ตอนที่ 13 ข้อแลกเปลี่ยน

วันนี้เขามีเป้าหมายเดียว หาลูกไก่ตัวเล็ก ๆ มาให้นางเลี้ยงไว้ในมิติ

เขาเดินตรงไปยังตลาดขายสัตว์ซึ่งเต็มไปด้วยเสียงร้องของสัตว์หลายชนิดและกลิ่นที่แรงฉุนลอยตลบอบอวล ขณะกำลังเดินชมสินค้า ชายร่างใหญ่คนหนึ่งเดินเข้ามาชนเขาเต็มแรงจนร่างเหว่ยหยางเซถอยหลัง

ชายคนนั้นมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ “เดินยังไงของเจ้า ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยรึไง ถึงได้ชนข้าเข้า!”

เหว่ยหยางรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นฝ่ายผิด แต่เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา เขาจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“ข้าขอโทษขอรับ”

ทว่าคำขอโทษนั้นกลับยิ่งจุดไฟให้ชายผู้นั้นเดือดดาล

“ขอโทษงั้นหรือ? ฟังดูเหมือนไม่ได้สำนึกอะไรเลย!”

เสียงโวยวายทำให้พ่อค้าแม่ค้ารอบข้างหันมามอง บางคนที่เห็นเหตุการณ์เต็มตาก็เอ่ยขึ้น

“เด็กมันก็ขอโทษแล้ว เจ้าเองต่างหากที่เป็นคนเดินชนเข้าไปก่อน!”

“ใช่ ๆ ข้าเห็นกับตาเลย” อีกเสียงสนับสนุนดังขึ้นตามมา

ชายร่างใหญ่หันมองรอบตัว เมื่อเห็นว่าผู้คนไม่ได้อยู่ข้างตน เขาก็หน้าแดงด้วยความอับอาย ก่อนจะเดินจากไปอย่างหัวเสีย

เหว่ยหยางหันไปกล่าวขอบคุณชาวบ้านที่ช่วยพูดให้ ฮวาอี้ที่อยู่ในตะกร้าสังเกตทุกอย่างมาตั้งแต่ต้น นางรู้สึกไม่พอใจจนต้องจัดการกับอีกฝ่ายด้วยวิธีของตนเอง

กลีบใบของต้นหญ้าเล็ก ๆ ขยับเบา ๆ ก่อนโรยผงเกสรล่องลอยไปหาชายร่างใหญ่

ไม่นานนัก ชายผู้นั้นที่เพิ่งเดินห่างออกไปก็ล้มลงดัง ตึง! เขานอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น ร่างกายขยับไม่ได้แม้แต่น้อย เหลือเพียงลูกตาที่กรอกไปมา

‘นี่มันอะไรกัน! ทำไมข้าขยับไม่ได้เลย! ข้ากำลังจะตายหรือ!?’

เขาหวาดกลัวสุดขีด แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ

ฮวาอี้หัวเราะในลำคออย่างเบา ‘สมน้ำหน้า!’ ก่อนจะเบะปากนิด ๆ อย่างสะใจ

เหว่ยหยางเหลือบมองนางพร้อมส่ายหน้าเบา ๆ เขารู้ดีว่านี่เป็นฝีมือของต้นหญ้าน้อยแน่นอน เขาเอื้อมมือไปลูบใบของนางเบา ๆ ราวกับปลอบโยน แล้วเดินออกจากจุดนั้นโดยไม่หันกลับไปมองอีก

เขาซื้อลูกไก่ตัวเล็ก ๆ มาหลายตัว ราวสี่สิบตัว เผื่อเอาไว้กรณีตายระหว่างเลี้ยง เขาอยากให้นางไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป

หลังจากนั้นเขาพานางเดินดูรอบตลาด จนมาหยุดอยู่หน้าร้านขายยาแห่งหนึ่ง กลิ่นของสมุนไพรหลายชนิดลอยปะปนอบอวลไปทั่ว

ฮวาอี้รู้สึกถึงกลิ่นเหล่านั้นทันที ด้วยความสามารถพิเศษ นางสามารถแยกแยะชนิดสมุนไพรได้อย่างชัดเจน ดวงตาเป็นประกายวาววับ นางเหลียวซ้ายแลขวา พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ ก็เอ่ยเรียกเสียงเบา

“เหว่ยหยาง…”

หูของเขารับเสียงนั้นได้ทันที เขารีบเดินเข้าไปยังซอกด้านข้างของร้านขายยา แล้วกระซิบเบา ๆ

“ฮวาอี้ เจ้าเรียกข้าหรือ?”

“ใช่ ข้าอยากเข้าไปในร้านขายยา เจ้าพาข้าเข้าไปหน่อยได้หรือไม่?”

“ได้สิ… แต่เจ้าอยากเข้าไปทำไม? เจ้าป่วยหรือ?” เขาถามอย่างเป็นห่วง

“ข้าก็ไม่แน่ใจนัก… แต่ข้ารู้สึกว่าอยากเข้าไป ถ้าเจอของที่ต้องการ ข้าจะใช้ใบไม้สะกิดเจ้าเอง”

ฮวาอี้รู้สึกถึงบางอย่างที่ดึงดูดให้นางต้องเข้าไปในร้านนั้นโดยไม่อาจอธิบายได้

“เช่นนั้นก็ตามใจ” เหว่ยหยางกล่าวก่อนพาฮวาอี้เดินเข้าไปในร้านขายยาซึ่งมีขนาดไม่ใหญ่มากนัก เมื่อก้าวเข้าสู่ด้านใน ก็พบว่ามีเพียงชายวัยกลางคนคนหนึ่งนั่งอยู่กลางร้านอย่างสงบ

เมื่อชายผู้นั้นรู้สึกถึงเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยหางตา เห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ถามขึ้นโดยไม่คิดจะสนใจต่อ

“เจ้าต้องการอะไร?”

“ข้าอยากมาดูยาเสียหน่อยขอรับ ไม่ทราบว่าพอจะดูได้หรือไม่?” เหว่ยหยางตอบกลับด้วยท่าทีสุภาพ

ชายวัยกลางคนพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้ว่าอะไร เพราะร้านนี้ไม่ค่อยมีลูกค้าอยู่แล้ว

“ดูได้ แต่ห้ามจับด้วยมือนะ” เขาตอบเสียงนิ่ง ก่อนจะเงยหน้าสบตาเด็กหนุ่มชั่วครู่

“ได้ขอรับ” เหว่ยหยางตอบพร้อมยิ้มบาง

เขาเดินพาฮวาอี้เข้าไปยังชั้นวางสินค้าภายในร้าน ขณะสายตากำลังสอดส่องดูเมล็ดพันธุ์สมุนไพร จู่ ๆ เขาก็สะดุดตากับกล่องไม้ใบหนึ่งที่วางไว้อย่างดี มีป้ายเขียนว่า “เมล็ดพันธุ์โสมเก้าสวรรค์”

ดวงตาของเหว่ยหยางเปล่งประกายขึ้นทันที เขาจ้องมันด้วยความสนใจเต็มเปี่ยม

ฮวาอี้เองก็ส่งสัญญาณตอบรับเช่นกัน นางเอาใบของตนสะกิดแขนเขาเบา ๆ เพื่อบอกว่า นางก็ต้องการเช่นเดียวกัน

เหว่ยหยางก้มลงกระซิบข้างต้นหญ้า “เจ้าอยากได้หรือ?”

ฮวาอี้โบกใบเล็ก ๆ ไปมาสามครั้ง แทนคำตอบว่านางต้องการเมล็ดพันธุ์นั้นจริง ๆ

เขาจึงตรงไปยังเคาน์เตอร์หน้าร้าน ถามชายเจ้าของร้านทันที

“ท่านลุงขอรับ… ท่านขายเมล็ดสมุนไพรด้วยหรือ?”

ชายวัยกลางคนเงยหน้าขึ้น สายตาเหลือบมองต้นหญ้าซึ่งอยู่ในตะกร้าเล็กด้านหลังเหว่ยหยาง มันดูคล้ายหญ้าธรรมดาทั่วไป แต่กลับมีกลิ่นหอมจาง ๆ ที่ทำให้รู้สึกสดชื่นอย่างน่าประหลาด

เขาผละสายตาออกแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ขาย แล้วเจ้าสนใจสมุนไพรชนิดไหนล่ะ?”

“ข้าอยากได้เมล็ดพันธุ์โสมเก้าสวรรค์ ไม่ทราบว่าท่านขายหรือไม่?” เขาถามอย่างมั่นใจ

ชายเจ้าของร้านหัวเราะเบา ๆ

“โสมเก้าสวรรค์หรือ? ข้าไม่ได้ตั้งใจจะขายมันหรอก แค่เอามาตั้งไว้เฉย ๆ ต่อให้เจ้าซื้อได้ก็ใช่ว่าจะปลูกขึ้นหรอกนะ” น้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความหยอกเย้า

“ข้าพูดจริงนะขอรับ ข้าอยากได้มันจริง ๆ” เหว่ยหยางกล่าวด้วยสีหน้าแน่วแน่

เจ้าของร้านนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขามองสลับไปมาระหว่างเด็กหนุ่มกับต้นหญ้าในตะกร้า

‘เด็กคนนี้ดูไม่ธรรมดา ต้นหญ้านั่นก็เช่นกัน… บางทีครั้งนี้อาจถึงเวลาของเมล็ดพันธุ์นี้แล้ว’

“ถ้าเจ้าอยากได้จริง ๆ ข้าจะขายให้ก็ได้ แต่ราคาของมัน เจ้าจะรับไหวหรือ?”

“มันราคาเท่าไหร่หรือขอรับ?” เหว่ยหยางถามกลับทันที แม้ในใจจะเริ่มกังวล เพราะเงินที่เขามีอยู่เหลือไม่มากนัก

“ข้าขายให้เจ้าในราคา หนึ่งพันตำลึงทอง พิเศษสุด ๆ สำหรับเจ้าเลยนะ” เจ้าของร้านพูดยิ้ม ๆ ราวกับแกล้งเด็ก

“หนึ่งพันตำลึงทอง?” เหว่ยหยางอุทานเสียงหลง

“ใช่ หนึ่งพันตำลึงทอง!” อีกฝ่ายย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เมื่อได้ยินราคานั้น เหว่ยหยางก็ต้องหลุบตาลงอย่างเสียใจ ‘เงินแค่นั้นข้ายังไม่เคยมีในชีวิตเสียด้วยซ้ำ…’

“ถ้าเช่นนั้น ข้าคงต้องขอลา ข้าไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกขอรับ” เขากล่าวพลางหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากร้าน

ชายเจ้าของร้านมองแผ่นหลังเล็ก ๆ นั้นด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แล้วเอ่ยขึ้นเสียงดัง

“แต่หากเจ้าไม่มีเงิน ก็อาจจ่ายด้วยสิ่งอื่นแทนก็ได้นะ”

คำพูดนั้นทำให้เหว่ยหยางชะงักเท้า เขาหันกลับมาอย่างระแวดระวัง พลางเอ่ยถาม

“สิ่งอื่น? หมายถึงอะไรขอรับ?”

ชายวัยกลางคนเหลือบมองไปยังต้นหญ้าน้อยในตะกร้าของเหว่ยหยางด้วยแววตาเจือความสนใจ

เหว่ยหยางรู้สึกไม่ไว้วางใจ เขาจึงเอื้อมมือมากอดตะกร้าแน่นทันที

“ข้าไม่ได้หมายถึงแลกกับสมุนไพรของเจ้า” เจ้าของร้านรีบพูดขณะสังเกตท่าทีป้องกันของอีกฝ่าย

“หากเจ้าสามารถปลูกมันจนเติบโตได้ และเมื่อถึงเวลาที่มันออกดอก เจ้าจะต้องนำดอกของมันมามอบให้ข้าหนึ่งดอก เท่านี้ก็พอ”