All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ยามรุ่งสาง โจวจื่อหมิงตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจ ภาพของกัวรั่วชิงในศาลบรรพชนยังคงติดอยู่ในหัวของเขา การโต้ตอบที่แข็งกร้าวของนางเมื่อวานนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกท้าทายตลอดเวลา หลังจากจัดการธุระยามเช้าเสร็จ เขาก็เดินทอดน่องไปตามทางเดินอันเงียบสงบ มุ่งหน้าไปยังเรือนของกัวรั่วชิงอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเดินมาถึงเรือนของนาง โจวจื่อหมิงไม่ได้ก้าวเข้าไปด้านใน เขาเดินไปยังทางเดินเชื่อมที่ทอดยาวเลียบสวน และเลือกที่จะหลบอยู่หลังเสาต้นใหญ่ ที่สามารถมองเห็นสวนด้านในได้อย่างชัดเจน ในใจนึกว่าตนเองจะได้เห็นภาพฮูหยินกำลังร้องไห้หรือเศร้าซึมอย่างที่ควรจะเป็นแต่ภาพที่โจวจื่อหมิงเห็นกลับทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างรุนแรง กัวรั่วชิงในชุดสีชมพูอ่อนที่ดูสดใส กำลังนั่งจิบชาอยู่บนศาลา นางมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้า พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังออกมาอย่างร่าเริงขณะพูดคุยกับสาวใช้ โจวจื่อหมิงมองเห็นภาพที่นางยื่นมือไปเด็ดดอกไม้ที่บานสะพรั่งอยู่ในสวนมาดมด้วยความเพลิดเพลิน ใบหน้าที่เคยบูดบึ้งของนางในความทรงจำของเขาถูกแทนที่ด้วยความสดใส และแววตาที่เคยหม่นหมองก็เต็มไปด้วยประกายแห่งความสุข“ฮูหยินเจ้า

หลังจากที่พันธมิตรของหวงเชียนเล่อและกัวรั่วชิงก่อตัวขึ้นแล้ว เพียงสามวัน เขาก็ได้ส่งสาส์นเชิญนางมาพบที่ร้านอาหาร 'หอชมจันทร์' ซึ่งเป็นร้านที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง ตัวร้านตั้งตระหง่านอยู่ริมแม่น้ำที่กว้างใหญ่ สายน้ำทอประกายระยิบระยับรับแสงอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆ มีเรือน้อยใหญ่ล่องผ่านไปมาอย่างเนิบช้า ริมสองฝั่งน้ำมีต้นหลิวที่ทอดกิ่งก้านพลิ้วไหวตามสายลม เป็นภาพทิวทัศน์อันงดงามที่ทำให้รู้สึกสงบใจอย่างยิ่งในยามเซิน[1]ของวัน กัวรั่วชิงพร้อมกัวลี่ลี่มาถึงหอชมจันทร์ตามนัดหมาย นางในชุดสีชมพูกลีบบัวอ่อนที่ตัดเย็บอย่างประณีต แต่ยังคงความเรียบง่ายสง่างาม รถม้าของนางเพิ่งจะหยุดลงที่หน้าประตูร้าน และเมื่อนางก้าวลงมา หวงเชียนเล่อในชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มที่ดูสุขุมสง่างามก็ยืนรอต้อนรับอยู่แล้ว เขาผายมือเชื้อเชิญนางให้เดินเข้าไปในร้านด้วยสีหน้าอ่อนโยนที่พวกคุณหนูไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้หวังหลิงและเพื่อนๆ ซึ่งกำลังนั่งดื่มน้ำชาอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างชั้นสองพากันกระซิบกระซาบด้วยความอิจฉาในความงามของนางและในท่าทางของเขา“สตรีผู้นั้นเป็นใครกัน” เหมยซินเอ่ยถามขึ้นและชี้ชวนให้สหายทั้งสองมอง “เหมือนว่านั่นจะเ

ภายในห้องหนังสือที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สง่างามของจวนจวงเซียงป๋อ โจวจื่อหมิงกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม มือเรียวยาวที่ถือพู่กันนิ่งสนิท ดวงตาเหม่อลอยคล้ายกำลังครุ่นคิดถึงบางสิ่งบางอย่างที่รบกวนจิตใจเขามาตลอดทั้งวัน“ซื่อจื่อขอรับ” เสียงจากคนสนิทหน้าประตูทำให้เขากลับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง“มีอะไร”“คนขับรถม้าที่พาฮูหยินไปข้างนอกวันนี้ มาขอพบขอรับ”“ให้เขาเข้ามา” โจวจื่อหมิงตอบโดยไม่ลังเล เขารู้ดีว่าหากคนขับรถม้ามาหาถึงที่เช่นนี้ แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญที่เขาต้องรับรู้พอเข้ามาด้านในคนขับรถม้าก็รีบโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “คารวะซื่อจื่อขอรับ”“ไม่ต้องมัวโอ้เอ้ รีบรายงานมา”“ขอรับ” คนขับรถม้ารับคำ แล้วรีบเล่าทุกอย่างที่ตนเองเห็นในวันนี้ “ฮูหยินไปที่ร้านเครื่องหอมตามปกติ แต่แทนที่จะรีบกลับจวน นางกลับสั่งให้ข้าไปส่งที่ร้านหอชมจันทร์ ข้าเห็นกับตาว่าแม่ทัพฉีหลิง รอนางอยู่ที่นั่นขอรับ”ดวงตาของโจวจื่อหมิงเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ ความจริงเขาไม่เคยสนใจว่ากัวรั่วชิงจะไปที่ใด แต่เขาสนใจว่ายามนี้นางถึงกลับกล้าไปกับชายอื่นที่ไม่ใช่เขา“ฮูหยินกับแม่ทัพฉีหลิงดูเหมือนจะสน

หลังจากโจวจื่อหมิงจากไปแล้ว กัวรั่วชิงยังคงนั่งอยู่ที่พื้นห้องด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไป น้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้งบ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่นางได้รับจากคำพูดและการกระทำของเขา แต่ในขณะเดียวกัน จิตใจที่เคยหวาดหวั่นก็ถูกแทนที่ด้วยความมุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยว เพราะยามนี้นางตระหนักได้แล้วว่าโจวจื่อหมิงที่ไร้ซึ่งความสนใจในตัวนางมาตลอดได้เปลี่ยนไปแล้วกัวรั่วชิง เงยหน้าขึ้นมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกทองเหลืองที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ใบหน้าที่ซีดเซียว ดวงตาที่บวมช้ำ และรอยแดงบนลำคอที่เกิดจากแรงกดของปิ่นหยกทำให้หัวใจของนางปวดร้าว นางไม่อาจปล่อยให้เรื่องราวเลวร้ายในคืนนี้เกิดขึ้นอีกได้ นางต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อไปจากที่นี่ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปเสียงกรีดร้องของกัวรั่วชิงที่กัวลี่ลี่ได้ยินนั้นยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของนางอยู่เลย “ฮูหยินเจ้าคะ ชื่อจื่อ... ซื่อจื่อเขาทำอะไรกับท่าน” นางตะโกนเสียงหลงขณะพุ่งตัวเข้ามาประคองกัวรั่วชิงด้วยน้ำตาที่ไหลริน และยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเมื่อเห็นแผลที่คอนายหญิงกัวรั่วชิงสะบัดหน้าหนี “เจ้าไม่ต้องร้องไห้ ข้าไม่เป็นอะไร เขายัง... ทำไม่สำเร็จ” นางพูดด้วยเสียงที่

อีกด้านหนึ่ง ในขณะที่กัวรั่วชิงปลีกตัวจากโจวจื่อหมิงมาได้ และกำลังมองหาเหยาหลิงเจินอยู่นั้น ก็บังเอิญได้พบกับฉินหวางเฟยซึ่งกำลังเดินสนทนาอยู่กับคุณหนูถางซือเซียน และหลี่จื่อเหยาฮูหยินของคหบดีที่มั่งคั่งแห่งแคว้นอยู่พอดี“คารวะฉินหวางเฟย” กัวรั่วชิงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางสง่างาม “คุณหนูถาง หลี่ฮูหยิน”“ไม่ต้องมากพิธี” เยี่ยนเยว่ฉีเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ได้พบกันไม่เท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าวันนี้ฮูหยินจะได้รับความสนใจจากผู้คนในงานไม่น้อยเลยนะ”“หวังเฟยกำลังกล่าวถึงอะไรอยู่หรือ” กัวรั่วชิงแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ“ก็ซื่อจื่อจวงเซียงป๋อของเจ้าอย่างไรเล่า” ฉินหวางเฟยพูดพร้อมกับชี้ไปที่โจวจื่อหมิง “เขาดูเอาใจใส่และหวงแหนเจ้าเป็นพิเศษเลยในวันนี้”กัวรั่วชิงไม่ได้ตอบอะไร แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็ค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ นางเองก็ตกใจที่โจวจื่อหมิงปฏิบัติกับตนเองดีขึ้นจนผิดหูผิดตา ขนาดในรถม้ายังพยายามเข้ามานั่งใกล้จนนางต้องแสร้งบ่นว่าร้อน เขาถึงได้ขยับถอยไป คงเป็นเพราะเขากำลังคิดแผนให้นางใจอ่อนแล้วยอมตกเป็นของเขาแน่ๆ แต่ฝันไปเถอะ!ในจังหวะที่บทสนทนาของสตรีทั้งสี่กำลังดำเนินไป กัวรั่วชิงก็เหลือบไปเห็นเหยา