All Chapters of Just Prana เพียงปราณ: Chapter 21 - Chapter 30

Chapter 21- Just Prana | เพียงปราณ -- ฉันเชื่อใจเขาฉันมองหน้าผู้หญิงที่มาใหม่ เธอยืนมองหน้าฉันอย่างไม่พอใจ ฉันเข้าใจนะว่าเธอมีสิทธิ์ไม่พอใจ มีสิทธิ์ไม่ชอบใจ ที่เห็นฉันอยู่ในห้องของพี่เควิลถ้าฉันเป็นเมียเขา เป็นแม่ของลูกเขา ฉันก็มีสิทธิ์ไม่พอใจเหมือนกัน ฉันเข้าใจในจุดนี้ดีทุกอย่าง ฉันจึงไม่ได้ที่จะโกรธอะไร ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นพูดจาไม่ดี หรือทำท่าทางไม่ดีใส่ฉัน"....""เธอควรจะมียางอายบ้างนะ เธอควรจะเห็นใจฉันกับลูกด้วย ถ้าเธอยังดึงดันอยู่กับเขา ลูกของฉันก็จะต้องไม่มีพ่อ เธอไม่สงสารฉันเธอ ก็สงสารเด็กตาดำๆที่กำลังเกิดมาบ้าง" เธอใส่ฉันเป็นชุดผู้หญิงที่เห็นดูบอบบางมากในตอนแรก กลับไม่ใช่อย่างที่คิด เธอแข็งกร้าวจ้องฉันอย่างมีโทสะ สีหน้าท่าทางไม่พอใจขั้นสุด พร้อมที่จะกินหัวฉันมาก จ้องหน้าฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ"ปราณ..." ฉันก้มหน้ามองมือตัวเอง รู้สึกสับสนในใจไม่น้อยเลย "ปราณทำไม่ได้""เขาเป็นผัวของฉัน ในเมื่อฉันบอกเธอแล้ว เธอก็ควรออกไปจากชีวิตของเขาสิ ฉันขอร้องนะ ฮึก" คราวนี้เธอร้องไห้อ้อนวอนฉัน "ลูกฉันกำลังจะเกิดมา เขาควรมีพ่อมีแม่ที่อยู่ร่วมกัน เขาควรมีครอบครัวที่อบอุ่น ฮือๆ ได้โปรด ออ

Chapter 23- Just Prana | เพียงปราณ -- พี่เลือกปราณตั้งแต่แรกแล้วปราณ talk"บอกกูมาว่าใครจ้างมึงมา""เอ่อ ...""มึงจะยอมตายเพื่อปกป้องพวกมันเหรอ?""คุณแอนนา กับพลเอกสุระชาติ""พ่อลูกนรกแตกนี่เอง หึ! มึงรับเงินมาเพื่อทำร้ายกูกับปราณ ต้องการทำให้พวกกูแยกจากกัน กูจะบอกมึงเอาไว้ให้รู้ตรงนี้เลยว่า ต่อให้มึงบอกความจริงกู มึงก็ไม่รอดแน่นอน เพราะกูจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่มันทำร้ายครอบครัวของกู หรือคนที่กูรักรอดแน่นอน""อย่าฆ่าฉันเลยนะคะพี่เควิล ฉันไม่ได้จะทำร้ายพี่เควิล แต่ฉันแค่จะมาไล่ปราณออกจากห้อง เพื่อให้คนพวกนั้นได้ทำตามแผน เขารู้จุดอ่อนของพี่ ผู้หญิงคนนั้นคือจุดอ่อน พวกเขาจะทำให้พี่เจ็บปวด ด้วยการเอาผู้หญิงคนนั้นไปทำร้าย""หึ! แล้วคิดเหรอว่ากูจะยอม! เหตุการณ์ครั้งนี้คือกูพลาด กูคิดว่าจะไม่มีใครกล้ามายุ่งกับปราณที่ห้อง กูถึงอนุญาตให้ลูกน้องของกูไปหาอะไรกินได้ พอเกิดเรื่องและรู้ตัวคนทำแบบนี้ มึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงและพวกมัน อยู่เพื่อแย่งออกซิเจนคนอื่นหายใจ พวกมึงคิดผิดมากที่มาวุ่นวายกับพวกกู" พี่เควิลเสียงกระด้างส่วนฉันได้แต่ยืนนิ่งปล่อยให้พี่เควิลเขาจัดการ รู้สึกดีใจที่ตัวเองมีสติ และไม

Chapter 25- Just Prana | เพียงปราณ -- คนแรกที่พาเข้าบ้าน"นั่งนิ่งเชียว" โมนาเอ่ยแล้วหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู ปรรณพัชร์น่ารักมาก ยิ่งมองแววตาที่กำลังสับสันปนประหม่า ยิ่งทำให้นางรู้สึกเหมือนได้เจอตัวเอง"เธอยังไม่คุ้นกับทุกคนก็เลยกลัวครับ" เควิลเอ่ยพร้อมกับตักอาหารใส่จานให้หญิงสาว โมนารู้สึกปลื้มมากที่บุตรชายของเธอใส่ใจคนรัก และให้ความสำคัญกับเธอมาก"ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ ครอบครัวของเราเป็นมาเฟียก็จริง แต่ทุกคนน่ารัก และรักกันมาก ถ้าหนูได้มาอยู่กับทุกคน หนูจะรู้เองว่าทุกคนน่ารักขนาดไหน""ใช่" เควิลเอ่ยเสริม "กินเลอะปากแล้ว" ว่าแล้วก็เช็ดปากให้ปรรณพัชร์"ขอบคุณค่ะ แต่ปราณเช็ดเองก็ได้ค่ะ" เธอเอ่ยพร้อมกับเช็ดปากตัวเอง"เธอไม่ต้องไปเกรงใจมันไอ้เวรนี่ ให้มันได้ดูแลเธอเป็นทั้งลูกทั้งเมียทั้งแม่ ไอ้เวรนี่มันดูแลเก่งเธออย่างได้เกรงใจ" คาเตอร์เอ่ยพร้อมกับตักอาหารให้มารดา"หุบปากไปน่า" เควิลเสียงห้วน"แหม่พ่อคนคลั่งรัก พูดนิดพูดหน่อยทำเป็น""มึงก็หัดคลั่งบ้าง!""กูก็คลั่งทุกวันแหละ""เหรอ!""ใช่""แล้วเมียมึงไปไหน?""ดูลูกอยู่""รีบเเดกเเล้วเปลี่ยนเมียมึงมาแดกบ้าง อย่าเห็นแก่ตัว""กูรู้แล้วน่า" คาเตอร

Chapter 27- Just Prana | เพียงปราณ – ต้องอยู่กับพี่"ปราณ!" เควิลตกใจถึงขีดสุดมือไม้สั่นเทา มองร่างเล็กที่นอนกองอยู่ที่พื้นข้างถังขยะ อย่างตกใจตลอดชีวิตเขาไม่เคยหวาดกลัว เขาพร้อมที่จะทำร้ายฟาดฟันคนที่มันทำให้เขาไม่พอใจ หรือคนที่เข้ามาทำให้ชีวิตของเขาวุ่นวาย เขาพร้อมที่จะกุดหัวมัน หรือฆ่ามันให้ตายตกตามกันแต่ตอนนี้เขาหวาดกลัวที่สุด เขากลัวว่าหญิงสาวอันเป็นที่รักจะจากไป กลัวว่าเธอจะไม่อยู่ด้วย เธอคือความสุขในชีวิตเธอคือสิ่งที่ดีงามในสุดในชีวิตที่เขาเคยมี เขาไม่อยากจะคิด ถ้าเกิดไม่มีเธอ เขาจะอยู่อย่างไรไม่ได้...เขาไม่ยอม...เขาพยายามรวบรวมสติที่กำลังแตกกระเจิงของตัวเองให้กลับคืนมา เขามองเห็นหญิงสาวที่อยู่บนรถ เป็นเเอนนาเขาจำได้เธอยิ้มร้ายก่อนจะหักพวงมาลัยเร่งคันเร่ง เพื่อขับชนเควิล แต่เขากระโดดหลบได้ ทำให้รถของเธอพุ่งไปอย่างรวดเร็ว เกือบจะชนนักศึกษาที่วิ่งมาแอนนาเห็นคนเริ่มมาเธอก็เลยตัดสินใจขับรถหนี เควิลไม่ได้สนใจเธอ แต่กำลังลนลานไปหาร่างเล็กที่กำลังนอนสลบอยู่ มันจึงทำให้เธอขับรถหลบหนีได้อย่างสบายเควิลเพิ่งจะคุยเรื่องลูกกับปรรณพัชร์ เขายังไม่รู้เลยว่าเธอตั้งท้องลูกของเขาหรือเปล่า

Chapter 29- Just Prana | เพียงปราณ --ไม่อยากเป็นภาระเควิลจดรถที่ลานกว้างของโรงพยาบาล แล้วเดินเข้าไปในลิฟท์ เขาเอนกายพิงผนังลิฟท์ในหัวคิดไปต่างๆนานา เขาไม่สามารถสลัดความหนักอึ้งและความคิดที่กำลังวิ่งวนในหัวได้ทุกเรื่องที่เขาคิด มีแต่เรื่องของปรรณพัชร์ทั้งนั้น เขาจะเริ่มพูดกับเธอแบบไหน จะต้องพูดแบบไหนถึงจะลดทอนความเสียใจให้หญิงสาวได้เขามันไม่ดีเองที่ปกป้องดูแลเธอไม่ได้ ทั้งที่เขาสัญญากับเธอแล้วว่าจะดูแลเธอให้ดี แต่เขากลับทำอย่างที่คิดที่พูดที่สัญญาเอาไว้ไม่ได้ทุกอย่างมันผิดที่เขาเอง ที่ผ่านเขาไม่เคยแคร์ใคร ไม่เคยสนความรู้ของคนอื่นว่าจะเจ็บปวดมากแค่ไหน ตอนนี้เขากลับกลัวที่จะพูดสิ่งที่ทำให้คนรักเจ็บปวด ถึงได้เอาแต่ยื้อเวลาไม่ยอมบอกหล่อนอยู่ร่ำไปเควิลพาร่างเหนื่อยล้าของตัวเองเดินออกจากลิฟท์เมื่อถึงชั้นที่ต้องการ เขายืนลังเลอยู่ที่หน้าประตู นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเป็นแบบนี้ เขาเป็นทุกครั้งที่ออกไปแล้วกลับเข้ามา"ไอ้เพชรกับไอ้กล้าหายไปไหน?" เควิลขมวดคิ้ว มือจับลูกบิดชะงัก พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบ ๆ ลูกน้องที่เขาให้เฝ้าปรรณพัชร์หายไปไหนกันหมดถึงไม่อยู่ที่นี่กันเควิลครุ่นคิดอย่างหนัก พร้อม