All Chapters of เกมรักทนายร้าย: Chapter 71 - Chapter 80

ไอเย็นที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเขาโอบล้อมหลินอิน จางๆ หอมๆ น่าหลงใหลเล็กน้อย แก้มของหลินอินร้อนผ่าวเล็กน้อยอย่างไม่มีสาเหตุ เธอผลักเขาออก “ฉันไม่ได้คิดอะไร ร้อนจัง คุณปล่อยฉันนะ”ฮั่วจิ่งเจ๋อกอดแน่นกว่าเดิม จากนั้นประทับจุมพิตลงบนปลายจมูกของหลินอิน ทั้งยังพาเธอเดินไปที่เตียงใหญ่หลินอินรีบพูด “ฉันๆๆ ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนกลางวันค่ะ”“ใช่ ไม่อย่างนั้นเธอนึกว่าอะไร?”ฮั่วจิ่งเจ๋อบีบแก้มของเธอ ยิ้มหยอกล้อ “เธอกำลังคิดเรื่องทะลึ่งอะไรอยู่?”“เอ่อ…”หลินอินถูจมูกด้วยความกระอักกระอ่วนเล็กน้อย“เอาละ นอน ตื่นนอนแล้วฉันจะพาเธอไปกินข้าวแล้วเดินเล่นในวิลล่า”ฮั่วจิ่งเจ๋ออุ้มเธอไปที่เตียง นอนลงด้วยกัน กอดเธอนอนหลับ...ฮั่วจื่งเจ๋อแค่งีบเท่านั้น เขานอนแค่หนึ่งชั่วโมงก็ตื่นแล้วเขาลืมตาขึ้น ดวงตาสีนิลจ้องมองใบหน้างดงามยามหลับไหลของหญิงสาวอาจจะเพราะนอนหลับแล้วร้อนเล็กน้อย แก้มขาวเนียนแดงระเรื่อ ผิวนุ่มจนแทบจะคั้นเป็นน้ำออกมา ทำให้อดใจไม่ไหวอยากจะหอมแก้มฮั่วจิ่งเจ๋อคิดและทำตามความคิดของตนเองในเวลาเดียวกันแก้มของหลินอินนุ่มนิ่ม เขาอดใจไม่ได้จึงลูบๆ อย่างเบามือเพราะกลัวจะทำให้หญิงสา

“ระยะเวลาสั้นๆ แค่นี้จะได้เหรอคะ?”“สอนจังหวะวอลทซ์ที่ง่ายที่สุดให้เธอเอง”อาจจะเพราะหลินอินมีพรสวรรค์ติดตัวอยู่บ้างจริงๆ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเธอก็ได้พื้นฐานในการเดินแล้ว ฝึกอีกหนึ่งชั่วโมง ไม่อาจพูดว่าเต้นเก่ง แต่อย่างน้อยก็ไม่เต้นผิดจังหวะ ออกงานได้แล้วฮั่วจิ่งเจ๋อโอบเอวของเธอ อดไม่ได้ที่จะชม “เธอฉลาดเหมือนกันนี่”หลินอินเชิดหน้าขึ้น ภูมิใจเล็กน้อย “ฉันฉลาดมากอยู่แล้วค่ะ”“ฉันสมัครเรียนเต้นให้เธอ เต้นเป็นแล้วมาเต้นให้ฉันดู”
จู่ๆ ฮั่วจิ่งเจ๋อก็อยากเห็นท่าทางการเต้นของเธอ หุ่นของเธอเพรียวบาง เอวเล็กและตัวอ่อน ถ้าเธอใส่กระโปรงแล้วเต้นพลิ้วๆ ภาพนั้น...น่าจะงามตาหลินอินไม่พอใจ “ฉันจะทำงานแล้ว มีเวลาเรียนที่ไหนกันคะ แค่เวลาพักผ่อนยังแทบไม่มี”นัยน์ตาของฮั่วจิ่งเจ๋อฉายความเสียดายเล็กน้อย “งั้นก็ได้"
งานเต้นรำใกล้จะเริ่มขึ้นแล้วหลินอินเปลี่ยนเป็นชุดออกงานที่ไม่รู้ว่าฮั่วจิ่งเจ๋อเอามาจากไหน เธอแต่งหน้าอ่อนๆ เดินตามเขาเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงชายหญิงแต่งตัวภูมิฐานทยอยเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง หลินอินทั้งสวยและหุ่นดี ท่ามกลางฝูงชนเธอสะดุดสายตาอย่างมาก มีสายตาผู้ชายมองมาที่เธอบ่อย

หลินอินอารมณ์ไม่ดี เมื่อกลับไปถึงห้องสูท เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินตรงไปยังโซฟาในห้องนั่งเล่นตามลำพังฮั่วจิ่งเจ๋อมองเธ แล้วนั่งลงข้างๆ เขาไม่ได้พูดอะไร แต่หยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา“คุณทำอะไรน่ะ?” หลินอินมองเขาด้วยความสงสัยนิ้วมือเรียวยาวของฮั่วจิ่งเจ๋อจิ้มหน้าจอโทรศัพท์ของเธอก่อนสองสามครั้ง จากนั้นเปิดไลน์ของหลินอิน ก่อนะคืนโทรศัพท์ให้เธอหลินอินเห็นแบบนั้น เบิกตาโตทันที “คุณโอนเงินให้ฉันทำไมคะ?”ฮั่วจิ่งเจ๋อพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ส่วนลดค่าห้อง รับปากเธอแล้วว่าจะให้ก็ต้องรักษาคำพูดสิ”“แต่ค่าห้องคืนคืนละหนึ่งแสนสองหมื่นห้าพันไม่ใช่เหรอ คุณโอนให้ฉันทำไมตั้งสองแสนห้า?” สีหน้าของหลินอินฉายความฉงนถ้าไม่ใช่เงินที่เธอควรได้รับ เธอไม่มีรับไว้ ขณะที่เธอกำลังกดจะคืน ฮั่งจิ่งเจ๋อก็หยุดเธอเอาไว้ “เอาละ ให้เธอก็รับเอาไว้”เขาหยิกแก้มของเธอเบาๆ “ขืนยังทำหน้าเศร้าอีก จะกลายเป็นยายแก่ตัวน้อยแล้วนะ คืนนี้ถือเป็นความผิดของฉันด้วย ถือเป็นการชดใช้ให้เธอ”“ก็ไม่ได้โทษคุณ คุณไม่ต้องโอนเงินให้ฉันเยอะขนาดนี้หรอก หนึ่งแสนสองหมื่นห้าพันก็เยอะมากแล้วค่ะ”ถึงหลินอินจะเป็นคนหน้าเงินแต่ต้องได้เงินมาอย

หลินอินยืดยาดอยู่นานเกือบสิบนาทีกว่าจะเดินออกมาจากห้องแต่งตัวช้าๆทั้งยังสวมชุดคลุมอาบน้ำ ปิดคอเสื้ออย่างมิดชิดเธอยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ลังเลไม่ยอมเดินหน้าฮั่วจิ่งเจ๋อแช่อยู่ในน้ำครึ่งตัวแล้ว เผยแค่ช่วงบนอันแข็งแกร่ง กระดูกไหปลาร้าเซ็กซี่ ลักษณะซิกแพ็คชัดเจนเขาเงยหน้าขึ้นมา โบกมือ “ถอดทิ้ง แล้วลงมา”หลินอินยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เม้มริมฝีปากแล้วเอ่ยถาม “คุณต้องรับปากก่อนว่าจะไม่ทำอะไรฉันในบ่อน้ำพุร้อน”กลางวันแสกๆ ทั้งยังอยู่ในสถานที่แบบนี้อีกหน้าอายจะตาย เธอไม่เอาหรอกฮั่วจิ่งเจ๋อหัวเราะ “ได้ ฉันรับปากเธอ”ทำไมวันนี้เขาถึงพูดง่ายแบบนี้ล่ะ?หลินอินมองเขาด้วยสายตาสงสัย “คุณคงไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม คุณสาบานก่อน”ฮั่วจิ่งเจ๋อความอดทนสูงมาก เขาชูสองนิ้วขึ้น “ฉันสาบานว่าวันนี้จะไม่ทำอะไรเธอ ไม่อย่างนั้นขอให้ฉัน...ไม่ขัน”เป็นคำสาบานที่โหดมากจริงๆ หลินอินเชื่อเขาแล้วเธอถอดเสื้อคลุมอาบน้ำที่ปิดบังเรือนร่างอย่างช้าๆ เผยให้เห็นหุ่นอวบอิ่มเปล่งปลั่งผิวขาวละเอียดราวกับหยกมันแพะเนื้อดีเอวบาง ขายาว...เสื้อผ้าบางๆ พวกนั้นแทบจะรั้งไม่อยู่ เหมือนกำลังจะระเบิดออกมาฮั่วจิ่งเจ๋อมองเธอตาค้

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!”ประตูห้องสูทถูกทุบปังๆ เสียงดัง เสียงร้องขอความช่วยเหลือด้วยความหวาดกลัวของหญิงสาวฟังแล้วชวนให้หัวใจสะท้านหลินอินกระโดดลงจากเตียงวิ่งไปที่ประตู ดูสถานการณ์ด้านนอกผ่านตาแมวหญิงสาวผมเผ้ายุ่งเหยิงเสื้อผ้าหลุดลุ่ยตบประตูอย่างแรง ไม่มีคนเปิดเธอจึงทุบประตูบานถัดไป ทั้งยังหันไปมองด้านหลังเป็นครั้งคราว สีหน้าหวาดกลัวราวกับบางสิ่งบางอย่างไล่ตามมาอย่างไรอย่างนั้นเธอแทบจะเคาะประตูทุกบานแล้ว ทุกคนทำเหมือนไม่ได้ยินเสียง ไม่มีใครเปิดประตู ถึงขั้นที่ว่าไม่มีแม้แต่คนออกมาดูสถานการณ์หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งบนพื้น สีหน้าสิ้นหวังทันใดนั้นเอง เธอลุกขึ้นยืน วิ่งชนกำแพงสีขาวนี่เป็นการวิ่งชนให้ตายในครั้งเดียว!ดวงตาของหลินอินสั่นเทา เปิดประตูโดยไม่แม้แต่จะคิด “เดี๋ยว!”หญิงสาวหันกลับไป เวลานี้เอง คนกลุ่มหนึ่งวิ่งมา หลินอินรู้จักผู้ชายที่วิ่งมาคนแรก...เขาคือหลิวจง!“แกยังคิดจะหนีไปไหน เอาตัวยัยนั่นกลับไป!”สีหน้าของหญิงสาวซีดขาว มองหลินอินด้วยแววตาร้องขอความช่วยเหลือ หลินอินไม่คิดอะไรทั้งนั้น คว้าตัวหญิงสาวเข้ามาในห้อง ปิดประตูดังปังหลังจากทำทุกอย่างเสร็จ หลินอิ