Chapter 11- Just Prana | เพียงปราณ --ขอโอกาส"คะ...เควิล" แพมเอ่ยเสียงสั่นระริก มองใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มที่มองเธอด้วยนัยน์ตากระด้าง พร้อมกับย่างสามขุมเข้าหา "มะ...มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก่อนนะ""หึ! ค่อยๆพูดค่อยๆจาอะไร ในเมื่อพวกมึงทำให้ชีวิตของกูต้องเจอเรื่องเฮงซวย" เควิลขบกรามแน่น จ้องมองทั้งสองอย่างมีโทสะ เขารู้แล้วว่าที่ปรรณพัชร์ต่อต้านเขาทุกอย่างมันเกิดเพราะอะไร ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้หล่อนเข้าใจเขาผิดแบบนี้ต่อไปอีกแน่ๆ"แพมกับแม่เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะเควิล""มึงเห็นกูโง่เหรอ?" เขาตวาดเสียงดังลั่น กระชากผมแพมแล้วเหวี่ยงใส่โต๊ะ จากนั้นก็กดปืนลงที่ศีรษะของหญิงสาวแรงๆ "มึงคิดว่ากูจะไม่รู้เท่าทันผู้หญิงอย่างมึงเหรอ?""กรี๊ด อย่านะเควิล" แพมกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง กานดาเห็นท่าไม่ดีจะวิ่งไปหยิบแจกันมาฟาดเควิล แต่ไม่ทันถึงตัวชายหนุ่ม เขาก็ลั่นปืนใส่กานดาทันทีหญิงร่างท้วมสะดุ้งเฮือก ใช้มือกุมหน้าท้องเอาไว้ มองชายหนุ่มรุ่นลูกด้วยนัยน์ตาสั่นระริก ก่อนจะฟุ๊บไปกองกับพื้น"แม่ กรี๊ดดดด!" แพมกรีดร้องออกมาดังลั่น เมื่อได้เห็นมารดาถูกปืนยิง เควิลใช้ปืนจ่อศีรษะเธอแล้วกดให้มากกว่าเดิม "เควิล ฮึก อย่า
Last Updated : 2025-10-22
LOGIN
