All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากการหย่าร้างที่กระทำกันอย่างเป็นทางการภายในจวนชิงผิงโหว ข่าวคราวเรื่องการแยกทางของโจวจื่อหมิงและกัวรั่วชิงก็แพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงราวกับไฟป่าในฤดูร้อน แม้ก่อนหน้าทุกคนต่างมองกัวรั่วชิงเป็นนางร้ายที่ตัดวาสนาผู้อื่น แต่การกระทำไร้ยางอายของกัวจิ้งอีที่ล่อลวงโจวจื่อหมิงกลับเลวร้ายยิ่งกว่าในสายตาทุกคน จึงไม่มีการกล่าวหาหรือตำหนิในตัวของกัวรั่วชิงแม้แต่น้อย ทว่ากลับเป็นการประณามโจวจื่อหมิงและกัวจิ้งอีอย่างกว้างขวางในที่สุดกัวรั่วชิงก็ได้กลับคืนสู่สถานะเดิมอย่างสมบูรณ์ ไร้มลทินใดๆ ทั้งสิ้น ขบวนรถม้าที่เต็มไปด้วยเครื่องเรือนและข้าวของเครื่องใช้มากมายที่เรียงรายกันเป็นขบวนยาวเหยียดของนาง ได้เดินทางกลับสู่จวนชิงผิงโหวอย่างสง่างาม เป็นภาพที่ผู้คนในเมืองหลวงต่างพากันจับจ้องด้วยความสนใจ การที่สินเดิมทั้งหมดของสตรีที่ออกเรือนไปแล้วสามารถนำกลับมาได้อย่างสมบูรณ์ ย่อมเป็นเครื่องยืนยันว่าการหย่าครั้งนี้ไม่ใช่เพราะฝ่ายหญิงทำผิดแต่อย่างใด เป็นการกลับบ้านที่เต็มไปด้วยศักดิ์ศรีผู้คนจำนวนมากยืนมุงดูขบวนรถม้าที่เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ บางคนถึงกับตะลึงตาค้างเมื่อเห็นจ

พอโจวจื่อหมิงออกจากเรือนของกัวจิ้งอีแล้วก็มุ่งหน้าไปที่เรือนของอนุหลิวแทน ทำให้เหล่าบ่าวไพร่ที่อยู่ด้านนอกห้องต่างพากันซุบซิบกันอย่างสนุกปาก“เห็นไหมล่ะ ข้าบอกแล้วว่าอนุคนนี้ก็แค่ของเล่นชิ้นใหม่ที่นายท่านเบื่อแล้วเท่านั้นแหละ” สาวใช้ที่ชื่อโจวซิ่วกล่าว“นั่นน่ะสิ ได้เรือนก็เป็นเรือนเล็กๆ แถมยังไม่ได้รับความรักจากนายท่านอีก” โจวเฟิงเสริม“สินเดิมมากมายก็เท่านั้นแหละ ดูสิ นายท่านยังไปหาอนุหลิวที่เป็นคนโปรดเหมือนเดิม”“พวกเราช่างโชคร้ายจริงๆ ต้องมาอยู่รับใช้อนุที่ไม่ได้ความโปรดปราน ดูท่าพวกเราสองคนคงต้องลำบากแน่โจวซิ่วและโจวเฟิงพูดคุยกันอย่างเปิดเผยราวกับว่ากัวจิ้งอีและกัวจู๋เป็นอากาศธาตุกัวจิ้งอีได้ยินทุกคำพูดนั้น และรู้สึกราวกับว่าตัวนางกำลังถูกเผาด้วยเปลวเพลิงที่มองไม่เห็น นางล้มตัวลงนั่งบนเตียงแล้วปล่อยให้น้ำตาแห่งความคับแค้นไหลออกมาอย่างเงียบๆ เพราะความหวังที่นางอยากเป็นชายาอ๋องพังทลายลงในพริบตาไม่พอ โจวจื่อหมิงยังซ้ำเติมให้นางได้รับความอับอายในฐานอนุที่ถูกทอดทิ้งตั้งแต่คืนแรกอีก

เมื่อมาถึงตลาด เหยาหลิงเจินก็ตื่นตาตื่นใจกับข้าวของที่วางขายอยู่เต็มไปหมด นางวิ่งไปดูขนมบ้าง ของเล่นบ้าง รวมถึงเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ โดยมีสาวใช้คนสนิทอย่างเหยาปิงวิ่งตาม จนมู่หยงฉีต้องหัวเราะออกมา “คุณหนูเหยานี่เหมือนเด็กเล็กๆ จริงๆ นะ”“ข้าโตแล้วนะ โตทุกอย่าง” เหยาหลิงเจินมองมู่หยงฉีอย่างแง่งอนมู่หยงฉีพิจารณาหญิงสาวที่กำลังทำแก้มป่อง ยืนเท้าสะเอวอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาแฝงความเจ้าชู้ เพราะหากไม่บอกว่านางเป็นคนเขลา คุณหนูเล็กตระกูลเหยานับเป็นสาวงาม รูปร่างอรชร แต่ทรวดทรงแสนอวบอิ่ม น่าปรารถนา “อืม เจ้าโตทุกอย่างจริงๆ นั่นแหละ” เขาเผลอพึมพำความในใจ“อ๋องหล่อ ท่านพูดว่าอะไรนะ เจินเจินไม่ได้ยิน”“ฮะ...แอ่ม ข้าบอกว่าวันนี้ข้าจะตามใจเจ้า” เว่ยอ๋องกล่าว “เจ้าอยากได้อะไรบอกมาได้เลย ข้าจะซื้อให้ทั้งหมด”เหยาหลิงเจินตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย นางพยักหน้าอย่างรวดเร็วแล้วเดินนำไปข้างหน้า มู่หยงฉีเดินตามไปอย่างช้าๆ โดยไม่ลืมหันไปสั่งขันทีคนสนิทว่า “นางหยิบอะไร เจ้าก็ไปจ่า

ในค่ำคืนที่แสงเดือนสาดส่องเต็มดวง งานเทศกาลโคมไฟเมืองหลวงที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี ก็ทำหน้าที่เติมเต็มความมืดมิดให้สว่างไสวขึ้นมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ โคมไฟหลากสีสันแขวนประดับตามทางเดินและเรือนแพริมน้ำส่งแสงเรืองรอง ส่องสะท้อนกับผืนน้ำในแม่น้ำสายหลักเป็นประกายระยิบระยับ แสงสีส้มอบอุ่นจากตะเกียงน้ำมันส่องสว่างใบหน้าของผู้คนที่เดินไปมาอย่างขวักไขว่ เสียงหัวเราะที่สดใส เสียงดนตรีบรรเลงอันไพเราะ และเสียงกระซิบกระซาบของผู้คนที่จับจ่ายใช้สอยดังเซ็งแซ่ไปทั่วทั้งตลาดกัวรั่วชิงเดินอยู่เคียงข้างหวงเชียนเล่อท่ามกลางผู้คนมากมาย นางรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาดใจเมื่ออยู่ใกล้เขา แม้ว่ารอบกายจะเต็มไปด้วยผู้คน แต่นางกลับรู้สึกราวกับว่ามีเพียงสองเราเท่านั้นที่อยู่ในโลกใบนี้ นางมองดูใบหน้าคมสันที่ประดับด้วยรอยยิ้มอย่างอบอุ่นของบุรุษข้างกายที่กำลังช่วยปกป้องนางจากผู้คนในเทศกาล นางรู้สึกว่าความรู้สึกที่เขามีต่อนางไม่ใช่ความลุ่มหลงชั่วครู่ชั่วยาม แต่เป็นความรักที่มั่นคงและลึกซึ้งที่พร้อมจะยอมรับนางในฐานะภรรยา และพร้อมที่จะปกป้องนางจากคำครหาใด ๆ“รั่วชิง...เจ้าสนใจโคมไฟ

โจวจื่อหมิงรู้สึกเย็นวาบสันหลังอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาพลันปล่อยมือของกัวรั่วชิงตามสัญชาตญาณ“นับว่าเจ้ายังฉลาด” หวงเชียนเล่อเอียงศีรษะทำท่าทางเหมือนไล่โจวจื่อหมิงให้ออกไปจากตรงนี้“อย่าเพิ่งได้ใจไป ข้าพอจะรู้ชื่อเสียงมารดาท่านแม่ทัพดี ข้าจะคอยดูว่าหากนางรู้ว่าบุตรชายคนเก่งกำลังพัวพันกับแม่หม้ายผัวหย่าแล้วจะทำยังไง” โจวจื่อหมิงหัวเราะเสียงต่ำ ถึงหวงเชียนเล่อแค่ออกโรงปกป้องนางตามคุณธรรม แต่แค่เขามองตาก็รู้ว่าแม่ทัพหนุ่มคิดอย่างไรกับกัวรั่วชิง‘ไม่มีทางเสียหรอก เจ้าไม่มีวันได้นางไปง่ายๆ แน่’โจวจื่อหมิงคิดในใจขณะมองหน้าหวงเชียนเล่อ แล้วจึงเดินจากไปอีกทางหวงเชียนเล่อหันมามองกัวรั่วชิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย เขาเอื้อมมือมาจับมือนางแล้วดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่”“ข้าไม่เป็นอะไร” กัวรั่วยกมือขึ้นทาบอก นางยังรู้สึกตกใจไม่หาย “ข้า...ขอบคุณท่าน”“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า” หวงเชียนเล่อกล่าว “หน้