All Chapters of เกมรักทนายร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

เธอรู้อยู่แล้วว่าปากของฮั่วจิ่งเจ๋อไม่มีวันพูดอะไรดี ๆ ออกมาได้หลินอินสะบัดมือเขาออกด้วยความโมโห พูดเน้นชัดทุกคำว่า “เป็น ไป ไม่ ได้”ฮั่วจิ่งเจ๋อมองเธอด้วยแววตาลึกล้ำ “ไม่ตกลงตอนนี้ ก็อย่ามาขอร้องฉันทีหลังแล้วกัน”หลินอินยืนยันหนักแน่น “ต่อให้ตายฉันก็ไม่ขอร้องคุณ”ฮั่วจิ่งเจ๋อเพียงยิ้มบาง ๆ ไม่พูดเรื่องนี้อีก แล้วเปลี่ยนเรื่องกลับไปที่สัญญากู้เงิน “เซ็นสัญญาใหม่ ตามฉันมา”รถไมบัคจอดอยู่ไม่ไกล แต่หลินอินไม่ขึ้นรถเขา ขอแค่ที่อยู่ของจุดหมายปลายทาง แล้วนั่งรถเมล์ไปด้วยท่าทีแข็งกร้าวฮั่วจิ่งเจ๋อมองแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดนั้น ริมฝีปากบางเผลอยกขึ้นน้อย ๆเป็นคนหัวรั้นจริง ๆรถประจำทางค่อนข้างช้า หลินอินเลยไปถึงร้านกาแฟที่เขาบอกช้ากว่ากำหนดเกือบชั่วโมงเสร็จสัญญาเซ็นในเวลาไม่นาน หลินอินกระแทกปากกาลง เจ็บใจแทบตาย เธออดเหน็บไม่ได้ว่า “ฮั่วจิ่งเจ๋อ คุณนี่ไม่เสียชื่อที่เป็นทนายจริง ๆ ทั้งโลกคงไม่มีใครเจ้าเล่ห์ไปกว่าจิ้งจอกเฒ่าอย่างคุณแล้ว!”ฮั่วจิ่งเจ๋อคนช้อนกาแฟเบา ๆ เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ขอบคุณที่ชม”หลินอินกลัวว่าถ้าอยู่ต่อจะโมโหจนขาดใจตาย จึงลุกออกไปด้วยความขุ่นเคือง....

เฉียนเย่าจู่รู้สึกหนักใจ เดาไม่ออกว่าทำไมจู่ ๆ ฮั่วจิ่งเจ๋อถึงได้เอ่ยถึงฮวาอวี่โหรวเขารีบเก็บสีหน้า เอ่ยอย่างหนักแน่น “เรื่องไปเรียนต่อเมืองนอกกำหนดตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว พี่ ผมพูดกับพี่ตรง ๆ เลยนะ ถึงฮวาอวี่โหรวจะเป็นคู่หมั้นของหลินเจ๋อ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร เบื้องหลังพยายามจะยั่วยวนผม วันนั้นในบริษัทก็เพราะเธอเข้ามาอ่อย ผมเลยเล่นด้วยขำ ๆ หลินเจ๋อมาเห็นเข้าพอดี ก็เลย… พอเกิดเรื่อง ฮวาอวี่โหรวไม่รู้จะอยู่ข้างใคร ก็เลยหนีไปเมืองนอกเสียดื้อ ๆ”“งั้นเหรอ?” ฮั่วจิ่งเจ๋อจ้องเฉียนเย่าจู่สองสามวินาทีแววตาของเขาคมกล้า ราวกับมองทะลุหัวใจคนได้ เฉียนเย่าจู่ไม่กล้าสบตา ก้มหน้าหลบสายตาเขาบีบฝ่ามือที่เริ่มชื้นเหงื่อ กำลังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่ฮั่วจิ่งเจ๋อก็ละสายตาไป เอ่ยเสียงราบเรียบ“พวกเรายังขาดหลักฐานสำคัญที่จะพิสูจน์ว่าหลินเจ๋อทำร้ายร่างกายโดยเจตนา ฮวาอวี่โหรวเป็นพยานคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ ถ้าเธอขึ้นให้การ คดีก็จะปิดได้เร็วขึ้น”เฉียนเย่าจู่ขมวดคิ้ว “ที่ฮวาอวี่โหรวเข้าร่วมคือโปรเจกต์หลักของบริษัท ถ้าถอนตัวกลางคัน บริษัทจะเสียความเชื่อมั่นจากคู่ค้าต่างชาติ”ความหมายก็คือ ยังไงฮวาอ

ไม่รู้ว่าฮั่วจิ่งเจ๋อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ บนร่างยังสวมเชิ้ตสีดำตัวเดียวกับตอนเจอกันในตอนกลางวัน ใบหน้ายังคมคายเช่นเดิม หล่อเหลาไม่เบาสายตาของเขาเหมือนจะมองมาที่ใบหน้าของหลินอิน ยกยิ้มมุมปาก ดูเหมือนกำลังยิ้ม แต่ภายใต้ดวงตากลับเรียบเฉยจนเหมือนมีสายลมหนาวพัดเขาคงไม่ได้ยินหรอกใช่ไหม?หัวใจหลินอินกระตุกวูบ เธอเบือนหน้าหนีอย่างกระอักกระอ่วน น้ำเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย “ทนายฮั่ว”ฮั่วเนี่ยนรีบวิ่งเข้ามาซุกในอ้อมกอดฮั่วจิ่งเจ๋ออย่างร่าเริง “พี่คะ วันนี้พี่กลับมาเร็วจัง มานั่งกินข้าวด้วยกันสิคะ พี่อินทำอาหารอร่อยมากเลยนะ”“งั้นเหรอ”ฮั่วจิ่งเจ๋อละสายตากลับ แล้วนั่งลงในที่สุด ความรู้สึกเหมือนมีหนามทิ่มหลังของหลินอินก็หายไป เธอจึงเดินไปเอาถ้วยและตะเกียบมาเพิ่มจากในครัวอย่างรู้กาลเทศะฮั่วจิ่งเจ๋อมองดูอาหาร มีกับข้าวสี่อย่าง แกงหนึ่งอย่าง กลิ่นหอม หน้าตาดูดี ที่สำคัญคือไม่มีพริกแม้แต่นิดเดียวตักชิมไปหนึ่งคำ รสชาติก็ใช้ได้ ถูกปากเขามากในใจฮั่วจิ่งเจ๋อผุดความคิดหนึ่งขึ้นมา...หลังมื้อเย็น หลินอินเก็บจานชามเรียบร้อยแล้วก็ไปที่ห้องน้ำสำหรับแขกพอล้างมือเสร็จ เธอกำลังจะออกไป ประตูห้องน

ฮั่วจิ่งเจ๋อมองใบหน้าของหลินอิน ราวกับถูกไออุ่นจากน้ำขับให้ผิวขาวนวลมีเลือดฝาดจาง ๆ ขนตายาวหนาและงอนงาม ดวงตากลมใสวาววับ แม้ไร้เครื่องสำอาง แต่ก็สวยจนเกินจะบรรยายสายตาของเขาเลื่อนต่ำลงไป เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งเพียงแค่คลุมถึงโคนขา ขาวเด่นจนแสบตาหลินอินทำหน้าตาลำบากใจ จับชายเสื้อเชิ้ตแล้วดึงลงเล็กน้อย แต่ยิ่งทำก็ยิ่งดูปิดไม่มิดแววตาของฮั่วจิ่งเจ๋อเข้มลึก กลืนน้ำลายเบา ๆ ก่อนใช้มือเรียวยาวตบลงข้างตัว พลางเอ่ยเสียงเรียบ“นั่งสิ ดูหนังเป็นเพื่อนฉันหน่อย”หลินอินยืนนิ่งไม่ขยับ ใต้เสื้อเชิ้ตขาวของเธอโล่งโจ้งจนรู้สึกไม่ปลอดภัย ถ้าฮั่วจิ่งเจ๋อเกิดมีสัญชาตญาณดิบขึ้นมา...ฮั่วจิ่งเจ๋อราวกับอ่านใจเธอออก มุมปากยกขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “อะไร กลัวว่าฉันจะกินเธอหรือไง?”หลินอินเม้มปาก ลังเลเล็กน้อย พอคิดถึงท่าทีเย็นชาของฮั่วจิ่งเจ๋อที่มีต่อเธอในช่วงนี้ ก็น่าจะหมดความสนใจไปแล้ว ไม่น่าจะทำอะไรเธออีกอย่าง เขาอุตส่าห์มีน้ำใจให้เธอพักค้าง ดูหนังด้วยกันแค่นี้ ถ้าปฏิเสธก็คงดูมากเรื่องเกินไปเธอจึงก้าวไปนั่งที่ปลายอีกด้านของโซฟา พร้อมหยิบหมอนอิงลายแถบสีน้ำเงินมาวางบนตักโคมไฟคริสตัลเหนือศีรษ

“กล้าเรียกเยอะเหมือนกันนะ”ฮั่วจิ่งเจ๋อคาบบุหรี่ไว้ มองใบหน้าขาวนวลของเธออย่างไม่ใส่ใจนัก แววตาฉายแววเย้ยหยันผู้หญิงนี่แสดงเก่งจริง ๆ ก่อนหน้านี้ทำตัวเป็นหญิงใจเด็ดรักนวลสงวนตัว ตอนนี้พอพูดถึงเรื่องเงินกลับคล่องปากเหลือเกินแผนยั่วแล้วถอยเพื่อให้ติดกับ เธอก็เล่นได้เก่งทีเดียวดวงตาดำของเขามองเธอ พลางพ่นควันบุหรี่ออกมา ไม่ได้บอกชัดว่าจะตกลงหรือไม่หลินอินเริ่มร้อนใจ “คุณพูดสิ ตกลงหรือไม่ตกลง?”ฮั่วจิ่งเจ๋อยกยิ้มมุมปาก เอ่ยเสียงเย็นชา “ห้าหมื่น เธอคิดว่าตัวเองมีค่าพอเหรอ?”“คุณหมายความว่ายังไง?”“รู้ไหมว่าผู้หญิงข้างนอกที่เรียกค่าตัวห้าหมื่นเขาบริการผู้ชายยังไง เมื่อคืนเธอนอนเฉย ๆ ให้ฉันทำทั้งหมด เหมือนคนมาคอยเอาใจผู้ชายที่ไหนกัน ฉันออกแรงแล้วยังต้องเสียเงิน เธอนี่เอาเปรียบเก่งจริง ๆ”ฮั่วจิ่งเจ๋อบี้ดับบุหรี่ แล้วหัวเราะในลำคอ “อีกอย่าง เมื่อคืนไม่ใช่ว่าเธอเต็มใจเองเหรอ?”“คะ คุณ...”หลินอินเม้มปาก มือเล็กกำผ้าปูแน่น ใบหน้าแดงก่ำ อึกอักอยู่นานแต่ก็พูดอะไรไม่ออกผู้ชายคนนี้สมแล้วที่เป็นทนายมือทอง พูดมีเหตุมีผลไปหมด จนเธอนึกคำโต้กลับไม่ออกไปชั่วขณะฮั่วจิ่งเจ๋อเปิดผ้าห่ม ค่อย