All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 151 - Chapter 160

เซิ่นหรูซวงที่คิดไปเองว่าเจียงเสี่ยวชุนคงจะสนใจหนังสือเล่มนี้ แต่ที่ไหนได้เธอแค่ปรายตามองแล้วเบะปากพูดออกมาว่า “น่าเบื่อจะตาย มีแต่ตัวเลขตัวอักษรเต็มไปหมด แค่เห็นฉันก็ปวดหัวแล้ว”สีหน้าของเซิ่นหรูซวงชะงักไปทันที แล้วหัวเราะออกมา “งั้นเหรอ?”เจียงเสี่ยวชุนเอามือยืนกอดอกพิงชั้นวางหนังสือ พูดออกมาเสียงเบาว่า: “เธออยากจะเรียนก็เรียนไปเถอะ ฉันคงไม่เรียนต่อแล้ว”เซิ่นหรูซวงไม่แปลกใจแม้แต่น้อยที่เจียงเสี่ยวชุนจะพูดออกมาแบบนี้ยายของเจียงเสี่ยวชุนป่วยหนัก เธอไม่มีแม้แต่เงินเก็บที่จะมารักษายาย รวมไปถึงคะแนนที่ไม่ค่อยดีของเจียงเสี่ยวชุนแล้ว แม้แต่คะแนนเข้ามหาลัยก็ยังมีไม่ถึง ไม่ว่าใครเห็น ก็คงคิดว่าอนาคตของเจียงเสี่ยวชุนไม่มีทางเดินไปได้ไกลแน่แม้แต่ตัวของเจียงเสี่ยวชุนเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตัดสินใจไปขายของแผงลอยแบบนี้ดูเหมือนว่า เจียงเสี่ยวชุนคิดที่จะขายของแผงลอยตลอดไป เซิ่นหรูซวงไม่ได้บังคับเจียงเสี่ยวชุน เธอแค่เอาหนังสือกลับไปวางไว้บนชั้นตามเดิม แล้วก็จับข้อมือเจียงเสี่ยวชุนเดินออกไป“กลับกันเถอะ ไปเยี่ยมคุณยายก่อน”เจียงเสี่ยวชุนยังมีเรื่องให้ทุกข์ใจอีกมาก

เซิ่นหรูซวงวางซองเอกสารกลับไปที่เดิม สองมือกำเข่าของตัวเองเอาไวแน่นผู้คนต่างเฝ้าฝันถึงสิ่งนี้ แต่เว่ยอวิ่นลู่กลับมีไว้ครอบครองนานแล้ว ไม่ว่าจะเป็นพื้นฐานครอบครัว ความงาม การศึกษา หน้าที่การงาน และการได้รับการยอมรับ เธอมีหมดทุกอย่าง แถมยังได้รับความรักจากคู่รักและครอบครัวของคนรักอีกในสายตาของผู้คน เส้นทางชีวิตของเธอเหมาะสมกับบทบาทของนางเอกใหญ่โดยสมบูรณ์ยอดเยี่ยมจริง ๆ สมกับเป็นลูกรักของพระเจ้า ไม่ใช่แค่สองสามคนที่พูดแบบนี้ แต่มีผู้คนอีกมากมาย ทั้งเพื่อนฝูงหรือแฟนคลับ ต่างก็เรียกเว่ยอวิ่นลู่ว่านางเอกใหญ่น้อยครั้งมากที่ เซิ่นหรูซวงรู้สึกอิจฉาเธอจากก้นบึ้งของหัวใจแบบนี้เธอรู้สึกอิจฉา แต่เธอก็รู้สึกไม่ยอมรับเช่นกันเซิ่นหรูซวงที่เกิดมาในครอบครัวคนธรรมดา พ่อเป็นคนขับรถของตระกูลซิง แม่เป็นคนรับใช้ในบ้านตระกูลซิง ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเธอ บางทีตลอดชีวิตนี้ เธออาจจะไม่มีโอกาสได้เข้าไปสัมผัสชนชั้นของซิงจือเหยียนและเว่ยอวิ่นลู่เลยก็ได้แม้จะได้แค่สัมผัส แต่ก็ยังต้องแลกมาด้วยชีวิตของพ่อเธอชีวิตที่พ่อเธอแลกมาให้นั้น ไม่อาจทำให้เธอก้าวเข้าสู่แวดวงของคนเหล่านี้ได้จริง ๆ เซิ่นหรูซวงไ

จนกระทั่งซิงฟานโหรวจากไป สายตาของเว่ยอวิ่นลู่เปลี่ยนเป็นเยือกเย็นลงมุมปากของเธอยกโค้งขึ้น แววตาแสดงออกถึงความเย้ยหยันซิงฟานโหรวเป็นพวกไร้สมอง ปล่อยให้เธอเป็นทัพหน้าบุกไปจัดการเถอะ ส่วนเธอนั่งมองดูเสือสู้กันอยู่บนภูเขาก็พอแล้ว”วันศุกร์หลังเลิกเรียน เซิ่นหรูซวงและเจียงเสี่ยวชุนได้ตั้งแผงขายของอยู่นานแล้วเจียงเสี่ยวชุนที่ตั้งแผงขายของมาแล้วครึ่งเดือน ตอนนี้เธอคล่องตัวแล้ว ดังนั้นเซิ่นหรูซวงที่อยู่ข้าง ๆ จึงช่วยอะไรได้ไม่มากไม่เพียงเท่านั้น เจียงเสี่ยวชุนยังกดไหล่ให้เธอนั่งลง แล้วสั่งให้เธอตั้งใจเรียน อย่ามาวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้อีกด้วยเซิ่นหรูซวงที่สู้แรงเจียงเสี่ยวชุนไม่ไหว ได้แต่นั่งทำแบบฝึกหัดอยู่ข้าง ๆ เธอจริง ๆ แล้วยิ่งเวลาผ่านไป คนหน้าร้านก็จะยิ่งน้อยลงเรื่อย ๆ แต่แผงของพวกเธอก็ยังคงคึกคักกว่าแผงอื่น ๆ อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น เซิ่นหรูซวงทำแบบฝึกหัดเสร็จไปแล้วสองหน้า ส่วนเจียงเสี่ยวชุนก็ขายของทอดไปได้แล้วมากมายท่ามกลางความโกลาหล นักเรียนหญิงคนหนึ่งใบหน้าซีดเซียวก้มหน้าเอามือกุมท้องเอาไว้ผู้คนที่อยู่รอบข้างร้องตกใจออกมา เซิ่นหรูซวงที่ได้ยินเสียงจึงเงยหน้าขึ้นม

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?”เซิ่นหรูซวงสะดุ้งโหยง หันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องด้วยใบหน้าที่ซีดขาว ซิงจือเหยียนที่ใส่ชุดสูททั้งตัว เอนตัวนอนพิงอยู่บนโซฟา ปลดเน็คไทด์ที่อยู่บนคอออกหลวม ๆ เสื้อผ้าที่ถูกตัดออกมาอย่างประณีตด้วยเนื้อผ้าระดับพรีเมี่ยม ทำให้ใส่เข้าไปแล้วดูพอดีตัว เขาเอาตัวนอนหลับตาอยู่บนโซฟา หน้าที่แหงนขึ้นมาทำให้เห็นเส้นเอ็นบนลำคอที่คมชัดและลูกกระเดือกที่กลิ้งไปมาเวลาพูด ด้วยน้ำเสียงแห้งต่ำเมื่อเห็นว่าเป็นซิงจือเหยียน เซิ่นหรูซวงก็ยังไม่มีท่าทีคลายความกังวล เธอถอยหลังไปสองสามก้าวอย่างช้า ๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “ฉันมาตามหาซิงฟานโหรว”ซิงจือเหยียนลืมตาขึ้น เขาไม่ได้มองเธอในทันที สายตาเขาจ้องไปที่ความว่างเปล่า “ฉันจำได้ว่างานการกุศลในครั้งนี้ไม่ได้เชิญเธอมานะ”ชั่วพริบตา ดวงตาสีดำขลับก็จ้องมองมาที่เธอ พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “ไม่มีบัตรเชิญก็เข้ามาทางประตูหน้าไม่ได้ ถ้าอย่างนั้น เธอเข้ามาทางไหนกันล่ะ ถึงมาแอบอยู่ที่นี่?”สายตาของซิงจือเหยียนเลื่อนออกไปมองนอกหน้าต่างที่มืดมิด ก่อนจะไปเจอกับกำแพงในสวนที่ไม่ได้สูงมากซิงจือเหยียนพยักหน้าลง “อย

เซิ่นหรูซวงกำหมัดเอาไว้แน่นเธอไม่อยากไปหาเขาเลยจริง ๆแต่ตอนนี้เธอยังต้องพึ่งพาซิงจือเหยียนอยู่ เธอถึงจะอยู่ในห้องพักผ่อนนี้ต่อไปได้ ถ้าไม่ทำตามใจซิงจือเหยียนละก็ เขาไล่เธอออกไปจะทำยังไง?เซิ่นหรูซวงได้แต่ลุกขึ้นอย่างว่าง่าย แล้วเดินไปหาซิงจือเหยียนเมื่อเดินเข้าไปใกล้ ๆ เธอจึงเห็นว่าหน้าของซิงจือเหยียนซีดผิดปกติ ริมฝีปากที่เคยแดงกลับซีดลงไปครึ่งหนึ่ง เหงื่อเล็ก ๆ ไหลซึมบนหน้าผากซิงจือเหยียนเอนศีรษะไปด้านหลัง หลับตาลง พึมพำเสียงต่ำออกมาสองสามครั้งเซิ่นหรูซวงค่อย ๆ ถอนสายตากลับมาอย่างไม่สนใจ มองไปที่พรมสีแดงใต้เท้าซิงจือเหยียนจะเป็นยังไง มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อยซิงจือเหยียนโน้มตัวไปข้างหน้า ข้อศอกพาดบนเข่า ผ่อนลมหายใจหนัก ๆ ออกมาเขาทำมือเรียกเธอ “มานี่ มานวดให้ฉันหน่อย”เมื่อได้ยินเสียงของซิงจือเหยียนครั้งแรก เซิ่นหรูซวงแทบไม่อยากจะเชื่อ เธอคิดว่าตัวเองได้ยินผิดไปเซิ่นหรูซวงเงยหน้าขึ้น ก่อนถามออกมาด้วยความลังเล “คุณพูดว่าอะไรนะ?”ซิงจือเหยียนขมวดคิ้วเป็นปม น้ำเสียงทุ้มต่ำ “มานี่ มานวดให้ฉัน”เซิ่นหรูซวงรู้สึกว่าซิงจือเหยียนน่าจะเป็นบ้าไปแล้วความสัมพันธ์ขอ