All Chapters of พลิกชะตานางร้ายลิขิตรัก: Chapter 51 - Chapter 60

เมื่อโคมลอยหายไปจากสายตา ทั้งสองก็หันกลับมามองหน้ากันอีกครั้ง สายตาของพวกเขาประสานกันอย่างลึกซึ้งราวกับไม่มีใครอยู่ในโลกใบนี้อีกต่อไปแล้วท่ามกลางบรรยากาศที่สวยงามเช่นนี้ สายตาของทั้งสองก็ยังคงจ้องมองกันและกันอยู่พักใหญ่ จนทำให้ผู้คนที่ลอยโคมไฟในบริเวณนั้นเริ่มสังเกตเห็น“นั่น...นั่นท่านแม่ทัพฉีหลิงไม่ใช่หรือ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเบาๆ“ใช่แล้ว ท่านแม่ทัพฉีหลิง แล้วสตรีที่ยืนเคียงข้างเขา...นั่นมันคุณหนูกัวที่เพิ่งหย่ากับซื่อจื่อจวงเซียนป๋อไม่ใช่หรือ” อีกเสียงหนึ่งกล่าวด้วยความประหลาดใจเสียงซุบซิบนินทาดังขึ้นเป็นระยะ ผู้คนเริ่มหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่เพื่อหันมามองทั้งคู่ บ้างก็ชื่นชมในความเหมาะสมของพวกเขา บ้างก็สงสัยในความสัมพันธ์ที่เปิดเผยอย่างไม่คาดคิดของท่านแม่ทัพผู้เก่งกาจกัวรั่วชิงรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าตนเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้คน หวงเชียนเล่อสังเกตเห็นความอึดอัดบนใบหน้าของนาง เขายกยิ้มที่มุมปากอย่างอ่อนโยนแล้วกระชับมือที่จับนางไว้ให้แน่นขึ้น“เอาล่ะ ไปเถิด” หวงเชียนเล่อกล่

แคว้นเว่ยตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของแคว้นหาน เป็นดินแดนที่เปรียบเสมือนปราการเหล็กที่ไม่มีวันสั่นคลอน ท่ามกลางความสงบสุขที่ถูกสร้างขึ้นด้วยกำลังทหารที่แข็งแกร่ง เมืองฉางหยาง เมืองหลวงของแคว้นเว่ยกลับไม่ได้ถูกสร้างด้วยความโอ่อ่าหรูหราเหมือนเมืองหลวงของแคว้นหาน แต่ถูกสร้างขึ้นด้วยความมั่นคงและแข็งแรง ถนนสายหลักที่เรียงรายไปด้วยร้านค้าและตลาดที่คึกคัก แต่ก็ยังมีกลิ่นอายของความเป็นเมืองชายแดนที่พร้อมจะรับมือกับภัยสงครามได้ตลอดเวลาท่ามกลางบรรยากาศแสนสงบที่คุ้นเคย จวนที่โอ่อ่าที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองฉางหยางกลับมีบรรยากาศที่แตกต่างออกไปจวนจิ้งกั๋วกงของตระกูลหวงที่เคยเต็มไปด้วยความสง่างามตามแบบฉบับตระกูลแม่ทัพ บัดนี้กลับมีบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวล หวงห้าวหยางผู้เป็นจิ้งกั๋วกงและซูจือเยว่ผู้เป็นฮูหยิน กำลังนั่งจิบชาอยู่ในเรือนหลักด้วยสีหน้าเคร่งเครียด“ท่านพี่... การไปเมืองหลวงของเชียนเล่อกับเว่ยอ๋องในครั้งนี้นานผิดปกติไปหน่อยหรือไม่เจ้าคะ” ซูจือเยว่เอ่ยขึ้น น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ “ปกติแล้วหลังจากส่งบรรณาการเสร็จ เว่

สายลมยามบ่ายพัดผ่านผืนน้ำในทะเลสาบจนเกิดระลอกคลื่นเล็กๆ ส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงอาทิตย์ ห่างไกลจากความวุ่นวายของชุมชนและจวนขุนนาง หวงเชียนเล่อได้พากัวรั่วชิงมายังสถานที่ที่สงบเงียบราวกับอยู่อีกโลกหนึ่ง แต่ในครั้งนี้ เขากลับมีสีหน้าที่ลึกซึ้งและแววตาที่เต็มไปด้วยความทรงจำที่ไม่อาจลืมเลือนได้เขาเช่าเรือส่วนตัวลำเล็กที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สะอาดตา มีเพียงเบาะรองนั่งสีขาวสะอาดและโต๊ะไม้เล็กๆ ที่ตั้งถ้วยชาหอมกรุ่นกับถาดผลไม้สด“เจ้าชอบที่นี่หรือไม่” หวงเชียนเล่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น ก่อนจะยื่นมือมาประคองกัวรั่วชิงเพื่อช่วยนางลงเรือ“ที่นี่งดงามยิ่งนัก” กัวรั่วชิงรับมือของเขาไว้ ก่อนจะก้าวลงเรือด้วยความระมัดระวัง นางสัมผัสได้ว่าวันนี้เขามีบางอย่างที่แตกต่างออกไปจากทุกวัน ซึ่งปกติจะมีกำแพงบางๆ ที่สร้างขึ้นมา แต่วันนี้เขากลับเปิดมันเพื่อให้นางก้าวเข้าไปเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วหยิบถ้วยชาขึ้นรินให้นางก่อน “จู๋ฮวาชา เจ้าชอบหรือไม่”“ชอบเจ้าค่ะ” นางตอบรับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ คิดว

เมืองหลวงในยามนี้เต็มไปด้วยกระแสลมแห่งข่าวลือที่พัดพาเรื่องราวจากจวนหนึ่งไปสู่อีกจวนหนึ่งอย่างรวดเร็วกว่าสายลมใด ๆ เสียงกระซิบกระซาบในตลาดน้ำชา ร้านอาหาร หรือแม้แต่ในงานเลี้ยงชั้นสูง ล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยเรื่องซุบซิบนินทาที่น่าสนใจจนผู้คนในเมืองต่างหูผึ่ง“เจ้าได้ยินหรือไม่ว่าท่านหญิงกุ้ยอินสะใภ้ใหญ่ของไคกั๋วกงกำลังตั้งครรภ์บุตรคนที่สองแล้ว” ชายผู้หนึ่งเริ่มบทสนทนากลางวงเหล้า“ใครว่านางเป็นแม่ไก่ออกไข่ไม่ได้ เพิ่งจะคลอดคนโตได้ไม่เท่าไร ก็มีอีกคนแล้ว ฮูหยินไคกั๋วกงคงชอบลูกสะใภ้มากขึ้นแล้วกระมัง” ชายอีกคนพูดพลางหัวเราะ“เจ้าคงไม่รู้ข่าวสำคัญอีกเรื่องกระมัง อ๋องเสเพลอย่างเว่ยอ๋องไปมาหาสู่ที่จวนเจิ้นหนิงโหวบ่อยอย่างกับเป็นจวนของตนเอง” ชายคนแรกรินสุราแล้วเล่าข่าวต่อ“เจิ้นหนิงโหวมีบุตรสาวสามคนคน แล้วท่านอ๋องไปหาผู้ใดล่ะ” ชายคนที่สามที่เงียบอยู่นานเกิดสนใจถามขึ้นมาชายผคนที่เปิดประเด็นลดเสียงให้ต่ำลง “บุตรสาวที่เป็นคนเขลาของเจิ้นหนิงโหวน่ะสิ”“จริงหรือ? ไอ้หย๋า...ท่

หวงเชียนเล่อเดินนำนางไปตามทางเดินที่ปูด้วยหินสีเทาเข้มอย่างเป็นระเบียบ สองข้างทางมีต้นสนสูงใหญ่อายุหลายร้อยปีปลูกเรียงรายอย่างสง่างาม กำแพงสูงใหญ่ของเรือนพักรายล้อมไปด้วยพุ่มไม้ที่ถูกตัดแต่งอย่างประณีต บรรยากาศภายในจวนแม่ทัพแตกต่างจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง ที่นี่ไม่มีเสียงอึกทึกของผู้คนในตลาด มีเพียงเสียงของสายลมที่พัดผ่านยอดไม้และเสียงฝีเท้าของทหารยามที่เดินตรวจตราเป็นระยะ ซูหมิ่นจูรู้สึกได้ถึงความสงบและอำนาจที่แฝงอยู่ในทุกย่างก้าว นางเดินตามพลางมองแผ่นหลังกว้าง หัวใจเต้นระรัวด้วยความรู้สึกที่ผสมผสานระหว่างความสุขที่ได้อยู่ใกล้ชิดเขาและความหวังในอนาคตที่นางเพิ่งจะวางแผนไว้เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในเรือนพักรับรอง นางก็รู้สึกตกใจเมื่อเห็นห้องที่ถูกเตรียมไว้ มันถูกประดับประดาอย่างสวยงาม แต่ก็แฝงไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น ดูก็รู้ว่าใส่ใจอย่างยิ่ง“พี่เชียนเล่อ ท่านเตรียมสิ่งนี้ให้ข้าหรือ” นางเอ่ยถามด้วยดวงหน้าแดงซ่าน“ใช่แล้ว เจ้าชอบหรือไม่เล่า”“ข้าชอบมากเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมากจริงๆ”“ไม่ต้องเกรงใจ เจ้า