ตอนที่ 12 สร้างพื้นที่ของตนเอง

“ถ้าข้าเข้าไปไม่ได้ เจ้าลองเอาสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ อย่างลูกไก่เข้าไปเลี้ยงดูดีไหม? อย่างน้อยเจ้าจะได้มีเพื่อนคลายเหงาในวันที่ไม่อาจออกมาด้านนอกได้”

ดวงตาของฮวาอี้สว่างวาบด้วยความดีใจ “จริงสิ! ข้าทำไมถึงคิดไม่ออกกันนะ ข้ายังไม่เคยลองพาสัตว์เข้าไปเลย หากทำได้ ข้าก็จะไม่ต้องเหงาอีกต่อไป”

นางยิ้มกว้างอย่างมีความหวัง ในเมื่อนางออกไปข้างนอกไม่ได้ ก็คงต้องสร้างโลกของตนเองขึ้นภายในมิติ ตอนนี้นางเลิกหวังที่จะได้กลับไปยังโลกเดิมแล้ว เพราะนับตั้งแต่ทะลุมายังที่แห่งนี้ ก็ไม่มีสัญญาณใดบอกเลยว่าจะได้กลับ คำพูดสุดท้ายที่นางจำได้ก็มีเพียง…

“สิทธิ์พิเศษของผู้โดดเดี่ยว”

‘สิทธิ์บ้าอะไรกัน ข้าไม่ได้โดดเดี่ยวขนาดนั้นเสียหน่อย! ระบบนั่นต้องมีปัญหาแน่…’

ขณะคิดเพลิน เสียงเรียกของเหว่ยหยางก็ดังขึ้นหลายครั้ง แต่นางกลับยังคงเหม่อลอย จนเขาต้องโน้มหน้าเข้าไปใกล้ แล้วตะโกนข้างหู

“ฮวาอี้! เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?”

เสียงที่ดังจนใกล้เกินไปทำให้นางสะดุ้งตกใจ หันไปหาต้นเสียงทันที จังหวะนั้นเองที่ใบหน้าของนางเกือบปะทะกับใบหน้าของเหว่ยหยาง

ทั้งสองสะดุ้งเฮือก รีบถอยออกจากกันด้วยความตกใจ

“เจ้า… เรียกข้าทำไมหรือ?” ฮวาอี้พูดออกมาอย่างไม่เต็มเสียง ความร้อนวูบวาบขึ้นมาบนใบหน้า

‘ข้าคิดอะไรอยู่กับเด็กวัยสิบสามกันแน่เนี่ย!’ นางดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว

ด้านเหว่ยหยาง ใบหูทั้งสองแดงจัด เขารู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่แรงผิดปกติ ‘นี่ข้าเป็นอะไรไปกันแน่ หรือแค่ตกใจเท่านั้น?’ เขาแอบมองไปทางฮวาอี้ เห็นนางไม่มีท่าทีผิดแปลกอะไร เขาก็รู้สึกโล่งใจ… แต่ก็ปนผิดหวังอยู่เล็กน้อย

“ข้าขอโทษ ข้าเรียกเจ้าหลายครั้งแล้วแต่เจ้าไม่ตอบ…” เขาพูดเสียงเบา ราวกับไม่มั่นใจ

“ข้าเหม่อไปนิดหน่อย… ข้ากำลังคิดเรื่องที่เจ้าพูดอยู่นั่นแหละ ความคิดของเจ้าไม่เลวเลย แล้วเจ้าว่าข้าควรเลี้ยงอะไรดี?” นางเปลี่ยนหัวข้อเพื่อหลีกเลี่ยงความกระอักกระอ่วน

เหว่ยหยางยิ้มบาง

“ข้าว่าเลี้ยงแม่ไก่สักคู่ เอาไว้เก็บไข่มากินก็ดี อีกอย่าง ข้ากำลังคิดจะเข้าเมืองอยู่พอดี ไปซื้อแม่ไก่มาเลี้ยงแทนไก่ป่าที่เรามี”

“ความคิดของเจ้าดีมาก แต่ว่าข้าไม่มีเงินเลยนะ…” นางพูดพลางถอนหายใจเบา ๆ ความจริงข้าไม่มีแม้แต่เหรียญเดียว น่าเศร้ายิ่งนัก

“ข้าจะซื้อให้เอง ถือว่าเป็นของตอบแทนที่เจ้าช่วยเหลือข้า ดีหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮวาอี้ก็ยิ้มกว้างอีกครั้ง

“อย่างนั้นก็ดีเลย! ถ้าเจ้าจะเข้าเมือง ข้าไปด้วยได้ไหม? ข้าอยากไปเที่ยวกับเจ้าสักครั้ง…”

เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ นางยังไม่เคยออกไปที่อื่นนอกจากบ้านของเหว่ยหยางเลยสักครั้งเดียว

“ข้าจะพาเจ้าไปด้วยก็ได้ แต่เจ้าห้ามพูดในเวลาที่มีคนอยู่ เข้าใจหรือไม่?” เหว่ยหยางเตือนอีกครั้ง น้ำเสียงจริงจัง

“เข้าใจแล้ว ข้าจะไม่พูดแน่นอน เจ้าอย่าลืมนะ เจ้าได้สัญญากับข้าแล้ว”

ทันทีที่ฮวาอี้พูดจบ ร่างของนางก็จางหายไป กลับเข้าไปอยู่ในต้นหญ้าเช่นเดิม

เหว่ยหยางมองภาพที่เห็นอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ยังไม่อาจชินกับความมหัศจรรย์นั้นได้เสียที

หลังจากแจ้งเรื่องการเข้าเมืองให้มารดารับทราบอีกครั้ง เขาก็ไปยืมรถเกวียนลาจากป้าฟ่านหนิง โดยครั้งนี้เขาไม่ได้มีของไปขายเหมือนเช่นเคย เพียงแค่อยากพาต้นหญ้าน้อยไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาเท่านั้น

เริ่นหรงฮวาเห็นลูกชายอุ้มตะกร้าที่ใส่ต้นหญ้าน้อยติดตัวไปด้วย นางก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนทั้งสองอีกครั้ง

“เจ้าพานางไปดี ๆ ล่ะ ฮวาอี้ เจ้าห้ามพูดอะไรในที่สาธารณะ เข้าใจหรือไม่?”

“เข้าใจขอรับ”

“เข้าใจเจ้าค่ะ”

เสียงตอบรับของทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน แล้วพวกเขาก็ออกเดินทางจากบ้าน

หรงฮวามองตามแผ่นหลังของลูกชายที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า นับตั้งแต่ฮวาอี้เข้ามาในชีวิต นางก็ได้เห็นด้านที่สดใสของลูกชายอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่นางไม่ได้เห็นมานานแสนนาน จึงอดรู้สึกดีใจไม่ได้

ระหว่างเดินทาง เหว่ยหยางเลือกใช้เส้นทางที่ค่อนข้างเปลี่ยว ไม่มีผู้คนสัญจรไปมา เขาเหลียวซ้ายแลขวา เมื่อมั่นใจว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ จึงหยิบต้นหญ้าน้อยออกจากตะกร้ามานั่งข้างกาย

“เจ้ามองเห็นหรือไม่?” เขาถามขึ้น พลางขับเกวียนช้า ๆ ไปตามทาง

“เห็นชัดเลยล่ะ” ฮวาอี้ตอบ พร้อมหันมองสองข้างทางอย่างสนใจ “แต่เหตุใดหมู่บ้านของเจ้าจึงดูยากจนเช่นนี้?”

คำพูดของนางทำให้เหว่ยหยางถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะเล่าเรื่องบางอย่างให้ฟัง

“เมื่อก่อนหมู่บ้านของเราก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้… ตั้งแต่ที่มีฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองราชย์ สภาพบ้านเมืองก็แย่ลงเรื่อย ๆ ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล ข้าวปลาอาหารขาดแคลน มีผู้คนล้มตายกันเป็นจำนวนมาก”

ฮวาอี้ฟังอย่างตั้งใจ พลางรู้สึกสงสารผู้คนในโลกนี้ ‘ฮ่องเต้ของโลกนี้คงจะโหดร้ายไม่น้อย’

“แล้วคนที่ตามฆ่าครอบครัวของเจ้าคือใครหรือ?”

“ข้าเองก็ยังไม่รู้แน่ชัด…” เขาตอบเสียงแผ่ว แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แต่อาจเป็นคนของผู้มีอำนาจที่ต้องการทำลายครอบครัวของข้า ข้ากำลังพยายามสืบหาความจริงอยู่เหมือนกัน”

“เอาล่ะ ข้าไม่อยากให้เจ้าหม่นหมองมากไปกว่านี้ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า!” นางรีบพูดพลางยิ้มบาง “วันนี้เข้าเมือง ข้าอยากซื้อของบางอย่าง เจ้าช่วยซื้อให้ข้าได้ไหม?”

เหว่ยหยางหันมามองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของนางแล้วยิ้มเอ็นดู “เจ้าอยากได้อะไร ข้าจะซื้อให้เจ้าทั้งหมดเลย”

“โอ้โห… สายเปย์เชียวนะเจ้าเนี่ย!” ฮวาอี้เผลอหลุดคำศัพท์จากโลกเดิมออกมา

“เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ? ข้าไม่คุ้นกับคำคำนั้นเลย” เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก เป็นแค่คำที่ข้าเคยใช้ใน… สถานที่เดิมที่ข้าเคยอยู่” นางรีบแก้ตัวพร้อมตบปากตัวเองเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่

เหว่ยหยางฟังคำพูดของฮวาอี้อย่างพินิจ น้ำเสียงของนางช่างมีบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้

‘ช่างเถอะ… หากนางยังไม่พร้อมบอก ข้าก็จะไม่เร่งรัด’

เขาคิดในใจ ขณะทอดสายตาไปยังถนนเบื้องหน้า ปล่อยให้เสียงของต้นหญ้าน้อยค่อย ๆ กล่อมจิตใจเขาไปตลอดทาง

“ฮวาอี้ ข้างหน้าคือทางเข้าเมืองแล้ว เจ้าห้ามพูดอะไรออกมานะ” เขาเตือนเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ได้ ๆ ข้าจะอยู่เงียบ ๆ ไม่ปริปากเลย” นางตอบกลับอย่างว่าง่าย ก่อนจะเงียบเสียงลงทันที

เหว่ยหยางวางต้นหญ้าน้อยลงในตะกร้าสานใบเล็กโดยจัดให้ยอดของต้นหญ้าโผล่พ้นขอบขึ้นมาเล็กน้อย เขากระซิบใกล้ต้นหญ้าอีกครั้ง

“เจ้ามองเห็นใช่ไหม?”

“เห็นชัดเลย เจ้าไม่ต้องกังวล” ฮวาอี้ตอบกลับอย่างตื่นเต้น สายตาจับจ้องไปยังเมืองที่อยู่เบื้องหน้า

เมื่อมั่นใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี เหว่ยหยางจึงนำเกวียนไปจอดยังจุดฝากรถ ก่อนสะพายตะกร้าใบเล็กใบนั้นไว้ด้านหลัง เดินมุ่งหน้าไปยังจุดหมายต่อไป