เจียงหวนเองก็ไม่นึกว่าจะพบเจียกุ้ยเฟยที่นี่ หัวใจของนางสะดุดไปชั่วขณะดีเหลือเกิน เกลียดอะไรมักเจอสิ่งนั้นนางหันไปส่งสัญญาณให้เสี่ยวเจาหยุด รักษามารยาทที่พึงมี“ถวายบังคมพระสนมเจียกุ้ยเฟย”เจียกุ้ยเฟยมิได้ตอบรับทันที นางมองพิจารณาเจียงหวนตั้งแต่หัวจรดเท้า สุดท้ายก็หยุดมองที่เก้าอี้รถเข็นของนาง เผยรอยยิ้มเย็นชาชั่วร้ายที่มุมปาก“แหม นี่มิใช่น้องสาวจวงเฟยหรอกหรือ?”เจียกุ้ยเฟยลากเสียงยาวๆ แสดงถึงการเสียดสีอย่างไม่คิดปิดบัง“เจ้าเดินเหินไม่สะดวก ยังมาส่งอาหารถึงห้องทรงพระอักษรอย่างไม่ว่างเว้น ความหวังดีนี้ของน้องสาว ช่างชวนให้ซาบซึ้งยิ่งนัก”เจียงหวนลอบเบ้ปากในใจนั่งรถเข็นแล้วอย่างไรเล่า อย่างไรก็มิควรเลือกปฏิบัติต่อผู้พิการอีกอย่าง นางก็ยังดีกว่าเจียกุ้ยเฟยที่คอยแบกเครื่องประดับหัวที่มีน้ำหนักหลายสิบชั่งทั้งวันกระมัง? นางไม่เมื่อยคอบ้างหรืออย่างไรนะ?ขณะกำลังจะเอ่ยปาก เติ้งหมอม่อที่อยู่ด้านข้างพลันเดินออกมาครึ่งก้าว ก่อนจะคารวะด้วยท่าทางที่ไม่ดูเย่อหยิ่งหรือต้อยต่ำเกินไป“บ่าวถวายบังคมพระสนมเจียกุ้ยเฟยเพคะ พระสนมของเราเห็นว่าฝ่าบาททรงเหน็ดเหนื่อยจากราชกิจบ้านเมือง ซ้ำอากาศ
อ่านเพิ่มเติม
เข้าสู่ระบบ
