามา”ไม่นานนัก บุรุษวัยกลางคนในชุดงูเหลือมก็ก้าวฉับ ๆ เข้ามา เขาก็คือหนานจวิ้นอ๋องฮั่วฉงเขาอายุประมาณสามสิบปี ใบหน้าหล่อเหลา มีส่วนคล้ายฮั่วหลินอยู่สามส่วน แต่ขาดความเฉียบคมไปหลายส่วน และมีความเป็นบัณฑิตมากกว่า“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท” ฮั่วฉงถวายความเคารพอย่างนอบน้อม ท่วงท่าสง่างามไร้ที่ติฮั่วหลินไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เสด็จอามิต้องมากพิธี ไม่ทราบว่าวันนี้ เสด็จอามาด้วยเรื่องอันใด?”“ฝ่าบาท” ฮั่วฉงแสดงสีหน้ากังวล “ทางตอนเหนือเกิดภัยแล้งครั้งใหญ่ พืชผลเก็บเกี่ยวไม่ได้ ประชาชนไร้ที่อยู่อาศัย กระหม่อมขอร้องให้ราชสำนักจัดสรรเสบียงเพื่อบรรเทาทุกข์แก่ผู้ประสบภัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ!”เหอะ มาขอเงินอีกแล้วปีที

คำถามของฮั่วหลินเปรียบเสมือนค้อนเล็ก ๆ ที่ทุบลงบนหัวใจของเจียงหวน ทำให้นางรู้สึกชาไปทั้งอกแย่แล้ว ลืมตัวพูดมากเกินไปหน่อย เกือบจะพูดจนตัวเองกลายเป็นมหาเสนาบดีอันดับหนึ่งของยุคไปแล้วความรู้ด้านชลประทานจากชาติที่แล้วพวกนั้น ไหนเลยจะเป็นสิ่งที่พระสนมในวังลึกควรจะรู้?แต่เมื่อครู่พอเห็นคิ้วที่ขมวดแน่นของเขา คำพูดเหล่านั้นก็ราวกับมีขาเป็นของตัวเอง แย่งกันวิ่งออกไปจากปากของนางหัวใจของเจียงหวนเต้นรัว “หม่อมฉัน ปกติชอบอ่านตำราเบ็ดเตล็ดเพคะ...”ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วหลินยังคงเรียบเฉยเช่นเดิม แต่ดวงตาหงส์เรียวยาวคู่นั้นกลับสว่างวาบจนน่าตกใจ“ความรู้เหล่านี้ แม้แต่ขุนนางของข้าก็อาจคิดไม่ได้ แต่เจ้ากลับกล่าวออกมาได้อย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดว่ามีความรู้กว้างขวาง”[ตำราเบ็ดเตล็ดกลับมีประสิทธิภาพมากกว่าสี่ตำราห้าคัมภีร์พวกนั้นเสียอีก พรุ่งนี้ต้องให้เสิ่นยี่ขนมาให้เราสักสองหีบ เราจะเริ่มศึกษา!][แต่ก็ขึ้นอยู่กับคนด้วย เสิ่นยี่ยิ่งอ่านก็ยิ่งโง่ แต่นางอ่านแล้วกลับรอบรู้เรื่องราวในอดีตและปัจจุบัน][ทั้งฉลาดหลักแหลมเช่นนี้ ดีกว่าเหล่าพระสนมที่เอาแต่แก่งแย่งชิงดีกันไม่รู้กี่เท่า เจียงหวนของเรายอดเ