All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 141 - Chapter 150

หลายวันต่อมา ห้องเครื่องเล็ก ๆ ภายในตำหนักเว่ยหยางพลันกลับคืนสู่ความเงียบสงบอย่างหาได้ยากควันไฟที่เคยลอยโพยพุ่งกลับถูกแทนที่ด้วยฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายเหนือสนามฝึกม้าของวังหลวง และตามมาด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเจียงหวนดังออกมาเป็นระยะ สลับกับเสียงดุด่าของอายีน่าที่มักจะบ่นสอนนางด้วยความเหนื่อยหน่ายใจว่า“เจียงหวน หลังตรง! นี่เจ้าเป็นบะหมี่หรืออย่างไร? เพียงแค่ลมพัดผ่านเล็กน้อยเจ้าก็จะล้มลงเสียแล้ว?”“ขาหนีบเอาไว้ หนีบเอาไว้เข้าใจหรือไม่! มิใช่ให้เจ้าใช้เข่าแทงไปที่ท้องม้า มันหาใช่ศัตรูของเจ้าไม่!”“มองไปข้างหน้า เจ้าเอาแต่มองหูม้าทำไมกัน? มันบอกทางเจ้าได้หรือ?”เจียงหวนที่สวมชุดขี่ม้าพอดีตัวนั้น ยามนี้นางกำลังกอดคอม้าเอาไว้แน่นด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด ทั่วร่างแทบจะตัวติดไปกับหลังม้าแล้ว“อ๊ากก! ช้าหน่อย ช้าลงหน่อย!”นางเลือกม้าตัวเมียที่ชื่อว่าถ่าเสวี่ย ว่ากันว่ามันเป็นม้าที่เชื่องที่สุดในสนามฝึกแล้ว ทว่า ในสายตาของเจียงหวนในยามนี้ มันน่ากลัวยิ่งกว่าม้าพันธุ์ที่ดุร้ายจากแคว้นโม่เป่ยอีกต่างหากทุกครั้งที่ถ่าเสวี่ยส่งเสียงหายใจฟึดฟัดหรือสะบัดหางไปมาเพียงเล็กน้อย นั่นก็ทำใ

ทางด้านของเจียงหวนนั้น หาได้รับรู้ถึงความอิจฉาของฮั่วหลินไม่ นางยังคงไปเรียนขี่ม้าอย่างมีความสุขกับอายีน่าทุกวันวันนี้ยามที่นางขี่เจ้าถ่าเสวี่ย ภายใต้การจับตามองอย่างใกล้ชิดของอายีน่านั้น นางสามารถสั่งให้มันเริ่มวิ่งเหยาะ ๆ ได้แล้วแม้ว่าร่างกายยังคงแข็งทื่อราวกับท่อนไม้ไปบ้าง อย่างน้อยนางก็สามารถควบคุมทิศทางม้าได้ด้วยตัวเองแล้ว เสียงกรีดร้องที่เคยดังขึ้น พลันกลายเเป็นเสียงถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาแทนการพัฒนาที่เชื่องช้านั้น กลับเพียงพอที่จะให้อายีน่าพลั้งปากเอ่ยคำว่า “พอใช้ได้” ออกมา จากที่มักจะเอ่ยวาจาเสียดสีเป็นปกติทุกครั้ง“หยุด! หยุด! เจียงหวน ให้เจ้าวิ่งเหยาะ ๆ หาใช่ให้เจ้าบังขับม้าให้วิ่งเร็วขึ้นไม่! เจ้ารู้วิธีบังคับบังเหียนหรือไม่!” เสียงตะโกนของอายีน่าพลันดังไปทั่วสนามม้าอีกครั้งเจียงหวนได้แต่ร้องคร่ำครวญอยู่ภายในใจ พลางพยายามที่จะรั้งบังเหียนด้วยความว้าวุ่นแต่ในขณะเดียวกันนั้น พลันมีเสียงฝีม้าที่ดังจากระยะไกลวิ่งทะยานเข้ามา อาชาสีดำทั่วตัวขนาดใหญ่ รูปร่างปราดเปรียวราวกับสายฟ้าสีดำที่พุ่งเข้ามายังสนามม้าแห่งนี้ บนหลังม้านั้น พลันมีบุรุษรูปงามในชุดอาภรณ์เสื้อคลุม

ทันใดนั้น สายบังเหียนที่ผูกม้าไว้ก็ขาดสะบั้นอย่างรุนแรงม้าสีน้ำตาลแดงราวก้อนน้ำมันถูกจุดไฟ ดวงตาสีแดงก่ำ พุ่งทะยานอย่างบ้าคลั่งไปยังใจกลางคอกม้า มุ่งหน้าไปยังทางที่อายีน่าอยู่สีหน้าของอายีน่าเปลี่ยนไปทันที พฤติกรรมที่บ้าคลั่งของม้า บ่งบอกว่าได้รับความกดดันอย่างยิ่ง“องค์หญิง ระวังเพคะ!” เจียงหวนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวอายีน่าเป็นเด็กหญิงจากทุ่งหญ้า ปฏิกิริยาตอบสนองรวดเร็วจนน่าประหลาดใจขณะที่ม้าสีน้ำตาลแดงกำลังจะพุ่งเข้าใส่ นางก็ดึงสายบังเหียนอย่างกะทันหัน บังคับม้าให้หันเปลี่ยนทิศได้ทันขณะเดียวกัน ร่างกายของอายีน่าที่ยืดหยุ่นอย่างเหลือเชื่อก็เอียงไปด้านข้างทีด้านหลังที หลบการชนประสานงาของม้าสีน้ำตาลแดงได้อย่างหวุดหวิดกระนั้น แม้อายีน่าจะหลบได้แล้ว แต่ความตื่นตระหนกที่เกิดจากม้าสีน้ำตาลที่ควบคุมไม่ได้ ราวกับก้อนหินที่ร่วงลงไปในทะเลสาบอันสงบนิ่ง ก่อให้เกิดปฏิกิริยาลูกโซ่ไปทั่วคอกม้าทันทีผู้ดูแลคอกม้าเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี จึงเรียกครูฝึกม้ามาจัดการม้าที่วิ่งหนี แต่ก็สายเกินไปแล้วมองเห็นเพียงท่าเสวี่ยที่อยู่ใต้ร่างเจียงหวน ส่งเสียงร้องดังยาวด้วยความหวาดกลัว ขนทั่วร่างลุก

“นี่ เห็นไหม? มู่จวิ้นอ๋องกังวลมากเลย”“ใช่น่ะสิ เมื่อครู่ที่พุ่งออกไปช่วงพระสนมจวงเร็วอย่างกับอะไรดี”“จุ๊ๆ พวกเขา ‘บังเอิญเจอกัน’ ที่คอกม้าทุกวัน พระสนมจวงที่กำลังฝึกขี่ม้า จวิ้นอ๋องสนใจยิ่งกว่าองค์หญิงอีก”“พระสนมจวงไม่ได้หลบหลีกด้วย ข้าว่า พวกเขามีเรื่องส่วนตัวกันมาสักพักแล้วแน่”ข่าวลือเลื้อยเร็วราวกับงูพิษติดปีก ถ่ายทอดไปมาอยู่ภายในเงากำแพงวังผู้มีเจตนาแอบแฝงลอบเสริมเติมแต่งคำลือ ก่อนที่การคาดเดาอันชั่วร้ายเหล่านี้จะแปรเปลี่ยนและหมักหมมอย่างรวดเร็ว แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็วราวกับไฟป่า ผ่านเสียงกระซิบกระซาบของข้ารับใช้ในวังขณะเดียวกัน ห้องทรงพระอักษรข้าราชการระดับสูงหลายคนจากกรมคลังและกรมโยธา กำลังหารือเรื่องราชการแผ่นดินกันอย่างออกรสฮั่วหลินนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ ขมวดคิ้วแน่นจนเป็นปมทันใดนั้น หวังเต๋อกุ้ยก็เดินเข้ามา สีหน้าดูตื่นตระหนกเล็กน้อย“ฝ่าบาท แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เกิดเรื่องแล้ว! พระสนมจวงตกม้าที่สนามแข่งพ่ะย่ะค่ะ!”“อะไรนะ?!”เสียงร้องอันตกใจนั้นราวกับเสียงฟ้าฟาด ทำเอาห้องทรงพระอักษรเงียบไปชั่วขณะฮั่วหลินกระโดดลงจากบัลลังก์มังกรอย่างกะทันหัน พู่กันสีแดงตกลงบนโ

เขาพูดซ้ำๆ เสียงแหบพร่าข้างหูนาง “อดทนไว้ เราอยู่นี่ แค่อดเอาไว้ก็จะผ่านไปได้แล้ว!”อายีน่าก็รีบวิ่งไปข้างหน้า กัดฟันและปลอบโยน“เจียงหวน ลองคิดดูสิว่าเจ้ายังขี่ม้าไม่เก่งเลย! ลองคิดดูสิว่าเจ้ายังทำขนมให้เจ้าหญิงน้อยไม่พอเลย อดทนไว้นะ!”ด้วยกำลังใจจากทั้งฮั่วหลินและอายีน่า หมอหลวงฉางจึงรีบจัดกระดูก ทายาและรัดขาที่บาดเจ็บของเจียงหวนได้อย่างระมัดระวังแม้เวลาจะผ่านไปไม่นาน แต่สำหรับเจียงฮวน ราวกับไปเดินเล่นในนรกมารอบหนึ่งเมื่อความเจ็บปวดแสนสาหัสบรรเทาลง นางก็อ่อนล้าอย่างที่สุด เหงื่อเย็นไหลอาบขมับ ใบหน้าซีดเผือดราวกระดาษนางขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วหลินอย่างอ่อนแรง สะอื้นออกมาเบาๆ“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ”ฮั่วหลินโล่งใจ เสียงแหบแห้งราวกับรอดชีวิตมาเอง ลูบหลังเจียงหวนเบาๆเขารู้สึกได้ถึงความสั่นไหวน้อยๆ ของเจียงหวน หัวใจของเขาก็เจ็บปวดอย่างยิ่งหมอหลวงฉางเช็ดเหงื่อและกล่าวว่า “ฝ่าบาท บาดแผลของพระสนมได้รับการรักษาเบื้องต้นแล้ว แต่พระนางเสียพระโลหิตมากและกระดูกได้รับบาดเจ็บ พลังชีวิตได้รับความเสียหายอย่างหนัก จำเป็นต้องกลับวังเพื่อพักฟื้นทันทีพ่ะย่ะค่ะ ทั้งยังต้อ