All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 41 - Chapter 50

เยว่เจี้ยนเวยกระโดดออกมา วิ่งไปที่ข้างดอกไม้นั้น เก็บเมล็ดสีดำสนิทบนพื้นขึ้นมาจำนวนหนึ่งซ่อนไว้ใต้ปีก และถือโอกาสเตะต้นดอกไม้สองทีเพื่อระบายความโกรธล้วนเป็นความผิดของพวกมันที่ไม่ยอมออกดอก ทำให้โม่ชางหลานไม่พอใจ หากเขาไม่เห็นว่าดอกไม้นี้ใกล้ตายอยู่แล้ว คงต้องถอนรากถอนโคนมันทิ้งไปแน่ผู้ใดทำให้โม่ชางหลานขุ่นเคืองใจ เขาก็จะทำให้มันผู้นั้นขุ่นเคืองใจเช่นกันเมื่อเยว่เจี้ยนเวยขโมยเมล็ดดอกไม้มาแล้ว ก็ไปที่ชั้นวางสมุนไพรวิเศษด้านข้าง ดมซ้ายดมขวา หลังแยกแยะสมุนไพรวิเศษที่เขาต้องการได้แล้วหลายชนิด ก็รู้สึกดีใจขึ้นมาทันที รวบรวมทั้งหมดซ่อนไว้ใต้ปีกของตน ฉวยโอกาสตอนที่ยังไม่มีคนกลับมา รีบหุบปีกให้แน่นแล้ววิ่งหนีไปพริบตาเดียวก็วิ่งกลับมาถึงที่พักเวลานี้ข้างนอกแทบไม่มีคนแล้ว เยว่เจี้ยนเวยกระโดดผ่านหน้าต่างเข้าไปในห้อง กลิ้งตัวบนเตียงหนึ่งครั้ง แล้วเด็กหนุ่มเปลือยกายคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนที่นอนเยว่เจี้ยนเวยหยิบพืชศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นขึ้นมา พินิจพิเคราะห์อย่างละเอียด พลางกล่าวในใจว่า แดนหิมะขาวช่างยากจนแร้นแค้นเสียจริง สมุนไพรวิเศษที่ตระกูลโม่ใช้ มีคุณภาพเพียงพอใช้ได้เท่านั้นแต่อย่างไรมียั

อาฝูเบ้ปาก กล่าวว่า “ไหนเลยจะมีคนมากมายขนาดนั้น รวมเจ้าแล้วก็มีแค่ห้าคน ส่วนคนอื่น ๆ ล้วนเป็นจำนวนที่เฒ่าบัดซบซุนหรงรายงานเท็จขึ้นไป ยกเว้นตอนที่ผู้ดูแลใหญ่มาตรวจ จึงยืมคนจากข้างล่างจำนวนหนึ่งมาแสดงละครตบตา แต่นอกเหนือจากนั้น จะมีคนจริง ๆ ที่ไหนกัน?”เยว่เจี้ยนเวยอ้าปากเหวอเล็กน้อย ในใจรู้สึกพิศวงงงงวย ได้แต่คิดว่า ผู้ดูแลซุนหรงนี่หาผลประโยชน์จากช่องเล็กช่องน้อยได้เก่งนัก กล้าเอาเบี้ยเลี้ยงคนมากมายขนาดนี้ไปเข้ากระเป๋าตัวเอง คิดดูว่าทั้งสวนผักนี้ นอกจากงานขนอุจจาระรดอุจจาระ งานอื่น ๆ ก็คงโกงเบี้ยเลี้ยงเช่นเดียวกันเยว่เจี้ยนเวยกลอกตาเล็กน้อย รู้สึกไม่ค่อยพอใจนักเยว่เจี้ยนเวยเป็นคนฉลาดหลักแหลม คิดดูสักครู่ ก็เข้าใจว่าเรื่องนี้ต้องมีปัจจัยสำคัญอื่นแน่นอน“อาฝู เจ้าว่าผู้ดูแลซุนหรงคนนี้ ในบรรดาผู้ดูแลมากมายในแดนหิมะขาว ก็เป็นแค่ผู้ดูแลระดับล่างสุด แล้วเขาขวัญกล้าบังอาจขนาดนี้ได้อย่างไร?” เยว่เจี้ยนเวยถามอย่างอ้อมค้อมอาฝูไม่สงสัยอะไร ตอบตามตรงว่า “นี่เจ้าคงไม่รู้สินะ น้องชายแท้ ๆ ของผู้ดูแลซุนหรงชื่อซุนจง เป็นอาจารย์สอนวรยุทธ์ของสำนักฝึกวรยุทธ์แดนหิมะขาว แดนหิมะขาวของเรา มีทหารที่เป็

เมื่อแอบเข้าไปได้สำเร็จ ก็เห็นโม่อวิ๋นเจ๋อกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ข้างโม่ชางหลาน เล่นกับกระต่ายหูยาวตัวนั้นบนพื้นหิมะ พลางกล่าวว่า “พี่ใหญ่ วันนี้บิดาไปพบกับคณะพ่อค้าเร่ บอกว่าพวกเขานำอสูรระดับสูงมาจากภายนอกไม่น้อย บางตัวถึงกับยังไม่ได้ฝึกหัด บิดาจึงบอกว่าพรุ่งนี้ให้พวกเราไปดูกัน”นิ้วมือของโม่ชางหลานขยับขึ้นลง ผีเสื้อพลันบินวนเวียนระหว่างนิ้วมือของเขา ราวกำลังสนุกกับการละเล่น“อสูรส่วนใหญ่ก็เหมือนกันหมด ที่ซื้อมาก็ล้วนยังไม่ผ่านการฝึก ข้าไม่ค่อยชอบอสูร” โม่ชางหลานกล่าว “ไม่ไปดูดีกว่า หากเจ้ามีตัวที่ชอบก็เอามาเลี้ยงเถอะ”โม่อวิ๋นเจ๋ออุ้มกระต่ายหูยาวขึ้นมา กล่าวว่า “ข้าอยากได้อสูรที่แข็งแกร่งกว่าหมาป่าหิมะของตี๋หยาง คราวหน้าออกไปเจอเขา จะได้ใช้อสูรของข้าทำให้เขาตกใจตายไปเลย! ฮื่อ แต่ช่างหายากจริง”โม่ชางหลานหัวเราะเบา ๆ ก่อนเอ่ย “เจ้าช่างก้าวหน้า ไม่คิดจะเพิ่มพลังตัวเองเพื่อเอาชนะเขา แต่กลับหวังพึ่งอสูรให้ช่วยสร้างชื่อแทนเจ้าหรือ?”โม่อวิ๋นเจ๋อรู้สึกอึดอัดทันที กล่าวว่า “ข้าแค่ทนเห็นท่าทางของเขาไม่ได้”โม่ชางหลานกล่าว “ผู้ใดที่เก่งกว่าเจ้า เจ้าก็ทนไม่ได้ทั้งนั้น”โม่อวิ๋นเจ๋อรู้สึกเศร

อสูรหมาป่าหิมะเหล่านี้ เห็นได้ชัดว่าผ่านการฝึกฝนมาแล้วเยว่เจี้ยนเวยจึงดีดตัวขึ้น กระโจนเข้าไปท่ามกลางฝูงอสูรหมาป่าหิมะอย่างไม่กลัวตายหมาป่าหิมะเหล่านี้เดิมกำลังหลับสบาย แต่กลับถูกปลุกโดยลูกอสูรขนฟูที่ตกลงมาจากฟ้า จึงอารมณ์เสียขึ้นมาทันตา พากันเห่าหอนใส่เยว่เจี้ยนเวย มีหมาป่าหิมะตัวหนึ่งถึงกับกระโจนเข้าใส่เยว่เจี้ยนเวย หมายจะกลืนกินเขาทั้งตัว หรือไม่ก็ใช้กรงเล็บฉีกร่างให้เป็นชิ้น ๆเยว่เจี้ยนเวยกระโดดได้สูงมาก เหยียบหัวหมาป่าหิมะตัวหนึ่งแล้วกระโดดไปยังหัวของอีกตัวหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวอีกครั้ง ไถลลงไปตามแผ่นหลังของหมาป่าหิมะตัวที่สาม“อ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”โฮ่งโฮ่งโฮ่งโฮ่งโฮ่ง!เยว่เจี้ยนเวยสนุกสนานยิ่งนัก แต่กลับทำให้ฝูงหมาป่าวุ่นวาย ส่งเสียงเห่าหอนดังก้องไปทั่วฟ้าเมื่อมีเสียงร้อง อสูรตัวอื่น ๆ ในสวนอสูรก็มีทั้งตกใจและรวมวงส่งเสียงร้องขานรับกันเป็นทอด ๆ ทำให้สวนอสูรเกิดความวุ่นวายขึ้นมาทันที จนผู้ดูแลสวนอสูรต้องรีบสวมเสื้อผ้า ลุกจากเตียงวิ่งมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นส่วนเยว่เจี้ยนเวยก็ฉวยโอกาสหลบหนีไปในความชุลมุนปรากฏอสูรใหญ่หลายตัวที่เห็นได้ชัดว่าบรรลุขั้นมีสติปัญญาแล้ว ยืนอยู่ที่ป

ซุนหรงหัวเราะเยาะคำหนึ่ง หน้าตาเคร่งขรึมกล่าวว่า “ขอบอกความจริงให้เจ้ารู้ไว้ ทั่วสวนผักนี่เป็นอาณาเขตของข้า ถึงจะตีคนตายที่นี่ ก็ไม่มีใครกล้ากล่าวอะไร— กล่าวจากันด้วยเหตุผลงั้นหรือ? วันนี้แหละข้าจะให้เจ้าได้รู้ว่า ไม่กล่าวจากันด้วยเหตุผลนั้นเป็นอย่างไร!”เยว่เจี้ยนเวยฟังแล้วก็ยกมุมปากขึ้นยิ้ม กล่าวเย้ยหยันว่า “ประเสริฐคุณชายน้อยอย่างข้าชอบยุ่งเกี่ยวกับคนที่ไม่กล่าวคุยด้วยเหตุผลที่สุด เพราะคนอย่างข้าน่ะ ก็ไม่ค่อยชอบกล่าวด้วยเหตุผลเหมือนกัน”ซุนหรง “...”ซุนหรงยังนึกไม่ออกว่าคำกล่าวของเยว่เจี้ยนเวยหมายความว่าอย่างไร ก็เห็นแส้สีเงินวาววับพุ่งออกมาจากมือของเยว่เจี้ยนเวยราวกับอสรพิษร้าย เสียงสะบัดสายแส้ดังขึ้นเฟี้ยวฟ้าว ทำให้พวกอันธพาลที่พอมีพลังแกร่งกล้าบ้างแล้วรอบตัวเขาล้มลงไปกับพื้นดินโดยทันทีหลังจากนั้น เยว่เจี้ยนเวยก็สะบัดสายแส้ ฟาดตรงไปที่ใบหน้าของซุนหรง ตำแหน่งที่แส้ฟาดลงไปกลับเป็นจุดเดียวกับรอยแผลบนใบหน้าของอาฝู ประหนึ่งหลุดมาจากพิมพ์เดียวกัน—“โอ๊ย มันจะฆ่าข้า มันก่อกบฏแล้ว มันจะฆ่าข้าแล้ว—!”ได้ยินเสียงร้องของซุนหรงดังขึ้นคล้ายหมูถูกเชือด เยว่เจี้ยนเวยยิ้มแย้มไล่ตามไปฟาดเขา