All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 31 - Chapter 40

คำพูดของกัวรั่วชิงทำเอาเหลียงฝานซีรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะทุกคนในเมืองหลวงต่างรู้ว่าเว่ยอ๋องนั้นไม่ได้รับคำชวนใครง่ายๆ ส่วนจ้าวกุ้ยอินยิ่งแล้วใหญ่ท่านหญิงผู้นี้ไม่เคยไปร่วมงานเล็กๆ เลย นางยิ้มแล้วพยักหน้าด้วยความสุข “ประเสริฐยิ่ง ถ้าเจ้าทำได้ ข้ารับรองจะตอบแทนเจ้าอย่างดี ถ้าเช่นนั้นก็ให้เจ้าเป็นธุระเรื่องทำเทียบเชิญแขกทั้งหมดด้วยเลยแล้วกัน” นางหัวเราะอย่างมีความสุข “ปีนี้อาจจะเป็นวันเกิดปีที่ดีที่สุดของข้าก็ได้ ใครจะไปรู้”“ท่านแม่โปรดวางใจ ข้าจะทำให้วันเกิดปีนี้ของท่านเป็นที่น่าจดจำไปชั่วชีวิตเลยเจ้าค่ะ” กัวรั่วชิงยิ้มรับคำ ก่อนจะถอยออกมาคำนับแม่สามี และเดินออกจากเรือนใหญ่อย่างสง่างาม ทว่าเพียงหันหลังพ้นสายตาของเหลียงฝานซี รอยยิ้มบนใบหน้าของกัวรั่วชิงก็ค่อยๆ หายไป รอยยิ้มที่อ่อนหวานอ่อนโยนเมื่อครู่กลับถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่ให้ความรู้สึกเย็นชาและอันตรายไปพร้อมกัน ดวงตาของนางฉายแววเด็ดเดี่ยวราวกับนางเสือที่กำลังต้อนเหยื่อเข้ามุมช้าๆ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะในลำคออย่างเยือกเย็นที่ไม่มีใครเห็นและได้ยินถ

ยามค่ำคืนในจวนจวงเซียงป๋อคึกคักเป็นพิเศษ แสงไฟนับร้อยจากโคมไฟกระดาษและโคมแก้วส่องสว่างทั่วทั้งโถงรับรอง กลิ่นหอมจางๆ ของธูปหอมชั้นดีลอยอบอวลไปทั่ว ราวกับต้อนรับแขกผู้มีเกียรติที่กำลังทยอยเดินทางมาถึง งานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินใหญ่เหลียงฝานซีถือเป็นงานใหญ่แห่งปี ซึ่งเป็นที่รวมตัวของขุนนางชั้นสูงและบรรดาฮูหยินที่ต้องการแสดงตัวในสังคมเหลียงฝานซีผู้เป็นเจ้าของงานวันเกิดยืนเด่นสง่าในชุดหรูหราพร้อมรอยยิ้มอยู่หน้าโถงรับรอง บุตรชายคนโตอย่างโจวจื่อหมิงยืนอยู่เคียงข้างด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ตามมาด้วยสะใภ้ใหญ่อย่างกัวรั่วชิง นางสวมชุดสีชมพูอ่อนที่ดูเรียบง่ายแต่แฝงความสง่างามไว้ได้อย่างลงตัว เส้นผมถูกรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยปักปิ่นเงินรูปหงส์ สมเป็นสตรีสูงศักดิ์ที่มาจากตระกูลที่มั่งคั่งและมีเกียรติอย่างจวนชิงผิงโหวทันทีที่แขกคนแรกเดินเข้ามา เหลียงฝานซีก็ยิ้มและกล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น โจวจื่อหมิงเองก็ทำหน้าที่ตอนรับแขกฝ่ายชายได้อย่างสมบูรณ์แบบ ส่วนกัวรั่วชิงนั้นมีสีหน้าสงบ แต่แฝงไว้ด้วยท่าทีของสตรีที่ผ่านการอบรมมาอย่างดี ไม่มีร่องรอยของความตื่นเต้นหรือประหม่าเลยแม้แต่น้

ภายในเรือนรับรองหลังเก่าที่อยู่ลึกเข้าไปในสวนด้านหลัง แสงสลัวจากโคมไฟที่ถูกจุดทิ้งไว้ตั้งแต่หัวค่ำสาดส่องเข้ามา ทำให้บรรยากาศดูสลัวและเงียบสงบยิ่งนัก กัวจิ้งอีเดินเข้ามาด้วยใจที่เต้นรัว บนโต๊ะกลางห้องมีจดหมายฉบับหนึ่งและผ้าแพรสีขาววางอยู่ นางหยิบจดหมายขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทา ภายในมีข้อความสั้นๆ ว่า‘ผูกผ้าแพรปิดตาเจ้าไว้ และขึ้นไปนอนเงียบๆ บนเตียง ข้าจะตามไปหาเจ้าที่นั่นในอีกครู่เดียว กฎคือ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเจ้าห้ามเอ่ยชื่อของข้าโดยเด็ดขาด หลังจากอ่านแล้ว ให้เผาจดหมายฉบับนี้ทิ้งทันที’แม้ว่าคำสั่งในจดหมายจะดูแปลกประหลาด แต่สำหรับมู่หยงฉีผู้ได้ชื่อว่าเป็นอ๋องเสเพลอันดับหนึ่งของแคว้นแล้ว กัวจิ้งอีกลับคิดว่านี่อาจจะเป็นรสนิยมเฉพาะตัวของเขาที่นางไม่อาจคาดเดาได้กัวจิ้งอีทำตามคำสั่งในจดหมายอย่างเคร่งครัด หัวใจของนางเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ราวกับว่านางกำลังจะละเล่นสิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิต นางผูกผ้าแพรปิดตาตัวเองและเดินไปขึ้นเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ความเงียบที่ปกคลุมอยู่ทำให้หัวใจของนางเต้นแรงกว่าเดิม นางสูดหายใจเข้าลึก

บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดลงทันที ไม่มีใครส่งเสียงใดๆ ราวกับถูกสาป ภาพตรงหน้าของพวกเขานั้นช่างน่าตกตะลึงยิ่งกว่าสิ่งใด เยี่ยนหยางจงผู้เกรียงไกรที่ผ่านเรื่องราวมานับไม่ถ้วนต่างนิ่งงันด้วยความตกใจ แต่สีหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งสงบ ไม่มีร่องรอยของความตื่นตระหนกให้เห็นมู่หยงฉีเองตกตะลึงจนตาค้าง ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยประดับด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ บัดนี้กลับมีสีหน้าเย็นชาและเต็มไปด้วยความรังเกียจ เขามองนางประหนึ่งจะประนามว่ากล้าทำเช่นนี้ในงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินใหญ่จวนจวงเซียงป๋อกับบุรุษที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องเขยได้อย่างไร“ฮูหยินทำใจดีๆ ไว้ก่อน” จ้าวกุ้ยอินเอ่ยเสียงเบา เพราะภาพที่เห็นนั้นช่างน่าเวทนายิ่งนัก กัวรั่วชิงยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง ดวงตากลมโตที่เคยดูสงบไร้คลื่นลม บัดนี้กลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่รินไหลออกมาอย่างเงียบเชียบ ใบหน้าของนางขาวซีดเสียยิ่งกว่าคนป่วย และร่างเล็กๆ ที่สั่นเทาของนางนั้นทำให้ทุกคนต้องหันกลับไปมองภาพชายหญิงบนเตียงใหม่อีกครั้งด้วยความรู้สึกขยะแขยงทันใดนั้นเอง มู่หยงฉีก็ตะโกนเสียงดังลั่น “ใครก็ได้ รีบจุดไฟ!&rd

ครานี้กัวจิ้งอีพลันหันไปมองไปยังโจวจื่อหมิงด้วยความสงสัย และไม่ยินยอม “ต้องเป็นเจ้าล่อลวงข้า! เจ้าทำลายชีวิตข้า เจ้าทำให้ข้าไม่ได้แต่งเข้าจวนอ๋อง เจ้ามันไอ้คนสารเลว”โจวจื่อหมิงมองกัวจิ้งอีอย่างไม่อยากเชื่อสายตา นี่นางหมายให้เขากลายเป็นคนร้ายที่ฉุดคร่าพรหมจรรย์สตรีอย่างนั้นหรือ นางไม่คิดเลยหรือไรว่าเขาอาจจะต้องคดี ดูเหมือนว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้จักกัวจิ้งอีที่แท้จริงเลย สิ้นความคิดเขาก็โกรธเคืองขึ้นมาอย่างแท้จริง“กัวจิ้งอีทำไมพูดเหมือนข้าบังคับข่มขืนใจเจ้าเล่า เจ้านอนรอบนเตียงพร้อมทอดกายให้ข้าแท้ๆ พอถูกจับได้ก็จะให้ข้ากลายเป็นชายโฉดที่ข่มขืนใจเจ้าหรือ”“เจ้าโกหก ข้าจะทำอย่างนั้นไปทำไมในเมื่อข้าไม่ได้อยากเป็นแค่ฮูหยินซื่อจื่ออย่างเจ้า”โจวจื่อหมิงพลันสะอึก รู้สึกทั้งโกรธทั้งผิดหวังในตัวกัวจิ้งอีอย่างถึงที่สุด เขาเริ่มรู้สึกว่าตนเองตาบอดยิ่งนักที่เคยมอบความรักให้คนอย่างนางเขาพลันคุกเข่าลง แล้วกวาดสายตามองแขกเหรื่อด้วยแววตาจริงจัง“ทุกท่านได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับข้าด้วย หากข