บททั้งหมดของ มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: บทที่ 51 - บทที่ 60

ทว่าในใจมู่เหรินกลับไม่ได้สำราญอย่างที่แสดงออก ความรู้สึกนี้เขาต้องหาให้พบว่าผู้ใดกำลังมองมาที่เขากันแน่ ด้วยวรยุทธที่ไม่ได้เป็นสองรองใครไม่ใช่เรื่องยากที่จะหาตัวผู้นั้น ยิ่งเวลาเนิ่นนานไปมากเท่าไรเขายิ่งจับสัมผัสกลิ่นอายของคนที่มองมาได้อย่างชัดเจนมากขึ้น มุมปากยกยิ้มพลางส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อรู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร “รางวัลสำหรับความงามของเจ้า” มู่เหรินหยิบยื่นเงินตำลึงให้สตรีที่ร่ายรำอย่างใจกว้าง และยังมอบให้กับสตรีอีกสองนางที่เอาอกเอาใจอยู่ข้างกาย พวกนางจุมพิตปลายคางของเขาเป็นการขอบคุณเสียงหัวเราะและพุดคุยของพวกนางให้ความรู้สึกเพลิดเพลินไปอีกแบบ ขณะที่เขากำลังจมอยู่กับการค้นหาตัวตนที่แท้จริงในหัวใจตนเองอยู่นั้น แผ่นหลังเขากลับรู้สึกเปียกชื้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปรายสายตาไปยังทิศทางที่มองมาอย่างทิ่มแทงแล้วให้ความรู้สึกแปลกๆ อาการเช่นนี้เขาเรียกว่ากินน้ำส้มสายชูใช่หรือไม่ เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าหลิงหวางจะอดทนมองเขาสำราญกับสตรีไปได้อีกนานเท่าไร “คุณชายไปห้องพักข้ากันเถอะเจ้าค่ะ คืนนี้พวกข้าจะรับใช้ท่านอย่างสุดความสามาร

แม้ไม่ได้กล่าวคำลึกซึ้งแต่ราวกับคำมั่นที่แสดงให้รู้ถึงความจริงใจ อาหารมื้อเช้านี้จึงจบลงด้วยดี หลิงหวางได้เดินทางกลับแคว้นฉิน ขณะที่เขายังท่องเที่ยวในเมืองอิ๋นฉือ ตามหาสิ่งที่อยากทำก่อนที่จะมีสิ่งใดมารั้งหัวใจเอาไว้ และการเดินทางเที่ยวเล่นของเขาในครั้งนี้กลับได้ข่าวเกี่ยวกลับสงครามของแคว้นเว่ยที่ร่วมมือกับแคว้นห่านและแคว้นจ้าวยกทัพมาประชิดแคว้นฉู่ ด้วยทหารห้าแสนนายที่พร้อมจะบุกเข้ามาทุกเมื่อ นับว่าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจผ่านไปไม่กี่วันเว่ยหยุนหนานกลับฟื้นพลังที่บาดเจ็บสาหัสคืนมาเป็นปกติได้ หรือว่ามีหมอเทวดาอยู่ข้างกาย “หรือว่าจะไปเยี่ยมแคว้นฉู่สักหน่อยดีไหมนะ” มู่เหรินลูบคางครุ่นคิด เมื่อนึกไปถึงเว่ยหยุนหนานบุรุษที่กล้าเสนอมาเป็นสามีเขา จิตใจที่เหี้ยมโหดและอำมหิตเช่นนั้นจะต้องสูญเสียกำลังทหารไปเพราะความสิ้นคิดของตนเองไปมากสักเท่าไร เห็นชีวิตมนุษย์ดังผักปลา ใจร้อนวู่วามเอาแผ่นดินมาถือเล่นสุดท้ายก็คงจบลงไม่ต่างจากค่ายกลหมากรุกเหมือนที่ผ่านมา ครั้งนั้นเล่นกับชีวิตตนเองทว่าครั้งนี้กลับใช้ผู้คนมาเป็นตัวหมากแทน “ไปสืบดูทางแคว้นฉู่สักหน่อยแล้ว

ฉู่เหว่ยหยางต้อนรับพวกเขาอย่างดี ทว่าแม้จะทำดีหรือพูดดีแค่ไหนพี่สามเขาก็จิกกัดไปเสียทุกเรื่อง เขามองตามเงียบๆ และมั่นใจอย่างหนึ่งก็คือทั้งคู่ต้องรู้จักกันมาก่อนอย่างแน่นอน “พวกเจ้าเป็นอาคันตุกะที่งดงามที่สุดที่เปิ่นหวางเคยพบมา ทหารเปิ่นหวางคงได้มีขวัญกำลังใจมากขึ้น” ท่าทางชมเชยปลาบปลื้มผิดกับกิริยาเฉื่อยๆ ขณะที่จิบชาภายในกระโจมหลังใหญ่ รอยยิ้มน้อยๆ และดวงตาเป็นประกายขณะที่สำรวจร่างของพวกเขาอย่างพึงพอใจ “เหว่ยหยางเจ้าคนไร้ศีลธรรม พวกข้ามิใช่บุรุษหอโคมเขียว หากยังคิดดูหมิ่นพวกข้าจะกลับ” มู่ซูหยวนตอบกลับด้วยความโกรธเกรี้ยว มู่เหรินมองคนที่ยั่วยุและพี่ชายที่โมโหจนหน้าแดงอย่างเงียบงันก่อนจะนั่งจิบชาและอาหารว่างที่ถูกนำมาเสิร์ฟทำราวกับไม่ได้ยินที่ทั้งคู่ถกเถียงกัน ระหว่างที่ดื่มกินเขาก็ไม่ลืมที่หยิบปิ่นตรวจพิษที่พี่สามเอาไว้ให้ทดสอบไปด้วย “โอ้ มู่เหรินเจ้าเองก็ไม่ไว้ใจกองทัพเราขนาดนั้นเชียวหรือ” ฉู่เหว่ยหยางเอ่ยขึ้นเมือเห็นคนงามตรวจจับผิดอย่างโจ่งแจ้ง ดวงตาคู่สวยเหลือบมามองพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่ทำให้ใบหน้างดงามยิ่งขึ

“พวกเจ้านี่จะใช้แผนเดิมทุกการศึกหรือไง เปิ่นหวางนำกุนซือมาช่วยเหลือแต่กลับไม่เห็นมู่เหรินในสายตานี่ไม่นับว่าพวกเจ้าไม่เห็นเปิ่นหวางในสายตาด้วยหรอกหรือ” “พวกกระหม่อมมิกล้า” ทั้งหกคนรีบตอบกลับพร้อมกัน จากที่ถกเถียงราวกับผึ้งแตกรังตอนนี้กลับมาเงียบกริบ มู่เหรินยกยิ้มน้อยๆ นับว่าฉู่เหว่ยหยางไม่ได้ไร้อำนาจเกินไปตอนแรกเขานึกว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่หุ่นเชิดแต่จากที่เห็นในเวลานี้ยังมีหลายฝ่ายอยู่ฝ่ายเดียวกับรัชทายาทนับว่าการลงทุนครั้งนี้ไม่ขาดทุนมากนัก “มู่เหรินเจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร” มู่เหรินกวาดสายตามองทุกคนเงียบๆ จากการประเมินศึกของเขาในยามนี้มีห้าข้อย่อย หนึ่งคือคุณธรรม นั่นหมายถึงผู้ปกครองฝ่ายใดมีคุณธรรมร่วมเป็นร่วมตายกับทหารมากที่สุด สิ่งที่เขาเห็นรัชทายาทของพวกเจ้ามีคุณธรรมในข้อนี้ที่ยอมเสียสมบัติส่วนตัวเพื่อให้พี่สามดูแลทหารของตน ซึ่งผิดกับเว่ยหยุนหนานที่เห็นชีวิตผู้คนดั่งผักปลา ข้อสองคือสภาพฟ้าดินอากาศที่ผันแปรว่าฝ่ายใดจะได้เปรียบหรือเสียเปรียบ ข้อสามสภาพภูมิมิประเภทสูงหรือต่ำ ลาดชันหรือราบเรียบคับแคบหรือกว้างใหญ่ อย่างที่

 “ระวังตัวด้วย”             มู่เหรินหันไปมองมู่ซูหยวนที่กล่าวขึ้นโดยที่สายตายังจับจ้องไปยังผู้นำทัพ เขาเพิ่งจะรู้ว่าเป็นหมอเทวดานี่สามารถอ่านใจได้ด้วย             “ให้ข้าคุ้มครองฉู่เหว่ยหยางหรือไม่”             “ไม่ต้อง แค่ดูแลตัวเองก็พอแล้ว” มู่เหรินมองพี่ชายอย่างแปลกใจ ท่าทางเหมือนห่วงฉู่เหว่ยหยางแต่กลับไม่ให้ลอบคุ้มครองอย่างลับๆ ดวงตาคู่หงส์หันกลับมามองแล้วยกยิ้มบาง            “ไม่มีใครสำคัญเท่าคนในครอบครัวข้า”             คำพูดที่เรียบง่ายแต่กลับทำให้มู่เหรินรู้สึกตื้นตันใจ คำว่าครอบครัวทำให้เขาซาบซึ้งจนพูดไม่ออก หลายปีมานี้เขาไม่ได้กลับไปบ้านเลย             เ