All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อโม่อวิ๋นเจ๋อเห็นว่าพี่ชายของตนสงบนิ่งดั่งสายน้ำ เขาจึงลงมาจากรถแต่แล้วในวินาทีนั้นเอง ขณะที่โม่อวิ๋นเจ๋อลงจากรถ รอยยิ้มที่มุมปากอันแสนอ่อนโยนของโม่ชางหลานค่อย ๆ หุบลง กลายเป็นสีหน้าเคร่งขรึมการที่เขาพิการแบบนี้เป็นเรื่องหนึ่ง การที่คนอื่นรู้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่การที่มีคนอายุน้อยกว่าเขาไม่รู้กี่สิบปี เอาเขามาเยาะเย้ยต่อหน้าผู้คนนับร้อยนับพันแบบนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเช่นกันแต่มันน่าเจ็บใจตรงที่เขาไม่สามารถโต้ตอบ หรือทำอะไรได้เลย นอกจากยิ้มรับมันที่ที่ป้องกันยากที่สุดในเมืองร้าง ไม่ใช่ประตูเมืองประจิม แต่กลับเป็นประตูเมืองอุดรในอดีต ตระกูลโม่เป็นผู้รักษาประตูเมืองอุดรมาโดยตลอด แต่ทว่า ตั้งแต่ที่เขาพิการ บิดาของเขาหายสาบสูญ และโม่ยี่หานได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง จึงจำเป็นต้องให้ตระกูลตี๋และตระกูลเหยียนเข้ามาดูแลแทนตระกูลโม่ในดินแดนหิมะขาว ไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนในอดีตอีกต่อไป ถึงขั้นที่แม้โดนคนตระกูลตี๋กล่าวดูถูกเหยียดหยาม ทำให้อายต่อหน้าคนนับไม่ถ้วน ก็ไม่กล้าโต้กลับแม้แต่คำเดียว ทุกอย่างนี้ เพียงเพื่อให้เมืองร้างแห่งนี้ปลอดภัยความรู้สึกอัดอั้นในใจนี้มัน...โม่ชางหลานถ

เยว่เจี้ยนเวยมีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อยไปชั่วขณะ แต่แล้วเขาก็กลับมาร่าเริงอีกครั้งได้ในไม่ช้าเมื่อชาติที่แล้ว โม่ชางหลานก็มีนิสัยแบบนี้เขาเป็นคนเข้าถึงยาก ไม่ต้องการพึงพาใคร และมีกำแพงในใจสูงเฉียดฟ้า ราวกับว่าเขาจงใจกักขังตัวเองไว้ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ซึ่งแม้แต่แสงไฟก็ยังสอดส่องเข้าไปไม่ได้ห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แห่งนั้น ไม่มีใครเข้าไปได้ และเขาเองก็ไม่ยอมออกมาเช่นกัน มีเพียงตัวเขาคนเดียวเยว่เจี้ยนเวยราวกับโดนคำสาป หลงใหลในตัวผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจเขาใช้เล่ห์เหลี่ยมคิดท่าไม้ตายกลอุบายร้อยแปดพันเก้า ทั้งบังคับขู่เข็น ขอร้องอ้อนวอน หรือบีบน้ำตาทำตัวน่าสงสาร สารพัดวิธี ก็ยังไม่สามารถทำให้โม่ชางหลานยอมอ่อนข้อให้แม้ว่าโม่ชางหลานจะเป็นคนที่มีความคิดแน่วแน่ พูดคำไหนคำนั้น และไม่มีใครสามารถทำให้เขาเปลี่ยนความคิดได้ง่าย ๆ แต่เยว่เจี้ยนเวยก็เป็นคนที่ดื้อรั้นเช่นกัน ในหัวของเขาไม่เคยมีคำว่ายอมแพ้เพราะแบบนี้เขาจึงเคยได้โม่ชางหลานมาครอบครองแต่น่าเสียดาย วิธีที่เขาใช้มันไม่ได้เป็นวิธีที่ดีมากนัก จึงทำให้เขาต้องชดใช้กรรมแบบนี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตอนนั้นเป็นเหมือนดั่งฝันที่ดับสูญ หลงเ

เยว่สือลูบศีรษะของเขาเบา ๆ พลางกล่าวขึ้นว่า “รอให้ท่านโตกว่านี้ก่อน แล้วค่อยกล่าวคำพูดเช่นนี้”เยว่เจี้ยนเวย “…” “แต่ว่าโม่ยี่หานอาจจะเป็นคนที่เชื่อถือได้” เยว่สือก็หาใช่คนโง่เขลาไม่ หาได้ยากนักคนที่ยอมวางอคติลง และตัดสินได้อย่างเป็นกลางเช่นนี้ “ในจดหมายเลือดของนายท่านฉบับนั้น ก็อาจจะเปิดเผยความลับออกมาได้อยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว นายท่านก็เป็นคนที่รอบคอบอยู่แล้ว หากไม่ใช่คนที่ท่านไว้ใจ ท่านก็จะไม่เปิดเผยความลับออกมาเด็ดขาด”เยว่เจี้ยนเวยก็คิดเช่นเดียวกัน ชาติที่แล้วเขากับโม่ยี่หานก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์กันมากนัก ถึงแม้จะเคยได้ยินชื่อเสียงอันโหดร้ายของอีกฝ่ายอยู่บ้าง แต่ว่าความโหดร้ายของอีกฝ่ายก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือก็เหมือนกันกับเขา ที่ภายนอกอาจดูเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง แต่ความเป็นจริงนั้นก็คือปีศาจเฒ่าตัวหนึ่งนั่นเองเยว่เจี้ยนเวยกล่าวขึ้นว่า “ ข้าก็คิดแบบเดียวกับท่าน”“นายท่านจะไม่วันบอกเรื่องตัวตนที่แท้จริงของท่านอย่างแน่นอน ต่อให้เชื่อใจขนาดไหนก็ตาม ก็จะไม่วันพูดถึงแน่ ๆ” เสียงของเยว่สือกดต่ำลง น้ำเสียงที่เหมือนกับหิมะที่ร่วงโรย “ตามธรรมเนียมแล้ว ข้าคือผ

โม่อวิ๋นเจ๋อมีท่าทีที่อ่อนลง เขาเริ่มรู้สึกผิดและหวาดกลัวขึ้นมา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ข้าไม่ได้คิดจะทำร้ายเขาสักหน่อย ก็แค่อยากสั่งสอนเขาเท่านั้นเอง เจ้านั่น ฝีมือออกเก่งกาจขนาดนั้น เขาคงไม่ถึงขั้นแข็งตายอยู่ข้างนอกหรอกจริงไหม? บิดายังเคยกล่าวอีกว่าท่านก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน ทำเหมือนเขาเป็นเพียงข้ารับใช้คนหนึ่งเท่านั้น ข้าก็แค่อยากทำให้เขาเกรงกลัวบ้าง เผื่อในภายภาคหน้าเขาจะได้ไม่มาเหิมเกริมกับเรา การที่ข้าทำแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร?”โม่ชางหลานยิ้มออกมาอย่างไร้อารมณ์ กล่าวขึ้นว่า “พวกเรารับดอกบัวทองคำของพวกเขามาแล้ว เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่า บิดาจะทำเหมือเขาเป็นข้ารับใช้ตลอดไป? อวิ๋นเจ๋ออ่า เกิดมาเป็นคนก็ต้องมีเมตาตาต่อกันบ้าง”โม่อวิ๋นเจ๋อเอียงศีรษะลงต่ำกว่าเดิม ราวกับสิ้นหวังหมดหนทาง โม่ชางหลานกล่าวต่อไปว่า “ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้การแลกเปลี่ยนนี้จะเสร็จสมบูรณ์ แต่หากคนที่ตามไล่ฆ่าเขาไม่มา ก็เท่ากับว่าพวกเรายังติดหนี้บุญคุณเขาอยู่ ข้าจะยังไม่เอ่ยถึงเยว่สือแล้วกัน แค่เยว่เจี้ยนเวยผู้นั้น เจ้าอย่าได้คิดว่าเขาเป็นเพียงผู้อ่อนแอนะ ถึงแม้อายุของเขากับเจ้าจะไล่เลี่ยกัน แต่เขากลั

โม่ชางหลานมีคู่หมั้นอยู่แล้วจริง ๆ อีกทั้งยังเป็นคนของตระกูลเยว่ เวลาผ่านไปหลายปี การหมั้นหมายก็ไม่เคยเกิดขึ้น ในเวลานั้นที่คุณหนูใหญ่ตระกูลเยว่ต้องการจะมาขอถอนหมั้น นางยังพาเยว่เจี้ยนเวยมาด้วย เยว่เจี้ยนเวยจึงได้เห็นกับตาว่าคุณหนูใหญ่มีท่าทีกดขี่ขมเห่งผู้อื่นเพียงใด เหตุการณ์ในตอนนั้นโม่ชางหลานถูกกดลงกับพื้นเขาโดนเหยียดหยามอย่างน่าอับอายเยว่ซือเสวี่ยในใจคิดเพียงแค่ว่าเขาอยากจะเป็นนกเฟิงหวงโบยบินไปเกาะยังยอดกิ่งไม้เท่านั้น เขาไม่เคยเห็นโม่ชางหลานอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย เพียงแต่ยังหาโอกาสที่จะถอนหมั้นไม่ได้เท่านั้นเอง ในชาติที่แล้ว ทั้งสองคนจบลงด้วยเหตุการณ์เช่นนี้ เยว่เจี้ยนเวยจึงไม่ได้สนใจคู่หมั้นของเขาเลยแม้แต่น้อยโม่อวิ๋นเจ๋อเมื่อเห็นว่าเยว่เจี้ยนเวยไม่พูดอะไรเลย เขาจึงคิดว่าการใช้เหตุผลนี้กล่าวขึ้นมาทำให้ชนะอีกฝ่ายได้ จึงทำเสียง หึ “เจ้าก็ไม่ต้องรู้สึกเศร้าใจเกินไป เพราะคนอย่างพี่ชายข้า มีผู้ที่ชื่นชอบเขาต่อแถวยาวตั้งแต่หัวเมืองไปถึงท้ายเมืองเลยล่ะ เขาไม่สนใจเจ้า ก็ไม่ถือว่าเรื่องน่าอับอาอะไร” เยว่เจี้ยนเวยกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาขี้เกียจจะพูดจาไร้สาระกับเจ้าเด็ก