All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 51 - Chapter 60

เยว่เจี้ยนเวยที่ถูกจัดให้อยู่ในกรงหลังสุด “...”เจ้าเบิกตาสุนัขของเจ้าดูให้ดี ๆ หน่อยเถิด ประมุขผู้สูงส่งอย่างข้าดูไร้ประโยชน์ตรงไหน? เจ้าเชื่อไหมว่าข้าตบเจ้าให้ตายคาที่ได้เลยด้วยซ้ำ!เยว่เจี้ยนเวยส่งเสียงร้องด้วยความขุ่นเคือง พวกอสูรโง่เขลาที่อยู่รอบข้างซึ่งไม่รู้เลยว่าชะตากรรมอันแสนเศร้าในอนาคตของตนจะเป็นเช่นไร ได้ยินเยว่เจี้ยนเวยร้องเช่นนั้น ก็พากันส่งเสียงร่ำร้องตามไปด้วยผู้ดูแลกวาดตามองพวกมันด้วยสายตาเหยียดหยาม ขมวดคิ้วกล่าวว่า “อย่าส่งเสียงวุ่นวาย ระวังวันนี้ข้าจะฆ่าพวกเจ้าเสียให้หมด”เยว่เจี้ยนเวย “...”คอยดูก็แล้วกัน!ผีเสื้อสีนิลบินเข้าออกกรงขังทั้งสามใบ ไม่นานนัก โม่ชางหลานก็สำรวจสภาพของอสูรทั้งสามตัวได้เกือบครบถ้วนโม่ยี่หานรู้ว่าโม่ชางหลานมีวิธีการพิเศษในการมองสิ่งต่าง ๆ จึงถามว่า “มีอสูรตัวใดที่เจ้าถูกใจบ้างหรือไม่?”โม่ชางหลานส่ายหน้า กล่าวว่า “บิดา ความจริงข้าไม่ได้อยากเลี้ยงอสูรมานานแล้ว อสูรพวกนี้ ท่านเก็บไว้ให้อวิ๋นเจ๋อเถิด”โม่ยี่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาวาบขึ้นด้วยแววเวทนาเยว่เจี้ยนเวยเห็นดังนั้น ในใจก็รู้สึกปวดร้าว—อาจเป็นเพราะโม่ชางหลานไม่ยอมไว้ใจอะไรง

ผู้อาวุโสปี้เซียวย่อมเข้าใจความหมาย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า “ถ้าจะเลี้ยงลูกอสูรตั้งแต่เล็กก็ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ลูกอสูรส่วนใหญ่ทั้งกิน ดื่ม ขับถ่ายและนอน ล้วนทำตามใจชอบ เลี้ยงแล้วค่อนข้างยุ่งยาก ที่สำคัญที่สุดคือ พวกมันต้องการการดูแลเอาใจใส่จากเจ้านาย สิ้นเปลืองพลังงานของเจ้านายเกินไป หาไม่แล้วพวกมันก็จะอาละวาด การเลี้ยงดูย่อมไม่สนิทใจ แต่หากคุณชายอยากเลี้ยง ข้าย่อมจัดหามาให้คุณชายได้ขอรับ”โม่ชางหลานหาได้สนใจไม่ กล่าวว่า “ช่างเถิด ถ้าต้องเลี้ยงดูตั้งแต่เล็กจนโต ซ้ำยังต้องคอยปลอบประโลมเอาใจมันอีก นั่นข้ากำลังเลี้ยงดูอสูรหรือเลี้ยงดูบรรพบุรุษกันแน่?”โม่ยี่หานก็ผงกศีรษะ กล่าวว่า “เขาไม่เคยใส่ใจบิดาถึงเพียงนั้นด้วยซ้ำ ข้ายอมไม่ได้”โม่อวิ๋นเจ๋อก็รีบพยักหน้า กล่าวว่า “ขนาดข้าพี่ใหญ่ยังดุด่าไร้ซึ่งความอดทน กล่าวไม่เข้าหูก็จะลงโทษข้าท่าเดียว กับอสูรยิ่งต้องเป็นเช่นนั้นแน่ พวกลูกอสูรเหล่านั้นหากตกไปอยู่ในมือพี่ใหญ่ข้า คงต้องมีชีวิตที่แสนเศร้ายิ่งนัก”โม่ชางหลานยิ้มกริ่มมองไปทางโม่อวิ๋นเจ๋อ กล่าวว่า “เจ้าอยากโดนตีอีกแล้วใช่ไหม?”โม่อวิ๋นเจ๋อแลบลิ้นแผล่บ แล้วหมุนกายไปซ่อนตัวอยู่ห

โม่ชางหลานลูบขนเจ้าอสูรตัวน้อยตลอดทางกลับมายังเรือนชมธาราระหว่างทาง กระต่ายหูยาวพยายามจะปีนขึ้นไปบนตัวของโม่ชางหลาน แต่ทุกครั้งก็ถูกเยว่เจี้ยนเวยที่ตาไวสังเกตเห็น และเตะกลับลงไปอย่างไร้ความปรานีกระต่ายหูยาว “...”โม่อวิ๋นเจ๋ออุ้มกระต่ายของตนไว้ กล่าวอย่างไม่พอใจว่า “พี่ใหญ่ อสูรตัวน้อยของท่านช่างใจแคบเสียจริง ทั้ง ๆ ที่กระต่ายของข้าแต่ก่อนสนิทกับท่านที่สุด แต่เจ้าอสูรน้อยนี่เพิ่งมาอยู่ข้างกายท่าน ก็เริ่มรังแกกระต่ายของข้าแล้ว ซ้ำท่านยังไม่ว่ามันอีก”เยว่เจี้ยนเวยส่งเสียงฮึ่มฮั่ม กลอกตาใส่โม่อวิ๋นเจ๋อ ก่อนประจบด้วยการเลียนิ้วมือของโม่ชางหลานรัว ๆโม่ชางหลานรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่มือ อดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ คิดว่าเจ้าตัวน้อยนี่ช่างติดคนเสียจริง ทั้งยังรู้จักออดอ้อนและเอาใจเขา นับว่าน่าสนใจนักโม่ชางหลานจึงกล่าวว่า “เจ้าก็บอกเองนี่ว่าเป็นกระต่ายของเจ้า ดูท่าทางลูกอสูรตัวนี้คงขี้หวงยิ่ง ต่อไปข้าจะไม่แตะต้องอสูรตัวอื่นต่อหน้ามันก็แล้วกัน”กระต่ายหูยาวแทบจะร้องไห้ด้วยความน้อยใจ มันซุกหน้าในอ้อมแขนของโม่อวิ๋นเจ๋ออย่างหมดอาลัยตายอยากบุรุษรูปงามที่มันชอบมากที่สุด กลับทิ้งมันไปเพราะเจ้

“คราวนี้พวกตระกูลตี๋ทำเกินไปจริง ๆ พวกเขาอาศัยว่าเมืองร้างยังต้องพึ่งพวกตนให้อยู่เฝ้า จึงกล้าสมคบกับพ่อค้าเร่ ส่งอสูรที่กินโอสถระเบิดเพลิงมายังแดนหิมะขาวของเรา หากไม่ใช่เพราะวันนี้เจ้าตัวน้อยนี่ตอบสนองเร็วไว บางที—”“บิดาไม่ต้องกังวลมากไป” โม่ชางหลานกล่าวเสียงเรียบด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ “วันนี้ แม้ไม่มีหรงหรง สิงโตหิมะก็ทำอะไรข้าไม่ได้ คนตระกูลตี๋คงไม่คิดจะฆ่าข้าจริง ๆ หรอก อย่างไรเสียข้าก็เป็นแค่คนพิการ จะไปมีอิทธิพลอะไรกับพวกเขา? ที่ตระกูลตี๋ทำเช่นนี้ ก็แค่ต้องการยั่วยุ หรือกล่าวอีกอย่างคือต้องการตอบโต้ เพื่อเป็นการเตือนพวกเราเท่านั้น”เยว่เจี้ยนเวยกางหูรับฟัง จดจำตระกูลตี๋ลงสู่บัญชีมรณะในใจด้วยความมุ่งมั่นประเสริฐนัก ตระกูลตี๋สร้างปัญหาให้โม่ชางหลานหลายต่อหลายครั้ง ช่างน่าตายยิ่ง!โม่ยี่หานได้ยินดังนั้น ใบหน้าก็ยิ่งหม่นหมอง ก่อนแค่นหัวเราะออกมา กล่าวว่า “พวกเขาคงแค้นใจที่ตี๋หยางถูกคนปิดหน้าทำร้ายขับไล่ออกมาจากหอนางโลมหยางชุนชนิดไม่ทันได้สวมกางเกง แล้วเอาเรื่องนี้มาโทษเรา พวกเขาคงมีความสามารถเพียงเท่านี้เองสินะ”นิ้วมือของโม่ชางหลานเคาะเบา ๆ บนขาของตน แล้วกล่าว “ว่าแต่ไม่ได้ยินข่าวค

สิ่งแรกที่ซุนหรงทำหลังเดินได้คือไปฟ้องซุนจง ซุนจงพอได้ยินว่าพี่ชายของตนถูกเด็กหนุ่มที่เพิ่งมาถึงรังแกอย่างน่าอัปยศในสวนผัก ก็พลันโกรธจัด ถือดาบยาวพุ่งตรงไปยังสวนผักทันทีเห็นไม่มีใครกล่าว ซุนจงจึงหัวเราะเยาะเบา ๆ ฟาดฝ่ามือลงบนศีรษะคนรับใช้คนหนึ่ง เพียงฝ่ามือเดียวก็ทำให้กะโหลกแตกละเอียด เลือดไหลออกจากเจ็ดช่องทวารตายคาที่“เหวอ—” บางคนเผลอตัวร้องเสียงหลง คนงานเหล่านี้ไม่เคยเห็นการกระทำโหดร้ายเช่นนี้ ต่างพากันคุกเข่าลงกับพื้นขอความเมตตาซุนจงกล่าวอย่างเย็นชา “เยว่เจี้ยนเวยอยู่ที่ใด?”ผู้รับใช้ที่มีความกล้าคนหนึ่ง ตัวสั่นงันงก กล่าวว่า “พะ พวกเราไม่รู้จริง ๆ ขอรับ หลังทำร้ายคน เขาก็วิ่งหนีไป อาจต้องการหนีความผิด ทั้งเช้านี้ไม่เห็นเขา ดูเหมือนเขาจะไม่อยู่ในห้องด้วยขอรับ”ซุนหรงเดินออกมาจากด้านหลังพร้อมเอามือประคองเอว ใบหน้าอัปลักษณ์เต็มไปด้วยการอวดเบ่งบารมี ดวงตาจ้องมองบ่าวไพร่ที่เมื่อครู่หัวเราะเยาะเขา แล้วกล่าว “น้องพี่ คนที่อยู่กับเจ้าเด็กเลวนั่น ยังมีเด็กอีกคนหนึ่ง ข้าสั่งให้คนขังเจ้าเด็กนั่นไว้ในโรงเก็บฟืนแล้ว ข้าไม่เชื่อหรอกว่า ถ้าเราจับมันมาแขวนแล้วเฆี่ยนตี เยว่เจี้ยนเวยจะทนนั่ง