All Chapters of มรสุมรัก CEO ซาตาน: Chapter 141 - Chapter 150

ภาพลวงตาและภาพตรงหน้าค่อย ๆ หลอมรวมเข้าด้วยกัน เป็นเว่ยอวิ่นลู่ส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับเขา “อาเหยียน ฉันเล่นเป็นยังไงบ้างคะ?”หัวคิ้วซิงจือเหยียนคลายออกจากกันเล็กน้อย “เพราะมาก” เว่ยอวิ่นลู่หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ “ลูกน้องพวกนั้นของคุณต่างก็พูดกันว่าการที่จะได้ยินคำพูดดี ๆ จากปากคุณสักประโยคมันยากมาก แต่พอเป็นฉัน คุณกลับชมฉันอยู่เรื่อยเลย”ซิงจือเหยียนพูด “ดึกมากแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”เว่ยอวิ่นลู่เม้มริมฝีปากแล้วส่ายหน้า พูดด้วยเสียงกระซิบกระซาบ “ฉันยังไม่พักก่อนดีกว่าค่ะ เหลือเวลาอีกสองเดือนการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่ก็จะเริ่มแล้ว ฉันยังต้องฝึกอีกสักหน่อย”ซิงจือเหยียนเดินเข้าไป เปลือกตาหลุบลงต่ำ แสงจันทร์อันอ่อนโยนที่นอกหน้าต่างทอดลงบนใบหน้าของเขา ทำให้ดูอ่อนโยนและหล่อเหลามากกว่าเดิม เขาพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“พรุ่งนี้ค่อยฝึกก็ยังทัน”เว่ยอวิ่นลู่ลังเลชั่วขณะ จากนั้นก็ยกยิ้มต่อ จนดวงตาหยีโค้งลง “ก็ได้ค่ะ ในเมื่อคุณยืนหยัดขนาดนี้ล่ะก็ ฉันก็จะไม่ฝึกแล้ว จะไปนอนเดี๋ยวนี้แหละ”ซิงจือเหยียนหมุนตัว แบฝ่ามือไปทางเว่ยอวิ่นลู่หลังจากเว่ยอวิ่นลู่ชะงักไปชั่วขณะก็ยกยิ้มที่เปล่งประกายมากกว่าเด

เจียงเสี่ยวชุนพูดอย่างเหนื่อยใจ “ฉันพูดจริง ๆ นะ ถึงแม้ว่าตระกูลซิงจะมีเงินเป็นถุงเป็นถังก็จริง แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็คิดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาจะทำเรื่องออกมาได้มากมายขนาดนี้ เรื่องบุญคุณความแค้นของพวกเศรษฐีนี่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันเข้าใจได้จริง ๆ” เธอถอนหายใจพร้อมกับตบไหล่เซิ่นหรูซวงเบา ๆ “ยังดีที่เธอหนีออกมาได้ ไม่อย่างนั้นฉันคงจะคิดแล้วว่า ซิงจือเหยียนจะจับเธอเป็นเมียน้อยของเขาแล้ว”คำพูดของเจียงเสี่ยวชุนแล่นผ่านสมอง เซิ่นหรูซวงถึงกับชะงักไปชั่วครู่เธอหลุดหัวเราะออกมาทันที “เธอคิดไปได้ยังไงน่ะ เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้หรอก” ชาติที่แล้ว ก่อนที่ซิงจือเหยียนกับเว่ยอวิ่นลู่จะคืนดีกัน เธอเคยเป็นคนรักที่ไม่สามารถพาออกไปพบหน้าใครได้ของซิงจือเหยียนมาระยะหนึ่ง แต่หลังจากซิงจือเหยียนและเว่ยอวิ่นลู่กลับมาคืนดีกัน ซิงจือเหยียนก็ตัดความสัมพันธ์กับเธอจนขาดสะบั้น หนึ่งปีเธอเห็นหน้าซิงจือเหยียนอยู่ไม่กี่ครั้ง จนเกือบจะลืมไปแล้วว่าซิงจือเหยียนรูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ตอนนี้ ซิงจือเหยียนกับเว่ยอวิ่นลู่กำลังจะหมั้นหมายกัน เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีความสัมพันธ์ฉันท์อื่นกับเธอได้ด้วยซ้ำเซิ่นหรูซวงพูด “เธ

ติงเจียซือสีหน้านิ่งแข็งไป แอบกัดฟันกรอดทันที “แต่เดิมก็กำลังจะหมั้นกันอยู่แล้ว แต่ถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำลายลงซะได้”จวงเหมยค่อย ๆ ขมวดคิ้วช้า ๆ “หมายความว่ายังไง? เธอหมายความว่าแฟนของอวิ่นลู่...”ติงเจียซือพูด “ไม่ใช่ความผิดของซิงจือเหยียนหรอกค่ะ เป็นความผิดของผู้หญิงที่ตระกูลซิงรับเลี้ยงไว้ต่างหาก ชอบเกาะติดซิงจือเหยียนแจมาตั้งแต่เด็ก ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าซิงจือเหยียนมีภรรยาอยู่แล้วยังไปเกาะแกะอยู่เรื่อย หน้าไม่อายเลยจริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่าลู่ลู่กับซิงจือเหยียนกำลังจะหมั้นหมายกัน ก็ยังไปตามก่อกวนในงานหมั้น จนเกือบทำร้ายลู่ลู่เชียวนะคะ”จวงเหมยพูดขึ้น “เด็กผู้หญิงที่ตระกูลซิงรับเลี้ยงหรือ?” เธอรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นลูกสาวของคนขับรถแววตาติงเจียซือเปล่งประกายวาววับแน่นอนว่าเธอรู้เรื่องราวเบื้องลึกเบื้องหลังที่เกิดขึ้นในงานวันหมั้นอยู่แล้ว แต่มีคนจำนวนมากที่ไม่รู้ และมีเพียงคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เท่านั้นที่รู้หลาย ๆ คนต่างคิดว่าเซิ่นหรูซวงเป็นคนควบคุมให้คนก่อความวุ่นวายขึ้นที่เบื้องหลังเธอพูดขึ้น “ใช่ค่ะ อาจารย์ก็เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน”จวงเหมยเหลือบตาขึ้นมองอย่างแคลงใจ

เว่ยอวิ่นลู่เม้มปาก ยกยิ้มด้วยท่าทางเรียบร้อยสง่างาม “หนูไม่ลำบากใจค่ะ หนูแค่กังวลว่าอาจารย์ทุ่มเทเวลาไปกับการปลูกต้นทิวลิปนานขนาดนี้ ต้องเสียเปล่าหมดแล้ว”“ถ้าหรูซวงทำผิดต่ออาจารย์จริง ๆ หนูจะขอโทษอาจารย์แทนหรูซวงเองค่ะ”ในตอนแรกจวงเหมยสะกดความโกรธลงไปได้แล้ว แต่ก็ถูกคำพูดสองประโยคก่อนของเว่ยอวิ่นลู่ทำให้ขุ่นเคืองขึ้นมาทันที สีหน้ามืดครึ้มลง“เธอไม่ต้องขอโทษ”จวงเหมยพูดพร้อมตวัดสายตาคมกริบมองไปที่เซิ่นหรูซวง สายตามองสำรวจสีหน้าของเธอทุกกระเบียบนิ้ว ราวกับกำลังพิจารณาว่าเธอพูดโดหกอยู่หรือเปล่าเซิ่นหรูซวงมองเห็นรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาในแววตาเว่ยอวิ่นลู่ ก่อนเย้ยหยันในใจเธอมองออกว่า ที่เว่ยอวิ่นลู่จงใจพูดเรื่องต้นทิวลิป ก็เพื่อทำให้จวงเหมยโกรธ และทำให้ตัวเธอเกิดความเดือดร้อนจวงเหมยพูดถามเธอเสียงต่ำ “เป็นเธอใช่ไหม?”เซิ่นหรูซวงกวาดสายตามองกลุ่มคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม ซิงจือเหยียนสอดมือใส่ในกระเป๋า แววตาราบเรียบมาก ราวกับว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาเลย แววตาไม่ยี่หระนั้นทอดมองบนแผ่นหลังของเว่ยอวิ่นลู่ ราวกับว่าในสายตาเขามีที่สำหรับเธอคนเดียวเท่านั้นตั้งแต่ต้นจนจบ เป้าหมายที่ซิง

เมื่อจวงเหมยตะโกนเรียกชื่อของเซิ่นหรูซวงออกมาอีกครั้ง ในที่สุดเซิ่นหรูซวงก็หยุดฝีเท้าลง เธอหันตัวกลับไป มองจวงเหมยด้วยสีหน้าราบเรียบพูดว่า “อาจารย์จวง หนูรู้ว่าที่อาจารย์โมโหใส่หนูเป็นเพราะไม่รู้ความจริง แต่หนูไม่ได้ทำผิด หนูไม่ควรได้รับการดูถูกเหยียดหยามแบบนี้”จวงเหมยพูดอย่างรีบร้อน “ฉันรู้ เพราะฉะนั้นก็เลยอยากชดใช้ให้เธอ”“ในมือฉันยังมีโควาต้าเข้าร่วมการแข่งขันเปียโนเย่ว์ไห่จริง ๆ มีอยู่ที่เดียว ฉันยอมยกให้เธอเพื่อเป็นการชดใช้”จวงเหมยละล้าละลังเล็กน้อย “ไม่รู้ว่า...เธอจะอยากได้ไหม?”สายตาของเกือบทุกคนทอดมองไปยังใบหน้าของเซิ่นหรูซวง เพื่อรอดูปฏิกิริยาของเธอมุมปากเว่ยอวิ่นลู่ยังคงเจือรอยยิ้มอ่อนโยน แต่ขบกรามกรอดจนฟันแทบแหลกละเอียดอยู่ในใจทำไมถึงสละโควต้าเข้าร่วมการแข่งขันที่มีเพียงที่เดียวไปได้นะ?เซิ่นหรูซวงมีสิทธิ์อะไรถึงเข้าร่วมการแข่งขันเดียวกันกับเธอ เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?แย่งซิงจือเหยียนจากเธอ ตอนนี้ยังมาแย่งชิงการแข่งขันไปจากเธออีกหรือ?ด้วยเหตุนั้น ในสายตาของทุกคน จู่ ๆ เว่ยอวิ่นลู่ก็มีเรี่ยวแรงขึ้นมากะทันหัน เธอยืนตัวตรง ยกยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับพูดขึ้น “หรูซวง เธอต้