Lahat ng Kabanata ng MARRYING THE PSYCHO BILLIONAIRE (Magnate Series 1): Kabanata 51 - Kabanata 60

Love is kind.Palagi iyon nakatatak sa puso't isipan ko. Kahit kulang ang natatanggap o kaya'y nararamdaman kong pagmamahal galing sa aking Ama, hindi ako nagtanim ng kahit anong sama ng loob para rito. Stupid as it is, nothing could change the fact that he was one of the reasons why I was able to see the light.Sa kabila ng lahat ng iyon, hinihiling ko pa rin na sana dumating ang araw na magawa rin akong ipagmalaki ni Papa. Iyon lang naman ang pangarap ko simula pa noong una. Kahit malabo. Kahit masakit, handa akong maghintay.It's already March 26th. Hindi ko man lang namalayang birthday ko na. Kung hindi lang tumawag sina Mama at mga kaibigan ko sa Canada, hindi ko maalalang kaarawan ko ngayong araw.Tulad ng dati, nag-abang ako kay Papa. But, unfortunately, I got nothing from him. Palagi naman iyon. Ba't ba hindi ko pa rin magawang masanay?Mabigat ang puso ko nang dumating ako sa opisina. Hindi ko maiwasang makaramdam ng lungkot dahil ni isa sa mga kasambahay sa mansyon ay wala a

Panibagong linggo. Panibagong kahaharapin. Parang kailan lang nang birthday ko.Maraming nangyari na hindi ko nagawang kalimutan. Isa na roon kung paano nagkagulo ang lahat nang sabihin kong bigay ang bracelet sa isa sa mga katrabaho kong lalaki. Kung alam ko lang na isang couple bracelet ang iniregalo nito sa akin, hindi ko na sana iyon tinanggap.Kung sabagay, hindi ko rin naisauli pabalik dahil bigla na lang nawala sa pinaglagyan ko. Naitanong ko pa kina Ate Pat at sa ibang kasambahay kung sakaling nakita nila ang bracelet, pero wala. Sobrang nakapagtataka."Akin na 'yang mga maleta niyo. Ako na ang magdadala sa sasakyan," anunsyo ni Tim sa aming tatlo.Napangiti naman kami roon at sabay na nagpasalamat dito. Hindi maitatangging isa itong maalaga at responsableng kaibigan sa amin. Iyon ang pinakahinahangaan ko sa lalaki.Unang hinakot ni Timothy ang maleta namin ni Ate Davy. Sunod ang kay Mikee na halata ang pagkasira ng mukha nang i-angat. "Ba't parang ang bigat ng sa 'yo, Mikee?

Sa unang araw namin sa Casa Martina, masasabi kong maayos naman ang naging takbo ng lahat. Sinimulan ang programa sa pagpapakilala ng mga sarili namin sa lahat. Our vision and mission as employees of the company.May mga activities na kaming naisagawa. Mostly, lalaki laban sa aming mga babae. At dahil din sa walo ang kalalakihan, hinahalo sa amin si Timothy para maging fair ang bilang ng dalawang pangkat. Bukod pa roon, hindi rin ganoon ka hirap ang bawat challenge na kinaharap naming lahat."Scavenger hunting bukas, 'di ba?" baling sa akin ni Mikee. Magkatabi lang kami, habang ang dalawa ay nasa bandang likuran namin."Galing. Hindi pa nga tayo tapos sa tree planting ngayon, activity na bukas ang tinatanong mo," buwelta ni Timothy. Patuloy lang ito sa pagbubungkal ng lupa gamit ang kahoy na halos mabali na.Namaywang ang dalaga at nilingon ito. "Ano bang pakialam mo? Ikaw ba tinatanong ko, baliw?""At ako pa talaga 'tong baliw, grabe," naiiling na wika ng lalaki. "Kung itusok ko kaya

Kanina pa hindi maalis ang kaba sa sistema ko nang simulan ang aktibidad namin sa umaga. Strange, it is. Wala akong ideya kung para saan at bakit ko nararamdamaniyon. Dahil ba sa hindi ako pamilyar sa lugar? Naninibago ako?Pinilig ko ang ulo. Hindi iyon. Paanong hindi pamilyar? Infact, nalibot na namin ang buong kalupaan at maging ang bundok na nagsisilbing ground namin ngayon. Siguro dahil naiisip ko ang mga slopes na sa tingin ko ay delikado."Ayos ka lang ba? You've been keeping your silence since the game started."Natauhan ako nang marinig iyon sa gilid ko. Nilingon ko ang babaeng siyang katambal ko sa laro: si Cassidy. I almost forgot about her, simply because I was too consumed with my own thoughts and emotions.I never would have thought that they would put us together. Sa tingin ko, napansin ni Director Hernandez at ng Head Manager ang pagbabago sa relasyon namin sa isa't isa. Kaya ngayon, kami ang pinagsama.Masasabi kong ngayon ko lang ulit ito nakausap nang hindi parte sa

Who would have thought that I almost died yesterday? Tunay nga na wala tayong kontrol sa mga bagay-bagay. Hindi natin alam kung anong susunod o posibleng mangyari. Maaaring sa isang iglap lang ay maglaho ang lahat—maging ang buhay natin nang hindi inaasahan.Nasabi ng direktor na pagkatapos ng nangyari sa akin ay agarang tinapos ang programa. Halos lahat ay nagulat at nag-aalala sa naging kahinatnan ko sa loob ng gubat. Kahit ang mga kaibigan ko ay hindi umalis sa aking tabi at nanatili sa St. Benedict Medical Center—kung saan ako kasalukuyang nagpapagaling.They told me to stay there for a few days to recover, but I insisted on going home. Bukod sa tago lang naman ang sugat at pasang natamo ko, alam kong magtataka si Damon. Dalawang araw lang kami sa Casa Martina, at ayaw kong maghinala siya kapag hindi nasunod ang napagkasunduang araw."Are you sure about this, Babe? Gusto mo na talagang umuwi sa inyo, in that state?" may bahid na pag-aalalang tanong sa akin ng kaibigan.Umaga na. G