All Chapters of ข้ามภพมาเป็นภรรยาอัปลักษณ์แสนร้ายกาจ: Chapter 81 - Chapter 90

เมืองหลวงจ้าวรุ่ยซิงที่ยามนี้กระวนกระวายจิตใจยิ่งนัก ยังตามหาจ้าวฉี่หลิงไม่เจอน้องชายก็เตรียมกบฏ เสด็จอาก็เปิดศึกชายแดนอีก ส่วนเสด็จพ่อนั้นไม่ต้องเอ่ยถึง วันๆอยู่แต่กับสุรานารี กระทั่งซูกงกงมารายงาน"ทูลฝ่าบาท บัดนี้แม่ทัพเหยียนเกณฑ์ไพร่พลเดินทางกลับมาเมืองหลวงเพื่ออารักขาพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ""ตราหยกล่ะ เขาเจอทายาทเซียวอี้หรือไม่ หากยังไม่ได้ตราหยกมาข้ามิอาจปกครองได้เบ็ดเสร็จ แม้แต่เซี่ยหลางยังไม่ฟังคำข้า""กระหม่อมมิทราบพ่ะย่ะค่ะ อีกสองเดือนแม่ทัพเหยียนจะถึงเมืองหลวง อีกข่าวรายงานว่าองค์ชายรองไปสมรสกับธิดาคนรองของข่านแห่งแคว้นเยี่ย หากเขาต้องการยืมกำลังจากทางนั้นมาต่อกรกับพระองค์ย่อมต้องใช้เวลาเพื่อให้แคว้นเยี่ยไว้ใจ เพราะธิดาองค์โตของท่านข่านแต่งงานกับรัชทายาทแคว้นหู องค์ชายรองจ้าวฉี่หลิงทรงเป็นรองราชบุตรเขยองค์โตอยู่ น่าจะยังมิอาจเคลื่อนไหวใดๆได้สะดวก ทรงอย่าได้กังวลพระทัยเลยพ่ะย่ะค่ะ""เรื่องนั้นมันก็ใช่ แต่ที่น่ากังวลคือเสด็จอาทรงปักหลักที่ชายแดนแคว้นจ้าว และแคว้นจ้าวสวามิภักดิ์ต่อเสด็จอาแล้ว รอเพียงพระองค์เข้าปกครองเท่านั้น ยามนี้ทรงประทับอยู่ที่

ภายในห้องร่างบางหลับใหลไปเพราะฤทธิ์ยา ซูหานนั่งลงขอบเตียงลูบใบหน้างามเบาๆ เขากับนางล้มลุกคลุกคลานมาด้วยกันสิบสองปีแล้ว รักนางเหมือนบุตรสาวแท้ๆ เขาอายุสามสิบแปดแล้วแต่ไม่แต่งงานตั้งแต่รับเลี้ยงนางก็สัญญากับตัวเองว่าจะให้นางคือทุกสิ่งในชีวิตในตอนนั้นการที่เขาไม่อยากให้นางจดจำความโหดร้ายของเรื่องราวในวันนั้นจึงตัดสินใจฝังเข็มทองให้นาง หากเขารู้ว่านางจะต้องมาทรมานเช่นนี้วันนั้นเข้าจะไม่ทำมันเด็ดขาด มือหนาห่มผ้าให้บุตรสาวก่อนจะออกมาหาฮ่องเต้ที่ยืนรอเขาอยู่ในห้องติดกัน เขาทำความเคารพร่างสูง"กระหม่อมซูหานถวายพระพรฝ่าบาท""อืม..องครักษ์ซูหรานหรานนางเป็นเช่นใดบ้าง""นางหลับไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ...กระหม่อมตั้งใจไว้หากเสร็จเรื่องกับต้าเป่ยกระหม่อมจะไปตามหาใต้ซือหยวนคงเพื่อถอนเข็มให้นาง"ฮ่องเต้มองดูชายตรงหน้าที่ใช้แขนเสื้อซับน้ำตาของตนเอง ซูเว่ยหรานเด็กคนนี้มีคนที่รักนางเพียงนี้ แม้จะพลัดพรากจากครอบครัวแต่นางก็ได้รับความรักที่บริสุทธิ์จากพ่อบุญธรรม ก่อนที่พระองค์จะตรัสถามคนตรงหน้า"ท่านหายไปไหนมาจึงทิ้งนางเอาไว้ให้อยู่คนเดียว""ทูลฝ่าบาทเดิมทีกระหม่อมไปอำเภอข้างเคียงเพื่อซื้อสินค้า แต่ว่ากลับเจอเข้

เมื่อจัดการกับเหยียนคังเรียบร้อยก็ถึงเวลาวางแผนขั้นต่อไป หลี่จื่อหานเอ่ยถามเถียนติงว่ายังต้องการร่วมมือกับเขาในครั้งนี้อยู่หรือไม่"รองแม่ทัพเถียน ข้ารู้ว่าท่านทราบเรื่องที่เหยียนคังเป็นหัวหน้าให้ปล้นชาวบ้านมานานแล้ว เพียงแต่ท่านยังไม่ลงมือกับเขาเท่านั้น แต่ทว่าบัดนนี้คนก็กำจัดแล้ว ท่านจะปล่อยมือจากเรื่องที่พวกเรากำลังทำอยู่หรือจะยังคงช่วยพวกเราล้วนแต่เป็นความสมัครใจขอท่าน ข้ามิบังคับ"เถียนติงเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ยามนี้พระอาทิตย์เริ่มอับแสงลงไปแล้ว พรุ่งนี้ก็คงขึ้นมาเพื่อส่องแสงสว่างให้กับผู้คนอีกเช่นเคย แต่ลูกเมีย พ่อแม่ของเขาไม่มีโอกาสแล้ว ตะเกียงชีวิตของพวกเขาดับลงไปและไม่มีทางที่จะกลับมาส่องสว่างอีกแล้ว เหยียนคังคงไม่อาจฮึกเหิมได้เพียงนั้นหากคนในเมืองหลวงคนนั้นไม่สนับสนุน เถียนติงจึงตอบกลับคำถามของรัชทายาทจ้าวจื่อหาน"กระหม่อมยินดีติดตามไท่จื่อพ่ะย่ะค่ะ เหยียนคังคงไม่อาจทำตัวเป็นโจรได้เอิกเกริกและหึกเหิมเพียงนี้ หากคนผู้นั้นมิสนับสนุน หากต้องกำจัดก็ต้องกำจัดที่ต้นตอพ่ะย่ะค่ะไท่จื่อ""เราเชื่อว่าท่านแยกแยะได้ ตลอดเวลาเกือบสามเดือนที่เดินทางด้วยกันข้ามั่นใจว่าท่านแตกต่าง เอาล่ะเตร

หลี่จื่อหานตั้งค่ายรั้งอยู่ที่หน้าประตูเมืองเขายังไม่เข้าไปในยามนี้ คนของเขามากนักอาจแหวกหญ้าให้งูตื่นได้ เถียนติงให้คนไปส่งข่าวกับในวังว่ายามนี้เหยียนคังยังเดินทางมาไม่ถึงเพราะติดภารกิจสกัดกั้นองค์ชายรองระหว่างทาง เมื่อข่าวส่งถึงวังหลวงเรียบร้อยก็แค่รอพรุ่งนี้ และรอจ้าวฉี่หลิงส่งสัญญาณออกมาเมื่อพระอาทิตย์ขึ้นเขาจะเคลื่อนพลเข้าเมืองทันทีมิใช่ว่าหลี่จื่อห่านสู้ทหารอารักขาเมืองไม่ได้ แต่ว่าหากฮ่องเต้สุนัขนั่นใช้ราษฎรเป็นโล่อาจไม่ดีนัก เพราะชางบ้านหลายสิบปีมานี้อยู่อยากลำบากไม่น้อย หากต้องมาเดือดร้อนเพราะการสู้รบอีกคงจะทำให้พวกเขาไม่มีแรงที่จะอยากหายใจต่อไปอีกแล้วหลี่จื่อหานเห็นเถียนติงยืนอยู่หน้ากระโจมมองไปยังประตูเมืองก่อนจะถอนหายใจ เขาจึงเดินมาตบบ่าเถียนติงเบาๆ ชายสูงวัยหันกลับมาพร้อมกับเอ่ยเนือยๆ"ไท่จื่อ...กระหม่อมทำชั่วไว้มากมิอาจสู้หน้าราษฎรต้าเป่ยได้อีก หากเสร็จงานครั้งนี้จะลาออกกลับไปทบทวนความผิดตนเองสักทีพ่ะย่ะค่ะ"หลี่จื่นหานเข้าใจดีว่าเขารู้สึกเช่นไร ที่ผ่านมาเถียนติงผู้นี้เห็นเหยียนคังเป็นผู้มีพระคุณมาตลอด ไม่ว่าเหยียนคังสั่งให้ทำอะไรเขาไม่ลังเลที่จะลงมือ บัดนี้เ

หลี่จื่อหานที่ยืนสง่าอยู่หน้าประตูของท้องพระโรงนั้นเงาของเขาทอดยาวจนบดบังรัศมีด้านใน แม้แต่บนบัลลังก์มังกรที่จ้าวรุ่ยซิงนั่งอยู่ก็มืดมิดในทันทีเมื่อเงาของเขาทอดลงมา จ้าวรุ่ยซิงไม่รีบเรียกหาคนของตนทันที"ทหารวัง องครักษ์ พวกเจ้าไปตายที่ไหนกันหมด มีคนร้ายๆ"เสียงฝีเท้าขององครักษ์กรูเข้ามาเพื่อปกป้องเขากว่าสามร้อยคนจนท้องพระโรงแน่นไปหมด จ้าวรุ่ยซิงสั่งการทันที"พวกเจ้าจัดการพวกมัน ฆ่าทิ้งอย่าให้เหลือแม่แต่มดสักตัว มันคือบุตรชายของกบฏ จ้าวหมิงเทียน ที่คิดชิงบัลลังก์จากอดีตฮ่องเต้ และไอ้คนทรยศจ้าวฉี่หลิง ฆ่าให้หมด"องครักษ์เดินสามขุมเข้าหากลุ่มของหลี่จื่อหาน แต่ยังไม่ทันเงื้อดาบมือก็มีลูกธนูพุ่งลงมาปักกลางท้องพระโรง ขุนนางที่ตอนนี้ถูกคุมตัวอยู่ไม่สามารถหนีออกไปได้ก็มองหน้ากัน หลี่จื่อก็จะเดินเข้ามาตามด้วยพลธนูนับร้อยที่ขึ้นสายพร้อมยิง ร่างสูงหิ้วคอเสื้อจ้าวหมิงฮ่าวมาโยนลงตรงเท้าจ้าวรุ่ยซิงก่อนจะเอ่ยช้าๆ"เจ้าไม่ต้องหาเรื่องให้ตัวเองรีบตายเพียงนี้ สกุลซุนของมารดาข้ากว่าสามร้อยชีวิต ยังมีสกุลซุนสายรองของท่านน้าไฉ่หลินอีกร้อยกว่าชีวิตข้ายังไม่ได้ชำระ ให้เจ้าตายง่ายๆ จะสบายเกินไปนะจ้าวรุ่ยซ