บททั้งหมดของ มรสุมรัก CEO ซาตาน: บทที่ 351 - บทที่ 360

ซิงจือเหยียนหรี่ตาลง “เธอพูดอะไรน่ะ?”เซิ่นหรูซวงพูดต่อ ด้วยสายตาคมกริบ ไม่เกรงใจเลยสักนิด“หรือจะบอกว่า ประธานซิงเห็นฉันเป็นน้องสาว?” เซิ่นหรูซวงหัวเราะเยาะออกมา “งั้นการเป็นน้องสาวของประธานซิงคงยากน่าดู ฉันไม่เคยเห็นว่ามีพี่ชายคนไหนระดมสื่อและบัญชีจำนวนมากมาสร้างกระแสทำลายชื่อเสียงของน้องสาวตัวเองแบบนี้? ไม่เคยเห็นพี่ชายคนไหนทรมานน้องสาวตัวเองได้ลงคอ? ไม่เคยเห็นพี่ชายคนไหนใจดำอำมหิตขนาดนี้เท่ากับคุณมาก่อน”“ฉันอยากจะถามประธานซิงสักนิด คุณทำแบบนี้กับคนในครอบครัวทุกคนไหม? หรือว่าคุณคิดว่าฉันโง่?”เซิ่นหรูซวงหัวเราะเบา ๆ อย่างเย้ยหยัน “ถ้าคุณทำเรื่องพวกนี้กับน้องสาวคุณละก็ ฉันขอความกรุณา ให้คุณปล่อยฉันไปเถอะ หาใครก็ได้มาเป็นน้องสาวแทน จะได้ไหม?”ซิงจือเหยียนพูดด้วยความหมายคลุมเคลือว่า “เธอพูดจาฉะฉานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”เซิ่นหรูซวงได้แต่ยิ้มมุมปาก “ฉันถึงได้บอกว่า ฉันกับประธานซิงไม่ได้เดินบนเส้นทางเดียวกัน คุณควรปล่อยฉันไปได้แล้ว”เหยียนเหวินอินวิ่งตามมาจากด้านหลัง พยายามจะเอื้อมมือไปแกะแขนของซิงจือเหยียนออก แต่เมื่อเห็นสีหน้าทะมึนของซิงจือเหยียนแล้ว เธอก็ไม่กล้าลงมือบุ่มบ่าม

ซิงจือเหยียนหรี่ตาลงเล็กน้อย ยกมือขึ้นพร้อมใช้นิ้วกดนวดบริเวณขมับที่อ่อนล้า “แค่บังเอิญเจอกันเท่านั้น อย่าคิดมากไปเลย”เว่ยอวิ่นลู่พูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม “แต่ฉันได้ยินเหมือนเธออยู่ใกล้คุณมาก...”เซิ่นหรูซวงยืนอยู่ห่างจากซิงจือเหยียนสองเมตร และมองซิงจือเหยียนด้วยสายตาเย็นชาซิงจือเหยียนไม่ได้ตอบคำถามของเว่ยอวิ่นลู่ เพียงพูดว่า “เธอหาที่นั่งพักก่อน หรือไม่ก็ไปรอที่ห้องทำงานของฉันสักครู่ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล”เว่ยอวิ่นลู่พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณรีบมานะคะ...”ขณะที่ใกล้จะวางสาย เว่ยอวิ่นลู่ก็เร่งเสียงให้ดังขึ้น ราวกับต้องการเน้นย้ำ “อาเหยียน ฉันต้องการให้คุณมาหาฉันแค่คนเดียวเท่านั้น ได้ไหมคะ?”เซิ่นหรูซวงเลิกคิ้วขึ้น ความนัยที่เว่ยอวิ่นลู่ต้องการจะสื่อชัดเจนในตัวแล้วซิงจือเหยียนมองเซื่นหรูซวงแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบตกลงอย่างรวดเร็ว “ได้สิ”หลังจากวางสายไป เซิ่นหรูซวงก็ยกมือขึ้นปรบมือดังกังวานและคมชัด “ประธานซิงกับคุณนายซิงรักกันหวานชื่นมากเลยค่ะ ฉันตั้งตารอวันหมั้นของพวกคุณทั้งสองนะคะ”ซิงจือเหยียนเก็บโทรศัพท์ จ้องมองเธอในเชิงคาดโทษและพูดเสียงดุขึ้นว่า “เดี

เซิ่นหรูซวงในอดีตไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับเขาโดยตรง แต่เซิ่นหรูซวงในตอนนี้กลับไม่เปลี่ยนสีหน้าและไม่แสดงอาการใด ๆ ได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอสงบเยือกเย็น วางตนอยู่ในสถานะที่เท่าเทียมกับเขาด้วยความสง่าผ่าเผย สุขุมและมั่นใจ ระหว่างนั้นก็วิเคราะห์ความได้เปรียบเสียเปรียบมาต่อรองกับเขา จนไม่เหลือเค้าความรู้สึกต่ำต้อยน่าเวทนาในอดีตที่เธอเคยเป็นอีกแล้วคุณปู่ซิงหัวเราะในลำคออยู่สองสามครั้ง “พูดตามตรง ฉันจะให้โอกาสเธอได้สานต่อความสัมพันธ์กับอาเหยียน ถ้าเธอมีฐานะเหมาะสมกับอาเหยียน ไม่แน่ว่าผู้หญิงที่กำลังจะได้หมั้นกับอาเหยียนในตอนนี้อาจเป็นเธอ ไม่ใช่เว่ยอวิ่นลู่”เมื่อพูดถึงเว่ยอวิ่นลู่แล้ว ดวงตาของคุณปู่ซิงก็หรี่ลงแสดงแววบางอย่างออกมาเล็กน้อยคุณปู่ซิงได้รับทราบจากปากลูกน้อง เกี่ยวกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเซิ่นหรูซวงกับเว่ยอวิ่นลู่ในช่วงที่ผ่านมาคุณปู่ซิงรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับพฤติกรรมของเว่ยอวิ่นลู่ที่ทำลงไปทั้งหมด และถึงขั้นรู้สึกผิดหวังอยู่บ้างเขาเข้าใจความปรารถนาอันแรงกล้าของเว่ยอวิ่นลู่ที่ต้องการกำจัดเซิ่นหรูซวง แต่เว่ยอวิ่นลู่เร่งรีบจนเกินไป ทำอะไรผิดพลาดและถูกเปิดโปงเบื้องหลังมา

โดยปกติแล้วซิงจือเหยียนยังพอจะปกปิดธาตุแท้ของตนเองไว้ได้บ้าง แต่เขาในเวลานี้กลับปลดปล่อยสัญชาตญาณอันดุดันรุนแรงที่อยู่ภายในออกมา และระบายอารมณ์คลุ้มคลั่งสับสนทั้งหมดลงที่คุณปู่ซิงคุณปู่ซิงขมวดคิ้ว พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างหนักแน่นว่า “ดึกมากแล้ว ยังมีเรื่องอะไรอีก?”ซิงจือเหยียนยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น และยังควบคุมอารมณ์ในแววตาไว้ได้ คิ้วโก่งขมวดเข้าหากัน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแหบแห้ง “คนของผมอยู่ที่ไหน?”คนฉลาดคุยกัน ย่อมไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรมากมายคุณปู่ซิงย่อมเข้าใจดีว่าซิงจือเหยียนหมายถึงใคร ซึ่งก็คือชายที่ซิงจือเหยียนส่งไปเฝ้าเซิ่นหรูซวงอยู่ด้านล่างอาคารนั่นเองใบหน้าของท่านดูสงบเยือกเย็น ดวงตาที่ขุ่นมัวจับจ้องประเมินและตัดสินด้วยสายตาจากบนใบหน้าของซิงจือเหยียน พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันพาเขาไปพักผ่อนเอง พรุ่งนี้เช้าก็จะเห็นเขาเอง”ซิงจือเหยียนมีแววตาเฉียบคมขึ้นอย่างกะทันหัน น้ำเสียงของเขายิ่งทุ้มต่ำมากขึ้นไปอีก “คุณปู่พาเซิ่นหรูซวงไปไว้ที่ไหน?”ตั้งแต่ตอนที่เขาส่งคนไปเฝ้าดูเซิ่นหรูซวงที่หน้าห้องเช่า เขาก็กำชับคนของเขาไว้แล้วว่า จะต้องส

เธอจ้องมองซิงจือเหยียนด้วยแววตาตื่นเต้นและเขินอายเล็กน้อย ฝ่ามือที่กุมมือของซิงจือเหยียนไว้มีเหงื่อซึมออกมา ใจเต้นเร็วขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้อีกครั้ง หายใจถี่กระชั้น เธอถึงขั้นที่ไม่กล้าหายใจแรง เพราะกลัวจะไปรบกวนซิงจือเหยียนเอาได้ซิงจือเหยียนกำลังจะอ้าปาก แต่โทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุมก็สั่นขึ้นมาอย่างกะทันหันอยู่ชั่วครู่ดึกขนาดนี้ น่าจะเป็นข้อความของคนที่ส่งไปตามหาเซิ่นหรูซวงส่งมา“อาเหยียน…”เว่ยอวิ่นลู่เรียกซิงจือเหยียนอีกครั้งด้วยน้ำเสียงหยั่งเชิง เมื่อเห็นว่าไม่ได้รับการตอบกลับเป็นเวลานาน ซิงจือเหยียนรวบรวมสมาธิ ดึงผ้าห่มมาคลุมไหล่ของเว่ยอวิ่นลู่ด้วยความอ่อนโยน และพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ไม่ไปหรอก ฉันจะอยู่จนกว่าเธอจะหลับ แล้วค่อยไป”เว่ยอวิ่นลู่ซ่อนความผิดหวังไว้ไม่มิด และอัตราการเต้นของหัวใจก็ค่อย ๆ สงบลง “อย่างนั้นหรือคะ... ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันจะรีบเข้านอนให้เร็วที่สุด”ซิงจือเหยียนส่งเสียงตอบรับในลำคอเว่ยอวิ่นลู่นอนลงภายใต้ผ้าห่มที่นุ่มสบาย จ้องมองซิงจือเหยียนด้วยความอาลัยอาวรณ์อยู่เป็นเวลานาน ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงเธอคิดในใจว่า ไม่เป็นไร ค่อยเป็นค่อยไป ซิงจื