ตอนที่ 11 ท่านแม่กับต้นหญ้าน้อย

“ต้นหญ้า… เจ้าตื่นหรือยัง?” เหว่ยหยางเอ่ยถามเสียงไม่ดังนัก

ทางด้านฮวาอี้ ต้นหญ้าน้อย นางตื่นขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี ครานี้นางไม่จำเป็นต้องหลับใหลในสภาพต้นไม้เหมือนแต่ก่อนอีก เพราะนางมีมิติส่วนตัวให้เข้าไปพักผ่อน ทั้งยังสามารถสร้างพื้นที่เพาะปลูกของตนเองภายในนั้นได้ด้วย สมุนไพรและพืชหายากล้วนเจริญเติบโตได้ดีขึ้นภายในมิติของนาง…

เช้าวันใหม่อากาศสดชื่น ฮวาอี้เพิ่งตื่นขึ้นมาได้ไม่นาน ก็รู้สึกได้ถึงความชื้นบริเวณรอบลำต้นของตนเอง นางเงี่ยหูฟังแล้วรับรู้ทันทีว่ามีใครบางคนกำลังรดน้ำให้นางอยู่ แต่เมื่อมองขึ้นไปกลับพบว่าเป็นมารดาของเหว่ยหยางที่ยืนอยู่ตรงนั้น

‘หรือว่า… เหว่ยหยางเล่าเรื่องของข้าให้ท่านฟังแล้ว?’ ฮวาอี้เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ ทันใดนั้น เสียงเรียกจากเหว่ยหยางก็ดังขึ้นข้างต้นหญ้า ทำให้นางสะดุ้งเล็กน้อย

“ข้าตื่นแล้ว มีเรื่องอันใด ถึงเรียกเสียงดังเช่นนี้?” นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ

“เจ้าตื่นนานหรือยัง? อย่าเพิ่งโกรธข้าเลย ข้ามีเรื่องจะถามความเห็นของเจ้า… พระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้า ท่านแม่ของข้าอยากพบเจ้า” เขาพูดพลางจับจ้องรอคำตอบ

ฮวาอี้นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างแผ่วเบา

“ได้ ข้าจะไปพบท่านแม่ของเจ้า”

ในเมื่อได้อยู่อาศัยที่บ้านหลังนี้มานาน และยังไม่รู้ว่าจะกลับไปยังโลกเดิมได้หรือไม่ การไปพบเจ้าของบ้านเสียบ้างก็คงไม่ใช่เรื่องเสียหาย

“ถ้าเช่นนั้น ข้าจะไปบอกท่านแม่เดี๋ยวนี้” เหว่ยหยางตอบออกไปด้วยความดีใจที่ปิดไม่มิด

หลังจากที่เขาจากไป ฮวาอี้มองตามแผ่นหลังของเขาไปพลางยิ้มบาง ‘ดูเจ้าหนุ่มคนนี้สิ ดีใจเหมือนหมาน้อยได้ของถูกใจเชียว…’

ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ภายในห้องกินข้าวอันอบอุ่น ฮวาอี้นั่งอยู่ตรงข้ามมารดาของเหว่ยหยาง ความตึงเครียดเกาะกุมอยู่ในใจของนาง ภาพจำในวันนั้นที่อีกฝ่ายสังหารชายชุดดำอย่างไร้ความลังเล ยังติดตาอยู่จนถึงตอนนี้

เริ่นหรงฮวาจ้องเด็กสาววัยราวสิบขวบที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างเงียบงัน สายตาของนางกวาดมองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ‘นี่หรือต้นหญ้าวิเศษ… ช่างแตกต่างจากที่ข้าคิดไว้มากนัก’

เหว่ยหยางเห็นว่าบรรยากาศเริ่มอึดอัด จึงเอ่ยขึ้นเพื่อคลายความตึงเครียด

“ท่านแม่ขอรับ… นางคือฟางฮวาอี้ ต้นหญ้าที่ลูกเคยบอกท่านนั่นแหละ”

หรงฮวาพยักหน้าเบา ๆ “เจ้าไม่ต้องเกร็งนัก ข้ามิใช่คนใจร้ายหรอก” นางกล่าวพร้อมแย้มยิ้มอ่อนโยนเมื่อเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของฮวาอี้

“เจ้าค่ะ…” ฮวาอี้รับคำพร้อมสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง ท่านแม่ของเหว่ยหยางมีพลังบางอย่างที่ทำให้นางรู้สึกเกรงอยู่ไม่น้อย

“ในเมื่อเจ้าอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มานาน และตอนนี้ข้าก็ได้รับรู้ตัวตนของเจ้าแล้ว ข้าต้องขอบคุณเจ้าสำหรับเรื่องในวันนั้น… ที่ช่วยเราจัดการกับชายชุดดำ จากนี้ไป เจ้าก็ถือเป็นคนในครอบครัวของเราแล้ว”

น้ำเสียงของหรงฮวานุ่มนวลและอ่อนโยนอย่างยิ่ง

คำพูดนั้นทำให้หัวใจของฮวาอี้สั่นไหว ความรู้สึกตื้นตันไหลเอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางมาอยู่ที่นี่โดยไร้จุดหมายมาหลายปี และไม่มีใครในโลกนี้ที่นางรู้สึกผูกพันเท่าเหว่ยหยางอีกแล้ว น้ำตาคลออยู่ที่หางตา ริมฝีปากของนางสั่นเล็กน้อย

“ข้าสามารถเป็นครอบครัวของท่านได้จริงหรือเจ้าคะ…? ท่านยังไม่รู้เลยว่าข้าเป็นใคร มาจากที่ใด…”

หรงฮวาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มอ่อนโยนมากขึ้น

“ไม่ว่าเจ้าจะมาจากที่ไหน หรือเป็นใคร มันไม่สำคัญ สิ่งสำคัญคือเจ้าเป็นเด็กดี… เด็กดีก็ควรได้รับสิ่งดี ๆ ข้ารู้ว่าเจ้าอาจมีบางเรื่องที่บอกใครไม่ได้ แต่ตราบใดที่เจ้าไม่เป็นภัยต่อครอบครัวนี้ เจ้าก็อยู่ร่วมกับพวกเราได้ และถ้าวันใดที่เจ้ากลับมาในร่างมนุษย์ ก็อย่าลืมแวะมาทักทาย กินข้าวด้วยกันบ้างนะ ว่าแต่… เจ้ากินอาหารแบบพวกเราได้หรือไม่?”

นางถามด้วยเสียงที่นุ่มนวลอย่างที่สุด

ฮวาอี้น้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ นางรีบเช็ดมันออกและยิ้มกว้างทั้งน้ำตา

“กินได้เจ้าค่ะ… ถ้าครั้งหน้าเมื่อถึงวันพระจันทร์เต็มดวง ข้าขอมากินข้าวกับพวกท่านอีกได้หรือไม่?”

คำถามของนางเต็มไปด้วยความหวัง

เหว่ยหยางที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เห็นน้ำตาของฮวาอี้แล้วก็รู้สึกอิ่มเอมใจไปด้วย เขายิ้มและตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ได้สิ… เจ้าจะมากินข้าวกับครอบครัวของข้าเมื่อไรก็ได้”

หลังจากวันที่ได้พูดคุยกับมารดาของเหว่ยหยาง ฮวาอี้ก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวอย่างเงียบงัน นางช่วยงานปลูกผักและดูแลไก่ในบางครั้งเมื่อถึงวันพระจันทร์เต็มดวง แต่เวลาที่มีอยู่น้อยนิดนั้น กลับไม่เพียงพอให้นางได้ใช้ชีวิตในแบบที่ใจปรารถนาเลยแม้แต่น้อย

‘เหตุใดข้าจึงแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้เพียงในคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น…’ นางได้แต่นึกสงสัยในใจ

แม้ว่าตอนนี้ฮวาอี้จะสามารถเข้าออกมิติส่วนตัวของตนได้อย่างอิสระ แต่การออกมาใช้ชีวิตภายนอกกลับยังจำกัด และนั่นก็ทำให้นางรู้สึกหดหู่ไม่น้อย

ค่ำคืนนี้ นางนั่งห้อยขาอยู่บนชานบ้าน มองพระจันทร์ที่ค่อย ๆ ถูกเงามืดบดบัง เสียงถอนหายใจเบา ๆ ของเด็กสาวดังพอให้เหว่ยหยางที่เดินเข้ามาได้ยิน

“เจ้ามีเรื่องอะไรในใจหรือ ถึงได้ถอนหายใจเสียงดังเช่นนี้?” เขาถามพลางนั่งลงข้างนาง เหลือบมองใบหน้าของฮวาอี้ที่สว่างชัดอยู่ใต้แสงจันทร์

นางยังคงมองออกไปเบื้องหน้า ไม่หันมาทางเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเล็กน้อย

“ข้ามีบางสิ่งที่ติดอยู่ในใจ ข้าเริ่มผูกพันกับเจ้าและท่านแม่ของเจ้าเข้าแล้ว แต่ข้ากลับสามารถพบเจอพวกท่านได้เพียงเดือนละไม่กี่ครั้ง… มันไม่เพียงพอเลย ข้าไม่อยากอยู่เพียงลำพังในดอกไม้เช่นนั้นอีกแล้ว”

นางระบายความรู้สึกในใจอย่างตรงไปตรงมา

เหว่ยหยางฟังแล้วก็เกิดความสงสัย เขาจึงถามขึ้น “แล้วในดอกไม้นั้นเป็นเช่นไรหรือ? ข้าเข้าไปดูได้ไหม?”

ฮวาอี้นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบอย่างไม่ปิดบัง

“ในนั้นเหมือนกับบ้านของเจ้า เพียงแต่อากาศบริสุทธิ์กว่าเดิมมาก ที่แห่งนั้นเพิ่งถือกำเนิดพร้อมกับตอนที่ข้าแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ ข้าเองก็ไม่แน่ใจว่าจะพาคนอื่นเข้าไปได้หรือไม่ เพราะพลังของข้ายังอ่อนนัก”

นางพูดพร้อมกับคิดทบทวน หากพาคนเข้าไปได้จริง บางทีนางอาจจะไม่เหงาเช่นนี้อีกต่อไป

เหว่ยหยางจินตนาการภาพตามคำพูดของนาง พลันมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมา