เกมรักทนายร้าย

“ในร่างกายของฉันยังมีของเหลวของเขาอยู่ ถ้าพวกคุณไม่เชื่อก็ไปตรวจดีเอ็นเอได้ค่ะ”

ที่สถานีตำรวจ ภายในห้องสอบสวน

บนคอของหลินอินเต็มไปด้วยรอยแดงที่ดูคลุมเครือ ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดขาว แม้แต่เสียงก็ยังสั่นเทา

ส่วนฝั่งตรงข้ามมีชายคนหนึ่งที่สวมสูทราคาแพงหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่ เมื่อเผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาของเธอ เขากลับสงบนิ่งไม่หวาดหวั่น

“คุณหลิน คุณแน่ใจ...เหรอครับว่าเป็นทนายฮั่วที่ฝืนใจคุณ ใช้กำลังกับคุณ?”

เจ้าหน้าที่ตำรวจที่รับผิดชอบการบันทึกคำให้การเหลือบมองชายน่าเกรงขามทีหนึ่ง ไม่เชื่อเลยว่าทนายฮั่วผู้โด่งดังจะข่มขืนผู้หญิง

เขาคือทนายความใหญ่ที่ไม่มีใครในแวดวงเมืองหลวงไม่รู้จัก เขาจะรู้กฎหมายแต่ยังทำผิดกฎหมายได้อย่างไร?

หลินอินเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ เอ่ยน้ำเสียงอู้อี้ “คุณตำรวจคะ หรือว่าทนายไม่ใช่ผู้ชาย? เขาไม่มีเครื่องมือก่อเหตุหรือไง?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อเลิกคิ้ว เหลือบตามองหญิงสาวตรงข้ามที่ดูอ่อนแอน่าสงสาร

“กล่าวหาว่าฉันข่มขืน แล้วหลักฐานล่ะ?”

ดวงตาคู่นั้นลึกล้ำราวบ่อน้ำ มองทะลุได้ทุกสิ่ง

หัวใจหลินอินสะท้าน เธอหลบสายตาเขา ขบเม้มริมฝีปาก “ฉัน...ฉันมีหลักฐาน”

เธอหยิบโทรศัพท์ส่งให้เจ้าหน้าที่ “ข้างในมีไฟล์เสียง พวกคุณฟังได้”

เจ้าหน้าที่เปิดเสียงบันทึก เสียงหวาดกลัวของหลินอินก็ดังก้องไปทั่วห้องสอบสวน สลับกับเสียงร้องไห้วิงวอนให้ฝ่ายชายปล่อย และต่อจากนั้นก็เป็นเสียงไม่เหมาะสำหรับเด็ก

เจ้าหน้าที่ช็อกหนัก มองชายหนุ่มที่ยังคงนิ่งสงบ “ทนายฮั่ว คุณ...”

“ผมยอมรับว่านอนกับเธอจริง”

ริมฝีปากบางของฮั่วจิ่งเจ๋อ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ ไม่ปฏิเสธแม้แต่น้อย

เขายอมรับเร็วเกินไป จนหลินอินเผลอกำชายเสื้อแน่น ความไม่สบายใจเอ่อขึ้นมาแทน

วินาทีถัดมา เสียงเย็นชาของฮั่วจิ่งเจ๋อก็ดังขึ้นอีกครั้ง “แต่เป็นเธอที่ขอให้ผมนอนด้วย”

หลินอินลุกพรวดขึ้น สีหน้าตื่นตระหนก “พูดบ้าอะไรของคุณ!”

ฮั่วจิ่งเจ๋อยกมุมปาก ดวงตาดำขลับฉายรอยยิ้ม “ฉันมีหลักฐาน”

“หลักฐานอะไร?” หลินอินพลันตึงเครียดขึ้นมา แต่ก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะเธอตั้งใจวางแผนถึงได้แอบบันทึกเสียงไว้ล่วงหน้า ทว่าหลังจากฮั่วจิ่งเจ๋อพาเธอกลับบ้านก็เริ่มเรื่องบนเตียงทีนทีทันที เขาจะมีหลักฐานอะไรได้?

ความตึงเครียดในใจของหลินอินจึงผ่อนคลายลงเล็กน้อย

จนกระทั่งได้ยินคำพูดถัดมาของชายหนุ่ม

“ในห้องนอนฉันติดกล้องเอาไว้ จะเป็นการข่มขืนหรือสมยอม แค่ดูก็รู้”

ฮั่วจิ่งเจ๋อเขย่าโทรศัพท์ในมือ มองหญิงสาวอย่างใจเย็น “อยากให้ฉันเปิดบนจอใหญ่ไหม?”

หลินอินหน้าถอดสี “คุณ คุณถึงขนาดติดกล้องในห้องนอนเลยเหรอ!”

“เพื่อป้องกันพวกผู้หญิงเจ้าเล่ห์บางคน” ฮั่วจิ่งเจ๋อยิ้มบาง

หลินอินพลันลนลาน เธอคิดมาทุกทางแต่ไม่เคยคาดว่าฮั่วจิ่งเจ๋อจะติดกล้องในห้องนอน เช่นนั้นภาพที่เธอกับเขามีความสัมพันธ์ก็ถูกบันทึกไว้ทั้งหมดน่ะสิ

หากถูกเปิดบนจอใหญ่ เธอไม่ต้องป่นปี้ตีนังเหรอ!

ตอนนี้หลินอินรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด

“คุณตำรวจ หลักฐานอยู่ในโทรศัพท์ของผม พร้อมพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของผมได้ทุกเมื่อ”

ฮั่วจิ่งเจ๋อเอื้อมมือจะส่งโทรศัพท์ให้เจ้าหน้าที่ตำรวจ

“เดี๋ยว!” หลินอินได้สติ รีบเอ่ย “ฉัน...ฉันจะไม่แจ้งความเขาแล้ว!”

เจ้าหน้าที่ทำหน้าขรึม “หมายความว่ายังไง? แจ้งความนี่ใช่ว่าอยากแจ้งก็แจ้ง อยากถอนก็ถอนได้หรอกนะ? คุณหลิน คุณกำลังทำให้ตำรวจเสียเวลา เสียทรัพยากรอยู่นะ!”

“และถ้าหลักฐานของทนายฮั่วเป็นความจริง คุณก็กำลังหมิ่นประมาท มีโทษติดคุกนะเลยนะ!”

หลินอินยังอายุน้อย ถูกขู่ก็สะดุ้งทันที เลือดฝาดบนใบหน้าหายวับ เหลือเพียงความซีดเผือด

“ฉัน... ฉัน...” เธอบีบนิ้วแน่นไม่รู้จะทำอย่างไร น้ำตาคลอในดวงตา

ดูท่าเธอจะกลัวจริง ๆ

ฮั่วจิ่งเจ๋อเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย เมื่อสายตาไปหยุดอยู่ที่รอยแดงถี่ ๆ บนคอของเธอ ในหัวก็อดนึกถึงภาพที่เธอร้องไห้จนใบหน้าอาบน้ำตาอยู่ใต้ร่างเขาไม่ได้

เสียงสะอื้นแผ่วกับเสียงครางนั้นราวกับยังดังก้องอยู่ข้างหู

“ช่างเถอะ จบแค่นี้แล้วกัน”

ฮั่วจิ่งเจ๋อลุกขึ้นจะเดินออกไป เห็นแก่ที่เธอมอบพรหมจรรย์ให้เขา เขาไม่คิดจะเอาเรื่องกับนักศึกษาที่ยังไม่จบปริญญา

เมื่อคู่กรณีทั้งสองฝ่ายไม่ติดใจความ ตำรวจเองก็เลือกจะไม่สร้างเรื่องให้มาก เพียงตักเตือนหลินอินสองสามคำแล้วปล่อยเธอกลับ

อากาศเดือนพฤษภาคมยังไม่อบอุ่นนัก ลมยามเที่ยงที่พัดมาก็ยังแฝงความหนาวเย็นจับใจ

หลินอินสวมเดรสสีขาวบางเบาเดินออกจากสถานีตำรวจ หนาวจนฟันกระทบกันรัว

เธอเงยหน้าขึ้น เห็นรถหรูสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ตรงหน้า

ฮั่วจิ่งเจ๋อร่างสูงใหญ่พิงอยู่กับประตูรถ คาบบุหรี่ที่จุดแล้วเอาไว้ มองเธอด้วยดวงตาดำขลับแวบหนึ่ง

หลินอินกัดฟัน ขยับเท้าเดินเข้าไป แหงนหน้ามองเขา “คุณช่วย...ลบวิดีโอนั้นได้ไหม ถือซะว่าเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”

“อุบัติเหตุ? ตอนที่เสนอตัวทอดกายเมื่อคืนนี้ กล้าพูดเหรอว่าไม่รู้ฐานะของฉันน่ะ?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อคาบบุหรี่ไว้ นัยน์ตาสีดำลุ่มลึกและเฉียบคม

หลินอินหลบสายตาอย่างละอายใจ “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร”

ฮั่วจิ่งเจ๋อหัวเราะเยาะ เสียงทุ้มต่ำและเยือกเย็น “งั้นเหรอ หลินอิน น้องสาวของผู้ถูกกล่าวหาหลินเจ๋อ”