All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 61 - Chapter 70

แมวป่าเพลิงสายฟ้าพุ่งเข้าไปในอ้อมอกของผู้อาวุโสปี้เซียวอย่างรวดเร็ว แทบจะระงับอาการขาสั่นไว้ไม่ได้เมื่อเยว่เจี้ยนเวยเห็นโม่ชางหลาน ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเรียกเสียงแผ่วว่า “พี่ชางหลาน”อาฝูหนังตากระตุก การเรียกหาเช่นนี้ ฟังแล้วคล้ายมีความหมายลึกซึ้งอยู่เล็กน้อยผู้อาวุโสปี้เซียวลูบขนเจ้าแมวป่าที่มีท่าทีตกใจไปพลาง มองเยว่เจี้ยนเวยด้วยความสงสัยไปพลางโม่ชางหลานไม่ได้หักหน้าเยว่เจี้ยนเวย กล่าวว่า “อยู่ในเวลาทำงาน เจ้าไปวิ่งเล่นที่ไหนมา?”เยว่เจี้ยนเวยทำปากยื่น กล่าวว่า “ข้าไม่ได้มีเจตนาขี้เกียจหรอกขอรับ ข้าแค่กลัวผู้ดูแลจะหาคนมาทุบตีข้า ข้าถึงได้ไปซ่อนตัว”โม่ชางหลานยิ้มเล็กน้อย กล่าวว่า “ข้ากลับได้ยินมาว่า เจ้าเป็นฝ่ายทุบตีผู้ดูแล ซ้ำยังรังแกคนอื่น ผลักภาระงานให้พวกเขาทำกันหมด”เยว่เจี้ยนเวยอ้าปาก ทำท่าตกใจ แล้วจึงกำหมัดแน่น ตีสีหน้าเหมือนคนที่ถูกรังแกจนสุดจะทน กล่าวว่า “เขาใส่ร้ายป้ายสี กล่าวจาเหลวไหลขอรับ! ที่ผ่านมา เป็นเขาต่างหากที่เอางานของคนสิบกว่าคนมาโยนให้ข้ากับอาฝูทำ เมื่อไม่กี่วันก่อนตอนจ่ายค่าแรง เขากลับให้ผลึกวิญญาณชั้นต่ำมาแค่ก้อนเดียวเท่านั้น อีกทั้งยังบอกว่าต้องให

อาซีย่อมมีไหวพริบ รีบเข็นเก้าอี้ล้อเลื่อนของโม่ชางหลานถอยห่างออกมา พร้อมกล่าว “คุณชาย เรื่องที่นี่มอบให้ผู้อาวุโสปี้เซียวจัดการเถิด ท่านมาตามหาคุณชายเยว่ มีเรื่องต้องกล่าวคุยกับเขาไม่ใช่หรือ?”โม่ชางหลานก็ไม่ปรารถนาจะอยู่ต่อ จึงกล่าวว่า “ผู้อาวุโสปี้เซียว เรื่องนี้มอบให้ท่านจัดการอย่างเต็มที่ แต่บทสรุปเป็นอย่างไร ข้าจะติดตามภายหลัง”ปี้เซียวกล่าวว่า “คุณชายวางใจเถิด ข้าจะให้ผลลัพธ์ที่ท่านพึงพอใจแน่นอน”ผีเสื้อสีนิลของโม่ชางหลานบินวนเวียนอยู่ในกลุ่มคนรับใช้ เขากล่าวต่อว่า “ส่วนคนงานเหล่านี้ ให้ลงทะเบียนทีละคนว่ามาทำงานตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้รับค่าจ้างน้อยไปเท่าไหร่ แล้วจ่ายค่าจ้างเหล่านั้นให้พวกเขาเป็นสองเท่า ส่วนคนที่ชื่ออาฝูนั่น ให้หาคนมารักษาให้หาย จัดการมอบค่าชดเชยเพิ่มเติม หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที”เมื่อบรรดาคนรับใช้ได้ยินเช่นนี้ก็ตื่นเต้นเป็นอย่างยิ่ง พากันขอบคุณโม่ชางหลาน บางคนถึงกับร้องไห้ด้วยความดีใจ“คุณชายของพวกเรา ช่างเป็นคนดีที่สุดในใต้หล้า!”“แดนหิมะขาวมีคุณชายใหญ่เช่นนี้ แล้วจะไม่เจริญรุ่งเรืองได้อย่างไร!”“ข้าจะกลับไปตั้งป้ายอวยพรให้คุณชาย สักการะทุกวัน คุณชายช่างเ

เยว่เจี้ยนเวยเลิกคิ้วเล็กน้อย กล่าวว่า “แค่อาศัยท่านเลี้ยงดูคงไม่พอหรอก หนึ่ง พวกเรายังต้องซ่อนตัว ไม่อาจเปิดเผยระดับพลังได้โดยง่าย สอง หากข้ากลายเป็นนักปรุงยา ย่อมต้องใช้เงินเหมือนหลุมไร้ก้น แค่ท่านไปรับจ้างหาเงินอย่างเดียวคงไม่พอใช้แน่—คนอย่างข้าใช้เงินเก่งมากเชียวนะ!”เยว่สือแสดงสีหน้าตกตะลึง จ้องมองเยว่เจี้ยนเวย กล่าวว่า “นายน้อย ข้าคิดว่าที่ท่านต้องการสมุนไพรวิเศษและเตาปรุงยาเหล่านี้ ล้วนเป็นเพียงความสนใจชั่วคราวเท่านั้น ท่านฝึกวรยุทธ์มาตลอด เหตุใดบัดนี้ถึงคิดจะหันไปฝึกวิชาปรุงยาเล่า? ต้องรู้ไว้ว่า วิชาปรุงยาไม่เหมือนวิชาอื่น ทั้งพรสวรรค์และโชคชะตา รวมถึงตำรายา วิธีปรุงยา และอาจารย์ชั้นยอด จะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งไม่ได้เด็ดขาด!”การปรุงยาเป็นศาสตร์ที่เน้นการสืบทอด สาเหตุที่โอสถวิเศษมีราคาแพง และที่นักปรุงยาหลายคนสามารถผูกขาดตลาด ควบคุมเส้นเลือดใหญ่ในการค้าโอสถของทวีปชางหมางได้เกินครึ่งเช่นนี้ ล้วนเป็นเพราะศาสตร์การปรุงยานั้นให้ความสำคัญกับการสืบทอดเป็นอย่างยิ่งตำรายาไม่เปิดเผย คาถาปรุงยาไม่เปิดเผย สูตรยายิ่งไม่มีทางเปิดเผย กระทั่งวิธีการเพาะปลูกสมุนไพรวิเศษ ก็ล้วนเป็นความลับเฉพา

เมื่อเดินพ้นประตูลาน เยว่เจี้ยนเวยก็เห็นคนรับใช้หลายคนกำลังวุ่นวายค้นหาอะไรบางอย่างด้วยความร้อนรนเยว่เจี้ยนเวยจึงเดินเข้าไป ถามว่า “พวกเจ้ากำลังหาอะไรกันหรือ?”เมื่อคนรับใช้คนหนึ่งเหลือบเห็นเยว่เจี้ยนเวย ก็รีบคำนับ รู้ว่านี่คือน้องชายที่คุณชายใหญ่รับตัวไว้ กล่าวว่า “สัตว์เลี้ยงของคุณชายใหญ่หายไปขอรับ นี่ก็หนีไปครบสามวันแล้ว หาทั่วทั้งแดนหิมะขาวก็ไม่พบร่องรอย ทำเอาคุณชายใหญ่กังวลนัก”เยว่เจี้ยนเวยชะงักกึก ทันใดนั้นก็เกาคางด้วยความกระอักกระอวน เจ้าอสูรน้อยของโม่ชางหลาน ก็คือตัวเขาเองเดี๋ยวนะ นี่เขาใช้เวลาหลอมโอสถไปสามวันเลยหรือ?เยว่เจี้ยนเวยประหลาดใจในตอนแรก แต่ไม่นานก็สงบสติอารมณ์ลง และเข้าใจสาเหตุแล้วบัดนี้ เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีเท่านั้น แม้การควบคุมพลังวิญญาณจะชำนาญเข้าขั้นสูงสุด เทียบได้กับปีศาจเฒ่าอายุสองพันปี แต่พลังวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่สร้างได้ในวันเดียว ต้องค่อย ๆ สะสมวันแล้ววันเล่า ดังนั้นการปรุงยาของเขา แม้จะราบรื่น แต่ความเร็วกลับช้าลงมากหลังเยว่เจี้ยนเวยเข้าใจแจ่มแจ้ง ก็รู้สึกหงุดหงิดทันทีต้องใช้เวลาสามวันถึงจะหลอมโอสถระดับจักรพรรดิขั้นต้นได้สิบห้าเม็ด

โม่อวิ๋นเจ๋อมองภาพโม่ชางหลานเล่นกับเยว่เจี้ยนเวย รู้สึกอิจฉาจนเข็ดฟัน ทนดูต่อไม่ไหว จึงอุ้มกระต่ายหูยาวที่หมดความนิยมแล้วของตนเองเดินจากไปกระต่ายหูยาวยังอยากอยู่กับโม่ชางหลาน มันแสดงความไม่พอใจด้วยการใช้ฟันสองซี่แทะนิ้วมือของโม่อวิ๋นเจ๋อโม่อวิ๋นเจ๋อถอนหายใจ มองกระต่ายหูยาวที่ใบหูตกลู่ลงหนักกว่าเดิม กล่าวว่า “เอาเถอะ ตั้งแต่พี่ใหญ่ข้าหน้าบึ้งมาสามวัน แต่พอเห็นเจ้าหมาป่าเนรคุณตัวนั้นก็เปลี่ยนจากหมองคล้ำเป็นสดใส ข้าก็รู้ว่าเราสองคนมันหัวเน่าแล้ว พวกเราช่างเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าพี่ใหญ่ข้าซึ่งเป็นคนเฉลียวฉลาดปานเทพเจ้า กลับมาหลงรักจนขาดสติ ชื่นชอบพวกไม่รู้จักบ้านช่องที่ป่าเถื่อนเช่นนั้น”กระต่ายหูยาวเศร้าจนต้องเก็บตัวศิษย์ในแดนหิมะขาวมีมากมาย แต่ละวันมีคนเข้าเรียนมากน้อยต่างกัน นับว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอันใด พ่อลูกตระกูลโม่ทั้งสามแต่ละคนล้วนมีภารกิจสำคัญของตนเอง ทุกคนต่างยุ่งวุ่นวาย ส่วนใหญ่แล้ว ต่างคนต่างดูแลเพียงเรื่องราวของตนเท่านั้นดังนั้น เรื่องที่เยว่เจี้ยนเวยขาดเรียนติดต่อกันสามวัน จึงไม่มีผู้ใดล่วงรู้เยว่เจี้ยนเวยเล่นอยู่ในห้องของโม่ชางหลานจนถึงบ่าย รู้