ep.20 แหวน

 เช้าวันนั้นอากาศสดใสเป็นพิเศษแสงแดดอ่อนๆส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในบ้าน ทอประกายลงบนพื้นไม้ที่ถูกเช็ดจนสะอาด กลิ่นหอมจางๆของดอกไม้จากสวนลอยมากับสายลมเอื่อย แต่น่าแปลกที่ความสดใสของธรรมชาตินั้นกลับไม่ได้ช่วยปลอบโยนความรู้สึกหนักอึ้งในใจเลย

หัวใจของผมเต็มไปด้วยความอัดอั้นและความคิดถึงราวกับว่าทุกวินาทีที่ผ่านไปคือเข็มที่ค่อยๆแทงลึกลงในใจ การจากลาครั้งนี้เหมือนมีบางอย่างที่ผมยังไม่ได้พูด บางอย่างที่ยังค้างคาอยู่ในความรู้สึก

เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆผมยืนอยู่หน้าประตูบ้าน พ่อและแม่ยืนอยู่ข้างๆใบหน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยรอยยิ้มจางๆ แต่ในแววตานั้นแฝงความกังวลและห่วงใยที่ไม่อาจปิดบังได้ ผมรู้ดีว่าพวกเขาพยายามทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้นสำหรับผม แต่ทุกคำพูดทุกการเคลื่อนไหวกลับยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการไว้กับที่

ร่างกายของผมเริ่มกระสับกระส่าย เหมือนจะก้าวออกไป แต่ขากลับหนักจนเหมือนถูกถ่วงด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น หัวใจของผมฝังตัวอยู่ตรงนี้ ตรงบ้านที่เ