Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 151 - Bab 160

ภายในตำหนักบรรทม ปลายพู่กันของฮั่วหลินพลันชะงักเล็กน้อย คิ้วของเขาขมวดมุ่นน้ำเสียงของเจียกุ้ยเฟยดังเข้ามาอย่างชัดเจน “ก็ไม่รู้ว่าเป็นเจ้าคนปากเสียสมควรตายที่ไหนมานินทาว่าร้าย กล่าวหาว่าที่น้องหญิงเจียงตกม้าในวันนี้ เป็นเพราะอยู่ที่สนามม้ากับมู่จวินอ๋องแล้วสนิทสนมเกินงาม กิริยาท่าทางไม่เหมาะสมจนทำให้ม้าตกใจ ทั้งยังบอกว่า ยังบอกว่าหลายวันนี้มานี้ น้องหญิงกับจวิ้นอ๋องพบเจอกันที่สนามม้าทุกวัน พูดคุยกันถูกคอเป็นพิเศษ...”“ถ้อยคำสกปรกโสมมเช่นนี้ เจตนาช่างชั่วร้ายนัก หม่อมฉันได้ฟังแล้วยังรู้สึกน้อยใจแทนน้องหญิงเลยเพคะ!”ทันทีที่นางพูดจบ บรรยากาศภายในตำหนักก็พลันหยุดนิ่งในทันทีมือของฮั่วหลินที่จับพู่กันสีแดงพลันกำแน่นขึ้น ข้อปลายนิ้วซีดขาวหลายวันนี้มานี้ เขาติดราชกิจจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องราวทางฝั่งเจียงหวนมากนัก แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า เขาจะยอมทนให้เจียกุ้ยเฟยมาใส่ร้ายป้ายสีนางได้!เขารู้ดีว่าเจียงหวนไม่ใช่คนเช่นนั้นอย่างสิ้นเชิงหากมีข่าวลือเช่นนี้แพร่ออกไปจริง คนที่เป็นปัญหาจะต้องเป็นฮั่วถิงอย่างแน่นอนฮั่วหลินกำลังจะเอ่ยปากตำหนิ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา กลบเสียงที่ดัดจริ

หลังจากที่อายีน่าจากไป ในที่สุดภายในตำหนักบรรทมก็กลับสู่ความเงียบสงบฮั่วหลินนั่งลงข้างเตียง สายตาจับจ้องไปยังเจียงหวนอย่างลึกซึ้ง คิ้วของเขาขมวดแน่น ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและความเจ็บปวดใจนางหลับไม่สนิทนัก ขมวดคิ้วเป็นระยะ ๆ ริมฝีปากสั่นเทาเล็กน้อย ราวกับความเจ็บปวดในความฝันยังไม่จางหายไปเมื่อฮั่วหลินเห็นดังนั้น จึงยื่นมือไปกุมปลายนิ้วของนางเบา ๆ ใช้นิ้วลูบไล้หลังมือของนางสองสามครั้ง คล้ายเป็นการปลอบโยนโดยไร้คำพูด“อืม...”เจียงหวนครางออกมาเบา ๆ ขนตาสั่นไหว แล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น“ตื่นแล้วหรือ?” ฮั่วหลินรีบโน้มตัวเข้าไปใกล้ทันที กดเสียงให้เบาที่สุด ราวกับกลัวจะทำให้นางตกใจ “ยังเจ็บอยู่หรือไม่?”สติของเจียงหวนยังคงเลือนราง สายตาพร่ามัวจับจ้องไปที่ใบหน้าของฮั่วหลินนางเผลอขยับตัวตามสัญชาตญาณ ผลคือความเจ็บปวดอันรุนแรงพลันแผ่กระจายออกมาจากบาดแผล เจ็บจนนางต้องสูดลมหายใจเข้าลึก น้ำตาแทบจะไหลออกมา“ซี๊ด”ใบหน้าเล็ก ๆ ของเจียงหวนบิดเบี้ยวไปหมด นิ้วมือจิกผ้าห่มแน่นสีหน้าของฮั่วหลินเปลี่ยนไปทันที เขารีบกดไหล่ของนางไว้“อย่าขยับ ขาเพิ่งจะเข้าเฝือก หากขยับมั่วซั่วอีกกระดูกจะเคลื่

[เดี๋ยวนะ เราตื่นแล้วหรือ หรือว่ากำลังฝันไป? เมื่อครู่นางแอบจูบเราหรือ?][ขี้โกงเกินไปแล้ว เราต้องลงโทษนาง จะจูบแค่ครั้งเดียวได้อย่างไร]เสียงในใจที่ทุ้มต่ำและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์พลันดังขึ้นในหัวของเจียงหวนเจียงหวนตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว แทบจะดีดตัวขึ้นมาจากเตียง[แกล้งหลับได้เนียนไม่เบาเลยนะ แค่ขนตาสั่นราวกับพัดอันเล็ก ๆ ]เจียงหวนแทบจะสติแตก มีเรื่องอะไรน่าอายไปกว่าการทำเรื่องไม่ดีแล้วถูกจับได้คาหนังคาเขาอีกหรือไม่?มีสิ ก็คือการคลั่งรักแล้วถูกจับได้นี่แหละ!!![แอบจูบเราแล้วก็แกล้งตายหรือ?][แต่คราวก่อนที่ข้าแอบจูบนาง ก็ดูเหมือนจะทำลับ ๆ ล่อ ๆ เช่นนี้เหมือนกัน...]เจียงหวนได้ฟังจนหน้าร้อนผ่าว อยากจะขุดหลุมแล้วมุดหนีไปให้รู้แล้วรู้รอดเดี๋ยวนะ ฮั่วหลินแอบจุมพิตนางมันเป็นเรื่องตอนไหนกัน? นางพลาดอะไรไป??อีกอย่าง การกระทำของนางนี่เรียกว่าแอบจุมพิตได้หรือ นางคือ... นั่นคือ...นั่นคือการขอบคุณ!ใช่! ขอบคุณฝ่าบาทที่ดูแลนางมาทั้งคืนในขณะที่เจียงหวนกำลังสับสนวุ่นวายใจอย่างหนักว่าจะ “ตื่นขึ้นมา” แล้วแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีหรือไม่ ทันใดนั้นฮั่วหลินก็ขยับตัวเจียงหวนรีบเกร็

เจียงหวนกำลังหดตัวอยู่ในผ้าห่มเพื่อสงบสติอารมณ์ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกตำหนักไม่คาดคิดว่าจะเป็นฮั่วหลินที่จากไปแล้วย้อนกลับมาอีกครั้ง ด้านหลังตามด้วยขันทีสองสามคนที่อุ้มฎีกา กองเอกสารราชการถูกนำมาวางเรียงอย่างเป็นระเบียบบนโต๊ะในตำหนักบรรทมของนาง[ตรวจฎีกาน่ะ จะตรวจที่ไหนก็เหมือนกัน แบบนี้จะได้ตรวจฎีกาไปพลางมองนางไปพลาง]เสียงในใจของฮั่วหลินดังมาอย่างอารมณ์ดีเจียงหวนยันตัวขึ้นครึ่งหนึ่ง รู้สึกทั้งประหลาดใจและหวานชื่นเล็กน้อยนางมองดูฮั่วหลินจัดโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียงของนาง แล้วเริ่มตรวจฎีกาอย่างจริงจังเป็นงานเป็นการ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองนางเป็นครั้งคราว สายตานั้นอ่อนโยนจนแทบจะละลาย[อา ขมวดคิ้วแล้ว เจ็บขาขึ้นมาอีกแล้วหรือ?][เฮ้อ ท่านอนแบบนั้นจะอึดอัดหรือไม่? หรือจะให้เราอุ้มนางเปลี่ยนท่าดี?]เจียงหวนโดนเสียงในใจที่ดังต่อเนื่องนี้ระดมใส่จนใบหูร้อนผ่าวนางก็แค่นอนนานเกินไปจนขาทั้งสองข้างรู้สึกชานิดหน่อยเท่านั้นเองนางเผลอขยับนิ้วเท้าโดยไม่รู้ตัว ไม่คาดคิดว่าการเคลื่อนไหวเล็กน้อยแค่นี้ จะอยู่ในสายตาของเขาด้วย“ฝ่าบาท ทรงทำเช่นนี้... ไม่ถูกต้องตามกฎระเบียบกระมัง?”

เจียงหวนยิ้มอย่างมีลับลมคมใน “อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง”เสี่ยวเจารับคำสั่งแล้วจากไป ส่วนอายีน่าก็สั่งการให้คณะกายกรรมจัดพื้นที่ว่างตรงกลางตำหนักบรรทม“พวกเจ้าอุ่นเครื่องกันก่อน” นางสั่งการ “อีกเดี๋ยวแสดงให้ดี ๆ หากแสดงดี ข้ามีรางวัลให้อย่างงาม”บุรุษเหล่านั้นขานรับพร้อมกัน “พ่ะย่ะค่ะ!”เจียงหวนเอนกายพิงหัวเตียง มองพวกเขาเริ่มแสดงท่าทางที่ยาก ๆ ต่าง ๆ นานา บ้างก็หกสูงด้วยมือข้างเดียว บ้างก็ต่อตัวเป็นพีระมิดมนุษย์ กล้ามเนื้อเกร็งและคลายตัวตามการเคลื่อนไหว สะท้อนประกายแห่งสุขภาพดีอยู่ท่ามกลางแสงแดดเจียงหวนอุทานออกมาด้วยความชื่นชม “ว้าว ท่าหกสูงนี่ การควบคุมกล้ามเนื้อหน้าท้องกับเอวแข็งแกร่งเกินไปแล้ว”“แล้วก็พี่ชายคนนั้นอีก ไหล่ของเขาทำมาจากเหล็กหรืออย่างไร? ข้างบนมีชายฉกรรจ์ยืนอยู่ตั้งสามคน ก็ยังนิ่งไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย!”อายีน่าเชิดคางอย่างภาคภูมิใจ “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว เหล่านักรบแห่งโม่เป่ยของพวกเราเติบโตมาบนหลังม้าตั้งแต่เด็ก ทุกคนสามารถปราบพยศม้าป่าได้ด้วยมือเปล่า”เจียงหวนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ “ใช่ ๆ ๆ องค์หญิงพูดถูกแล้ว”ไม่นานเสี่ยวเจาก็กลับมาพร้อมถาด บนนั้นมีไก่ทอดและมัน