Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 271 - Bab 280

การมาวิงวอนขอความเมตตาของเขาในวันนี้ เป็นการนำตนเองเข้าสู่กับดักชัดๆฮั่วหลินมองดูสภาพที่หมดอาลัยตายอยากของเขาด้วยสายตาเรียบเฉย ในก้นบึ้งของดวงตายิ่งเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บการวางยาของสนมเจียเป็นแค่ตัวกระตุ้น เป็นเพียงจุดอ่อนที่ส่งมาถึงที่เท่านั้นหลินเจิงกับตระกูลหลินเบื้องหลังเขาที่โอหังขึ้นทุกวันต่างหาก จึงจะเป็นเนื้อร้ายตัวจริงที่เขาต้องการกำจัดหลักฐานได้ถูกรวบรวมไว้เรียบร้อยแล้ว รอเพียงโอกาสที่เหมาะสมเท่านั้นและบัดนี้ โอกาสนั้นได้มาถึงแล้วดวงตาของฮั่วหลินไร้ซึ่งความอบอุ่นใดๆ “หลินเจิง ความผิดของเจ้านั้นไม่อาจให้อภัย ทว่าเห็นแก่บิดาของเจ้า เราจะเว้นโทษประหารให้สักครั้ง”“ใครเข้ามา ประกาศราชโองการของเราออกไป ปลดตำแหน่งผู้บัญชาการของหลินเจิง และริบตราแม่ทัพกลับคืนทันที เพิกถอนบรรดาศักดิ์และเบี้ยหวัดทั้งหมด นับจากวันนี้ไป ให้กักบริเวณทบทวนความอยู่ในจวน ส่วนเจียกุ้ยเฟย หญิงสกุลหลิน...”เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนแค่นเสียงอย่างเย็นชา “เจียกุ้ยเฟย หญิงสกุลหลินมีจิตใจชั่วร้าย ประพฤติตนไม่เหมาะสม และละเมิดกฎวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ให้ลดตำแหน่งเป็นตาอิ้ง [1] แล้วย้ายออกจากตำหนักฉางเล่อไ

เมื่อเดินมาถึงประตูตำหนักเว่ยยาง นางกำนัลที่เฝ้าประตูเห็นฮั่วหลินก็จะเข้าไปรายงาน แต่ถูกสายตาของฮั่วหลินห้ามไว้เขาส่งสัญญาณให้หวังเต๋อกุ้ยรออยู่ด้านนอก ส่วนตนเองก้าวเข้าไปด้วยฝีเท้าอันแผ่วเบาลานตำหนักเงียบสงัด ฮั่วหลินเห็นเจียงหวนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างทันทีนางหันหลังให้ประตู เงาร่างใต้แสงไฟดูผอมบาง เผยความเศร้าสร้อยที่ยากบรรยายสายหนึ่งออกมาทันใดนั้น หัวใจของฮั่วหลินก็รู้สึกราวกับถูกบางสิ่งทิ่มแทงเบาๆ“อะแฮ่ม” เขากระแอม เจตนาทำลายความเงียบอันหนักอึ้งนี้เจียงหวนถูกเสียงที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันทำให้ตกใจ นางหันขวับกลับมาอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฮั่วหลิน ความประหลาดใจก็วาบขึ้นในดวงตานาง ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกซับซ้อนปนเปอย่างรวดเร็วผู้ชายทรยศ มาหานางทำไม?หัวใจของเจียงหวนเดือดพล่าน แต่ภายนอกยังคงทำความเคารพลงตามกฎ “ถวายพระพรฝ่าบาทเพคะ”ฮั่วหลินถูกท่าทีเย็นชาของนางทำให้พูดไม่ออกไปชั่วขณะ เขาลืมคำพูดทักทายที่เตรียมไว้ไปจนหมด“เราผ่านมาทางนี้ เลยแวะเข้ามาดู”เสียงของฮั่วหลินฟังดูแห้งผากกว่าที่เขาคิด “ได้ยินมาว่าเจ้ากินมื้อกลางวันได้ไม่มากนัก?”เจียงหวนหลุบตาลง จ้องมองปลายรอ

นี่ไม่ได้หมายความว่า ที่เมื่อก่อนที่ฝ่าบาทโปรดนางเพียงคนเดียว เป็นเพราะถูกภูตผีบังตาจนไร้สติหรือไรเจียงหวนมิได้ต่อคำ ไทเฮาก็ดูเหมือนจะพอพระทัยในท่าทีของเจียงหวน ทรงจิบชาไปคำหนึ่ง“จวงเฟย เจ้าต้องจำไว้ว่าในวังหลังนั้น เรื่องที่ต้องห้ามที่สุดก็คือการผูกขาดความโปรดปรานของฮ่องเต้ การแบ่งปันความโปรดปรานอย่างเท่าเทียมจึงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ครั้งนี้เจ้าต้องช่วยฝ่าบาทให้ดี และเป็นแบบอย่างที่ดีให้แก่พี่น้องคนอื่นๆ ในวังหลัง อย่าได้ทำให้เรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ จนสูญเสียคุณธรรมและจริยาที่นางสนมควรมีไป”คำพูดพวกนี้ ทุกถ้อยคำล้วนเป็นการตักเตือนให้นางจดจำสถานะของตน อย่าได้พยายามผูกขาดความโปรดปรานของฮ่องเต้มือที่วางอยู่บนเข่าของเจียงหวนค่อยๆ กำแน่น นางพยายามรักษาความสงบนิ่งบนใบหน้าไว้นางสูดหายใจเข้าลึก ขณะกำลังจะเอ่ยปาก ก็มีเสียงแผ่วเบาดังทำลายความเงียบขึ้นมาฮั่วหลินโยนรายชื่อในมือกลับไปที่โต๊ะ แล้วเงยหน้าขึ้นเขาเรียกเจียงหวนมาที่นี่เพื่อช่วยพิจารณา มิใช่มาฟังไทเฮาเทศนาเสียหน่อย“ตั้งแต่จวงเฟยเข้าวังมา ทั้งกริยาวาจาล้วนเป็นไปตามกฎระเบียบของวัง มิมีการละเมิดกฎใดทั้งสิ้น จริยวัตรของนา

คนผู้ก็คือแก้วตาดวงใจของเสนาบดีกรมการคลัง ‘เวินอี้หลิน’นางเดินบิดเอวเข้าไปหาหลิ่วซูเหยา “พี่หลิ่วร่างกายอ่อนแอ มายืนอยู่ตรงนี้ตั้งนาน อีกครู่ระวังจะเป็นลมจนพลาดการเข้าเฝ้าฝ่าบาทเอานะ”เธอปิดปากหัวเราะเยาะเบาๆเดิมสีหน้าของหลิ่วซูเหยาก็ซีดขาวอยู่เล็กน้อย เมื่อได้ยินเช่นนั้นจึงมองเวินอี้หลินอย่างเรียบเฉยทีหนึ่ง มิได้เกิดโทสะแต่อย่างใดน้ำเสียงของนางสงบราบเรียบ ไร้คลื่นอารมณ์ “ซูเหยาสบายดี รบกวนให้น้องหญิงต้องเป็นห่วงแล้ว”ในมือของนางเธอถือถุงเครื่องหอมสีอ่อนใบน้อยอยู่ใบหนึ่ง ราวกำลังซึมซับกลิ่นอายสมุนไพรสงบจิตใจที่อยู่ภายใน ท่าทีของนางสงบนิ่ง แสดงออกถึงความสูงศักดิ์ที่ไม่อาจล่วงละเมิดเวินอี้หลินรู้สึกเหมือนต่อยลงบนสำลี ในใจยิ่งรู้สึกไม่พอใจขึ้นไปอีกนางเกลียดความถือตน และท่าทีเฉยชาเหมือนไม่เห็นสิ่งใดอยู่ในสายตาแบบนี้ของหลิ่วซูเหยาเป็นที่สุดบิดาของนางเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง รับผิดชอบเสบียงและเงินทองทั้งหมดในแผ่นดิน ส่วนหลิ่วซูเหยาก็เพียงอาศัยบิดาที่เป็นอัครมหาเสนาบดีเท่านั้น มีอันใดยอดเยี่ยมกันการคัดเลือกสนมในครั้งนี้ ตัวนางเวินอี้หลินผู้นี้ จะต้องเป็นที่หนึ่งให้ได้“หึ พี่หลิ

ท่ามกลางความโกลาหล ฮั่วหลินพยายามฝืนทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสที่แทบจะฉีกกระชากร่างกายของเขาออกเป็นชิ้นๆ แล้วเงยหน้าขึ้นสีหน้าของเขายังคงซีดเซียว ที่ขมับยังคงมีเหงื่อเย็นเฉียบ แต่ดวงตาของเขากลับคมกริบราวถูกชะล้างด้วยน้ำจนแหลมคมยิ่งกว่าเดิม“พอได้แล้ว! การคัดเลือกนางสนมในวันนี้ให้จบแต่เพียงเท่านี้”“ฝ่าบาท!” ไทเฮาทั้งตกตะลึงและกริ้วโกรธ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร! เหล่าสาวงามที่เข้าร่วมการคัดเลือกยังรอเจ้าอยู่นะ!”แต่ฮั่วหลินทำราวกับไม่ได้ยินคำพูดของนาง เขาลุกขึ้นยืน คว้าตัวเจียงหวนแล้วสาวเท้ายาวออกไปอย่างรวดเร็วดุจดาวตกเขากำข้อมือของเจียงหวนแน่น พละกำลังมากล้นอย่างเหลือเชื่อเจียงหวนถูกเขาดึงเซจนเกือบสะดุดล้ม นางแทบต้องวิ่งเหยาะๆ ถึงจะตามทันตลอดทางจากตำหนักหย่างซินถึงตำหนักเว่ยยาง เมื่อเหล่าข้าราชบริพารและขันทีเห็นฮ่องเต้ลากพระสนมจวงเฟยเดินมาแต่ไกลอย่างรวดเร็ว แต่ละคนก็พากันหวาดหวั่นจนขวัญกระเจิง รีบหมอบราบลงกับพื้น โดยไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงสีหน้าของฝ่าบาททรงบูดบึ้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน รอบพระวรกายแผ่รัศมีว่าคนแปลกหน้าห้ามเข้าใกล้ออกมา ส่วนพระสนมจวงเฟยที่ถูกพระองค์จับไว้แน่นก็ม