Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 291 - Bab 300

ในคืนนั้น ฮั่วหลินค้างคืนที่ตำหนักเว่ยยางไปโดยปริยายขณะนอนอยู่บนเตียง ฮั่วหลินถอนหายใจยาวๆ อย่างอิ่มเอมใจ เขากอดเจียงหวนแน่น[ในที่สุดนางก็หายโกรธแล้ว กลยุทธ์อาหารแสนอร่อยของข้าได้ผล!][ทำให้นางอีกดีหรือไม่?]เจียงหวนที่มุดอยู่ในอ้อมอกของเขา ได้ยินแล้วก็เหงื่อแตกน้ำใจของเขานับว่าเกิดจากเจตนาดี เพียงแต่ยากจะกลืนไปหน่อยทว่าน้ำแกงบำรุงร่างกายชามนั้นของนางก็ไม่ใช่ของดีแต่อย่างใด ถือว่าเท่าเทียมกันแล้ววันหน้าเราอย่าได้วางยาพิษทำร้ายกันอีกเลยดีกว่าเจียงหวนคิดไปก็อดกลั้นขำไม่ได้ ความรู้สึกหวานชื่นกระจายไปทั่วหัวใจนางขยับท่าทางให้สบายตัว นอนพิงอยู่บนแผงอกอันอบอุ่นของฮั่วหลิน จากนั้นก็หลับตาความรู้สึกปลอดภัยที่ได้กลับคืนมานี้ ประดังประเดเข้ามาพร้อมกับความเหน็ดเหนื่อยในหลายวันที่ผ่านมาฮั่วหลินได้ยินเสียงลมหายใจอันแผ่วเบาของคนในอ้อมอก รู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่นานเขาก็หลับไปโดยไม่รู้ตัวเช้าตรู่วันต่อมา ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มสว่างเสียงของหวังเต๋อกุ้ยดังเข้ามาจากนอกตำหนัก “ฝ่าบาท ได้เวลาแล้ว ควรเตรียมตัวเข้าท้องพระโรงได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”ที่จริงฮั่วหลินตื่นนานแล้ว

เวินอี้หลินถูกโต้กลับอย่างนุ่มนวลทว่าเจ็บแสบ ไฟโทสะสุมในอกไร้ที่ระบายยิ่งคิดนางก็ยิ่งโมโห หลิ่วซูเหยาผู้หญิงขี้โรคนั่นแสร้งทำตัวสูงส่ง เจียงหวนก็ยิ่งอาศัยความโปรดปรานจากฝ่าบาทจนไม่เห็นผู้ใดอยู่ในสายตานางเป็นถึงบุตรีของเสนาบดีกรมการคลัง มีหรือจะยอมอยู่เงียบๆ ในวังหลังแห่งนี้ ให้พวกนางเหยียบย่ำอยู่ฝ่ายเดียว?“เหอะ จวงเฟยได้รับความโปรดปรานมิใช่หรือ เช่นนั้นข้าก็จะไปเยี่ยมนาง”เวินอี้หลินตัดสินใจแล้วว่าจะไปค้นหาข้อมูลที่ตำหนักเว่ยยางด้วยตนเองถือโอกาสดูด้วยว่าจะสามารถตีสนิท หรือหาจุดอ่อนของอีกฝ่ายได้หรือไม่นางรีบหันไปกำชับสาวรับใช้ข้างกายว่า “ไปหยิบเครื่องประดับผมอัญมณีสีแดงที่ข้าเพิ่งได้มาใหม่มา จากนั้นก็เลือกผ้าไหมดิ้นทองอย่างดีมาอีกสองพับ เลือกสีที่สดใสที่สุด”แม้จวงเฟยจะได้รับความโปรดปราน ทว่าชาติกำเนิดต่ำต้อย หากเห็นของขวัญมีค่าเหล่านี้ อย่างไรก็ต้องไว้หน้านางบ้างกระมังขณะเดียวกัน ในอีกห้องหนึ่งของตำหนักฉู่ซิ่วเหอหลิงฟังเสียงวิเคราะห์ของระบบที่ดังไม่หยุดอยู่ในสมองของนาง รู้สึกราวกับหัวจะระเบิด[…กล่าวโดยสรุปแล้ว เจียงหวนคือจุดยึดหลักทางอารมณ์ความรู้สึกของเป้าหมายในภารกิจ

เวินอี้หลินฉีกยิ้มที่นางนึกว่าดูแสดงถึงความสนิทชิดเชื้อแล้ว “น้องสาวเพิ่งเข้าวังมาได้ไม่นาน มิอาจเทียบเคียงพระสนมที่ได้รับพระมหากรุณาธิคุณอย่างเปี่ยมล้น ทั้งเรื่องกฎเกณฑ์ในวัง และความโปรดปรานของฝ่าบาท ล้วนยังจับทางมิค่อยได้ น้องสาวเห็นพระสนมเป็นดั่งแบบอย่างของเหล่าพี่น้องในวังหลังเสมอมาเลยนะเพคะ!”คำสรรเสริญเยินยอของนางสะท้อนถึงเจตนาที่โจ่งแจ้ง เมื่อเอ่ยวาจาปูทางเสร็จ ก็เผยความต้องการที่แท้จริงออกมา“น้องสาวบังอาจขอร้องให้พระสนมช่วยพูดถึงน้องสาวต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทเมื่อสบโอกาสด้วยเพคะ”เวินอี้หลินจ้องหน้าเจียงหวนอย่างตรงไปตรงมา ราวกับกำลังจ้องมองเส้นทางลัดสู่สรวงสวรรค์ก็ไม่ปาน“พระสนมวางใจ บิดาของน้องสาวเป็นเสนาบดีกรมการคลัง หากน้องสาวได้รับพระมหากรุณาธิคุณต่อหน้าพระพักตร์สักเล็กน้อย บิดาของน้องสาวจะจดจำบุญคุณครั้งนี้ไว้ วันหน้าไม่ว่าพระสนมมีเรื่องใดร้องขอ จะต้องตอบแทนอย่างสุดความสามารถอย่างแน่นอน”สิ้นประโยค ทั่วทั้งตำหนักจมดิ่งสู่ความเงียบงมมือของหลิ่วซูเหยาที่ประคองถ้วยชาไว้ไม่ไหวติงแม้แต่น้อย แพขนตาที่หลุบต่ำปกปิดแววดูแคลนไว้อย่างมิดชิดขณะที่เหอหลิงนั้นตกใจจนหน้าซีด นางอ

หวังเต๋อกุ้ยดำเนินการอย่างคล่องแคล่วว่องไว เขาผายมือเชิญกึ่งนำทางทั้งสามคนที่ยามนี้มีสีหน้าแตกต่างกันออกจากตำหนักเว่ยยางเจียงหวนนวดหัวคิ้ว พลางถอนหายใจยาวๆ เหตุการณ์ตึงเครียดยามปะทะหน้ากับเวินอี้หลินเมื่อครู่หายไปในพริบตาฮั่วหลินเห็นแล้วก็ปวดใจ อ้าแขนดึงนางเข้ามากอด[ข้าต้องทำอะไรสักหน่อยแล้ว สั่งให้ทหารรักษาพระองค์ล้อมตำหนักเว่ยยาง หรือย้ายตำหนักหย่างซินมาอยู่กับนางที่นี่เสียเลย?][ดูเหมือนล้วนไม่เหมาะสม นางจะต้องอึดอัดแน่][ฮ่าๆ วันนี้เป็นวันที่ข้าเกลียดวังหลังมากเลยทีเดียว]เจียงหวนมุดหัวเข้าไปในแผงอกของเขา ปรับเปลี่ยนท่าทางให้สบายขึ้นหึๆ นับว่าเป็นบุรุษที่มีความภักดี“เอาเถิด” เสียงของนางฟังดูเหนื่อยหน่ายระคนเอื่อยเฉื่อย “หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ อาจเป็นเพราะนอนไม่พอกระมัง”จากนั้นนางก็ใช้นิ้วจิ้มหน้าอกอันกำยำของฮั่วหลิน ก่อนจะลูบไล้ไปตามขอบไหมสีทองบนเสื้อคลุมมังกรของเขาสวมชุดว่าราชการมาเอาใจคนอื่นเขา จะหล่อเหลาเกินไปแล้ว!ฮั่วหลินกระชับแขน “ครั้งหน้าหากพวกนางยังมาอีก เจ้าไม่จำเป็นต้องเกรงใจ หากรำคาญใจจริงๆ สั่งโบยแล้วโยนออกไปก็ได้ ข้าเก็บกวาดเอง”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหน

โจวฝูยังคงขดตัวอยู่บนพื้นอย่างงุนงง กระทั่งขันทีน้อยที่อยู่ข้างๆ รีบเตือนสติเขา“โจวฝู ยังไม่รีบคุกเข่าถวายบังคมพระสนมอีก”โจวฝูจึงเพิ่งได้สติ เขารีบพลิกตัวขึ้นมานั่งคุกเข่า เพราะลนลานเกินไป ท่าทางจึงดูงุ่มง่าม ส่งผลให้ออกแรงโขกหัวกับพื้นแรงไปหน่อย“บะ บ่าวโจวฝู ถวายบังคมพระสนมพ่ะย่ะค่ะ!”เจียงหวนไม่ได้สนใจเหล่าขันทีที่กำลังโขกศีรษะราวกับกำลังโขลกกระเทียม นางกวาดสายตามองถ้วยกระเบื้องอันประณีตใบนั้นที่พลิกคว่ำอยู่บนพื้น จากนั้นก็หันไปมองแม่สุนัขและลูกสุนัขอีกสองสามตัวที่มันกำลังปกป้องอยู่รูปร่างและสีขนล้วนไม่เลว ตัวกลมขนฟูน่ารักมาก เห็นแล้วอยากลูบสักครั้ง!แต่อาจเพราะตกใจกลัว พวกมันมุดตัวไปอยู่ข้างหลังแม่ของตน ดวงตาดำใสชะเง้อมองออกมาข้างนอกอย่างหวาดกลัวระคนสงสัยเจียงหวนละสายตากลับมา จากนั้นก็หันไปมองขันทีน้อยที่ชื่อโจวฝูอีกครั้งเขารูปร่างผอมบาง ชุดเครื่องแบบที่ถูกซักจนขาวซีดราวกับถูกห้อยโตงเตงไว้บนตัวเขาเมื่อครู่นางสังเกตเห็นแล้ว โจวฝูผู้นี้กำลังพยายามปลอบขวัญฝูงสุนัขที่ตกใจกลัวอยู่ตลอดและสุนัขน้อยพวกนั้นก็ดูท่าทางจะเชื่อใจเขามาก พวกมันส่งเสียง “หงิงๆ!” คล้ายว่าเป็นห่วง