Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 51 - Bab 60

แต่หากไร้กฎเกณฑ์ก็จะไร้ระเบียบ นางเองก็ไม่ใช่คนที่จะยอมโดนเอาเปรียบบรรดาข้ารับใช้คุกเข่าลงตอบพร้อมกัน “เพคะ”ในวันแรกของการย้ายเข้ามาใหม่ เจียงหวนตัดสินใจจัดงานเลี้ยงหม้อไฟสุดหรูให้กับตัวเองนางให้เสี่ยวเจาไปหาโต๊ะกลมตัวใหญ่ เพิ่มตะเกียบหลายคู่ เรียกนางกำนัลกับขันทีที่มาใหม่ให้มากินด้วยกันเฉลิมฉลองที่นางได้ขึ้นเงินเดือน ทำงานอย่างขยันขันแข็งในวังหลังแห่งนี้เพื่อปูทางให้ตัวเองอีกขั้นท่ามกลางไอน้ำร้อนระอุกับผักที่เดือดในหม้อน้ำมันสีแดง ภายใต้การชี้นำอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจของเจียงหวน บรรดานางกำนัลก็สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ยังรู้สึกดีต่อพระสนมกุ้ยเหรินมากขึ้นเจียงหวนมองนางกำนัลที่เผ็ดจนพูดไม่ชัด คิดในใจว่าต้องหาโอกาสเลี้ยงอาหารพวกนางบ่อยๆเพราะการยั่วยวนของอาหารนั้นยิ่งใหญ่ ไม่มีอะไรที่แก้ไขด้วยอาหารไม่ได้!หากหนึ่งมื้อไม่พอก็จัดให้หลายๆ มื้อ!เรื่องที่เจียงหวนย้ายเข้าตำหนักเว่ยยางไม่ได้สร้างความวุ่นวายในวัง อาจเพราะฮ่องเต้ ไทเฮา และเจียกุ้ยเหรินไม่ได้ทำอะไร ด้วยเหตุนี้ ต่อให้คนอื่นๆ จะไม่พอใจก็ไม่กล้าแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งวันเวลาผ่านไปอย่างสงบสุขจนกระทั่งเข้าสู่ฤดู

นางขยิบตาอย่างเจ้าเล่ห์ “หม่อมฉันเลี้ยงปลาจิ่นอวี๋ตัวอ้วนขาวอยู่สองตัวด้วย”ในเวลาเดียวกันฮั่วหลินกำลังหารือเรื่องรายชื่อผู้ติดตามและสิ่งของที่จะนำไปพระราชวังฤดูร้อน“ฝ่าบาท นี่เป็นรายชื่อผู้ติดตามของวังหลังที่เจียกุ้ยเฟยส่งมาพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินว่าเป็นการร่างร่วมกันกับไทเฮา” หวังเต๋อกุ้ยนำรายชื่อมาให้ฮั่วหลินทอดพระเนตรฮั่วหลินกวาดสายตามอง เดิมทีวังหลังของเขาก็มีแค่ไม่กี่คน จะร่างหรือไม่ร่างรายชื่อก็ไม่ได้สำคัญแต่ปีนี้แตกต่างออกไปฮั่วหลินปิดสมุดรายชื่อก่อนจะตรัสอย่างเรียบเฉย “เพิ่มจวงกุ้ยเหรินเข้าไปด้วย”กล้าดีอย่างไร! ในรายชื่อนี้ถึงไม่มีชื่อของเจียงหวน!?ต้องไปพระราชวังฤดูร้อนตั้งนาน ห้องเครื่องก็ยังเป็นชุดเดิม อาหารก็ยังคงไม่อร่อยเหมือนเดิมถ้าเจียงหวนไม่มา เช่นนั้นที่เขาไปก็คงไม่ได้เรียกว่าหนีร้อน แต่เรียกว่าไปบวชพระเลยต่างหาก!ฮั่วหลินพูดอย่างราบเรียบ ทว่ามันกลับสร้างความฮือฮา บรรดาขุนนางเบื้องล่างเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้ยินฮั่วหลินเอ่ยปากว่าจะพาสนมไปด้วยพึงรู้ไว้ว่าฮ่องเต้ไม่ได้โปรดปรานวังหลังมานานแล้ว ทุกวันนี้ยังไม่มีพระโอรสพระธิดาแม้แต่องค์เ

ใบหน้าเจียงหวนร้อนผ่าว นางกัดริมฝีปากตัวเอง พยายามซ่อนอาการประหม่ากรี๊ด! จะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ทำอันใด!ตกลงกันว่าจะแค่กินอาหาร ไม่ถวายตัวมิใช่หรือ!เจียงหวนประหม่ามาก ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วหลินค่อยๆ ขยับเข้าใกล้ ขนตาสั่นไหว สุดท้ายก็หลับตาลงอย่างทนไม่ไหวถวายตัวก็ถวายตัวเถอะ ก่อนจะมาก็เตรียมใจมาแล้วมิใช่หรือ?ฟู่ว ขนาดคนในยุคโบราณยังรับได้ ตัวนางที่มาจากยุคอนาคตจะเขินอายทำอันใดเจียงหวนให้กำลังใจตัวเอง นางรู้สึกว่าลมหายใจของฮั่วหลินเข้ามาใกล้แค่เอื้อมแต่กลับหยุดลงมีสัมผัสอบอุ่นแตะลงบนแก้มข้างหูของนาง จากนั้นลมหายใจที่อยู่ใกล้ก็ผละห่างออกไปอย่างฉับพลัน [หืม? เราแค่เช็ดแป้งที่เลอะหน้าจวงกุ้ยเหริน นางจะหลับตาทำอันใด?][ยังไม่ทันจะถึงยามจื่อ [1] จวงกุ้ยเหรินก็ง่วงขนาดนี้แล้วหรือ?]หือ?เจียงหวนลืมตาขึ้น เห็นว่าฮั่วหลินกำลังเช็ดมือด้วยผ้าไหม ดวงตาดำขลับลุ่มลึกฉายแววสงสัยเจียงหวน “…”เอาเถอะ เมื่อครู่นี้นางคิดไปเองเมื่อถูกฮั่วหลินขัดจังหวะเช่นนี้ ความประหม่าของเจียงหวนก็มลายหายไปหมดสิ้นนางเปิดกล่องอาหาร ยกอาหารออกมาทีละอย่าง“นี่เป็นทอดมันปลาเสวี่ยอวี๋กับขนมหน้าแตกที่หม่อม

นางกำนัลนางนั้นเข้าใจทันที เดินเข้าไปใกล้กุ้ยเฟยและส่งของบางอย่างที่อยู่ในแขนเสื้อให้แก่กันเจียงหวนอยากมองให้ชัดกว่านี้กลับถูกฝูงชนบังไว้ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยเงียบเชียบ ไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นนางกำนัลนางนั้นถอยออกไปสองก้าวเงียบๆ ไปยืนอยู่ข้างนางกำนัลของหว่านผินการตรวจสอบของพวกนี้ต้องใช้เวลาและแรงงานเยอะมาก ไม่ใช่จะทำเสร็จภายในเวลาชั่วครู่สัมภาระของหว่านผินได้รับการตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว แต่เมื่อขันทีเปิดหีบของเจียงหวน สีหน้ากลับต้องแข็งทื่อและหยุดการกระทำการกระทำดังกล่าวดึงดูดความสนใจของทุกคนทันทีมีอะไรแปลกๆ!ฮั่วหลินขมวดคิ้วก่อนจะเดินเข้ามาดูพบว่าภายในหีบมีแต่หม้อ กระทะ ชาม แม้แต่เครื่องปรุงรสก็ยังครบครันมุมปากเขายกยิ้มบางๆ ฮั่วหลินไม่ได้แสดงอาการอะไรมาก เพียงส่งสัญญาณให้ตรวจสอบต่อ[สมกับเป็นคนตะกละจริงๆ][ตอนแรกเราก็หงุดหงิด ต้องขอบคุณจวงกุ้ยเหริน เราเกือบหลุดหัวเราะออกมาแล้ว]เจียงหวนค้อนในใจ กล้าว่านางว่าเป็นตะกละด้วยหรือเชอะ หากไม่ใช่เพราะต้องเลี้ยงคนบางคนไม่หยุด นางก็คงพกไปแค่สัมภาระของตัวเองหว่านผินเดินไปดูด้วยความสงสัย จากนั้นปากปิดหัวเราะ แววตาฉายแววเย้ยหยัน

เสียงร้องไห้และตะโกนของหว่านผินลอยห่างออกไปเรื่อย ๆ จนไม่ได้ยินอีกเจียงหวนรู้สึกปวดตุบๆ ที่ขมับช่วงนี้วังหลังวุ่นวายชะมัดในจุดที่ไม่มีผู้ใดมองเห็น ม่านรถม้าของรถม้าคันหนึ่งถูกปิดลงหลังจากที่เรื่องวุ่นวายสงบลง“เสียดายโอสถขวดนั้นชะมัด”เจียกุ้ยเฟยกำหมัดแน่น นางตั้งใจว่าจะใช้โอสถขวดนั้นในการชิงความโปรดปรานผู้ใดกันที่ทำความลับรั่วไหล!นางกำนัลข้างเจียกุ้ยเฟยช่วยนวดขาให้นางเบาๆ และพูดเสียงต่ำว่า “พระสนม วันหน้ายังอีกยาวไกล ได้กำจัดหว่านผินไปหนึ่งคนก็ดีนะเพคะ”คำพูดนี้ถูกใจเจียกุ้ยเฟยมากเจียกุ้ยเฟยตอบรับว่า “อืม” ใช้มือข้างหนึ่งกุมขมับและหลับตาลงรถม้าเริ่มโคลงเคลงไปมา คณะเดินทางมุ่งหน้าสู่พระราชวังฤดูร้อนกันอย่างยิ่งใหญ่การเดินทางไปพระราชวังฤดูร้อนนั้นไกลมาก เจียงหวนนั่งรถม้าเพียงไม่นานก็รู้สึกเบื่อแล้วอยากเล่นโทรศัพท์มือถือ อยากกินขนมนางเท้าคางมองนอกหน้าต่าง สิ่งที่เห็นมีแต่สีเขียว นางเห็นแบบนี้มาหนึ่งชั่วยามแล้วต่อให้สีเขียวจะธรรมชาติมากเพียงใด แต่มองนานๆ ก็รู้สึกเบื่อพวกนางยังต้องเดินทางอีกหลายวัน หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงได้เบื่อตายบนรถม้าต้องหาอะไรมาฆ่าเวลาสักหน