All Chapters of เกมรักทนายร้าย: Chapter 41 - Chapter 50

“ครับ ๆ ๆ ”เฉียนเย่าจู่คว้าโทรศัพท์ได้ในใจก็ดีใจ เขารีบตอบรับทันที“ไสหัวไป!” ฮั่วจิ่งเจ๋อตวาดไล่คนด้วยน้ำเสียงเย็นชา“พี่ก็รีบพักผ่อนซะนะ ผมไปก่อนละ”พอออกจากคอนโด เฉียนเย่าจู่ก็หุบรอยยิ้มประจบเอาใจบนดวงหน้าทันที เขาตรวจดูแอปที่ซุกซ่อนไว้ในโทรศัพท์ก่อนว่ามีปัญหาอะไรหรือไม่ จากนั้นก็จัดการลบคลิปรังแกในอัลบั้มรูปทิ้งเมื่อจัดการเรื่องพวกนี้เสร็จแล้ว ในตาของเฉียนเย่าจู่ก็ผุดแววอำมหิตขึ้นมา เขากัดฟันกรอดตอนนี้เขาใกล้แน่ใจแล้ว ว่าหลินอินมีอะไรกับฮั่วจิ่งเจ๋อจริง!มิน่าถึงได้ปฏิเสธที่จะคบกับเขา ที่แท้ก็เกาะคนที่มีอำนาจมากกว่าได้แล้วนี่เองเหอะ เกาะคนมีอำนาจมากกว่าได้แล้วยังไง?อย่างไรเขาก็จะยังไม่ยอมปล่อยพวกเธอไปอยู่ดี ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องเล่นหลินอินให้เละ ทำให้หลินเจ๋อรู้สึกว่ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย!ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ฮั่วจิ่งเจ๋อนอนด้วยไม่กี่ครั้งก็เบื่อแล้ว เขาไม่เชื่อหรอกว่าฮั่วจิ่งเจ๋อจะแตกหักกับเขาที่เป็นลูกผู้น้องคนนี้ได้ลงคอเพียงเพราะหลินอิน!……หลินอินค่อย ๆ ลืมตา โคมไฟคริสตัลบนเพดานอันคุ้นเคยปรากฏเข้ามาในดวงตา ตั้งสติสักพักถึงนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอ

หลินอินไม่ได้พูดอะไร แต่ลงมาจากบนตัวเขา แล้วคว้าผ้าห่มผืนบางมาห่อตัวเองไว้เธอเหลือบตาขึ้นมองฮั่วจิ่งเจ๋อ แล้วพูดออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ฉันไม่ต้องการให้คุณเลี้ยง และไม่ต้องการการสนับสนุนของคุณด้วย”ฮั่วจิ่งเจ๋อแสยะยิ้ม คิดว่าเธอจงใจรักนวลสงวนตัว “ต่อหน้าฉันไม่ต้องเสแสร้งหรอก ฉันรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง นอนกับฉันได้ทั้งเงินเดือนทั้งอนาคต ถ้าเธอไม่โง่ก็ควรคว้าโอกาสนี้ไว้”“ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่ต้องการ!”แววตาของหลินอินอาบย้อมไปด้วยการฝืนแข็งแกร่งเข้มข้น น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมาก ดูไม่เหมือนจงใจทำเป็นรักนวลสงวนตัวจริง ๆฮั่วจิ่งเจ๋อจ้องมองเธอนิ่ง ๆ หลายวินาที เข้าใจความคิดของเธอได้จากความเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นที่อยู่ในสายตานั้นของเจ้าตัวพวกนักศึกษาปัญญาชนล้วนมีนิสัยเสียอยู่อย่างหนึ่ง คือเข้าใจว่าตนเองมีคุณธรรมสูงส่ง หลินอินก็ไม่ยกเว้นฮั่วจิ่งเจ๋อแสยะปาก หัวเราะเย้ยหยันออกมา “หลินอิน ความทระนงให้ข้าวเธอกินไม่ได้หรอกนะ เพิ่งมาทำตัวเป็นคนดีมีคุณธรรมเอาป่านนี้ไม่คิดว่ามันสายไปหน่อยหรือไง? คิดถึงประโยชน์ที่แท้จริงให้ดีต่างหากถึงจะเป็นเรื่องที่คนฉลาด ๆ ควรทำ”“ที่ต้องตกลงมาอยู่ในบ่อโคลนก็เป็น

ฮั่วจิ่งเจ๋อแก่กว่าเฉียนเย่าจู่เพียงไม่กี่ปี แต่ความมีความสามารถเก่งกาจ ประสบความสำเร็จในด้านธุรกิจจนน่าจับตามอง กอปรกับมีฐานะชั้นหนึ่งอยู่ ทำให้คนที่อายุเท่ากันกับเขายังต้องก้มหัวให้เขา และกริ่งเกรงเป็นส่วนใหญ่เฉียนเย่าจู่ก็ไม่ยกเว้น หลังจากนั่งลงก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับฮั่วจิ่งเจ๋อฮั่วจิ่งเจ๋อขยับริมฝีปากเล็กน้อย เอ่ยซักไซ้ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบแกมบีบบังคับ “ฉันให้นายไปถอนฟ้อง แต่นายกลับเล่นลูกไม้ลับหลังฉัน?”เขาเพิ่งจะบินไปเมืองหลวง หลินเจ๋อก็ยอมรับผิดเสียแล้ว ไม่ต้องใช้หัวสมองคิดให้มาก็เดาประเด็นสำคัญของเรื่องนี้ได้เฉียนเย่าจู่ก้มหน้าต่ำยิ่งกว่าเดิม เขาหมดทางปฏิเสธ เดิมทีคิดว่าผ่านไปแล้วสักสองสามวันฮั่วจิ่งเจ๋อถึงจะกลับมา เขาเลยฉวยจังหวะนี้จัดการดำเนินมันเสียเลย ถึงเวลานั้นต่อให้ฮั่วจิ่งเจ๋อกลับมาเรื่องราวมันก็จบไปแล้วนึกไม่ถึงว่าฮั่วจิ่งเจ๋อจะกลับมากะทันหันแบบนี้ เขาคำนวณผิดพลาดไปจริง ๆ“พูด” น้ำเสียงของฮั่วจิ่งเจ๋อเย็นเยียบเฉียนเย่าจู่ดึงดันพูดไปว่า “พี่ ก็แค่หลินเจ๋อคนเดียวเอง พี่จำเป็นต้องเป็นศัตรูกับผมเพื่อคนนอกคนเดียวเหรอ? พวกเราต่างหากที่เป็นพี่น้องกัน พี่อย

เธอนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าเขา พลางเงยหน้ามอง ดวงหน้าเล็ก ๆ ขาวนวลประดับรอยยิ้มเอาใจ ทำท่าทางยอมอ่อนน้อมถ่อมตนลูกไม้ถนัดของผู้หญิงคนนี้เชียวแหละ ถึงเวลาจะใช้ประโยชน์จากเขาก็มักจะทำหน้าทำตาแบบนี้ฮั่วจิ่งเจ๋อโน้มตัวเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอ เขาไม่ได้พูดอะไร เอาแต่มองเธออยู่แบบนั้นหลินอินกะพริบตาโตปริบ ๆ ดวงตาใสซื่อคู่นี้ดูแล้วช่างทำให้คนรู้สึกสงสารเอ็นดูฮั่วจิ่งเจ๋อหัวเราะเยาะ กล่าวเย้ยหยันด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างถึงที่สุด “เธอเห็นฉันฮั่วจิ่งเจ๋อคนนี้เป็นคนต่ำตมอะไร? คิดจะถีบหัวส่งก็ถีบหัวส่ง คิดจะเรียกก็เรียก?”เขาปล่อยมือจากเธอ แล้วเชิดหน้าเชิดคาง ราวกับแมวตัวโตแสนเย่อหยิ่งแมวพองขนต้องลูบ ผู้ชายงอนก็ต้องง้อแต่ว่าง้อคนนี้ยากกว่าง้อแมวตั้งเยอะ!เดิมทีหลินอินก็ไม่ได้ช่ำชองเรื่องการง้อคนอยู่แล้ว เธอเค้นสมองสรรหาคำพูดดี ๆ ออกมาตั้งมากมาย เอ่ยคำพูดสรรเสริญเชยชมออกมาเท่าที่นึกได้จนหมดสิ้น จนใจที่เจ้าตัวก็ยังคงไม่หือไม่อืออยู่ดี“ทนายฮั่ว คุณปลดบล็อกฉันเถอะนะ สาบานเลยว่าจะไม่พูดอะไรพวกนั้นอีก...”เธอพูดจนน้ำลายจะแห้งอยู่แล้ว ฮั่วจิ่งเจ๋อก็ยังนิ่งไม่ปรายตามองเธอสักนิด เขาลุกขึ้

“ใช่! เฉียนเย่าจู่ไม่ยอมให้พวกเราติดต่อพี่อวี่โหรว แล้วก็ไม่ให้พี่อวี่โหรวกลับประเทศด้วย นี่มันแปลกมาก!”หลินอินยิ่งคิด คิ้วก็ยิ่งขมวดเป็นปมแน่น คดีนี้ให้ความรู้สึกแปลก ๆ บางอย่างมาตั้งแต่แรกแล้วฮั่วจิ่งเจ๋อมองเธอแล้วว่า “ฮวาอวี่โหรวที่อยู่ต่างประเทศไม่ได้ถูกจำกัดสิทธิเสรีภาพทางกาย สามารถเดินทางได้อิสระ”ความหมายก็คือ ฮวาอวี่โหรวสามารถเดินทางกลับประเทศได้ แต่เธอเลือกที่จะไม่กลับหลินอินขมวดคิ้วแน่นยิ่งกว่าเดิม เกิดความสงสัยผุดขึ้นในใจ แต่เธอเชื่อความรู้สึกของตัวเอง มันต้องเกิดเรื่องอะไรบางอย่างกับฮวาอวี่โหรวแน่เธอคว้าแขนของฮั่วจิ่งเจ๋อไว้ พลางมองด้วยสายตาอ้อนวอน “ทนายฮั่ว คุณพอจะช่วยตรวจสอบต่อไปได้ไหมว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพี่อวี่โหรวหรือเปล่า?”ฮั่วจิ่งเจ๋อพยักหน้า “อืม ฉันจะให้คนจับตาดูต่อ”“แล้วก็พี่ชายฉัน...”ความกังวลผุดขึ้นบนดวงหน้าของหลินอิน ครั้งนี้เป็นเพียงแค่การข่มขู่ เธอกลัวว่าครั้งหน้าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริง ๆฮั่วจิ่งเจ๋อลูบหน้าเธอ เอ่ยปากรับรองกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยของพี่ชายเธอ เฉียนเย่าจู่ไม่กล้าทำอะไรหรอก”“แล้วเรื่องขึ้นศา