All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 1 - Chapter 10

“เมื่อก่อนท่านบอกว่าเขาไม่รักท่าน ไม่ห่วงใยเอาใจใส่ท่าน แต่ถ้าเขาไม่รักท่าน เหตุใดเขาจึงยอมตาย ยอมสละการแก้แค้น แทนที่จะทำให้ท่านลำบากใจ?”เยว่เจี้ยนเวยถอยหลังไปสองก้าวอย่างซวนเซ ใบหน้ามีแต่ความว่างเปล่าราวกับถูกฟ้าผ่า ทั้งร่างเหมือนก้าวเท้าครึ่งหนึ่งเข้าสู่นรก หรือราวกับถูกวิญญาณนับหมื่นจับขาและรัดคอพร้อมกันเขาถึงกับหายใจไม่ออก“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ยาถอนพิษสลายหมื่นกระดูกต้องใช้สมุนไพรเพียงแปดชนิดเท่านั้น เจ้าหลอกข้า... อย่าคิดหลอกข้าเชียว!”“เป็นไปไม่ได้งั้นหรือ? ข้าก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้ ข้าก็หวังว่าจะเป็นไปไม่ได้ ข้าจะได้ไม่ต้องเสียพี่ชายไป”โม่อวิ๋นเจ๋อเช็ดน้ำตาและสูดน้ำมูก พลางกล่าว “ข้าคิดว่าตานซินหยางหลอกพี่ชายข้า ข้าจึงไปถามความจริงจากตานซินหยาง แต่เขากลับบอกว่า บิดาข้ารู้สูตรยาที่แท้จริงมาตั้งแต่แรก ข้าจึงกลับไปถามบิดา บิดาบอกเพียงว่า... เขาบอกเพียงว่าแรกเริ่มที่ไม่ได้บอกพี่ชายข้าเรื่องสมุนไพรอีกสองชนิดสุดท้าย เป็นเพราะกิเลนตัวผู้ที่แปลงร่างได้นั้นหลายล้านปียากจะพบสักตัว เขากลัวว่าหากบอกไป พี่ใหญ่ของข้าจะหมดหวัง และอาจมีชีวิตอยู่ไม่ถึงร้อยปี”“สาเหตุที่พิษสลายหมื่นกระดูกได้

ค่ำคืนมืดมิดราวกับถูกราดด้วยน้ำหมึกโบราณนับหมื่นปี ไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างเพียงน้อยนิด ในป่าทึบ อาชาวิเศษพันลี้สีดำสนิทกลมกลืนเป็นหนึ่งเดียวกับความมืดกำลังควบไปอย่างรวดเร็วดั่งสายฟ้า แต่กีบเท้าทั้งสี่ที่ห้อตะบึงลงบนพื้นกลับไม่มีเสียงแม้แต่น้อยบนหลังอาชาวิเศษ ชายผู้หนึ่งอุ้มเด็กหนุ่มร่างบอบบางที่หันหลังให้เส้นทางด้านหน้าไว้ในอ้อมแขน กำลังตั้งใจเร่งเดินทางอย่างสุดความสามารถอาชาวิเศษวิ่งด้วยฝีเท้ามั่นคงยิ่ง แต่เพราะใช้ความเร็วมากเกินไป สุดท้ายก็ยังคงมีความรู้สึกโคลงเคลงอยู่บ้างเยว่เจี้ยนเวยลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย รู้สึกมึนงงในศีรษะปะปนกับความเจ็บแปลบ ทั้งร่างอ่อนแรง ภาพเหตุการณ์มากมายแวบผ่านไป ชั่วขณะนั้นเขาถึงกับแยกไม่ออกว่าเวลานี้คือเมื่อใดภาพสุดท้ายในความทรงจำของเขา ยังคงเป็นเหตุการณ์ที่ถูกสายฟ้าทัณฑ์สวรรค์ฟาดจนวิญญาณแตกสลาย คงไม่อาจไปเกิดใหม่ชั่วนิรันดร์ แต่ในใจเขากลับไม่เสียใจแม้แต่น้อย ซ้ำยังสะใจอย่างยิ่ง รู้สึกแม้กระทั่งภาคภูมิใจ—ในที่สุดเขาก็แก้แค้นให้โม่ชางหลานได้สำเร็จ“นายน้อยตื่นแล้วสินะ หลับไปตั้งสองวัน หากยังไม่ตื่นอีก ข้าคงต้องเรียกท่านว่าหมูน้อยแล้ว” เสียงอ่อนโยน

ต่อมา เยว่เจี้ยนเวยได้หยุดขบวนของเยว่อิ่นจือทายาทตระกูลเยว่ที่กำลังเดินทางกลับบ้านเยี่ยมญาติ แล้วแสดงตรายืนยันตัวให้เขาดู เยว่อิ่นจือเห็นสภาพอันน่าสงสารจึงพาเขาไปยังตระกูลเยว่ หลังจากถามไถ่เรื่องราวต่าง ๆ จนแน่ใจในตัวตนของเยว่เจี้ยนเวยแล้ว ก็สั่งให้คนในตระกูลเยว่รับเขาไว้ ให้การดูแลเหมือนสมาชิกสายตรงของตระกูล และยังกำชับทุกคนว่าห้ามดูแคลนเด็ดขาดแม้เยว่อิ่นจือจะเป็นคนเย็นชา ไม่ชอบพูดมาก แต่เขาก็เป็นคนที่มีเหตุผล และเป็นคนเดียวในตระกูลเยว่ที่เยว่เจี้ยนเวยชื่นชอบแต่เยว่อิ่นจือก็เป็นศิษย์สำนักราชันย์คืนวิญญาณ เขากลับมาได้เพียงสองเดือนก็ต้องจากไปอีกครั้ง หลังจากนั้นหลายปีก็ไม่เคยกลับมาอีกเลยหลังเยว่อิ่นจือจากไป คนในตระกูลเยว่ที่เคยสุภาพนอบน้อมกับเยว่เจี้ยนเวยก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขาไม่เพียงแต่เย้ยหยันต่อหน้าว่าบิดาของเขาเป็นคนใจดำอำมหิตไม่ใส่ใจตระกูล แต่ยังอาศัยการที่เยว่เจี้ยนเวยไม่มีผู้ใดคุ้มครอง รังแกเขาทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่ให้ทรัพยากรฝึกวิชาใด ๆ แม้แต่เสื้อผ้าใหม่ก็ไม่ให้สวมใส่ และที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้น พวกศิษย์ตระกูลเยว่ยังรวมหัวกันแย่งชิงกำไลสรรพภพที่บิดาให้เขาไว้ แล้วเอาขอ

“แย่แล้ว” ผู้อาวุโสจื่อชวนที่เพิ่งจัดวางค่ายกลเสร็จและรีบมาที่นี่ ยืนอยู่บนยอดกำแพงเมืองมองไปยังที่ไกลตา สีหน้าเคร่งเครียด กล่าวว่า “โจมตีไม่สำเร็จ มือของหัวหน้าปีศาจนั่นงอกออกมาใหม่แล้ว ข้าจะลงไปเผชิญหน้ากับมันเอง!”“ไม่จำเป็น” โม่ชางหลานกล่าว “พลธนูเทพเตรียมตัว”พลธนูเทพร้อยคนได้เตรียมพร้อมอยู่แล้ว พวกเขาง้างธนูที่มีลูกศรพิเศษซึ่งจุดไฟไว้ล่วงหน้า เมื่อได้ยินคำสั่งก็ยิงลูกธนูลงไปข้างล่าง ลูกธนูนำพาเปลวไฟอุณหภูมิสูงปักเข้าที่ตัวหมาป่าน้ำแข็งและนกน้ำแข็ง ทำให้พวกมันละลายกลายเป็นหยดน้ำในพริบตาเปลวไฟดวงหนึ่งทะลุเข้าไปที่ไหล่ของหัวหน้าปีศาจน้ำแข็ง ทำให้มันโกรธจัดถึงขีดสุด หัวหน้าปีศาจน้ำแข็งบ้าคลั่งขึ้นมาทันที มันคว้าทหารสองคนขึ้นมาแล้วบีบจนแหลกเละคามือด้วยพละกำลังที่สามารถพังทลายเรือใหญ่ได้สบาย ก่อนคำรามแล้ววิ่งกระโจนไปอย่างบ้าคลั่ง เหยียบย่ำทั้งปีศาจน้ำแข็งและทหารข้าศึกตายไปไม่รู้กี่คนมันเหวี่ยงหมัดไปมา ชกไปทางประตูเมือง เห็นได้ชัดว่าระยะห่างร่นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ...โม่ชางหลานรักษาความสงบ พูดเสียงเรียบว่า “ให้ทหารทั้งหมดถอยกลับมา เตรียมยิงปืนใหญ่วิญญาณไฟ”ปืนใหญ่วิญญาณไฟเป็นวัตถุ

“ดินแดนหิมะขาวแห่งทะเลทรายเหนือนี่ช่างหนาวเหลือเกิน” เยว่เจี้ยนเวยสูดปากด้วยความหนาวเหน็บ กระชับเสื้อคลุมเล็ก ๆ ที่ตอนนี้เป็นของตนเองแน่น ถูมือพลางพูดว่า “หนาวจะตายอยู่แล้ว”เยว่สือ “...”ทำเป็นองอาจได้ไม่เกินสามลมหายใจจริง ๆบนป้อมกำแพงเมือง เหล่าทหารที่ไม่เคยคิดเลยว่าหัวหน้าปีศาจน้ำแข็งจะถูกเด็กหนุ่มคนหนึ่งจัดการอย่างง่ายดาย ต่างพร้อมใจกันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะมีคนถามขึ้นด้วยความสงสัยว่า “ยอดฝีมือเมื่อครู่ เป็นคนที่ท่านเจ้าเมืองหามาหรือ?”ผีเสื้อสีนิลบินกลับมาอยู่ข้างกายโม่ชางหลาน มีตัวหนึ่งหยุดเกาะบนเข่าของเขาผู้อาวุโสจื่อชวนก็มองมาที่โม่ชางหลานด้วยความสงสัยเช่นกัน กล่าวว่า “ข้าไม่เคยได้ยินท่านเจ้าเมืองบอกว่าจะหาผู้ใดมาช่วย และข้าก็ไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มคนนี้มาก่อนด้วย”โม่ชางหลานหลับตาไม่พูดอะไร ผีเสื้อสีนิลที่เกาะอยู่บนนิ้วมือใช้ปีกของมันแตะนิ้วมือของเขาอย่างสนิทสนมโม่ชางหลานยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนกล่าว “ทั้งสองคนนั้นเลือกมาดินแดนหิมะขาวในเวลาที่อันตรายที่สุด ถ้าไม่ใช่หนีตายมาที่นี่ ก็ต้องมาเยี่ยมญาติ หรือไม่ก็ต้องการออกไปนอกกำแพงด้วยความไม่กลัวตาย นับว่าน่าสนใจอยู่ไม่