All Chapters of นางบำเรอต่างแดน NC18+: Chapter 11 - Chapter 20

"อยู่ที่นี่เริ่มชินแล้วใช่ไหมครับ" "คะ?" หญิงสาวเงยหน้าสบตาเขา "พี่กลัวเราเบื่อ...เอางี้ไหมถ้าหายดีแล้วพี่จะพาออกไปเที่ยวเอง" "เที่ยวหรอคะ...ม่านฟ้าต้องถามท่านนายพลก่อนว่าไปได้ไหม" "ทำไมต้องถามด้วย" "ก็ม่านฟ้ามาทำงานกับท่าน รับเงินเดือนจากท่าน ถ้าออกไปไหนมาไหนหรือหายไปโดยไม่บอกจะถือว่าผิดกฏค่ะ" เธอพยายามอธิบายให้ชายหนุ่มฟัง "อย่างนี้นี่เอง" "ที่นี่มีที่เที่ยวด้วยหรอคะ ม่านฟ้าคิดว่าจะมีแค่สนามรบซะอีก" "มีสิครับ ที่ลับเฉพาะม่านคนเดียว..." "อำเล่นหรือเปล่าคะ" "พี่พูดจริง พี่ไม่เคยพาใครไป..." "แฮ่ก" เธอเกือบสำลักข้าวที่กำลังเคี้ยวในปาก "ไว้พี่พาไปนะ" "ก็ได้ค่ะ แล้วนี่พี่จะกลับเลยไหมคะ" "ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับ พี่รอเช็ดตัวให้หนูก่อน" "ไม่เป็นไรค่ะ หนูว่าจะอาบน้ำแล้วค่อยนอนต่อ" "ไม่ได้ครับ ถ้าเกิดไข้ขึ้นตอนพี่ไม่อยู่ล่ะ" "ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ หนูดีขึ้นแล้ว พี่ดูสิคะ" เธอทำท่าทางยกแขนขึ้นโชว์ความแข็งแรง "นี่ไม่รู้ตัวเลยสินะว่าหน้าเราตอนนี้ซีดขนาดไหน" หญิงสาวยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาจับใบหน้าตัวเอง นี่หน้าเธอซีดขนาดนั้นเลยเหรอ หญิงสาวคิดในใจ "อิ่มแล้วใช่ไหม มานั่งนี่ครับ" เขาตบ

"มะรืนในหมู่บ้านมีจัดงานบุญ เดี๋ยวพี่พาไปดูนะ" "ตกลงค่ะ แล้วเพื่อนพี่ไปด้วยไหมคะ" "ไปครับ พวกมันต้องไปช่วยดูแลความเรียบร้อยอยู่แล้ว" "แต่ว่า เราไปด้วยกันแบบนี้จะดีหรอคะ" "ทำไมล่ะ คนอื่นก็ไป...ไม่มีใครสังเกตหรอก" "งั้นก็ได้ค่ะ" "เดี๋ยวพี่มารับไปด้วยกันหมดนี่แหละ อ๋อพี่ได้ยินว่าท่านนายพลก็มานะ" "จะ จริงหรอคะ" "ครับ ไม่ต้องคิดมากนะ" "ค่ะ" เธอพยักหน้าแต่ภายในใจกลับว้าวุ่น หากวันงานท่านนายพลมาเจอเธอกับขุนพลอยู่ด้วยกันเธออาจจะถูกจับได้ เธอยังไม่รู้เลยว่าถ้าเธอผิดกฏเหล็กขึ้นมา ชะตากรรมของเธอจะเป็นอย่างไร ยิ่งเรื่องแก้วตาที่เธออยากรู้ก็ยังไม่คลี่คลาย ถ้าหากมันเลวร้ายถึงขึ้นชีวิตเธอจะทำอย่างไร...แค่นี้เธอก็เสียวสันหลัง รถกระบะแล่นมาจอดหน้าบ้านของม่านฟ้า ขุนพลเดินลงมาเปิดประตูให้หญิงสาวด้วยชุดทหารเต็มยศ พร้อมกับสองหนุ่มที่นั่งอยู่ท้ายกระบะพวกเขาโบกมือและส่งยิ้มให้เธอ "ไปกัน" "ขอบคุณค่ะ" "วันนี้สวยจัง..." ชายหนุ่มยืนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ม่านฟ้าอยู่ในชุดเดรสสีขาวแขนสั้น กระโปรงยาวคลุมไปถึงข้อขา เธอมัดผมรวบตึงอย่างทะมัดทะแมง แต่งหน้าเบานิดหน่อยเป็นธรรมชาติ "เชิญครับคุณผู้หญิง"

แล้วชายหนุ่มก็นั่งมองม่านฟ้ากินข้าวเงียบๆโดยที่ไม่พูดอะไร ขุนพลกำลังกังวลว่าพี่เสือจะเข้ามาแทรกกลางระหว่างทั้งสองหรือไม่ เขามองออกว่าสายตาที่อีกฝ่ายมองหญิงสาวนั้นมันหมายความว่าอย่างไร เขากลัวเหลือเกินว่ามันอาจจะนำพาเรื่องยุ่งยากเข้ามาอีก ท่านนายพลต้องเข้าข้างลูกชายคนโปรดของเขาแน่ๆหากว่าชายหนุ่มเอ่ยปากขอ "พี่ขุนพล" " " "พี่ขุนพลคะ" " " เหม่อลอย "พี่พล!" "ครับๆ" "พี่เป็นอะไรคะ เห็นนั่งเหม่อตั้งนาน" "เปล่าครับ พี่แค่คิดอะไรเพลินๆ" "หนูเรียกตั้งนาน" "ขอโทษที แล้วนี่เราจะหายทันอาทิตย์หน้าไหม ที่เราต้องไปบริจาคของให้ชาวบ้านกัน" "ทันค่ะ หนูอยากไปค่ะ" เธอทำตาลุกวาว อยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง "ครับ เดี๋ยวอาทิตย์นี้พี่ต้องไปเฝ้าแถวๆเขตหวงห้ามนะ อาทิตย์หน้าพี่จะมารับครับ" "ค่ะ จะรอค่ะ" ขุนพลกลับที่พักของตนและนั่งคุยกับสองหนุ่มเพื่อนซี้ของเขา "พวกมึงว่าพี่เสือจะมาไม้ไหนวะ" "อ้าวทำไมวะ" กันที่กำลังนั่งเล่นเกมเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน "ไม่รู้ดิ ท่าทางเขาดูสนใจม่านฟ้าแปลกๆ กูแอบเห็นสายตาหื่นกามที่พี่เขามองด้วยนะแบบ...แทบจะกินม่านฟ้าเข้าไปทั้งตัวเลย" "มึงคิดมาก ไม่มีอ

ขุนพลมองหน้าเสือสลับกับม่านฟ้าด้วยความไม่พอใจ เเต่ก็ต้องเก็บงำความรู้สึกนี้เอาไว้ ทั้งกันและทศรับรู้ถึงบรรยากาศที่มาคุ แต่ลุงกับป้าที่เพิ่งเจอกันก็ไม่ได้สังเกตเห็นอะไร "ลุงชื่อแม้นเป็นผู้ใหญ่บ้านที่นี่ ส่วนนี่เมียลุงชื่อสาย ในหมู่บ้านของเรามีประชากรแค่20หลังคาเรือน เมื่อก่อนมีเยอะกว่านี้แต่ด้วยความที่ระยะทางสัญจรไปมารวมไปถึงไฟฟ้าก็เข้าไม่ถึง ช่าวบ้านที่พอจะขยับขยายก็ทยอยอพยพกันออกไปจนเหลือแค่นี้แหละครับ" "ลำบากกันแย่เลยนะครับ" "แล้วนี่พวกคุณเป็นใครมาจากไหนครับ ไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม" "พวกเรามาจากหมู่บ้านXXXนะครับ ผมเป็นลูกชายท่านนายพลที่ดูแลพื้นที่แถวนี้ชื่อเสือครับ" "โอ้ สวัสดีครับ" ลุงพูดพร้อมกับยกมือไหว้เขา เสือก็ยกมือตอบรับตามมารยาท "ผมชื่อขุนพล นี่เป็นผมชื่อกันกับทศครับ" "สวัสดีทุกคนนะครับ อ้าวแล้วแม่หนูคนสวยนี่ละ" "ม่านฟ้าค่ะ อยู่หมู่บ้านXXXเหมือนกันค่ะ" "ผมยินดีต้อนรับทุกคนครับ แต่ดูท่าว่าฝนจะตกนะ...ถ้าไม่รังเกียจจะพักกันที่นี่ก็ได้นะครับ " "ขอบคุณมากครับ พวกเราจะเอาของมาแจกชาวบ้านที่นี่ แต่ฝนน่าจะตกซะก่อน รบกวนพ่อผู้ใหญ่ด้วยนะครับ" ขุนพลพูดขึ้น "ยินดีครับ แต่บ้านผมหลั

ม่านฟ้าปล่อยโฮออกมาก่อนจะทรุดลงกับพื้น เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองได้ทำของรักหลุดหายไป เธอเจ็บปวดและโทษตัวเองซ้ำๆอยู่อย่างนั้น Rrrrrrrr. เสียงโทรศัพท์เข้า หญิงสาวกดรับโดยที่ยังไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าเป็นใคร "ฮัลโหลค่ะ" "ฉันจะโทรมาบอกว่า คนนั้นเขาติดธุระวันนี้เข้าไปไม่ได้...มะรืนเขาจะเข้าไปก็แล้วกันนะ" "ค่ะท่าน" เธอโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงเขาคนนั้นจะเลื่อนวันออกไปตั้งสองวัน แต่ทว่าเธอก็ยังหนีไม่พ้นอยู่ดี แค่ยังพอเวลาให้เธอได้ทำใจอีกหน่อย ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ใช่สาวที่บริสุทธิ์อะไรเพราะโดนพ่อเลี้ยงข่มขืนจนเธอต้องหนีมาอยู่ที่นี่ เเต่จะให้เธอไปมีอะไรกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกัน มันก็เป็นเรื่องยาก ถ้าอย่างนั้นสองวันที่เหลือนี้เธอก็ขอไปเที่ยวเล่นให้สบายใจก่อนดีกว่าจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ม่านฟ้าสะพายกระเป๋าก่อนจะออกมาจากบ้านพัก และไม่ลืมที่จะล็อคประตูอย่างแน่นหนา เธอเดินไปยังศาลากลางหมู่บ้านที่มีรถสองแถวคอยรับส่งนักท่องเที่ยวหรือชาวบ้านที่จะไปชมสวนดอกไม้ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เธอได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าที่นี่ดอกไม้สวยมาก จะมีนักท่องเที่ยวจากในเมืองเข้ามาถ่ายรูปและชื่นชมกับวิวสวยๆที่นี่อยู่ประปราย ถึงแ