All Chapters of เกมรักทนายร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

“ในร่างกายของฉันยังมีของเหลวของเขาอยู่ ถ้าพวกคุณไม่เชื่อก็ไปตรวจดีเอ็นเอได้ค่ะ”ที่สถานีตำรวจ ภายในห้องสอบสวนบนคอของหลินอินเต็มไปด้วยรอยแดงที่ดูคลุมเครือ ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดขาว แม้แต่เสียงก็ยังสั่นเทาส่วนฝั่งตรงข้ามมีชายคนหนึ่งที่สวมสูทราคาแพงหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่ เมื่อเผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาของเธอ เขากลับสงบนิ่งไม่หวาดหวั่น“คุณหลิน คุณแน่ใจ...เหรอครับว่าเป็นทนายฮั่วที่ฝืนใจคุณ ใช้กำลังกับคุณ?”เจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับผิดชอบการบันทึกคำให้การเหลือบมองชายน่าเกรงขามทีหนึ่ง ไม่เชื่อเลยว่าทนายฮั่วผู้โด่งดังจะข่มขืนผู้หญิงเขาคือทนายความใหญ่ที่ไม่มีใครในแวดวงเมืองหลวงไม่รู้จัก เขาจะรู้กฎหมายแต่ยังทำผิดกฎหมายได้อย่างไร?หลินอินเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ เอ่ยน้ำเสียงอู้อี้ “คุณตำรวจคะ หรือว่าทนายไม่ใช่ผู้ชาย? เขาไม่มีเครื่องมือก่อเหตุหรือไง?”ฮั่วจิ่งเจ๋อเลิกคิ้ว เหลือบตามองหญิงสาวตรงข้ามที่ดูอ่อนแอน่าสงสาร“กล่าวหาว่าฉันข่มขืน แล้วหลักฐานล่ะ?”ดวงตาคู่นั้นลึกล้ำราวบ่อน้ำ มองทะลุได้ทุกสิ่งหัวใจหลินอินสะท้าน เธอหลบสายตาเขา ขบเม้มริมฝีปาก “ฉัน...ฉันมีหลักฐาน”เธอหยิบโทรศัพท์ส่งให้เจ้าหน้

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบมองเธอจากมุมสูง คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากบางนั้นบาดหูเป็นพิเศษ “ความใจง่ายของคุณหลินทำให้ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่า เยื่อพรหมจรรย์ของเธอไปทำเสริมมาทีหลังหรือเปล่า”“คุณ!”หลินอินโกรธจนอกกระเพื่อมขึ้นลง อย่างน้อยเธอก็เป็นลูกสาวครอบครัวดี ถ้าไม่ใช่เพราะเจอเรื่องไม่คาดฝันกะทันหัน จะไปทำเรื่องแบบนั้นได้อย่างไรผู้ชายคนนี้เอาเปรียบเธอแล้วยังไม่พอ ยังจะมาดูถูกเธออีก!ดวงตาของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ แต่ฮั่วจิ่งเจ๋อทำราวกับไม่เห็น พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ผู้บรรลุนิติภาวะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง ทำร้ายร่างกายคนอื่นเป็นเรื่องผิดกฎหมาย การติดคุกคือผลที่หลินเจ๋อต้องยอมรับ เธอไม่จำเป็นต้อง...”“เงียบนะ!” ขอบตาของหลินอินแดงก่ำ น้ำเสียงสั่นเครือด้วยอารมณ์ “คุณไม่รู้อะไรเลย คนอย่างคุณมีแต่จะขายมโนธรรมของตัวเองเพื่อช่วยคนชั่วรังแกคนดี!”“พี่ชายฉันบริสุทธิ์ เฉียนเย่าจู่ต่างหากที่รังแกพี่ชายฉันมาตลอด เป็นเฉียนเย่าจู่ที่ลงมือก่อน พี่ชายฉันแค่ป้องกันตัว เขามีความผิดอะไร!”“ก็เพราะว่าเฉียนเย่าจู่เป็นลูกชายของเถ้าแก่ ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าล่วงเกินเขา กลับดำเป็นขาว ให้การเท็จใส่ร้าย

เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? หรือว่ายังไม่ตายใจ เลยตั้งใจมาดักรอเขาหลินอินกำลังครุ่นคิดอยู่ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีเงาทอดลงมาเหนือศีรษะเธอเงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาสีดำสนิทลุ่มลึกคู่หนึ่ง เธอชะงักไปเล็กน้อย “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”แต่พอคิดอีกที ที่นี่คือย่านวิลล่าคนมีฐานะ การที่ฮั่วจิ่งเจ๋อจะปรากฏตัวที่นี่ก็เป็นเรื่องปกติชายหนุ่มลดสายตาลงสำรวจเธอ มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่แทบมองไม่เห็น “ความสามารถของเธอนี่ไม่เบาเลยนะ แม้แต่ที่อยู่ของฉันก็ยังสืบหาจนเจอ”คำพูดของเขาช่างไร้เหตุผลสิ้นดีหลินอินขมวดคิ้ว “ใครไปสืบที่อยู่ของคุณกัน คุณพูดจาไร้สาระอะไร?”ฮั่วจิ่งเจ๋อโน้มตัวลง นิ้วเรียวยาวเชยคางของเธอขึ้น “หรือว่าเธอไม่ได้ตั้งใจมาหาฉันโดยเฉพาะ?”“ถ้าป่วยเป็นโรคเพ้อเจ้อก็ไปรักษาซะ อย่ามาแสดงอาการแถวนี้ ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณเลยสักหน่อย”หลินอินปัดมือของผู้ชายคนนั้นออกอย่างไม่พอใจนัก “กรุณาให้เกียรติกันด้วย อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉัน”“ก็นอนด้วยกันไปแล้ว ส่วนไหนบนตัวเธอที่ฉันยังไม่เคยเห็น ตอนนั้นทำไมไม่บอกให้ฉันให้เกียรติล่ะ หือ?”ดวงตาหงส์คู่สวยที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มของฮั่วจิ่งเจ๋อ ทอดสาย

หลินอินหันกลับไป ก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่นของฮั่วจิ่งเจ๋อเขาสวมเสื้อโค้ตสีดำ กางร่มแล้วก้าวฉับ ๆ เข้ามาหาเธอฝนที่อยู่เหนือศีรษะหยุดลงแล้ว ฮั่วจิ่งเจ๋อลดสายตาลงต่ำ กวาดตามองใบหน้าของเธอที่เปียกโชกไปด้วยน้ำฝน เอ่ยคำพูดสั้น ๆ แต่หนักแน่น “ขึ้นรถ”วันที่ฝนตกในช่วงต้นฤดูร้อน อุณหภูมิยังคงต่ำมากหลินอินกอดตัวเองไว้ ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีม่วง แต่ก็ยังพูดอย่างดื้อรั้น “คุณไม่ต้องมายุ่ง”เธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณฮั่วจิ่งเจ๋อฮั่วจิ่งเจ๋อพูดไม่ออกกับความหัวดื้อของเธอ สถานการณ์แบบไหนแล้วยังจะทำเป็นเก่งอีก“ดูเหมือนว่าเธออยากจะแสดงแฟชั่นโชว์ซีทรูบนถนนมากสินะ”ท่อนบนของหลินอินสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ตอนนี้มันเปียกโชกไปหมด จนเห็นสีของชุดชั้นในได้เลยที่สำคัญคือเธอเป็นคนอวบอิ่มมาก... ขนาดที่ใช้สองมือบังไว้ข้างหน้าก็ยังปิดไม่มิด คนที่เดินผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองหลินอินรู้สึกอับอาย กัดริมฝีปากแน่น “คุณไม่ต้องมายุ่ง...”เธอยังพูดไม่ทันจบ ภาพตรงหน้าก็พลันมืดลง ร่างกายโคลงเคลงอย่างควบคุมไม่ได้ แล้วล้มลงไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้นทันทีฮั่วจิ่งเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย สอดมือข้างหนึ่งผ่านเอวด้า

ปกติแล้วหลินอินใช้เวลาไปกับการเรียนและทำงานพิเศษ ความสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมชั้นจึงค่อนข้างธรรมดา มีเพียงเพื่อนร่วมห้องสองคนเท่านั้นที่สนิทสนมด้วย เพื่อนร่วมห้องของเธอก็มาจากครอบครัวธรรมดาเหมือนกัน ปกติต้องทำงานพิเศษเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน คงไม่มีเงินเหลือให้เธอยืมขณะที่เธอกำลังคิดจนเหม่อลอย ประตูหอพักก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก ร่างสองร่างเดินเข้ามา“คิดอะไรอยู่เหรอ เห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดีเลย”หลี่ป้านเซี่ยวางหนังสือลง หันมามองเธอ หลินอินไม่ได้เล่าเรื่องที่บ้านให้รูมเมตฟัง ทำได้เพียงฝืนยิ้มออกมา “ไม่มีอะไร”จากนั้นเธอก็ปีนขึ้นเตียงแล้วปิดม่านลงในตอนนั้น เพื่อนสาวสองคนด้านล่างก็เริ่มคุยเรื่องซุบซิบกัน พูดถึงเน็ตไอดอลคนหนึ่งในโรงเรียนที่ไลฟ์สดแล้วได้เงินเยอะมากหลินอินเงี่ยหูฟังอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเปิดม่านเตียงออก ถามด้วยความอยากรู้ “ไลฟ์สดได้เงินเยอะเหรอ? วันหนึ่งได้เท่าไหร่?”หลี่ป้านเซี่ยตอบ “ฉันได้ยินมาว่าเน็ตไอดอลคนนั้นของมหาลัยเรา... ไลฟ์ครั้งหนึ่งได้ค่าโดเนทอย่างเดียวก็เป็นห้าหมื่นถึงแสนแล้วนะ นี่ยังไม่นับเงินโอนกับของขวัญจากพวกคนขี้ประจบที่ตามเลียเธออีกนะ”ได้เงินเยอะ