บททั้งหมดของ มู่เหรินจอมคนอัจฉริยะ: บทที่ 41 - บทที่ 50

แม้ภาพเหตุการณ์นี้ไม่มีคนภายนอกพบเห็น แต่ก็สร้างความครั่นคร้ามให้ผู้พบเห็นภายหลังเป็นจำนวนมาก ถึงจะไม่รู้ตัวการแต่ก็ทุกคนก็สามารถเดาออกว่าผู้ใดเป็นคนลงมือ เรื่องราวในวันนี้ยังคงโด่งดังไปทั่วยุทธภพเช่นเดียวกับนามของมู่เหริน            หลิงหวางกลับมาที่อารามเมฆขาวอีกครั้ง แต่เมื่อก้าวเข้าห้องของตนเองกลับชะงักงันเมื่อสบเข้ากับดวงตาเรียวคมที่ให้ความรู้สึกกดดันราวกับเด็กหนีเที่ยว แววตาที่เคยเยือกเย็นอ่อนแสงลงเมื่อเห็นอุปกรณ์ทำแผลที่มู่เหรินนำมาด้วย แม้ไม่ได้เอ่ยถามแต่เขากลับเข้าใจว่าคนตรงหน้าต้องการพูดอะไร            “เสี่ยวมู่ท่านจะโกรธข้าหรือไม่”            หลิงหวางยังไม่บอกว่าตนไปที่ใดมาแต่เอ่ยถามด้วยความกังกล ในโลกแห่งนี้คนที่เขาห่วงใยความรู้สึกมากที่สุดก็คือมู่เหริน            “เหตุผลที่ข้าต้องโกรธละ”   

 มู่เหรินกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเข้าใจ ที่แห่งนี้เป็นที่พักของประมุขหรือก็คือตำหนักของศิษย์พี่หมิงตงฟาง เขาไม่ได้แปลกใจเพราะที่นี่ให้ความรู้สึกสงบขณะเดียวกันก็เหมือนจะอ้างว้างเสวี่ยฉุนความหมายของมันคือบริสุทธิ์ราวกับหิมะ   แม้หิมะจะขาวเพียงใดเขาก็ยังมองเห็นฝุ่นละอองที่ปะปนไปกับหิมะเช่นเดียวกับศิษย์พี่ที่หัวใจมีสิ่งปนเปื้อนไปเสียแล้ว แม้ศิษย์พี่ไม่ได้กล่าวอันใดเขาก็มิได้โง่งมจนดูไม่ออก ยามนี้ทำได้แค่วางตัวให้เหมาะสมกับตำแหน่งศิษย์น้องเท่านั้น   จอกชาอุ่นร้อนถูกรินมาให้อย่างตั้งใจ หลายวันก่อนที่มาอยู่ที่นี่ศิษย์พี่หมิงตงฟางก็พักอยู่ตำหนักใกล้เคียงเท่านั้น นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่ แม้บรรยากาศรอบกายจะเหน็บหนาวแต่ก็มิได้เป็นปัญหากับผู้ฝึกยุทธ ความรู้สึกสบายกายและใจยามที่ดื่มชา  “ชานี้มีชื่อว่าชาสงบใจ”  มู่เหรินเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่มีรอยยิ้มน้อยๆ ขณะที่กล่าวบอก เขาก้มมองจอกชาในมืออีกครั้งก่อนจะเอ่ยถามเสียงล้อเลียนที่ทำให้ศิษย์พี่หมิงส่ายหน้าเบาๆ  “ท่านต้องใช้ชาสงบใจกับตนเอ

มู่เหรินเอ่ยถามโดยมือยังไม่ได้ปล่อยออกจากแส้ เขาไม่ได้อธิบายว่าตนเองเป็นใครเพราะอยากรู้ว่าคนตรงหน้าต้องการทำสิ่งใดกับเขา ใบหน้ากลมๆ เขียวคล้ำเมื่อออกแรงทั้งหมดก็ไม่อาจกระชากแส้กลับคืนมาได้ ยิ่งได้ยินคำถามที่ที่ฟังแล้วระคายหูยิ่งทำให้มันโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม ศิษย์ฝ่ายนอกไม่เคยมีใครกล้าเหิมเกริมกับมันมาก่อนแล้วเด็กน้อยโอหังตรงหน้าคิดว่าตนเองเป็นใครถึงกล้าต่อปากต่อคำกับมัน ฟิ้วววววว มู่เหรินเอนกายหลบการโจมตีของศิษย์สายนอกตรงหน้าโดยไม่ต้องออกแรงก็สามารถหลบหมัดที่พุ่งเข้ามาได้อย่างงดงาม ผ่านไปไม่กี่เฟินร่างอ้วนกลมที่ยอมละทิ้งแส้ตัวเองมาใช้หมัดโจมตีก็หอบแฮกด้วยความเหนื่อย “เจ้า...เจ้า...” “ดีมาก...ดีมาก” มู่เหรินมองคนที่ยืนหอบมองหน้าเขาอย่างกินเลือดกินเนื้ออย่างขำขัน มีแรงเพียงแค่นี้ยังคิดรังแกเขา “ต้องการแส้คืนหรือไม่เผื่อเจ้าจะมีแรงมากกว่านี้” มู่เหรินเอ่ยถามอย่างยั่วยุ ซึ่งทำให้หน้ากลมๆ ประเดี๋ยวเขียวประเดี๋ยวแดง เขาอดที่จะเกาคางตัวเองอย่างเก้อเขินไม่ได้ที่รังแกเด็กน้อยกว่า แต่เด็กนิสัยไม

น้ำเสียงนุ่มทุ้มร้องสั่งไปด้านนอกที่เด็กรับใช้ที่อยู่ด้านนอกประตูค้อมศีรษะให้กับผู้อยู่ในห้องก่อนจะวิ่งออกไปแจ้งข่าว และคนที่รู้เป็นคนแรกก็ยังคงเป็นเจ้าสำนัก หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยามมู่เหรินก็เดินออกจากตำหนัก ด้านหน้ามีศิษย์พี่หมิงตงฟางยืนรออยู่เงียบๆ แม้อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยถามอันใดแต่เขารู้ว่าศิษย์พี่ไม่เห็นด้วยนัก แต่เขาก็มิอาจหลบเลี่ยงได้ตลอดไปเช่นกัน ยิ่งอยู่ที่สำนักอารามเมฆขาวนานเท่าไร เขายิ่งสร้างความวุ่นวายให้สำนักมากขึ้น สู้รีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยไปเลยดีกว่าเพราะสุดท้ายเขาก็ต้องเลือกว่าจะอยู่กับฝ่ายใด “ค่ายกลหมากรุกที่อยู่รอบเกาะต้องใช้กำลังภายในในการเดิน หากพ่ายแพ้ผลที่ได้หากมิใช่ความตายก็บาดเจ็บสาหัส ศ์ษย์น้องรองไตร่ตรองให้ดีก่อนเถิด” มู่เหรินเงยหน้ามองศิษย์พี่หมิงก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าตัดใจแล้วศิษย์พี่ ท่านคงรู้ว่าที่นี่มิอาจปกป้องข้าได้ตลอดไป หากข้าเลือกสิ่งใดล้วนแล้วแต่เกิดสงคราม หากข้าเริ่มลงมือเร็วขึ้นหน่อยก็คงมิต่างกัน” คำตอบหนักแน่นของศิษย์น้องรองทำให้หมิงตงฟางหลับตาลงช้าๆ ท

เงาร่างสีดำพุ่งทะยานเข้าไปยังตำหนักสีขาวที่ใหญ่ที่สุดในเขตตะวันออกอย่างเงียบงัน แม้เวรยามจะแน่นหนาทว่ามิอาจขวางกั้นหลิงหวางเอาไว้ได้ ร่างสูงพลิ้วกายหายเข้าไปในห้องบรรทมภายในตำหนักสีขาวอย่างคุ้นเคยและเงียบกริบ ดวงตาคู่คมภายใต้ใบหน้าที่แสนธรรมดามองไปยังแท่นบรรทมด้วยความรู้สึกล้ำลึก บนแท่นที่เย็นเยียบยามนี้มีร่างของผู้ที่เป็นเจ้าครองแผ่นดินแคว้นฉินบรรทมหายใจแผ่วเบาจนแทบจับชีพจรหัวใจมิได้ แม้อาการภายนอกจะดูย่ำแย่แค่ไหนแต่อย่างไรก็เป็นผู้ครองแคว้น ดวงตาที่หนักอึ้งลืมตาขึ้นมาในยามวิกาลก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง แม้จะไร้เรี่ยวแรงแต่ก็มิอาจปิดบังความเย่อหยิ่งในสายโลหิตได้ “เจ้ามาแล้วหรือ เข้ามาใกล้ข้าสิ” หลิงหวางมองคนที่ตรัสเรียกอย่างเงียบงัน มิได้เข้าไปใกล้เหมือนที่อีกฝ่ายต้องการ นี่มิใช่ครั้งแรกที่เขาเข้ามาพบฮ่องเต้แคว้นฉินซึ่งเป็นเสด็จพ่อของเขาเอง ตั้งแต่เขาจดจำเรื่องราวของตนเองได้ทั้งหมดก็ได้กลับมาสืบหาความจริงที่อยู่เบื้องหลังการการพลักไสเขาลงหุบเหวในเทศการล่าสัตว์ในครั้งนั้น “เจ้าจะไม่อภัยให้บิดาเจ้าหรืออย่างไร”