บทที่79 เปิ่นหวางอาจจะระแวงมากเกินไป

มู่หย่งฉีก็พยายามตรวจตราเหยาหลิงเจินอยู่ไม่ไกล เขาเห็นนางยังปลอดภัยดีก็ยิ้มพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก

เหยาหลิงเจินเห็นเขามองจนพอใจแล้ว จึงดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น ก่อนจะเดินไปหากัวรั่วชิง

“หวงเชียนเล่อ คุณหนูกัวไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

มู่หยงฉีเอ่ยถาม เห็นแม่ทัพหนุ่มพยักหน้า เขาก็กล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นช่างน่าหวาดหวั่นยิ่งนัก โดยเฉพาะการที่ผึ้งพุ่งเป้าไปที่ศาลาที่เรานั่งพักกันอยู่แบบนั้น ช่างน่าสงสัยยิ่ง”

“กระหม่อมก็รู้สึกเช่นเดียวกัน” หวงเชียนเล่อรับคำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ท่านอ๋องประสงค์ให้สอบสวนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“เปิ่นหวางจะสอบสวนเรื่องนี้ดีไหมน้า...” ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเอ่อระเหยเผยรอยยิ้มมุมปากอย่างยากคาดเดา มู่หยงฉีมองหน้ากัวรั่วชิงก่อนจะหันมาสบตากับเหยาหลิงเจิน “เจ้าว่าอย่างไร”

เขาถามแม่นางน้อยที่คนทั้งแคว้นคิดว่าเป็นเพียงสตรีปัญญาอ่อนอย่างทีเล่นทีจริง

“ท่านอ๋องหล่อจะไปสอบสวนน้องผึ้ง? ท่านพูดภาษาผึ้งได้หรือ&r