All Chapters of อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Chapter 231 - Chapter 240

นางกำนัลน้อยร้องไห้หนักกว่าเดิม นางส่ายหน้าสุดกำลัง “ไม่ใช่เพคะพระสนม! เช้านี้ตอนบ่าวตื่นมาแล้วจัดเตียงพับผ้าห่ม ก็ยังไม่เห็นปิ่นปักผมอะไรเลย จะต้องมีคนใส่ร้ายบ่าวแน่เพคะ ขอพระสนมโปรดให้ความเป็นธรรมแก่บ่าวด้วยเถิดเพคะ”นางร้องไห้อย่างหนักจนลมหายใจขาดห้วง ท่าทางโดดเดี่ยวไร้คนช่วยที่น่าเวทนาของนาง ทำให้ผู้ใดพบเห็นก็ต้องเกิดความรู้สึกเห็นใจใบหน้าของเสี่ยวเจาเริ่มแสดงความสงสารออกมาแล้ว “พระสนม นางร้องไห้เสียใจขนาดนี้ ดูแล้วไม่เหมือนเสแสร้งเลยเพคะ...”ไม่เหมือนหรือ?เจียงหวนหรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาหยุดลงบนใบหน้าของนางกำนัลน้อยครู่หนึ่งอื้ม น้ำตาเป็นของจริง ความหวาดกลัวก็เป็นของจริง แต่ความเคียดแค้นกับความลนลานในส่วนลึกของดวงตาก็เป็นของจริงเหมือนกันชาติก่อน นางเคยเห็น ‘พวกไม่ยอมหยุดงาน’ ทะเลาะหยุมหัวกับ ‘พวกหยุดงานประท้วง’ ที่ทำงานทุกวัน แกแทงฉันทีหนึ่ง ฉันแทงแกหนึ่งที สลับกันไปมาพอเจ้านายมาถึงก็จะร้องไห้โฮ อ้างว่าตัวเองเป็นคนที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก ถูกใส่ร้าย ไม่ได้รับความยุติธรรม ถูกใส่ความเหมือนตัวเอกในนิยายนางน่ะฝึกสายตามาจนมองออกหมดแล้ว โอเคไหม?แววตาของคนตรงหน้าล่อกแล่กไม่น

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ก็พลันได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังมาเมื่อเจียงหวนเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นฮั่วหลินไม่รู้ว่ามายืนอยู่ที่ทางเข้าสวนดอกไม้ตั้งแต่เมื่อใด สีหน้าของเขาดำทะมึนอย่างน่ากลัว[อะไรที่เรียกว่า “มอบพระเมตตาอย่างเท่าเทียม”? เราเคยไป “เมตตา” ผู้อื่นตั้งแต่เมื่อใด?][เหตุใดเติ้งหมอม่อจึงปรักปรำเราโดยไร้หลักฐานเช่นนี้?][เราเป็นผู้บริสุทธิ์ สะอาดไร้ราคี กลับถูกนางพูดจนเหมือนคนเจ้าชู้ประตูดินไปเสียได้]เสียงความในใจที่เดือดดาลและเปี่ยมไปด้วยความน้อยใจ ดังขึ้นข้างหูของเจียงหวนนางมองใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็งของฮั่วหลิน พร้อมกับฟังคำบ่นในใจของเขา แล้วก็จะเกือบหัวเราะออกมาฮั่วหลินสาวเท้ายาวเข้ามา เขาตวัดตามองเติ้งหมอม่ออย่างเย็นชาแม้เติ้งหมอม่อถูกถลึงตาใส่จนงุนงง แต่ก็ยังรีบถวายคำนับ“บ่าวถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ”ฮั่วหลินแค่นเสียงเย็นทีหนึ่ง ไม่สนใจนาง และหันไปมองเจียงหวนแทน“กำลังพูดเรื่องอะไรอยู่หรือ?”เจียงหวนฝืนกลั้นรอยยิ้มที่มุมปาก พยายามทำให้ตนเองดูเป็นปกติ“ทูลฝ่าบาท เติ้งหมอม่อกำลังสอนหม่อมฉันเรื่อง...เอ่อ กฎระเบียบของวังหลังเพคะ”[สอนอะไร? สอนให้นางยอม

“เรายังมีฎีกาที่ต้องพิจารณาอีกบางส่วน ดึกหน่อยค่อยมาเยี่ยมเจ้า”ฮั่วหลินวางถ้วยชาลงแล้วกล่าวกับเจียงหวน น้ำเสียงกลับคืนสู่ความสงบในยามปกติ[นางคงจะมีความสุขมากกระมัง?][เราพยายามแสดงออกมากแล้วนะ]เจียงหวนพยายามกลั้นยิ้มและพยักหน้าอย่างว่าง่าย“เพคะ ฝ่าบาทค่อยๆ เสด็จนะเพคะ”ฮั่วหลินถึงได้ลุกขึ้นแล้วออกจากตำหนักเว่ยยางไปเมื่อประตูตำหนักปิดลง ทั่วทั้งตำหนักอันกว้างใหญ่เหลือเพียงเจียงหวนและเติ้งหมอม่อที่มีสีหน้าเคร่งเครียด นางคล้ายอยากจะกล่าวสิ่งใดแต่ก็ลังเลเจียงหวนยกถ้วยชาขึ้นมาเป่าไล่ไอร้อนอย่างช้าๆเมื่อเติ้งหมอม่อเห็นว่าพระสนมของตนดูอารมณ์ดีมากอย่างเห็นได้ชัด คิ้วก็ยิ่งขมวดแน่นกว่าเก่านางก้าวเข้าไปก้าวหนึ่ง หลังไตร่ตรองอยู่หลายครั้ง สุดท้ายก็ยังคงตัดสินใจเอ่ยปากพระสนมทรงพระปรีชาและมีเมตตา แต่ถึงอย่างไรก็ยังทรงเยาว์วัย ทั้งยังตกอยู่ในบ่วงแห่งความรัก จึงมีบางคำพูดที่นางในฐานะหมอม่อผู้ดูแลจำเป็นต้องพูด“พระสนมเพคะ” เสียงที่ถูกลดจนเบาอย่างยิ่งของเติ้งหมอม่อเต็มไปด้วยความกังวลอันเข้มข้น“พระเมตตาที่ฝ่าบาทมีต่อพระสนมเมื่อครู่นั้น เป็นความโปรดปรานสูงสุดอย่างหาได้ยากยิ่ง”เจี

เจียงหวนมองฮั่วหลินอย่างแปลกใจ “ฝ่าบาทจะตรวจฎีกาที่นี่จริงหรือเพคะ?”ฮั่วหลินลุกขึ้น เดินตรงไปนั่งลงที่โต๊ะทรงงานตัวกว้าง“อืม ตำหนักของเจ้าเงียบสงบ เหมาะแก่การตรวจฎีกาพอดี”ไม่นาน หวังเต๋อกุ้ยได้นำขันทีน้อยสองสามคน ยกสิ่งของจำพวกม้วนฎีกา พู่กัน น้ำหมึกรวมถึงตราประทับมาวางบนโต๊ะทรงงานอย่างพินอบพิเทานางกำนัลในตำหนักเองก็ได้ยกน้ำชาและขนมว่างหน้าตาประณีตสองสามอย่างมาถวาย จากนั้นก็ถอยออกไปเงียบๆฮั่วหลินหยิบพู่กันขึ้นมา สีหน้าเคร่งขรึม เข้าสู่สภาวะสะสางราชกิจอย่างจริงจังแสงแดดส่องลอดลายฉลุบนหน้าต่างสาดลงบนใบหน้าด้านข้างของเขา ท่าทางจริงจังของเขามีรังสีน่าเกรงขามที่ชวนให้หยุดหายใจเจียงหวนมิได้รบกวนเขา เพียงหาที่นั่งอ่านตำราเงียบๆบรรยากาศในตำหนักเงียบสงบกว่ายามปกติ ทว่าความคิดของฮั่วหลินกลับมิได้จดจ่ออยู่กับราชกิจทั้งหมดหางตาของเขาเหลือบมองเจียงหวนโดยมิได้ตั้งใจ อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดจากเติ้งหมอม่อพลันหายไปในพริบตาเขาแสร้งทำเป็นเงยหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ อยากจะมองนางให้ชัดขึ้นอีกหน่อยประจวบเหมาะกับที่เจียงหวนเงยหน้าเพื่อจะยืดเส้นยืดสายสักหน่อย สายตาของทั้งคู่สบประสานกันอย่างไม

เจียงหวนนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองดูท้องฟ้าด้านนอก นางกำลังคิดคำนวณเรื่องถุงหอมเมื่อเช้า“พระสนม” เสี่ยวเจายกน้ำแกงสงบจิตที่เพิ่งต้มเสร็จเข้ามา นางกล่าวด้วยดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย “รีบดื่มเพื่อผ่อนคลายจิตใจหน่อยเถิดเพคะ”เจียงหวนเพิ่งจะรับถ้วยน้ำแกงไป เสียงฝีเท้าเร่งรีบอันคุ้นเคยระลอกหนึ่งก็ดังมาจากนอกตำหนัก นำพาแรงกดดันขุมหนึ่งเข้ามาด้วย[ผู้ใดกันมิดูตาม้าตาเรือ กล้าแตะต้องนางเช่นนี้? ข้าจะถลกหนังมันทั้งเป็น!][นางได้รับบาดเจ็บหรือไม่? จะตกใจหรือไม่นะ?]เสียงในใจที่ทั้งบันดาลโทสะและร้อนใจดังขึ้นข้างหูเจียงหวนราวกับพวงประทัดที่ถูกจุดชนวนฮั่วหลินสาวเท้ามายืนอยู่ต่อหน้านาง กวาดสายตาสำรวจเจียงหวนอย่างละเอียดตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับเครื่องสแกนคุณภาพสูง[ดูเหมือนไม่ได้เป็นอะไรมาก][เพียงแค่หน้าซีดเล็กน้อยเท่านั้น นางจะต้องตกใจมากแน่ๆ][พรุ่งนี้ให้นางติดตามข้าไปว่าราชการในท้องพระโรง และนอนที่ตำหนักหย่างซินเสียเลย มิให้อยู่ห่างข้าแม้แต่ก้าวเดียว ดูสิใครจะกล้าทำอะไรนางอีกหรือไม่!]กลิ่นอายอำมหิตแผ่กระจายรอบตัวเขา บรรยากาศในตำหนักราวกับหยุดชะงักไปชั่วขณะเหล่าข้ารับใช้ก้มหน้ากลั้นหายใจ ไ