Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 61 - Bab 70

“รีบอารักขา! คุ้มกันฝ่าบาท!” ผู้บัญชาการกองกำลังทหารม้าอวี่หลินตะเบ็งเสียงดังทะลุห้องโดยสารนักฆ่ามาอย่างกะทันหัน เงาร่างดำดุจหมึกโผล่พรวดพราดออกจากสองฝากฝั่งของป่าทึบ แสงประกายดาบทำลายการเดินทางอันเงียบสงบเหล่าสนมต่างตกตะลึงพรึงเพริด หดตัวอยู่ภายในห้องโดยสารไม่กล้าออกมากองกำลังทหารม้าอวี่หลินและนักฆ่าชุดดำต่อสู้กัน ภายนอกชุลมุนวุ่นวายเจียงหวนได้ยินเพียงเสียงดาบกระบี่ปะทะกันที่ภายนอกดังขึ้นเป็นระลอกๆ จากนั้นรถม้าก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ไพ่ป๊อกบนโต๊ะหล่นกระจัดกระจายบนพื้นมองผ่านหน้าต่างที่ถูกฮั่วหลินเปิดออก เจียงหวนมองเห็นคนชุดดำปิดบังใบหน้าหลายสิบคนกำลังต่อสู้กับกองกำลังทหารม้าอวี่หลิน มีห้าคนในนั้นฝ่าวงล้อมออกมาได้ ปรี่ถลันเข้ามาทางราชรถ“ฝ่าบาทระวังเพคะ!”เจียงหวนแทบจะร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ ร่างกายเคลื่อนไหวก่อนสมองสั่งการ ครู่ต่อมาถลันไปทางที่ฮั่วหลินอยู่แม้ว่านักฆ่าโจมตีมาทางฝ่าบาท แต่ข้างกายฝ่าบาทย่อมมีกองกำลังทหารม้าอวี่หลินมากที่สุด พวกเขาไม่มีวันเข้าใกล้ฝ่าบาทได้อย่างง่ายดายยิ่งไปกว่านั้นมาถึงขั้นนี้แล้ว อยู่ภายในห้องโดยสารย่อมไม่ปลอดภัย แทนที่นางจะวิ่งหนีไร้ทิทศทาง

เพียงแต่น่าเสียดาย เพิ่งเอ่ยออกมา เจียงหวนก็อาเจียนแห้งอีกครั้งกระเพาะทรมานเหลือหลาย ทำให้นางพูดไม่ออกฮั่วหลินนั่งอยู่ข้างกาย บรรยากาศรอบตัวอึมครึม ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมจนน่ากลัวหมอหลวงมองสีหน้าของทั้งคู่ ไม่เข้าใจอยู่บ้างหรือพระสนมตั้งครรภ์ไม่ใช่เรื่องดีกระนั้น? เหตุใดมองดูแล้วฝ่าบาทและจวงกุ้ยเหรินมีท่าทางไม่สบอารมณ์กันเล่า?โดยเฉพาะจวงกุ้ยเหริน สายตานั้นใกล้จะกินคนเต็มทีบรรยากาศรอบด้านเงียบสงัด หมอหลวงใช้แขนเสื้อซับเหงื่อบนหน้าผาก รู้สึกทรมานเหลือเกินเขาอายุมากแล้ว ทนความตกใจไม่ไหว[ลูกของผู้ใดอาละวาดถึงเพียงนี้ ทำเสียจนจวงกุ้ยเหรินพูดไม่ออกแล้ว?][อยู่กับเราทุกวัน ตกลงนางไปเอาเวลาใดมาตั้งครรภ์?]สายตาฮั่วหลินวาวโรจน์ ราวกับสามารถมองทะลุเจียงหวนได้“ฝ่าบาท หม่อมฉันเปล่า...แหวะ เพียงแต่เวียนหัวเล็กน้อย...”เจียงหวนอาเจียนจนเวียนหัว เพียงได้ยินเสียงภายในใจของฮั่วหลิน ก็เกือบตายไปแล้วปรักปรำกันชัดๆ เขานี่เห็นตนเองเป็นปรมาจารย์จัดการเวลาไปแล้ว!เจียงหวนยื่นมือไปจับข้อมือฮั่วหลิน ออกแรงหนักๆขอบตาแดงก่ำ หยาดน้ำตาแห่งสัญชาตญาณเอ่อคลอทอประกายระยับ ดวงหน้าน้ำตาคลอหน่ว

ทุกวันฮั่วหลินมาจับตาดูเจียงหวนกินยาด้วยตนเอง ยังสั่งให้คนเตรียมผลไม้เชื่อมไว้ให้นางกินแก้ขมอีกด้วยเพราะบำรุงได้ดี บาดแผลบนไหล่ของนางจึงไม่เป็นอะไรร้ายแรงแม้ปากพูดว่ารังเกียจยาขม แต่ภายในใจเจียงหวนกลับรู้สึกบางอย่าง ชีวิตเช่นนี้ราวกับว่าไม่เลวเฉกเดียวกันวันนี้ขบวนเดินทางของวังหลวงผ่านตำบลเล็กแห่งหนึ่ง บังเอิญมาทันเทศกาลโคมไฟประจำปีพอดีสีท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง โคมไฟบนถนนในตำบลเล็กกลับส่องสว่าง ผู้คนเนืองแน่นดุจไหมทอผ้าเกี่ยวพันกัน ครึกครื้นไม่ธรรมดาเจียงหวนงอตัวข้างหน้าต่างรถม้า ทอดสายตามองกลุ่มคนภายนอก ดวงตาทอประกายวาววับนางมายังโลกใบนี้มานานมากถึงเพียงนี้ อยู่ในวังหลังหากไม่นับยุงก็นับไม้โบยกำแพงสี่เหลี่ยมของเมืองหลวงนั้น ไม่อาจขวางกั้นจิตวิญญาณอิสระของนางได้!“ฝ่าบาท ท่านมองความครึกครื้นภายนอกนั้นเถิด!” นางหันกลับไปพูดกับฮั่วหลิน ดวงตาทั้งสองข้างทอประกายระยับฮั่วหลินมองตามสายตานางไป มองเห็นโคมไฟหลากสีสันแขวนเรียงกันทั้งสองฝากฝั่ง เสียงเร่ขายของของพ่อค้าแผงลอยดังแข่งกันไม่ขาดสาย เด็กๆ หิ้วโคมไฟวิ่งไปมา บรรยากาศอบอวลไปด้วยความรื่นเริงของเทศกาลหัวใจฮั่วหลินสั่นไหวเล็กน้อย

หลังจากหยุดพักเสริมเสบียงที่ตำบลเล็กอยู่ครู่หนึ่ง ขบวนคนก็ออกเดินทางใหม่อีกครั้ง ในที่สุดก็เดินทางมาถึงพระราชวังฤดูร้อนที่แห่งนี้ไม่มีกฎระเบียบเข้มงวดเท่าวังหลวง ทุกหนแห่งล้วนคือทิวทัศน์แปลกตาคนอื่นล้วนเกิดภายในรั้วสูงของวังหลวง คุ้นชินกับการผูกมัดแล้วแต่เจียงหวนเกิดในยุคสาธารณรัฐประชาชนจีน เป็นคนยุคสมัยใหม่วันแรกที่มาถึง นางก็พาเสี่ยวเจาเดินตะลอนทั่วทั้งราชนิเวศน์“นายหญิงน้อย ท่านวิ่งช้าหน่อย”เสี่ยวเจาหายใจกระหืดกระหอบไล่ตามหลังมา มองเห็นนายหญิงของตนคล้ายสกุณาน้อยหลุดออกจากกรงก็มิปาน“เสี่ยวเจาเจ้าไม่เข้าใจหรอกว่าอากาศไร้มลพิษนั้นเจือปนนั้นเป็นเช่นไร”เจียงหวนยืนบนภูเขาปลอมแห่งหนึ่ง ทอดสายตามองทิวเขาสลับซับซ้อน หายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง รู้สึกว่าแม้แต่อากาศเองก็หวานล้ำเสี่ยวเจาเท้าแขนลงบนเข่า เอือมระอาอยู่บ้าง“นายหญิงน้อย ท่านวิ่งเช่นนี้ อีกเดี๋ยวจะร้องบอกว่าเหนื่อย”เจียงหวนไม่ใส่ใจ สายตาทอดมองไป ตกลงบนเนินเขาที่เต็มไปด้วยดอกไม้ป่าบานสะพรั่งสีสันตระการตาสะท้อนเต็มสองตา ราวกับคลื่นทะเลสีชมพูตลอดหลายเดือนที่นางตะเกียกตะกายเอาตัวรอดอยู่ในวังหลัง รู้สึกราวกับได้ทำงา

ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง ตำหนักน้ำพุร้อนถูกปกคลุมด้วยหมอกไอน้ำขาวโพลนเจียงหวนค่อยๆ ถอดอาภรณ์ ก้าวลงสระอย่างช้าๆ สายน้ำอุ่นโอบล้อมทั่วเรือนร่าง นางถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย เอนกายพิงริมสระ หลับตาพักผ่อนการต่อสู้ในวังหลวง นักฆ่า ล้วนลืมไปแล้วความเหนื่อยล้าหลายวันที่ผ่านมามลายหายไปในทันใด นี่แหละคือความสุขที่คนเราควรได้สัมผัส!“นายหญิงน้อย บ่าวจะเฝ้าอยู่ด้านนอก หากมีเรื่องใดโปรดเรียกบ่าว”เสี่ยวเจาตรวจตรารอบๆ อย่างรอบคอบ จนมั่นใจว่าปลอดภัยแล้วจึงถอยออกไปเจียงหวนรับคำอย่างเกียจคร้าน ปลายนิ้วเขี่ยกลีบดอกไม้ที่ลอยอยู่บนผิวน้ำเล่น กลิ่นหอมหวานจางๆ ชำแรกจมูกอืม… เครื่องหอมนี้หอมยิ่งนัก เพียงแต่ไม่แน่ใจว่าใส่มากไปหรือไม่หน่อย กลิ่นถึงได้แรงอยู่สักนิดเจียงหวนไม่ได้ใส่ใจนัก ซุกกายนอนแช่อยู่ในบ่อน้ำพุร้อน ราวกับร่างไร้กระดูก ไม่อยากขยับเขยื้อนทว่าครู่ต่อมา เจียงหวนยกมือปาดมุกเหงื่อบนหน้าผากเหตุใดนางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล?ไม่ใช่ว่านี่คือน้ำพุร้อนหรอกหรือ เหตุใดจึงเหมือนแช่อยู่ในหม้อ ร้อนจนถึงขั้นอึดอัด แน่นหน้าอกเจียงหวนเอามือแตะพวงแก้มของตน หายใจเร็ว ร่างกายร้อนผ่าว ร้อนรุ่มรา