All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 221 - Chapter 230

”คารวะกุ้ยเฟยเพคะ”นางค้อมศีรษะไปทางเจียกุ้ยเฟยเล็กน้อย กิริยาของนางทั้งไม่อ่อนน้อมและไม่เย่อหยิ่ง แต่ก็หาข้อตำหนิเรื่องมารยาทไม่ได้เดิมเจียกุ้ยเฟยก็ไม่ชอบเจียงหวนอยู่แล้ว เมื่อเห็นนางพยักหน้าเฉยๆ ไม่ลุกขึ้นมาคารวะเต็มพิธีการเหมือนนางสนมระดับล่างคนอื่น เพลิงโทสะภายในใจก็ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นมา“หึ น้องจวงเฟยช่างเย่อหยิ่งยิ่งนัก!”เจียกุ้ยเฟยเย้ยหยัน นางก้าวมาเบื้องหน้าสองก้าว จนเข้าใกล้รถเข็นของเจียงหวน“อย่างไรกัน? เพิ่งจะได้รับพระเมตตาแค่คืนเดียว ก็ลืมมารยาทในวังไปเสียแล้ว แม้แต่การทำความเคารพกุ้ยเฟยก็ทำอย่างฉาบฉวยให้จบไป?”นางไม่สนใจอาการที่ขาของเจียงหวนหรอก เพราะถึงอย่างไรนางก็จะให้เจียงหวนทำความเคารพ เพื่อให้นางได้อับอาย!ว่าต่อให้นางได้รับพระเมตตา ก็ยังต้องกราบคารวะเมื่ออยู่ต่อหน้านางอยู่ดีเจียงหวนหัวเราะอย่างเย้ยหยันภายในใจ ‘เสือไม่แสดงพลัง ก็คิดว่านางเป็นเฮลโลคิตตี้หรือไง’ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้น แววตาเปล่งประกายสดใส“กุ้ยเฟยกล่าวเกินไปแล้ว เพราะขาของหม่อมฉันไม่ค่อยสะดวก จะให้คุกเข่าก็ทำไม่ได้ เกรงว่าคงได้แต่นอนราบลงกับพื้นแล้ว แต่นั่นมิยิ่งเป็นการเสียมารยาทหรือเพคะ?”

ถ้อยคำเหล่านี้ถูกกล่าวออกมาอย่างใส่ใจยิ่ง ทุกถ้อยวาจาละม้ายปรารถนาดีต่อพวกนาง ทว่าความหมายที่แฝงอยู่ภายใน ล้วนเป็นการปฏิเสธและตักเตือนแม้หลิวเหม่ยเหรินกับซุนกุ้ยเหรินจะมิได้มีตำแหน่งสูงมากนัก แต่สตรีทุกนางในวังหลัง มีนางใดบ้างที่ไร้ไหวพริบพวกนางฟังออกถึงความหมายที่ซ่อนเร้นของเจียงหวนทันที และรู้ว่าความคิดเล็กๆ นั่นของพวกตนได้ถูกเปิดโปงแล้วคนทั้งสองอับอายจนแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี พวกนางไม่เคยคิดเลยว่า จวงเฟยที่ดูอ่อนโยนผู้นี้ ยามเอ่ยวาจาจะเป็นดั่งใบมีดโกนอาบน้ำผึ้ง ไม่ไว้หน้ากันถึงเพียงนี้“พระสนมกล่าวเกินไปแล้วเพคะ” หลิวเหม่ยเหรินเสียงสั่นเครือ รอยยิ้มของนางน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้เสียอีก“เป็นพวกเราที่ไม่ได้ใคร่ครวญให้ดีเอง ล่วงเกินพระสนมแล้วเพคะ”ซุนกุ้ยเหรินก็รีบพูดสนับสนุนอย่างรวดเร็ว เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นมาบนหน้าผากของนางเดิมเจียงหวนก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว บัดนี้ยิ่งคร้านจะเห็นพวกนางที่เป็นเช่นนี้อีกนางหยิบถ้วยชาขึ้นมา เป่าเบาๆ แล้วออกคำสั่งไล่แขก“ข้าเหนื่อยนิดหน่อย หากน้องสาวทั้งสองไม่มีเรื่องอื่นอีก ก็เชิญกลับไปเถอะ”“เพคะ เพคะ หม่อมฉันทูลลา”หลิวเหม่ยเหรินกับซุนกุ้

[เผ็ดเหลือเกิน!!!][น้ำ! เราต้องการน้ำ!][ลิ้นของเราหายไปแล้วใช่หรือไม่?]เขาอดทนต่อความปวดแสบปวดร้อน เคี้ยวเหมือนเครื่องจักรไปสองครั้ง แล้วกลืนลงคอไปอย่างยากลำบากความเผ็ดร้อนนั่นแผดเผาลงไปตามหลอดอาหาร จนรู้สึกเหมือนทั่วทั้งท้องกำลังจะทะลุเป็นรูเมื่อเจียงหวนเห็นใบหน้าแดงก่ำ และได้ยินเสียงบ่นภายในใจของเขา ความโกรธที่ค้างคาอยู่ก็จางหายจนสิ้นตาโง่คนนี้ กินเผ็ดไม่ได้ชัดๆ แล้วยังจะฝืนอีกทำไม?เมื่อฮั่วหลินเห็นเจียงหวนไม่พูดอะไร ก็คิดว่านางยังคงไม่พอใจ จึงกัดฟันแล้วยื่นตะเกียบไปคีบชิ้นหมูต้มที่ลอยอยู่ในน้ำมันแดงฉานชิ้นนั้น[เราขอเสี่ยงตายแล้ว! ขอเพียงนางหายโกรธ เรา... เรายังกินได้อีกชิ้น]“พอแล้วเพคะ” เจียงหวนทนดูไม่ไหวอีกต่อไป นางเอ่ยห้ามอย่างโมโห “เสวยไม่ได้ก็อย่าฝืนเลยเพคะ”นางหันไปสั่งเสี่ยวเจา “ไปรินน้ำชามาสักแก้ว น้ำเปล่าที่เย็นหน่อยก็ได้”เสี่ยวเจาราวได้รับการอภัยโทษ รีบไปวิ่งเหยาะๆ ไปนำน้ำมาทันทีฮั่วหลินที่ถูกกดมือไว้ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาเงยหน้ามองเจียงหวนก็เห็นว่า แม้นางจะยังคงมีสีหน้าเคร่งขรึม แต่ความเย็นชาในดวงตาได้จางหายไปแล้ว เหลือเพียงความรู้สึกจนใจและความสงสาร

เช้าวันรุ่งขึ้น ฮั่วหลินก้าวออกจากตำหนักเว่ยยางอย่างสดชื่นแจ่มใสแม้ราตรีที่ผ่านมาเขาจะไม่ได้กินอิ่มอย่างที่วาดหวังไว้ แต่การมีสาวงามที่หอมกรุ่นและนุ่มนวลดุจหยกอยู่อ้อมกอดก็ไม่เลวนักสีหน้าของเขาผ่อนคลาย มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็นนางหลับสนิทมาก หากเขาสามารถโอบนางไว้ในอ้อมกอดทุกวันตอนหลับได้ ก็คงจะวิเศษมากอยากอยู่กับนางตลอดเวลานักวันนี้เป็นวันหยุด ต้องรีบจัดการงานให้เสร็จ จะได้กลับไปอยู่เป็นเพื่อนนางเร็วๆฮั่วหลินคิดเรื่องนี้ในใจ ขณะมุ่งหน้าไปที่ห้องทรงพระอักษรอย่างไรก็ตาม เพิ่งเดินเข้าสู่เส้นทางที่จำเป็นต้องผ่านเพื่อไปห้องทรงพระอักษร เงาร่างหนึ่งสายหนึ่งก็เข้ามาขวางอยู่ที่เบื้องหน้าอย่างกะทันหัน“หม่อมฉันถวายบังคมฝ่าบาทเพคะ” เจียกุ้ยเฟยยอบกายคารวะอย่างชดช้อย จงใจลากเสียงให้ดูนุ่มนวลเปี่ยมเสน่ห์อารมณ์ดีของฮั่วหลินถูกสลายไปกว่าครึ่งทันที ฝีเท้าของเขาหยุดชะงัก คิ้วขมวดเล็กน้อยจนแทบไม่ทันสังเกตครู่หนึ่งนางมาที่นี่ด้วยเหตุใด? ตั้งใจมาดักเรางั้นหรือ?ชิ! ยุ่งยากจริงๆ“ลุกขึ้นเถอะ” เสียงของฮั่วหลินสงบนิ่งไร้ระลอก ฟังไม่ออกถึงอารมณ์ แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตอนเผ

เหล่านางกำนัลและขันทียืนค้อมศีรษะอย่างนอบน้อม พวกเขายืนเรียงเป็นสองแถวรอคอยการคัดเลือกจากเจียงหวน โดยไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเติ้งหมอม่ออธิบายกฎสำคัญภายในวัง หน้าที่ของแต่ละตำแหน่ง และข้อห้ามในการรับใช้ข้างกายเจ้านายด้วยน้ำเสียงที่ไม่เบาไม่ดังอยู่ด้านข้าง นางยังบอกเล่าที่มาของสาวใช้และขันทีพวกนี้ให้เจียงหวนฟังด้วยคำอธิบายของนางกระชับแต่ชัดเจน ละเอียดแต่เข้าใจง่าย ทั้งคงไว้ซึ่งความน่ายำเกรง และแฝงไปด้วยการมองเรื่องราวอย่างทะลุปรุโปร่งของผู้ที่เคยผ่านประสบการณ์มา ทำให้แม้แต่เจียงหวน “ที่เปลี่ยนมาประกอบอาชีพนางสนมกลางคัน” ก็ยังฟังจนพยักหน้าติดต่อกันเพราะได้รับประโยชน์อย่างมากที่แท้การจัดการข้ารับใช้ในวังก็มีเคล็ดลับในมากมายเช่นนี้ เติ้งหมอม่อผู้นี้สมคำร่ำลือจริงๆ ทุกถ้อยคำล้วนสำคัญและตรงประเด็นอื้ม ต้องเรียนรู้จากนาง มาดูกันว่าวันหน้าผู้ใดจะกล้ารังแกนางอีก... โอ๊ะ ไม่ใช่ มาดูกันว่าผู้ใดจะกล้ามาวางก้ามก่อเรื่องในตำหนักเว่ยยางอีกต่างหากเมื่อมีคำแนะนำของเติ้งหมอม่อ เจียงหวนก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้นเกณฑ์การคัดเลือกคนของนางก็เรียบง่ายมาก นั่นก็คือ มีดวงตาที่กระจ่างใสซื่อตรง มือเท้าคล่อง