All Chapters of เกมรักทนายร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

หลินอินรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก จึงถอยหลังไปสองก้าว จนกระทั่งเอวชนเข้ากับเคาน์เตอร์กระจก ไม่เหลือที่ให้ถอยอีกร่างสูงใหญ่กำยำของฮั่วจิ่งเจ๋อกดเธอไว้กับขอบอ่างล้างหน้า เขาก้มลงเล็กน้อย ดวงตาลึกคมจ้องใบหน้าเล็กของเธอ“ลาออกได้ฉับไวขนาดนั้น ที่แท้ก็เพราะมีตัวสำรองสินะ เขาให้เธอเท่าไหร่ หือ?”น้ำเสียงของเขาราบเรียบ กลับแฝงการเย้ยหยันอย่างไม่ปิดบังหลินอินเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสฉายความโกรธ “ทนายฮั่ว ฉันกับอาจารย์จางบริสุทธิ์ใจต่อกัน กรุณาอย่าพูดจาเพ้อเจ้อ!”ว่าเธอยังพอทนได้ แต่จะโยงไปถึงจางหล่างอี้ไม่ได้ ถึงเธอจะเป็นนักศึกษา แต่ก็รู้ดีว่าถ้าอาจารย์มีข่าวลือกับนักศึกษา ผลลัพธ์จะร้ายแรงมากใบหน้าหล่อคมเด่นชัดของเขาโน้มเข้ามา ดวงตาดำหรี่ลง “แล้วเธอจะพิสูจน์ยังไง?”“ฉัน...”หลินอินก็ฉุกคิดขึ้นมา ทำไมเธอต้องพิสูจน์ด้วย?เกือบจะตกหล่นเข้าไปในวงวนพิสูจน์ตัวเองที่ฮั่วจิ่งเจ๋อวางไว้ซ้ำอีกแล้ว!เธอถลึงตาใส่เขาแล้วผลักออก “คุณจะเชื่อหรือไม่ก็ช่าง หลบนะ ฉันจะออกไป”ข้อมือทั้งสองถูกเขาใช้มือใหญ่เพียงข้างเดียวจับไว้ ฮั่วจิ่งเจ๋อกดร่างเธอไว้ ใบหน้าหล่อคมเลื่อนมาใกล้อีกครั้ง อยู่ใกล้จนเธอได้กล

ฮั่วจิ่งเจ๋อก้มตามอง ในดวงตาสะท้อนภาพรอยยิ้มประจบเอาใจที่หญิงสาวพยายามฝืนรักษาไว้ ท่าทีถ่อมตนเช่นนี้ชวนให้ผู้ชายเกิดความคิดชั่วร้ายอยากรังแกขึ้นมาฮั่วจิ่งเจ๋อไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไร เขายกมือขึ้นบีบปลายคางเธอ ดวงตาเย็นชามองสำรวจหลินอินนั่งยองอยู่กับพื้น ถูกบังคับให้เงยหน้า ริมฝีปากแดงเผยอเล็กน้อย ดวงตาชุ่มน้ำ “ทนายฮั่ว...”น้ำเสียงนั้นออดอ้อนโดยไม่รู้ตัว เธอเป็นเหมือนปีศาจที่เกิดมาเพื่อยั่วยวนมนุษย์แววตาฮั่วจิ่งเจ๋อเข้มขึ้นเล็กน้อย หัวใจสั่นไหว ก่อนโน้มลงกัดเนื้อปลานุ่มละมุน รสชาติก็ยังอร่อยเหมือนเดิมหลินอินพลันยินดี ป้อนเขาต่ออย่างรู้จังหวะขณะเธอป้อน ดวงตาดำสนิทของฮั่วจิ่งเจ๋อก็มองเธอตรง ๆ เขามีดวงตาหงส์ได้รูป แววตาเปี่ยมเสน่ห์โดยกำเนิด และยามมองเธอก็เต็มไปด้วยความใคร่ปรารถนาแม้ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า ก็เหมือนถูกเขากลืนกินไปแล้วทั้งตัวแก้มหลินอินร้อนผ่าว พยายามหลบสายตาเขาเธอตักซุปกระดูกแล้วส่งไปที่ริมปากเขา แต่เขาเอนตัวพิงไปข้างหลัง เอ่ยเสียงเรียบ “อิ่มแล้ว”หลินอินวางชามลง ยังคงนั่งยองอยู่เช่นนั้น แม้เท้าจะชาไปหมดก็ไม่ลุกขึ้นเธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาใสจับจ้องเขาไม่กะพริบ เอ่ย

หลินอินเคยเจอกับพละกำลังของฮั่วจิ่งเจ๋อมาแล้ว เขาไม่ต้องการพัก และก็ไม่ยอมให้หลินอินพัก ทรมานเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าผลก็คือหลินอินก็ทนไม่ไหวจนต้องขอร้อง สุดท้ายเป็นลมไปฮั่วจิ่งเจ๋อจึงยอมปล่อยและอุ้มเธอไปล้างตัวในห้องน้ำเธอนอนหลับลึกจนกระทั่งฟ้าสว่าง แสงอาทิตย์ลอดผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ทิ้งเงาลวดลายลงบนพื้นหลินอินลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ผ้าม่านสีขาวนวลที่คุ้นตาปรากฏในสายตา ภาพความทรงจำเมื่อคืนผุดขึ้นทีละฉาก ชัดเจน เร่าร้อน จนทำให้แก้มเธอร้อนผ่าวมือใหญ่หนึ่งข้างวางอยู่ที่เอวเธอ ก่อนจะได้ยินเสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้น “ตื่นแล้วเหรอ”หลินอินเม้มปากแต่ไม่กล้าขยับ ผู้ชายในตอนเช้าน่ะ เธอไม่กล้าไปหาเรื่องหรอกฮั่วจิ่งเจ๋อแสดงออกชัดเจนว่าไม่คิดจะปล่อยเธอ เขาจูบซอกคอด้านหลังของเธออย่างแผ่วเบา มือสอดลอดจากใต้แขนเธอเข้าไป...หลังจบ หลินอินฟุบหน้าลงบนหมอนหอบหายใจเบา ๆ มองไปยังชายหนุ่ม “ทนายฮั่ว วันนี้ฉันต้องไปจ่ายค่ารักษาที่โรงพยาบาล”“ฉันหิว” หลังได้อิ่มเอมใจ ฮั่วจิ่งเจ๋อคาบบุหรี่ไว้ สีหน้าเฉื่อยชา ไม่ตอบคำพูดของเธอ“ฉันจะไปทำอาหารเช้าให้”หลินอินรู้ว่าเขาไม่ผิดสัญญา จึงฝืนความเมื่อยล้า สวมชุดเดร

กวนโยวชิงมองซ้ายมองขวา พอแน่ใจว่าไม่มีคนอยู่รอบข้างก็โน้มตัวลง เอ่ยด้วยเสียงที่มีเพียงสองคนได้ยิน “หลินเจ๋อถูกเฉียนเย่าจู่รังแกมานาน แถมยังชอบถ่ายวิดีโอเก็บไว้ ถ้าเธออยากได้หลักฐาน ต้องเอาโทรศัพท์ของเขามาให้ได้”พูดจบ กวนโยวชิงจ้องมองเธอ “เฉียนเย่าจู่ไม่ใช่คนดี เธอต้องระวังตัว”เขาช่วยได้แค่นี้เท่านั้นหลินอินกลับถึงห้องพัก ปีนขึ้นเตียงเพื่อนอนพัก พอหลับตา คำพูดของกวนโยวชิงก็ดังก้องอยู่ในหัวเธอพลิกตัวไปมาจนนอนไม่หลับ จึงลืมตาขึ้น สีหน้าเคร่งเครียดถ้าจะเอาวิดีโอมา เธอต้องเข้าใกล้เฉียนเย่าจู่ ซึ่งย่อมต้องเสี่ยงใกล้ถึงวันขึ้นศาลแล้ว เธอต้องลองเสี่ยงดูหลินอินเปิดไลน์ ส่งข้อความไปหาคนที่ใช้รูปโปรไฟล์สีดำว่า : [ฉันต้องการสถานที่ที่เฉียนเย่าจู่ไปบ่อยที่สุด]ไม่นาน ปลายทางก็ตอบกลับมา “หนึ่งหมื่น”หลินอินโอนเงินไป ไม่กี่นาทีต่อมา เธอก็ได้รับชื่อบาร์แห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัยมีนักศึกษาไม่น้อยที่อยากเข้าใกล้คนรวย จึงเกิดธุรกิจที่คอยขายข้อมูลสถานที่ที่พวกคนรวยไปบ่อยครั้งก่อนที่หลินอินเข้าใกล้ฮั่วจิ่งเจ๋อ ก็ใช้วิธีนี้เหมือนกันเธอไม่ได้ไปดักรอที่บาร์ทันที เพราะเมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกดุเด

เฉียนเย่าจู่กดร่างหลินอินไว้ โน้มลงแทะเล็มซอกคอของเธอ ไม่ว่าเธอจะดิ้นยังไงก็ไร้ผล ความต่างของพละกำลังทำให้เธอไม่อาจต่อต้านได้เลยใบหน้าของหลินอินซีดเผือดไร้สีเลือด ทันใดนั้นหางตาก็เหลือบไปเห็นไวน์แดงบนโต๊ะข้างเตียงเธอเอื้อมมือออกไปพยายามคว้าไวน์แดง ส่วนเฉียนเย่าจู่ถูกหลินอินทำให้เคลิบเคลิ้มจนสติเลือน “เธอหอมจริง ๆ ฉันจะทนไม่...”เพล้ง!ขวดไวน์แดงฟาดใส่หัวเฉียนเย่าจู่เต็มแรง ชั่วพริบตา เลือดสีแดงสดไหลอาบลงมาตามขมับ ย้อมผ้าปูที่นอนสีขาวให้กลายเป็นสีแดงฉานเฉียนเย่าจู่เบิกตากว้าง ก่อนจะเอนล้มไปอีกด้านตรง ๆกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งตีขึ้นจมูก หลินอินหน้าซีดกว่าเดิม ฝืนกลั้นความกลัวแล้วเอามือไปอังจมูกเฉียนเย่าจู่ ยังมีลมหายใจอยู่เธอถอนหายใจโล่งอก ไม่มีเวลาจะสนใจอย่างอื่น พอหาโทรศัพท์เจอก็วิ่งลนลานออกจากห้องเมื่อออกจากลิฟต์ เธอไม่กล้าหยุดแม้แต่วินาทีเดียว วิ่งตรงไปยังทางออกที่โถงใหญ่ประตูกระจกเปิดออกกะทันหัน ร่างสูงสง่าก้าวเข้ามาหลินอินวิ่งเร็วเกินไปจนหยุดไม่ทัน ทั้งร่างพุ่งเข้าไปชนอกของชายคนนั้นเข้าเต็ม ๆ จมูกกระแทกอกเขาเต็มแรง ความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นปราดขึ้นไปถึงสมองเธอเจ็บจนต้