Semua Bab การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Bab 11 - Bab 20

เยว่สือยืนหยัดไม่เป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อน ราวกับว่าหากใครเริ่มพูดก่อนคนนั้นแพ้อย่างไงอย่างงั้นเมื่อได้ยินคำถามของผู้อาวุโสท่านนี้ ในที่สุดเยว่สือก็ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งออก โชคดีที่เขายืนหยัดไว้ได้เยว่สือประสานมือพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่าว่า “ข้าชื่อเยว่สือ ท่านผู้นี้คือคุณชายของข้า เรามาตามหาเจ้าเมืองโม่และภรรยาเจ้าเมือง”ผู้อาวุโสจื่อชวนกล่าวในใจว่า โอ้ ที่แท้ก็เป็นคุณชายน้อย ไม่ใช่คุณหนูน้อยแต่เดี๋ยวก่อน...ผู้อาวุโสจื่อชวนเบิกตากว้างในทันที จ้องเยว่สือพลางกล่าวว่า “พวกเจ้าเป็นเพื่อนของเจ้าเมืองหรือว่าเพื่อนของภรรยาเจ้าเมือง?”ในขณะที่เยว่สือกำลังจะเอ่ยชื่อเยว่ชิงหง ก็เห็นเยว่เจี้ยนเวยแอบสะกิดเอวเขาจากด้านหลัง“ข้ามาตามหาบิดาบุญธรรม” เยว่เจี้ยนเวยกัดริมฝีปากเบา ๆ พลางกล่าวเบาและอ่อนแรงว่า “บิดาบุญธรรมของข้าคือโม่ยี่หาน”ผู้อาวุโสจื่อชวนถึงกับตะลึงงัน เขาเองก็ถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลโม่ และเขาก็เห็นโม่ยี่หานมาตั้งแต่เล็กจนโต ผ่านมาตั้งหลายปี แต่เหตุไฉนเขาจึงไม่เคยได้ยินว่าโม่ยี่หานมีบุตรบุญธรรม?ถึงแม้ทั้งสองคนจะดูมอมแมมจากการเดินทาง แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่กลับป

พอเอ่ยชื่อเยว่กูหยิ่งออกมา โม่ชางหลานก็พอจะเข้าใจที่มาที่ไปของเยว่เจี้ยนเวยได้บ้าง เขานั่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วมือลูบไล้เตาผิงทองแดงขนาดเล็กที่ส่งไอร้อนออกมา และกล่าวว่า “ถ้าพวกเจ้ามาหาบิดาของข้า เกรงว่าจะมาเสียเที่ยวแล้ว เพราะบิดาไม่ได้กลับมาที่ดินแดนหิมะขาวแห่งนี้มาหลายปีแล้ว”เยว่สือตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้ เขาคิดไว้แล้วว่าสภาพแวดล้อมที่นี่จะเลวร้ายถึงที่สุด แต่ไม่คิดเลยว่า เยว่ชิงหงซึ่งเป็นคนเดียวที่เขากับเยว่เจี้ยนเวยจะพึ่งพาได้ กลับไม่อยู่ในดินแดนหิมะขาวแห่งนี้เสียแล้วคราวนี้ซวยแน่แล้ว เยว่สือเริ่มคิดที่จะพาเยว่เจี้ยนเวยหนีไปพึ่งตระกูลเยว่โดยตรง ก่อนที่โม่ยี่หานจะกลับมาเยว่เจี้ยนเวยเม้มปาก ใบหน้าแสดงความตื่นตระหนกเล็กน้อย เมื่อรวมกับใบหน้าเล็ก ๆ ที่เลอะฝุ่นแล้ว ก็ยิ่งดูน่าสงสาร น่าเอ็นดู จนคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารทว่าในใจเขากลับคิดว่า เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ เยว่ชิงหงไม่ได้กลับมาที่ตระกูลโม่แห่งดินแดนหิมะขาวมานานหลายปีแล้ว ด้วยเหตุผลบางอย่าง และตอนนี้ก็อยู่ในช่วงเวลานั้นพอดีโชคดีที่เขาได้เตรียมการไว้แล้ว เยว่เจี้ยนเวยมองไปที่โม่ชางหลาน พร้อมเดินไปข

น้ำตาไหลพรากไม่หยุด ราวกับไม่ต้องเสียเงิน แต่ก็สะอื้นไห้จนไม่มีเสียงออกมา ทำให้ทั้งตัวดูน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง ราวกับเด็กน้อยที่ถูกทอดทิ้งโม่ยี่หานตัวแข็งทื่อ บุตรชายสองคนของเขา คนหนึ่งไม่เคยร้องไห้ อีกคนถึงจะร้องก็ร้องไห้เสียงดังโวยวาย แค่เขาลงโทษสักทีก็หายแล้ว แต่ไม่เคยเห็นใครร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไม่ส่งเสียง แต่ดูเศร้าและเจ็บปวด แถมยังดูน่าสงสารเหลือเกินอย่างเยว่เจี้ยนเวยเลยในชั่วขณะหนึ่ง เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังรังแกเด็กคนนี้โม่อวิ๋นเจ๋อก็ตกใจเช่นกัน เขากล่าวว่า “บิดาข้าไม่ได้ตีหรือด่าเจ้าเลย แล้วเจ้าจะร้องไห้ทำไม?”จากนั้นก็บ่นพึมพำเสียงเบาว่า “หน้าตาเหมือนผู้หญิง ร้องไห้ก็เหมือนผู้หญิง คงไม่ได้ไม่มีไอ้นกเขาเล็ก ๆ จริง ๆ หรอกนะ?”โม่ยี่หานได้ยินดังนั้นก็จ้องมองโม่อวิ๋นเจ๋อโม่อวิ๋นเจ๋อจึงรีบหุบปากทันที และยังมองเยว่เจี้ยนเวยด้วยสายตาดูถูก พลางกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างไม่พอใจ จากนั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เดินไปหาโม่ชางหลานด้วยความรู้สึกน้อยใจ หยิบกระต่ายหูยาวที่เขาเลี้ยงไว้ขึ้นมากอดในอ้อมแขนและลูบขนมันเยว่เจี้ยนเวยได้ยินดังนั้นก็ยิ่งร้องไห้หนักขึ้นด้วยความน้อยใจ น้ำตา

โม่ยี่หานยังคงมีสีหน้าเย็นชา แล้วกล่าวกับเยว่สือว่า “ดินแดนหิมะขาวไม่เลี้ยงผู้ที่ทำตัวว่าง ผู้น้อยสามารถอยู่ในตระกูลโม่ได้ แต่อย่าคิดว่าอยู่ที่นี่แล้วจะสามารถทำตัวเป็นคุณชายได้ จงไปทำงานแลกค่าแรงกับคนรับใช้ก่อน หากทำได้ดีจะมีข้าวให้กิน หากทำไม่ดีก็อดตายไปซะ ส่วนค่าแรงก็จะจ่ายเทียบตามคนอื่นๆในจวนเจ้าเมือง ไม่เอาเปรียบเจ้า และก็ไม่มิได้ดูแลเป็นพิเศษ” เขามิได้แยแสความรู้สึกเลยสักนิด เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายออกมา แล้วกล่าวว่า “ส่วนเจ้า ไสหัวไปซะ ตระกูลโม่ของข้าไม่มีที่สำหรับเจ้า” เยว่สือขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “นายน้อยแห่งตระกูลข้าไม่เคยทำงานของคนรับใช้เช่นนี้มาก่อน นี่เจ้าไม่ได้ตั้งใจดูถูกนายน้อยของข้าอย่างชัดเจนงั้นหรือ?” โม่ยี่หานหัวเราะเยาะแล้วกล่าวไปว่า “แค่นี้ก็ถือว่าเป็นการดูถูกแล้วหรือ? หากนายน้อยตระกูลเจ้าเป็นผู้สูงส่ง เช่นนั้นก็ไม่ควรมาอยู่ที่ดินแดนหิมะขาวแต่แรก ข้าเชื่อว่าเยว่กูหยิ่งเจ้าจิ้งจอกเฒ่านั่นคงจะไม่ใส่ไข่ทั้งหมดไว้ในตะกร้าใบเดียวแน่นอน เหตุใดพวกเจ้าไม่ไปอยู่กับตระกูลเยว่เล่า?” เยว่สือยังคิดที่จะเอ่ยอะไรบางอย่างออกไป แต่กลับถูกเยว่เจี้ยนเวยดึงแขนเสื้อแล้วส่ายไปส่ายมาเ

ชาวบ้านภายในเมืองก็เป็นเรื่องหนึ่ง บุตรชายคนโตของเขายังคงบัญชาการอยู่บนกำแพงเมือง ไม่ว่าเมื่อครู่จะอันตรายเพียงใด ในยามนี้ก็สงบลงแล้ว โม่ชางหลานกล่าวอย่างไม่ใส่ใจว่า “แม้ว่าจะดูโหดร้ายทารุณ แต่กลับไม่ใช่ฝีมือที่แท้จริงเลย ปืนใหญ่ได้เตรียมประจำการไว้แล้ว แต่ยังไม่ทันได้ยิงออกไป เจ้าปีศาจน้ำแข็งนั่นก็สิ้นลมเสียแล้ว” เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ผู้บัญชาการทหารและผู้อาวุโสที่อยู่ภายในห้องนี้ก็ใช้สายตาจดจ่อบนตัวของเยว่เจี้ยนเวย เยว่เจี้ยนเวยจับแขนเสื้อของเยว่สือไว้อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ พร้อมกับแสดงท่าทางที่เหมือนกับอยากจะเอ่ยว่า “ข้าหวาดกลัว” โม่ยี่หานยังคิดอยากจะถามอะไรบางอย่าง “…” สมกับเป็นบรรพบุรุษเสียจริง เขาจึงตัดสินใจไม่ถามต่อ โบกมือลาแล้วกล่าวว่า “ราตรีนี้ข้าจะอยู่ที่นี่เพื่อดูสถานการณ์ก่อน พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิด”ปีศาจน้ำแข็งโจมตีเมืองอย่างมีแบบแผนที่แกร่งมาก ตามแบบแผนแล้ว นี่เป็นการโจมตีระลอกสุดท้ายในครานี้ อีกทั้งประตูเมืองประจิมไม่ยากที่จะป้องกัน มิใช่ปัญหาใหญ่ใด ๆเยว่เจี้ยนเวยสวมหน้ากากบนใบหน้าอีกครั้ง พร้อมกับกองกำลังใหญ่เดินฝ่าถนนสายยาวที่มีหิมะขาวโพลนปกคลุม มุ่งหน้าไปยั