รสชาติยังคงแย่เหมือนเดิม!แต่ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงรายงานของเฉินจิ้นสี่“ฝ่าบาท จวงกุ้ยเหรินมาพ่ะย่ะค่ะ!”ฮั่วหลินกำลังอารมณ์เสีย พอคิดถึงเรื่องที่เจียงหวนทำอาหารหกเลอะเทอะก็ยิ่งหมดอารมณ์เขาหันหลังสะบัดเสื้อคลุมผ้าไหมอย่างแรง “เราง่วงแล้ว ไม่พบ”เฉินจิ้นสี่ไม่ได้ออกไปทันที แต่ก้มหน้าพูดอีกครั้งว่า “ฝ่าบาท จวงกุ้ยเหรินตั้งใจทำขนมมาให้พ่ะย่ะค่ะ!”อะไรนะ? มีขนม!ฮั่วหลินสนใจขึ้นมาทันที แต่สีหน้ายังคงเย็นยะเยียบเหมือนน้ำแข็ง น้ำเสียงที่ใช้เปลี่ยนไป“จวงกุ้ยเหรินอุตส่าห์ทำมา ให้เข้ามาได้”เฉินจิ้นสี่ถอยออกไป เจียงหวนถือกล่องอาหารเดินเข้ามาได้สมดังใจหมายแต่เพิ่งจะเดินเข้ามา เสียงในใจฮ่องเต้ก็ลอยออกมาราวกับข้อความที่ปรากฏขึ้นบนจอ [ก่อนหน้านี้ไม่รู้จักปกป้องอาหารของเรา พอมาตอนนี้ก็ทำขนมมาเอาใจ เรามีหลักการ ไม่ให้อภัยหรอก!][หืม แต่ขนมนี่กลิ่นหอมมากเลย][เราลองชิมสักนิดดีหรือไม่? แค่นิดเดียว?]เจียงหวนยิ้มบางๆ ทำเป็นเล่นตัวไปได้คนตะกละแบบนี้ คิดว่าข้าจะเอาไม่อยู่รึ?“นี่เป็นเพ่าฝู [1] กับขนมอบไส้ไข่แดงที่หม่อมฉันทำเอง ตั้งใจมาขออภัยเพคะ”ฮั่วหลินเหลือบตามองข้ารับใช้ในตำหนัก
Baca selengkapnya
Masuk
