All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 31 - Chapter 40

โม่อวิ๋นเจ๋อรู้สึกสงสารจับใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา“เอาล่ะพอได้แล้ว นอนพักสักคืนพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาแผลก็ตกสะเก็ดแล้วล่ะ อีกสองสามวันก็หายดีแล้ว” ซางเชวียนโบกมือพลางกล่าวขึ้นว่า “กินยาสองถ้วยนั้นให้หมด แล้วหลังนั้นก็แยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว” เยว่เจี้ยนเวยยกถ้วยยาขึ้นก่อนทำการดื่มยาจนหมดอย่างรวดเร็วโม่อวิ๋นเจ๋อทำหน้าบึ้งเบะปาก กวล่าวขึ้นว่า “ข้าไม่ดื่มยาหรอก ไม่เห็นจะอร่อยตรงเลย” โม่ชานหลานหยิบผ้ามาขึ้นมาเช็ดหัวของโม่อวิ๋นเจ๋อ พลางเอ่ยขึ้นว่า “เปียกไปทั้งตัวเช่นนี้ รีบไปดื่มยาเถอะ หากพรุ่งนี้ลุกจากที่นอนไม่ได้ บิดากลับมาแล้วจะต้องโดนดุเป็นแน่”โม่อวิ๋นเจ๋อถูหัวกับผ้าไปมาเอ่ยขึ้นว่า “ก็ได้”เยว่เจี้ยนเวยแทบจะเก็บความอิจฉานี้ไว้ไม่อยู่ ตบะของเจ้าโม่อวิ๋นเจ๋อก็ต่ำ พรสวรรค์ก็แย่ สมองก็ไม่ค่อยจะดีแต่เพราะชะตาฟ้าลิขิตให้ได้เกิดใหม่อีกครั้ง จึงได้รับการดูแลเอาใจใส่จากโม่ชางหลานมากขนาดนี้แต่ว่ามันจะต้องมีสักวัน ที่โม่ชางหลานจะทำแบบเดียวกันกับเขาไม่ใช่สิ จะต้องดีกว่านี้แน่นอน ………………อาซีผู้ที่ถูกโม่อวิ๋นเจ๋อไล่ไปถูกเรียกตัวให้กลับมาอีกครั้ง เพื่อพาเยว่เจี้ยนเวยไปส่งถึงเรือนนอนเพื่อพัก

โม่ยี่หานจะกลับมาในอีกสามวันการโจมตีของพวกปีศาจน้ำแข็งในปีนี้ถูกจัดการจนหมดเรียบร้อยแล้ว ในระยะเวลาอันสั้นนี้คงไม่เกิดการก่อกวนได้อีก โม่ยี่หานจะได้กลับมาพักผ่อนที่แดนหิมะขาวสักทีเพิ่งกลับมาถึงแดนหิมะขาว โม่ยี่หานก็พุ่งตรงไปหาบุตรชายคนโต โม่ชางหลานทันที เวลานี้ โม่ชางหลานเพิ่งรับประทานอาหารเช้าเสร็จ กำลังนั่งอยู่ในเรือนเพื่อทำอาวุธเครื่องกลสำหรับไว้ใช้ป้องกันเมือง ในเมืองร้างมีชาวเมืองกว่าครึ่งหนึ่งที่เป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่มีรากวิญญาณและไม่สามารถฝึกบำเพ็ญเพียรได้ พวกเขาใช้วัตถุพิเศษนี้ไม่ได้ เมื่อมีการโจมตีเมืองก็ไม่สามารถปกป้องตนเองได้ ดังนั้นเมื่อโม่ชางหลานที่พอมีฝีมืออยู่บ้างก็มักจะลงมือปรับปรุงคันธนูและหน้าไม้รวมถึงหุ่นเชิดให้ชาวบ้านธรรมดาสามารถใช้ได้ เพื่อรับประกันว่าเมื่อมีการโจมตีชาวเมืองจะไม่ได้รับอันตรายใด ๆโม่ยี่หานเดินเข้ามา ใบหน้าที่มักจะดูเย็นชาก็ไม่ได้ดูอ่อนลงไปสักเท่าไร พลางเอ่ยถามสั้น ๆ “ช่วงที่ข้าไม่อยู่ น้องชายเจ้าพังเรือนแล้วหรือยัง”โม่ชางหลานหัวเราะขึ้นก่อนกล่าวขึ้นว่า “ตอนนี้อวิ๋นเจ๋อยุ่งจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด แม้แต่เรือนของข้ายังมาเพียงไม่กี่ครั้ง จ

เพราะแดนหิมะขาวมีสภาพอากาศที่เลวร้าย อุณภูมิค่อนข้างต่ำ มีหิมะขาวปกคลุมเป็นประจำทุกปี ดังนั้นแทบจะไม่มีพืชศักดิ์สิทธิ์เลย แม้แต่พืชผักทั่วไปยังยากที่จะปลูกให้อยู่รอดบ่อยครั้ง จะมีขบวนของพ่อค้าที่มากจากข้างนอกนำสมุนไพรวิเศษ เสบียง และอื่น ๆ มายังเมืองร้าง เพื่อมาแลกเปลี่ยนกับสินค้าพิเศษประจำถิ่นกับผู้คนในเมืองตระกลูโม่ไม่ได้มีการปลูกพืชผักมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะจำเป็นจะต้องหาคนไปดูแลทุกวัน ทุกเวลา ยังจะต้องใช้ผลึกวิญญาณเพื่อปกป้องให้พื้นดินมีความอบอุ่น ไม่เช่นนั้นหากไม่ระวังเพียงนิดเดียวก็ทำให้พืชผักตายได้อย่าง่ายดายในเมื่อมีต้นทุนสูงสู้ไปซื้อมาจากข้างนอกยังดีเสียกว่า เมื่อก่อนเยว่เจี้ยนเวยก็คิดเช่นนี้ แต่เมื่อลงมือทำไปเพียงไม่กี่วัน และสนิทสนมคุ้นเคยกับคนรอบ ๆ แล้ว ถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วพืชผักพวกนี้มีต้องใช้ความพิถีพิถันอยู่“เจ้าก็รู้ พืชผักพวกนี้ ไม่ต้องมองรูปลักษณ์ภายนอก แต่ให้ดูว่าผู้คนในเมืองร้างจะมีสักกี่คนที่ได้กิน?” ลุงผู้หนึ่งที่มีความเชียวชาญเรื่องการพลิกหน้าดินเก็บผักกล่าวกับเยว่เจี้ยนเวยว่า “ก็เพราะภรรยาท่านเจ้าเมืองชอบกินผักผลไม้ที่มีความสดใหม่ ดังนั้นท่านเจ

เยว่เจี้ยนเวยได้สร้างค่ายกลพื้นฐานทั่วไปไว้ที่ประตูลานเรือน เพื่อป้องกันไม่ให้คนบุกเข้ามาในตอนที่เขาไม่อยู่จากนั้นเขาก็เข้าไปข้างในตามปกติมีแมลงปอไม้ไผ่ตัวหนึ่งบินมาเกาะอยู่บนโต๊ะเยว่เจี้ยนเวยยกแมลงปอไม้ไผ่ที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมา พร้อมกับร่ายมนต์คาถา และสักพักแมลงปอตัวนั้นก็เปล่งเสียงเยว่สือออกมาว่า “นายน้อย ข้าแก้แค้นให้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ได้ซื้อเรือนที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกในตรอกกู่เซินขอรับ”เยว่เจี้ยนเวยยิ้มขึ้นอย่างโล่งอกสบายใจ พร้อมกับร่ายคาถาขึ้นอีกครั้ง และกล่าวกับแมลงปอไม้ไผ่ตัวเดิมว่า “เจ้าช่วยข้าหาเตาหลอมยา กับสมุนไพรวิเศษสำหรับใช้ทำโอสถรวมวิญญาณเพลิงมรกตมาให้ข้าหน่อย”เมื่อกล่าวจบ เขาก็ปล่อยแมลงปอไม้ไผ่ตัวนั้นออกไปหลังจากนั้น เยว่เจี้ยนเวยลงมือถอดเสื้อผ้า และพับวางไว้ที่ข้างเตียง เลือนร่างอันบอบบางกลิ้งลงบนเตียง หลังจากนั้นไม่นาน บนเตียงก็มีสัตว์เล็กตัวน้อยขนสีขาวฟูฟ่องราวกับลูกบอลหิมะปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเจ้าสัตว์น้อยน่ารักตัวนี้มีรอยประทับรูปเปลวไฟสีแดง หางตามีรอยเส้นสีแดงยกขึ้นสูงชี้ฟ้า ดวงตากลมโตสีฟ้าครามเปล่งประกายระยิบระยับเยว่เจี้ยนเวยสะบัดขนเล็กน้อยก่อนจะ

เยว่เจี้ยนเวยน้ำลายไหลเกือบถึงพื้น เขาดีใจจนเนื้อเต้นอยู่ไม่สุข กลิ้งไปกลิ้งมาไม่หยุดจนเกือบจะกลิ้งออกมาจากกองหญ้าแห้งในขณะที่ชายคนนั้นชมความงามของดอกไม้ แต่เขากลับเฝ้ามองใบหน้างามยิ่งกว่าดอกไม้ของชายคนนั้นความจริงแล้ว เมื่อก่อนตอนที่เขาอาศัยอยู่ในทวีปเซียนจื่อเจ๋อ เขาเคยพบและพูดคุยกับโม่ชางหลานมาก่อน แถมยังเคยโดนเขากอดอีกด้วยตอนนั้นเขาอายุเพียงแค่หกปี ส่วนโม่ชางหลานอายุยี่สิบปีในปีนั้นโม่ชางหลานได้รับเชิญจากตระกูลสายเลือดกิเลนให้ไปที่ทวีปเซียนจื่อเจ๋อ เพื่อเข้ารับการฝึกฝนกับเหล่าลูกหลานตระกูลกิเลน รวมไปถึงตระกูลใหญ่และสำนักต่าง ๆ จากทั่วทวีปเซียนจื่อเจ๋อ ตอนนั้นเขาเป็นเพียงเด็กตัวเล็ก ๆ ได้แต่ฟังพี่สาวในตระกูลเดียวกันยิ้มเขิลหน้าแดงเล่าว่า เมื่อวานมีเด็กหนุ่มจากโลกเบื้องล่างมา เพียงแค่เขาปรากฏตัวในเสี้ยววิก็ทำเอาเหล่าบรรดาชายหญิงรูปงามทั้งหลายในทวีปเซียนต้องหลบออร่าความงามของเขา ยังมีลูกหลานตระกูลกิเลนในทวีปเซียนจื่อเจ๋อที่ไม่ยอมรับ และไปท้าประลองวิชาฟันดาบกับเขา แต่เขาก็เป็นผู้ที่ได้รับชัยชนะมาอยู่ดี หลังจากนั้น เด็กหนุ่มคนนั้นก็ถูกรุมล้อมไปด้วยหนุ่มสาวที่มอบความรักให้แก่เขา