All Chapters of การเกิดใหม่ของอสูรผู้ไร้เทียมทาน: Chapter 71 - Chapter 80

ผ่านไปได้ไม่นานก็มีผู้ชายสองคนที่มีหน้าตาสวยงามราวกับหญิงสาวเดินเข้ามาชายหนุ่มสองคนนั้นแค่มองจากรูปร่างท่าทางก็ดูอ่อนช้อยนุ่มนิ่มราวกับหญิงสาว ท่าทางการเดินไม่เหมือนกับผู้ชายปกติทั่วไปใบหน้าของเขาทาด้วยผงชาดสีแดงและแป้งฝุ่นทรงผมถูกประดับด้วยดอกไม้และหยก ผู้ที่มีสายตาแหลมคมมองแวบเดียวก็ดูออกแล้วว่าพวกเขาสองคนทำงานอะไรแต่ว่าชายหนุ่มวัยเยาว์ที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวผู้นั้นรอยยิ้มของเขากลับมีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดยิ่งนัก ทุกกริยาท่าทางของเขากำลังชักชวนให้ผู้คนหลงไหลเยว่เจี้ยนเวยผู้ที่ไม่เกรงกลัวคนแปลกหน้า จึงมองสำรวจไปที่ชายหนุ่มผู้นั้นชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ส่งรอยยิ้มอันแสนหวานให้กับเยว่เจี้ยนเวย เรียกได้เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ชวนให้หลงไหลเยว่เจี้ยนเวยก็มอบรอยยิ้มอันแสนหวานที่ดูเป็นมิตรกลับไปให้เขา ชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีเหลืองอ่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ชายหนุ่มที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวกลับมีใบหน้าที่เย็นชาจ้องมาที่เยว่เจี้ยนเวยพลางเอ่ยขึ้นว่า “มองอะไรหนักหนา อายุแค่นี้กลับมีท่าทีที่ลามกเช่นนี้ ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีอะไร”เยว่เจี้ยนเวยกลับไม่มีท่าทีที่โกรธเคืองแต่อ

ยู่เหลียนอีมองไปที่เด็กคนนั้น ชัดเจนว่ากำลังรอคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันพูดออกมาเด็กคนนั้นพยักหน้าพลางกล่าวขึ้นว่า “เขาพูดมามันถูกต้องแล้วล่ะ”เหลียนชิงรีบกล่าวขึ้นว่า “เหลียนอีพวกเราลองซื้อโอสถวิเศษนี้ไปใช้ดูก็ไม่น่าเสียหายอะไร อย่างน้อยก็ให้รอดครั้งนี้ไปได้ก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยว่ากัน”ยู่เหลียนอีเอ่ยถามขึ้นว่า “ยาของเจ้าขายราคาเท่าไร?”เยว่เจี้ยนเวยคิดคำนวณต้นทุนคร่าว ๆ โอสถวิเศษหนึ่งเม็ดต้องใช้สมุนไพรวิเศษระดับหนึ่งจำนวนยี่สิบเม็ดถึงจะหลอมยาออกมาสำเร็จ สมุนไพรวิเศษระดับหนึ่งจำนวนยี่สิบเม็ดก็ไม่ได้ถือว่ามีราคาอะไรมาก แต่ว่าในดินแดนทางเหนือแห่งนี้กลับต้องใช้ผลึกวิญญาณชั้นต่ำสี่ชิ้นถึงจะสามารถซื้อได้และแน่นนอนว่าสิ่งที่แพงที่สุดก็จะต้องเป็นค่าแรงที่เขาหลอมยาเอง เขาต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงเลยถึงจะหลอมยาออกมาสำเร็จหลังจากที่เยว่เจี้ยนเวยคิดคำนวณเสร็จแล้วก็กล่าวขึ้นว่า “หนึ่งเม็ด ราคาเท่ากับผลึกวิญญาณชั้นต่ำห้าสิบชิ้น”เหลียนชิงถึงกับกระพริบตาก่อนเอ่ยขึ้นว่า “ผลึกวิญญาณชั้นต่ำห้าสิบชิ้น เจ้ากล้าขายราคานี้เลยหรือ”ต้องรู้ว่าในเมืองร้างแห่งนี้ ผลึกวิญญาณชั้นต่ำห้าสิบชิ้

โม่ชางหลานแกะสลักอยู่นิ่ง ๆ อย่างนี้มาสองชั่วโมงแล้ว เยว่เจี้ยนเวยก็นอนราบลงอยู่ตรงนั้นมาสองชั่วโมงแล้วเช่นกัน“เจ้าจะไปเล่นกับเพื่อนแล้วหรือ?” ในที่สุดโม่ชางหลานก็วางมือจากการแกะสลักหุ่นเชิดและเริ่มเอ่ยปากพูดเมื่อเยว่เจี้ยนเวยได้ยินเช่นนั้น พลังก็กลับมาทันทีพลางส่งเสียงร้องออกมา จากนั้นก็กระโดดโลดเต้นไปเกาะอยู่บนขาของโม่ชางหลานโม่ชางหลานที่ตอนแรกคิดว่าจะต้องรักษาระยะห่างกับเจ้าอสูรน้อยตัวนี้ แต่เมื่อนิ้วมือได้ไปสัมผัสกับขนที่อ่อนนุ่มของเขาแล้วก็ไม่สามารถเอามือออกมาได้เลยเยว่เจี้ยนเวยหันศีรษะไปแล้วก็แอบซุกซนเอาลิ้นเลียที่ปลายนิ้วนั้น ทันใดนั้นเขาก็เห็นว่าบนนิ้วนั้นมีบาดแผลใหม่ที่เกิดมากมายเลยทีเดียว เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาทันทีแล้วก็ร้องออกมาอย่างร้อนรนกระวนกระวายโม่ชางหลานกล่าวด้วยความไม่เข้าใจว่า “เป็นอะไรไป?”เยว่เจี้ยนเวยใช้ลิ้นน้อย ๆ ของเขาเลียไปเบา ๆ ที่บาดแผลพวกนั้น ในใจกำลังคิดว่า โม่ชางหลานสายตาไม่ดีก็ยังจะทำสิ่งของเหล่านี้อีก แต่ผู้คนในเมืองร้างที่ได้รับความเมตตาจากโม่ชางหลานก็ไม่ใช่ว่าจะจำความดีของเขาเสมอไป ก็เหมือนในชาติที่แล้ว มีอยู่วันหนึ่งที่เมืองร้างแตก หุ่น

เยว่เจี้ยนเวยหัวเราะเยาะเบา ๆ กระพริบตาอย่างใสซื่อ มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยและกล่าวว่า “เจ้าพนันกับข้าไหมล่ะ? ข้าพนันเลยว่าคู่หมั้นของพี่ชายเจ้าเขาไม่มีทางแต่งเข้ามาในตระกูลโม่แห่งดินแดนหิมะขาว”โม่อวิ๋นเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “เยว่เจี้ยนเวย เหตุใดความคิดเจ้าถึงชั่วร้ายได้ขนาดนี้?”เยว่เจี้ยนเวยทำหน้าซื่อตาใสและกล่าวต่อว่า “นี่ไม่ได้เรียกว่าชั่วร้าย แต่เรียกว่าหยั่งรู้ต่างหาก เจ้าคิดว่าคู่หมั้นโม่ชางหลานอย่างเยว่ซือเสวี่ยตกอยู่ในสภาพนั้นแล้วยังจะเต็มใจแต่งเข้ามาในแดนหิมะขาวอยู่อีกรึ? เยว่ซือเสวี่ยเป็นมีความทะเยอะทะยานสูง มีแต่อยากจะแต่งงานเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์กูเหยวียนในทวีปเซียนกลาง เจ้าคอยดูเถอะ อีกไม่กี่ปีนางก็จะมาขอยกเลิกการหมั้นด้วยตัวเอง”โม่อวิ๋นเจ๋อปล่อยหมัดเข้าใส่ที่บริเวณศีรษะของของอีกคน เยว่เจี้ยนเวยซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวจึงถูกหมัดหนักของโม่อวิ๋นเจ๋อต่อยเข้าที่จมูกอย่างจังจนเลือดกำเดาไหล เยว่เจี้ยนเวยยังไม่ทันได้โวยวาย สายตาก็เหลือบไปเห็นโม่ยี่หานปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตูเรือน จึงรีบโน้มตัวล้มลงไปข้างหลัง ก่อนจะมองขึ้นด้วยสีหน้างุนงงและก

ผู้อาวุโสซางเซวียน “...”ไม่เป็นความจริงเลยสักนิด เพราะเมื่อไม่กี่วันก่อนที่ผ่านมา โม่อวิ๋นเจ๋อยังมาหาเขาพร้อมกับสาบานอย่างคับแค้นใจด้วยความโกรธว่าจะหักเงินจากค่าขนมของเยว่เจี้ยนเวยในแต่ละเดือนเพื่อมาชดใช้ค่ายาที่แสนแพงชิ้นนี้และแน่นอน ในเมื่อเยว่เจี้ยนเวยเอ่ยชมเชยโม่อวิ๋นเจ๋อขนาดนี้ ผู้อาวุโสซางจึงเล็งเห็นว่าการปกป้องภาพลักษณ์อันเฉลียวฉลาดและเก่งกล้าสามารถของคุณชายรองนั้นสำคัญกว่า จึงพนักหน้าพร้อมกับกล่าวต่อว่า “ใช่แล้ว คุณชายรองเป็นคนเช่นนี้แหละ เจ้าโชคดีจริง ๆ ”เมื่อผู้อาวุโสซางสอนวิชาเสร็จ จึงเดินมาดูเยว่เจี้ยนเวยและกล่าวขึ้นว่า “ข้าได้ยินมาว่า เจ้าตั้งใจจะศึกษาเคล็ดโอสถวิเศษ”เยว่เจี้ยนพยักหน้าพร้อมตอบกลับว่า “ใช่ขอรับ ข้าสนใจเคล็ดโอสถวิเศษอย่างมาก”ผู้อาวุโสซางกล่าวต่อว่า “เคล็ดโอสถวิเศษค่อนข้างน่าเบื่อ ในระหว่างการฝึกฝนต้องใช้ความอดทนอย่างสูง เจ้ายังเด็ก กำลังอยู่ในวัยชอบเล่นสนุก เจ้าคิดว่าตัวเองสามารถนั่งอยู่เฉย ๆ เป็นเวลาสิบชั่วโมง หรือเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปีได้สักเท่าไร?”เยว่เจี้ยนเวยฉีกยิ้มที่ดูนอบน้อมและน่ารัก รอยยิ้มที่กว้างจนเผยให้เห็นลักยิ้มเล็ก ๆ บนแก้มของเขา