Tous les chapitres de : Chapitre 281 - Chapitre 290

เจียงหวนออกแรงดิ้นรนอย่างหนัก เพื่อสลัดพันธนาการของเขาออกโดยไม่ทันตั้งตัว การต่อต้านอย่างกะทันหันของนางทำให้ฮั่วหลินออกแรงจับแน่นขึ้นโดยสัญชาตญาณ แต่จากนั้นก็รีบคลายออกอย่างรวดเร็วราวถูกนาบด้วยเหล็กเผาไฟ“ซี้ด...”เจียงหวนซวนเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง นางก้มมองรอยแดงบนข้อมือของตน เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ในดวงตาก็มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ แต่ก็ไม่ยอมหลั่งลงมาอย่างดื้อรั้น[นี่เราทำสิ่งใดลงไปกัน!][เราทำให้นางบาดเจ็บแล้ว! นางกลัวความเจ็บปวดถึงเพียงนั้น ข้อมือแดงไปหมดแล้ว สมควรตายนัก สมควรตายจริงๆ!]เขายื่นมือออกไปอย่างลนลาน ก่อนจะชะงักค้างอยู่กลางอากาศ ด้วยเกรงว่าจะทำให้นางโกรธอีก“เจียงหวน” เขาอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสับสน “เรา... เราไม่ได้... เรา...”เขาพูดจาไม่รู้เรื่อง หน้าผากหลั่งเหงื่อเย็นออกมา ทำให้ฮ่องเต้ที่ยามปกติไม่แสดงออกทางสีหน้าดูทุลักทุเลอยู่บ้าง“เราผิดไปแล้ว เจ้าอย่าได้เกลียดเรา...”[เรื่องที่รับปากไว้ เราล้วนจำได้][เราทำให้นางเสียใจแล้ว ล้วนเป็นเราที่ไม่ดี][ฮือฮือฮือ เห็นนางร้องไห้แล้วเราก็อยากร้องตามเหมือนกัน]เจียงหวนรู้สึกแสบจมูกมาก นางไม่อาจระงับความพลุ่งพ

เหอหลิงเดินตามหวังเต๋อกุ้ยมาถึงตำหนักข้างของตำหนักฉู่ซิ่วอย่างด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวหลังจัดการเรื่องที่พักเรียบร้อย เหอหลิงก็นั่งลงบนเก้าอี้ กังวลเสียจนลำไส้แทบจะขมวดเข้าหากัน เสียงอิเล็กทรอนิกส์ของระบบยังคงดังอยู่ในหัวของเธอไม่หยุด[โฮสต์โปรดรักษาทัศนคติเชิงบวกไว้ การอยู่ในวังเป็นก้าวแรกที่สำคัญมากต่อการบรรลุเป้าหมายสูงสุดของคุณ][จากการคำนวณ ตอนนี้เป้าหมาย “ฮั่วหลิน” น่าจะอยู่ในช่วงที่เกราะป้องกันทางอารมณ์อ่อนแอ ขอแนะนำให้โฮสต์ฉวยโอกาสนี้สร้าง ‘การพบกันโดยบังเอิญ’ โดยเป้าหมายน่าจะมุ่งหน้าไปตำหนักเว่ยยางในช่วงอาหารเย็น โฮสต์สามารถไปรอตามเส้นทางที่ต้องผ่านได้]เหอหลิงฟังจนขนหัวลุก “ตอนนี้ฮั่วหลินต้องกำลังรำคาญฉันแทบตายแน่ นายไม่เห็นแววตาของเขาตอนเลือกสนมใหม่หรือไง? ยังจะมาสร้าง ‘การพบกันโดยบังเอิญ’ อีก? ฉันกลัวว่าเขาจะลากฉันออกไปตัดหัวเลยมากกว่า!”[โฮสต์ ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไป]ระบบเต็มไปด้วยความมั่นใจ[จากการวิเคราะห์ แม้เป้าหมายจะมีนิสัยที่ดุดันเย็นชา แต่ก็ไม่ใช่คนที่จะสังหารผู้บริสุทธิ์อย่างไร้เหตุผล ยิ่งไปกว่านั้น โฮสต์ยังมีบัฟคอยเสริมอีก กลยุทธ์นี้จะต้องประ

[แค่กๆ นางใส่เกลือกับพริกฮวาเจียวลงไปในน้ำแกงเท่าใดกันนี่?][ลิ้นเราไม่เหลือความรู้สึกแล้ว นี่หมายความว่า นางไม่อยากฟังเราอธิบายอย่างนั้นหรือ?][ไม่ได้ เราไม่อาจเป็นใบ้ นางยังไม่หายโกรธเลย เราไม่อาจไม่อธิบาย][น้ำ! น้ำช่วยชีวิตของเราอยู่ที่ใด?]ภายในใจของฮั่วหลินร่ำร้องอย่างบ้าคลั่ง แต่ภายนอกเขากลับทำเพียงเม้มริมฝีปากแน่นเท่านั้นเขาเงยหน้าขึ้น ฝืนตนเองให้มองเจียงหวนที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างสงบ แล้วพยายามฝืนยิ้มออกมาหวังเต๋อกุ้ยดูอยู่ข้างๆ อย่างอกสั่นขวัญแขวน ล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ในวังแล้ว มีสิ่งใดที่มองไม่ออกกัน?เขาแทบอยากจะพุ่งออกไปตักน้ำเข้ามาโอ่งหนึ่งเสียเดี๋ยวนี้ ทว่าเขาไม่อาจทำเช่นนั้นเพราะหากฝ่าบาทต้องการคืนดีกับพระสนม นี่ก็คือบททดสอบเพื่อความสุขชั่วชีวิตที่เหลือของฮั่วหลิน เคล็ดลับมีเพียงคำเดียวก็คือ ‘อดทน’เจียงหวนมองฮั่วหลินที่เจ็บปวดแทบตายชัดๆ แต่กลับแสร้งทำเป็นสงบมั่นคง ความอัดอั้นเล็กๆ ภายในใจก็จางหายไปกว่าครึ่งนางไม่อาจระงับรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากไว้ได้อีก ดวงตาทรงเมล็ดซิ่ง [1] ของนางเปล่งประกายสว่างไสวจนทำให้คนตกใจด้วยความได้ใจสัจธรรมแห่งชีวิตก็คือ อย่าไปล่ว

เช้าตรู่วันถัดมา เจียงหวนเพิ่งกินมื้อเช้าเสร็จ หมอม่อจากตำหนักฉือหนิงก็มาส่งข่าว“พระสนมจวงเฟย ไทเฮาทรงมีรับสั่งให้ไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักฉือหนิงเพคะ”เจียงหวนขมวดคิ้วเล็กน้อยจนแทบไม่สังเกตเห็นไทเฮาอีกแล้วนางไม่เข้าใจจริงๆ ไทเฮาไม่ชอบนาง แต่กลับเรียกนางไปเข้าเฝ้าทุกวัน เจ้าคิดเจ้าแค้นกับนางถึงเพียงนี้ เหตุใดยังไม่หมดเรี่ยวหมดแรงไปสักทีแต่จะว่าไปแล้ว เดาว่าคงเป็นเพราะเรื่องที่ฮั่วหลินสั่งให้หยุดการคัดเลือกสนมไว้ก่อน หากไทเฮายังนิ่งเฉยได้ก็แปลกแล้วคราวนี้ก็เลยถือโอกาสเตือนสตินางสนมในวังหลัง เพื่อปูทางให้สาวงามที่มาใหม่สามคนนั้นและถือโอกาสซ้ำเติมนางไปด้วยแม้เจียงหวนรู้ดีแก่ใจ ทว่าภายนอกยังคงประดับรอยยิ้มไว้บนใบหน้าอย่างพอเหมาะพอควร“ทราบแล้ว ประเดี๋ยวข้าก็จะไป”นางเปลี่ยนไปใส่ชุดฝ่ายในที่ดูสง่างามทว่ามิได้ดูโอ่อ่าจนเกินงาม เจียงหวนพาเสี่ยวเจามุ่งหน้ายังตำหนักฉือหนิงครั้นก้าวเท้าเข้าไปในตำหนัก พบว่าด้านในมีคนนั่งอยู่ไม่น้อยแล้วนอกจากนางสนมหน้าเดิมในวัง คนที่สะดุดตาที่สุดเห็นจะเป็นผู้มาใหม่สามคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากไทเฮาหลิ่วซูเหยาสวมชุดกระโปรงสีขาวเรียบง่ายทว่าสง่างาม สีหน

ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ล้วนเป็นนางสนมในวังหลัง ไม่นานพวกนางก็หันไปพูดคุยกัน ต่างคนต่างมีแผนการของตนเองมีคนพูดถึงเจียงหวนอยู่บ่อยครั้ง ขณะที่เจียงหวนเพียงแต่ก้มหน้าก้มตา ทำราวกับไม่ได้ยิน เพราะนางขี้คร้านจะเอาตัวเข้าไปข้องเกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านั้นสายตาของนางกวาดมองผ่านขนมว่างรูปร่างประณีตสองสามอย่างที่นางกำนัลเพิ่งยกมาถวาย ความสนใจของนางถูกดึงดูดไปในทันทีแหม วันนี้ห้องเครื่องทุ่มเทไม่น้อยเชียวนะขนมเกาลัดนี้ดูไม่เลวทีเดียว วางเรียงรายทับซ้อนกันเป็นชั้น จะต้องกรอบจนมีเศษร่วงตกลงมาอย่างแน่นอนจานข้างๆ คงจะเป็นขนมไส้ดอกกุ้ยฮวาที่เพิ่งคิดค้นขึ้นมาใหม่กระมัง? สีทองอร่าม แค่ดมกลิ่นก็หอมแล้วเพียงแต่น่าเสียดาย ขนมดีๆ เช่นนี้หากต้องมากินในสถานการณ์แบบนี้ คงไม่ต่างอะไรจากการเคี้ยวขี้ผึ้งเจียงหวนกินขนมว่างด้วยท่าทางสุขุมสง่างามไทเฮามองดูคลื่นใต้น้ำตรงหน้าอย่างเงียบงัน ทะเลาะกันไปเถิด สู้กันไปเสียให้พอ ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งมีโอกาสที่จะดึงเจียงหวนลงมาได้นางยกถ้วยชาขึ้นมาอย่างแช่มช้า หมายจะเอ่ยปากยุแยงตะแคงรั่วสักสองสามคำ กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาก่อน“ฝ่าบาทเสด็จ” เสียงตะโกนรายงานอันเล็