Semua Bab อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง: Bab 81 - Bab 90

สมองของเจียงหวนเกิดเสียง ‘วิ้ง’ ขึ้นมาทีหนึ่ง ขาวโพลนไปหมดถะ ถวายงาน?!ไม่ สงบใจไว้ อย่าได้ลนลาน ก่อนหน้านี้ฮ่องเต้ก็เคยเรียกให้นางถวายงาน สุดท้ายก็เป็นเพราะอยากกินของว่างมื้อดึกต่างหากเจียงหวนฝืนยิ้มออกมา“หวังกงกง รบกวนรอสักครู่ ข้า ข้าจะไปเตรียมการที่ห้องครัวเดี๋ยวนี้…”หวังเต๋อกุ้ยกลับยิ้มตาหยีพลางส่ายหน้า“นายหญิงน้อยล้อเล่นแล้ว กฎการถวายงานท่านก็ทราบดี ตอนนี้เหล่าหมอม่อได้รออยู่ด้านนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เพิ่งกล่าวจบ หมอม่อกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามาทันทีที่จางหมอม่อซึ่งเป็นผู้นำโบกมือ เหล่านางกำนัลน้อยก็รีบยกอ่างอาบน้ำมาทันที ภายในน้ำอาบที่กรุ่นด้วยไอร้อนมีกลีบดอกไม้ลอยฟ่อง“บ่าวจะปรนนิบัติจวงกุ้ยเหรินชำระกายนะเพคะ”จางหมอม่อยิ้มกว้างจนตาหยี“ข้าทำเองก็พอแล้ว”แต่เจียงหวนยังไม่ทันพูดจบ นางกำนัลทั้งหลายก็กดนางลงในอ่างอาบน้ำพร้อมรอยยิ้มทันทีพวกนางยิ่งหัวเราะ เจียงหวนก็ยิ่งรู้สึกขนลุกซู่นี่มันอาบน้ำที่ไหน? จะเชือดหมูชัดๆ !หลังขัดล้างกันไปพักหนึ่ง สมองของเจียงหวนก็มึนงงไปหมดไม่ง่ายเลยกว่าจะสวมเสื้อผ้าเสร็จ เมื่อกลับไปนั่งลงหน้าคันฉ่องทองแดง ยังไม่ทันผลัดลมหายใจ ก็เห็นหม

เสิ่นยี่ถอยหลังไปครึ่งก้าวพร้อมกับยกมือสองข้าง “ฟ้าดินเป็นพยาน เป็นเจ้าพวกลูกหมาในหน่วยองครักษ์ลับของเจ้ากำลังพนันกันว่ากุ้ยเหรินจะถวายตัวเมื่อไหร่ อัตราเดิมพันสูงไปถึงหนึ่งต่อสามแล้ว"“หุบปาก!”นิ้วของฮั่วหลินออกแรงอย่างกะทันหัน พู่กันชาดหักออกเป็นสองท่อน เสิ่นยี่หัวเราะร่ายิ่งกว่าเดิม“นางเป็นสนมของเจ้า หากเจ้าพึงใจจริงๆ เพียงออกราชโองการก็พอ เหตุใดต้อง…”เมื่อฮั่วหลินคิดถึงท่าทางของเจียงหวนตอนที่พบเขาในวันนี้ ภายในอกก็จุกแน่น“ที่เราต้องการคือความเต็มใจ”หากมีราชโองการให้เจียงหวนถวายงาน เช่นนั้นเขาจะต่างอันใดกับองครักษ์ที่บุกเข้าไปในตำหนักน้ำพุร้อนกันเล่า?เสิ่นยี่อดเดาะลิ้นไม่ได้ ภายในใจคิดว่าฮั่วหลินตกหลุมเข้าไปแล้วจริงๆในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตัวเขาในฐานะสหายที่ดี จะไม่ช่วยสักหน่อยได้อย่างไรที่สำคัญที่สุดคือการพนันของหน่วยองครักษ์ลับ เขาก็วางเดิมพันไปเช่นกันรอยยิ้มของเสิ่นยี่เปล่งประกายขึ้นกว่าเดิม “อันที่จริงแล้วเรื่องยินยอมพร้อมใจก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ข้ากลับมีวิธีบางอย่าง”เมื่อฮั่วหลินได้ยินดังนั้น แววตาก็วูบไหวเล็กน้อย “วิธีอะไร?”เสิ่นยี่ยกริมฝีปากยิ้มออกมา หล

ทันทีที่คำพูดหลุดออกไป ทั่วทั้งห้องก็เต็มไปด้วยความเงียบสงัดเพื่อเว้นพื้นที่ให้พวกเขา นางกำนัลต่างยืนอยู่ห่างออกไปริมห้อง แม้แต่หวังเต๋อกุ้ยก็มิได้ปรนนิบัติอยู่ข้างกายฮั่วหลินนับจากเริ่มกินข้าว บริเวณรอบๆ ก็ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจาฮั่วหลินตกตะลึงไปแล้ว แม้แต่ความเย็นชาภายในดวงตาสีเข้มอันลึกล้ำคู่นั้นของเขาก็จางหายไปสามส่วนเขามองไปที่เจียงหวน ในก้นบึ้งของดวงตาเขียนเครื่องหมายคำถามอันเบ้อเริ่มไว้“ส่งเสียงกวนอะไรหรือ?”เสียงของฮั่วหลินมีกระแสความสงสัยกระทั่งมีกระแสความอบอุ่นของความเมตตาห่วงใยต่อผู้พิการทางสมอง ที่ทุกคนต้องรับผิดชอบอยู่ด้วยทว่าเจียงหวนไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนี้ นางกำลังเค้นสมองคิดข้ออ้างเพื่อกลบเกลื่อนสถานการณ์นี้“หม่อมฉันหมายถึง…” นางนึกวิธีแก้ออกอย่างรวดเร็ว “หมายถึงจักจั่นที่อยู่นอกหน้าต่างหนวกหูเกินไปเพคะ…”ฮั่วหลินหันศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่าง ในช่วงฤดูร้อนมีจักจั่นร้องอยู่ใต้ต้นไม้จริงๆ ทว่าเสียงนั่นเบามากจนแทบไม่ได้ยิน[เหตุใดเราจึงไม่ได้ยินเล่า?][หรือจวงกุ้ยเหรินจะมีหูพันลี้ เป็นผู้มีฝีมือที่เหมาะจะเป็นองครักษ์ลับเมื่อเจียงหวนได้ยินความในใจนี้ ก็รีบคีบ

คนทั้งสองยุ่งอยู่ในห้องครัวตลอดเช้า ขณะนี้เวลาได้ล่วงเลยมาถึงยามเที่ยงแล้ว และอาหารก็ได้ถูกเตรียมพร้อมแล้วเช่นกันเจียงหวนจัดยำรากบัวเย็นรายการสุดท้ายขึ้นโต๊ะ ขณะจะถอยไปด้านข้าง ฮั่วหลินก็เอ่ยปากอย่างกะทันหันว่า“ยุ่งมาตลอดเช้าแล้ว นั่งลงกินข้าวกับเราเถอะ”น้ำเสียงของเขายังคงให้ความรู้สึกของการออกคำสั่ง ตามที่ผู้เป็นฮ่องเต้มักมี[เสิ่นยี่บอกว่าแบบนี้จะดูใส่ใจกว่า…นางน่าจะชอบใช่ไหม?]ดวงตาของเจียงหวนเบิกกว้างเล็กน้อย เงยหน้ามองไปที่ฮั่วหลินเหตุใดเสียงความในใจนี่ถึงได้เพี้ยนไปเรื่องอื่นอยู่หน่อยเล่า?ฮ่องเต้หนุ่มน้อยนั่งหยัดกายตรงอยู่หน้าโต๊ะ ใบหน้าเคร่งขรึม ทว่าเนตรหงส์ทั้งคู่นั้นกลับแฝงไปด้วยความคาดหวังอย่างเลือนราง[เหตุใดนางจึงไม่ขยับ? หรือว่าเราดุเกินไป?][ไม่เช่นนั้นลองพูดอีกทีดีหรือไม่ ลดน้ำเสียงให้อ่อนโยนหน่อย?]นี่หากเป็นในอดีต ไม่ต้องให้ฮั่วหลินเรียก เจียงหวนก็คงนั่งลงกินข้าวเองแล้วแต่หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่บ่อน้ำพุร้อนและเรื่องการถวายงาน เจียงหวนก็ลังเลแล้วก่อนหน้าก็เป็นเพราะนางมักทำอาหารให้ฮ่องเต้ เพราะต้องการเอาใจเขา ถึงได้สร้างความเข้าใจผิดว่านางก็ชอบเขาเช่นก

เจียกุ้ยเฟยถูกกักบริเวณมาหลายวันแล้ว ประตูห้องภายในตำหนักของนางปิดสนิท แม้แต่เหล่านางสนมที่เมื่อก่อนไปมาหาสู่กันเป็นประจำก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ทว่าแม้นางจะออกไปไม่ได้ แต่ข่าวคราวที่ควรได้ฟังนางก็มิได้พลาดแม้แต่ข่าวเดียวเวลานี้ เจียกุ้ยเฟยเอนกายอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย ฟังข่าวที่คนข้างกายรายงานเข้ามา สีหน้าอึมครึมราวจะสามารถกลั่นเป็นน้ำออกมาได้“วันนี้ ฝ่าบาททรงเรียกนางสารเลวนั่นมาทำอาหารถวายอีกแล้วหรือ?”นางกำนัลที่ไปสืบข่าวมาคุกเข่าอยู่บนพื้น เนื้อตัวสั่นเท่า บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นเยียบผุดออกมาชั้นหนึ่ง“เพคะ ทูลพระสนม ได้ยินว่าฝ่าบาทยัง ยังทรงเข้าครัวช่วยจวงกุ้ยเหรินทำอาหารด้วยพระองค์เองอีกด้วยเพคะ…”เสียงของนางกำนัลเบาลงเรื่อยๆ จนแทบไม่ได้ยิน น่าหวาดเกรงเป็นอย่างยิ่งว่าคำตอบของตนจะชักนำเพลิงโทสะที่รุนแรงขึ้นของเจียกุ้ยเฟยมา“เสียงดังขึ้นหน่อย พูดต่อไปให้ข้า”เจียกุ้ยเฟยยกจอกชาขึ้นมา ถามต่ออย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ฝ่าบาทยังทรงทำสิ่งใดอีก?”“ได้ ได้ยินว่าฝ่าบาททรงประทานปิ่นหยกลายดอกมะลิเพคะ…”เพล้งนางกำนัลยังไม่ทันกล่าวจบ จอกชาก็แตกกระจายอยู่ข้างเท้านางเสียแล้ว น้ำชา