Semua Bab MARRYING THE PSYCHO BILLIONAIRE (Magnate Series 1): Bab 61 - Bab 68

I'm bored.That's a fact.Mag-iisang linggo na simula nang nangyari. Nasa mansyon lang ako at walang ginagawa. Gustong-gusto ko nang bumalik sa trabaho, kaso tutol doon si Damon, pati na rin ang direktor.I was left with no choice. Hindi naman pwedeng pumasok ako sa opisina sa lagay ko. Mas mabuti na rin dahil naging mabilis ang paghilom ng mga sugat ko, gayundin ang mga pasa sa katawan.Ilang beses na akong sinubukang kumbinsihin ng tatlo na bumisita. At first, I got worried. Hindi ko kasi alam kung anong irarason ko para lang matanggihan sila. Mabuti na lang talaga at naging busy ang tatlo sa trabaho.Hindi pa ako handang malaman nila ang totoo. Hindi na muna ngayon na magulo pa ang lahat. Ayaw kong dagdagan ang sitwasyon.Tungkol naman kay Damon. Ilang araw na niya akong hindi man lang pinapansin at kinakausap. I understand him, though. Gayunpaman, hindi ko maitatangging may parte sa akin na nasasaktan. Pero ano pa bang aasahan ko? Nagsinungaling ako sa kanya, kaya wala akong karap

Kanina ko pa napapansin ang kakaibang tingin na ipinupukol sa akin ng mga empleyado. Ilang beses ko na rin sinipat ang sarili, pero wala naman akong nakikitang mali. Bakit kaya? Bigla tuloy akong kinabahan sa hindi malamang dahilan.I took a deep breath before entering our office. Ang kaninang ingay na naririnig ko sa loob ay biglang napalitan ng nakakabinging katahimikan. Marahan akong napalunok at hindi na nagawang bumati nang masilayan ko ang mga mukha nilang lahat.A few of them looked at me the same way I was greeted by most of the employees on the lower ground. Maliban sa tatlo at ilan sa mga naroon ay tinitigan ako nang may pag-aalala. Ano ba ang nangyayari? Bakit pakiramdam ko, may nagawa akong hindi maganda para ganun na lang ang naging reaksyon nila nang makita ako?"What's going on? Bakit ganyan kayo makatingin sa akin?" sunod-sunod kong tanong kina Tim at Ate Davina nang makalapit ako sa station namin. They were looking at me with worry, na ipinagtaka ko. Saglit silang nag

Nakadungo lang ako habang hilahila ni Damon paalis. Kahit nung nasa loob kami ng elevator ay hindi ko magawang mag-angat ng ulo. Gayunpaman, ramdam ko pa rin na nasa amin ang mga mata ng lahat. At iyon ang rason kung bakit. Ayaw kong malaman ang mga ipinupukol nilang tingin sa amin.Sa totoo lang, magkahalong kaba at pag-aalala ang nararamdaman ko. Hindi ito ang inaasahan kong mangyayari sa amin. Hindi sa ganitong paraan malalaman ng lahat ang relasyon ko sa kanya. Kundi mas malayo. Mas mauunawaan ng lahat.If it weren't for that post, nothing could go wrong. Hindi ito mangyayari. Sino kaya ang nasa likod ng anonymous post na iyon sa page? Anong dahilan nito at nagawa akong siraan? Posible kayang konektado ito sa nangyari sa akin sa Casa Martina?I don't know.Parang sasabog na ang utak ko sa pagtatanong ng mga bagay na imposible namang mabigyan ko ng kasagutan. Gusto ko lang naman ng payapang pagsisimula, kaso hindi ata sang-ayon sa akin ang mundo.Nang tuluyan na kaming makalabas ng

Jarred?Nakumpirma lamang ang hinala ko nang humarap ito sa gawi ko. Tulad ko, rumihestro sa mukha nito ang gulat at pagkamangha.Gusto ko itong lapitan. Gusto kong yakapin ang kababata at kaibigan ko. Kaso, ayaw gumalaw ng mga binti ko upang lapitan ito. "What's going on—""It's really him..." sambit ko. My mind was focused on someone else, na hindi ko na magawang pansinin si Damon sa tabi ko. "Jarred..."Nanaginip ba ako? Talaga bang nandito ito ngayon? Talaga bang nakita kong muli ang kaibigan ko. I don't know what exactly I felt at that moment. Magkahalo na.Nahigit ko ang hininga nang pihitin niya ako paharap. "Damon..." my voice faded upon seeing the look on his face. Tiim ang mga bagang at parehong salubong ang mga kilay."What did you just say?" malamig niyang tanong."I...""Callista, is that you?" Mabilis akong nagbaling ng tingin nang marinig iyon. Nakatayo sa harap ko ang lalaking hindi ko inaasahang makikita ngayon. His lips curled up. "Ikaw nga. It's been so long, Littl