Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 71 - Bab 80

เสี่ยวเจาสาวเท้าตะบึงสุดแรง จนหัวใจแทบจะทะลุหลุดออกมาจากลำคอ แสงตะเกียงของราชนิเวศน์สั่นไหวในความมืด ส่องสะท้อนสีหน้าซีดเผือดของนาง เม็ดเหงื่อไหลหยดลงมาตามแก้ม เคล้าคนกับลมหนาว ทำให้นางรู้สึกเจ็บแปลบเป็นระยะ นางวิ่งตรงไปยังพระตำหนักที่ฮั่วหลินประทับอยู่ แต่กลับต้องถูกองครักษ์สองนายเข้ามาสกัดไว้ระหว่างทางที่จะมุ่งไป องครักษ์ทั้งสองสีหน้าไร้อารมณ์ แววตาเย็นเยียบ ดูราวกับเป็นรูปปั้นเหล็กหล่อสององค์ “หยุดอยู่ตรงนั้น เขตหวงห้ามเฉพาะพระพักตร์ ห้ามผู้ใดเข้าใกล้เป็นอันขาด” นึกถึงเจียงหวนที่ยังอยู่ในตำหนักน้ำพุร้อน เสี่ยวเจาก็ยิ่งร้อนรนจนแทบขาดใด “พี่ใหญ่ทั้งสอง ได้โปรดอนุโลมให้สักหน่อยจะได้หรือไม่ ฝากเข้าไปกราบทูลพระองค์สักคำ บัดนี้นายหญิงน้อยของข้ามีเรื่องสำคัญต้องทูลแจ้งต่อฝ่าบาท” นางวิ่งมาจนหายใจไม่ทัน น้ำเสียงสั่นเครือ องครักษ์เคยเจอเหล่าสนมที่มาขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้วมากมาย หากพวกเขายอมเข้าไปกราบทูลให้ ตามคำขอร้องเพียงไม่กี่ประโยคของใครสักคน เช่นนั้นป่านนี้พวกเขาก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้ว “ฝ่าบาทบัดนี้กำลังทรงงานสะสางราชกิจ เชิญกลับไปเถิด” องครักษ์ใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่สะทก

เสียงของเจียงหวนเจือด้วยความสับสนและไม่มั่นใจ สติสัมปชัญญะของนางภายใต้การทรมานของฤทธิ์โอสถบางครั้งก็แจ่มชัด แต่บางครั้งก็พร่ามัว นางก้มศีรษะลง สะบัดศีรษะอย่างทรมาน ราวกับจะไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปให้หมด ทว่าม่านตาของฮั่วหลินพลันหดแคบลง ฝ่ามือที่มองเห็นข้อนิ้วชัดเจนกลับรวดเร็วกว่าเหตุผล รั้งต้นคอของเจียงหวนไว้ และจุมพิตไปทันที ในห้วงสติอันขุ่นมัวมีประกายไฟระเบิดขึ้นมา เจียงหวนเผลอกำนิ้วทั้งห้าของตนเองที่วางบนอกเสื้อสีดำแน่นโดยไม่รู้สึกตัว ริมฝีปากของฮั่วหลินร้อนระอุยิ่งกว่าที่นางจินตนาการไว้ คล้ายจะเผาทำลายความแจ่มแจ้งชัดเจนเสี้ยวสุดท้ายที่ยังเหลือในโพรงปากของนางให้กลายเป็นเถ้าถ่าน “อื้อ…” ลมหายใจที่ขาดห้วงถูกบดขยี้ในจุมพิตที่แนบสนิท นางเงยหน้าขึ้นหนีตามสัญชาตญาณ แต่กลับถูกกดให้จมลึกลงในอ้อมกอดอันร้อนแรง ประตูตำหนักน้ำพุร้อน เสี่ยวเจากำลังยืนคอยอยู่ ฝ่าบาทเข้าไปแล้ว ส่วนองครักษ์ที่บุกเข้าไปก่อนหน้านั้นก็ยังไม่ออกมา นางเดินวนไปเวียนมาด้วยความร้อนรน กลับมิอาจคาดเดาพระประสงค์ของฝ่าบาทได้เลย สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ตอนนี้ คือการเฝ้าประตูไว้ ก่อนที่เรื่องราวจะถึงจุดสิ้นสุด เลี่

ฮั่วหลินกระชับอ้อมกอดเจียงหวนแนบแน่น นัยน์ตาคู่นั้นราวกับห้วงสมุทรลึก สุ้มเสียงเย็นเยียบราวกับคมมีดผ่ากลางม่านหมอกและไอน้ำ“เมื่อครู่เราได้ยินไม่ชัดเจน กุ้ยเฟยมิสู้พูดซ้ำอีกครั้งเป็นอย่างไร” ทุกคำที่เขาเปล่งเสียงออกมาราวกับคมมีดอาบยาพิษ ในบรรยากาศอันเงียบสงัดราวกับเฉือนคนได้เป็นชิ้น ๆ เจียกุ้ยเฟยยืนนิ่งกับที่ สีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องในตอนแรกพลันหายลับไปในพริบตา กลายเป็นความลนลานเข้ามาแทนที่ นางคำนวณนับพันนับหมื่นความเป็นไปได้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่!คงมิใช่เพราะอ่านกลอุบายของนางออกทะลุปรุโปร่ง…ไม่ เป็นไปไม่ได้ หากฝ่าบาทล่วงรู้ทุกอย่างจริง ก็คงจะข่มไม่ให้ตนเองได้มีโอกาสพบหน้าเจียงหวนสิระหว่างนั้นต้องเกิดเรื่องเหตุไม่คาดคิดใดแทรกเข้ามาแน่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว องครักษ์ที่นางส่งมาไปอยู่ที่ใดแล้ว? เจียกุ้ยเฟยกวาดสายตาไปทั่วโดยไม่เผยพิรุธหาเงาร่างขององครักษ์ภายในห้องทันที กระทั่งสายตาเห็นองครักษ์ซึ่งนอนสลบอยู่ไม่ไกลจากบ่อน้ำพุร้อน ลมหายใจของนางพลันสะดุดทันที เจียกุ้ยเฟยกำชายกระโปรงแน่น จนข้อนิ้วซีดขาว ทว่าเสียงยังคงฝืนให้สงบไม่สะทกสะท้าน “หม่อมฉัน

ดวงหน้าเล็ก ๆ ของเจียงหวนย่นยู่ คล้ายกับลูกวิฬาร์ขนฟูมอมแมม นางเบือนหน้าหนีทันที “ไม่เอา” นางเม้มริมฝีปากที่ชุ่มไปด้วยน้ำแกงโอสถแน่นสนิท เอาแต่ซุกใบหน้าในอ้อมอกของฮั่วหลินท่าเดียว เผยเพียงกระหม่อมเล็กที่มีวงผมชี้ฟูอย่างน่าสงสารให้เห็นเท่านั้น ฮั่วหลินเห็นนางยังคงดื้อรั้น แววตาพลันสั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นจึงสั่งให้คนไปนำผลไม้แช่น้ำผึ้งเข้ามา “งั้นอันนี้เจ้าจะเอาหรือไม่?” เจียงหวนแววตาเป็นประกาย เหมือนแมวน้อยจอมตะกละ ฮั่วหลินฉวยจังหวะที่นางเผลอไผล ยกถ้วยโอสถขึ้นด้วยความรวดเร็ว จรดไปที่ริมฝีปากของเจียงหวน และฝืนให้นางดื่มโอสถเข้าไป เจียงหวนกลืนอึก ๆ จนน้ำแกงโอสถหมดเกลี้ยง ถูกรสชาติขมเล่นงานจนน้ำตาคลอเบ้า จ้องมองเขาพลางหายใจกระหืดกระหอบ “ผลไม้เชื่อม…” เจียงหวนงอแงยื่นมือออกมาอย่างน้อยใจ ฮั่วหลินหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยื่นผลไม้เชื่อมที่เตรียมเอาไว้แตะที่ริมฝีปากของเจียงหวน เจียงหวนกลืนผลไม้เชื่อมลงไป รสหวานแผ่ซ่านจากปลายลิ้น ล้างรสชาติขมเฝื่อนออกไป แม้จะดื่มโอสถเข้าไปแล้ว ทว่าฤทธิ์ของโอสถปลุกกำหนัดกลับยังคงกระเพื่อมเข้ามาเป็นระลอกดั่งเกลียวคลื่นเหมือนเก่า ร่างกายของนาง

“ฝ่าบาทโปรดทรงวินิจฉัยอย่างเที่ยงธรรม หม่อมฉันไหนเลยจะบังอาจล้อเล่นต่อเบื้องพระพักตร์…” แววตาของเจียกุ้ยเฟยดูลุกลี้ลุกลน ก่อนที่น้ำตาจะรื้นขึ้นมาราวจะกำลังร่ำไห้ “มิบังอาจ?” ฮั่วหลินปล่อยนางออก หมุนตัวก่อนจะเดินไปทางองครักษ์ผู้นั้น สายตาเยียบเย็น คว้ากระบี่พกที่เหน็บอยู่ข้างเอวของผู้ใต้บังคับบัญชาที่ยืนอยู่ด้านข้างมาไว้ในมือ เพียงแสงคมกระบี่พลันสว่างวาบ ลมคาวโลหิตก็พัดเข้ามา ศีรษะขององครักษ์ผู้นั้นพลันหลุดกระเด็นกลิ้งไป โลหิตสีสดพุ่งกระเซ็นออกมา เปรอะชายกระโปรงอันงดงามหรูหราของเจียกุ้ยเฟยจนซึมไปทั่ว สีหน้าของเจียกุ้ยเฟยพลันซีดเผือดลง นางอ้าปากเหวอ นานครู่ใหญ่ถึงจะหาเสียงของตนเองกลับมาได้ ก็กรีดร้องเสียงดังลั่น “กรี๊ดดด!” ฮั่วหลินแค่นเสียงอย่างดูแคลน ก่อนจะโยนมีดเปื้อนโลหิตทิ้งไปบนพื้น เสียงโลหะกระทบดังก้องภายในพระตำหนักอันเงียบสงัดแสบหูเป็นพิเศษ “เราไม่สนว่าใครคอยใช้เล่ห์เหลี่ยมอยู่เบื้องหลัง” เขาจ้องมองเจียกุ้ยเฟยที่ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด แล้วเปล่งเสียงกล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “หากยังมีครั้งต่อไป จงเอาศีรษะมาถวายเสีย!” เจียกุ้ยเฟยทรุดฮวบลงกับพื้น แม้แต่ทำความเคารพยัง